Οι κερατάδες της πολιτικής

Aν ο λαός είναι γυναίκα, τότε η πρόθεση ενός ηγέτη να την ξεφορτωθεί το ταχύτερο μπορεί μόνο να εξηγηθεί μέσα από την κατάθλιψη και τη βαθύτερη αποδιοργάνωση που μπορεί να προκαλέσει σε ορισμένους ανθρώπους η είδηση της απιστίας.

Πόσο μάλλον όταν η είδηση αυτή είναι εκκωφαντική, τη γνωρίζουν όλοι και τη συζητούν ανοιχτά.

Παγκοσμίως όλοι γνωρίζουν και όλοι μιλούν δημοσίως για τον ηγέτη του οποίου ο λαός, με την ιδιότητα της γυναίκας (αλλά ίσως και του άνδρα, αν λάβουμε υπ' όψιν τα νεότερα ήθη) διατηρεί κρυφό εραστή.

Χάρη στα σύγχρονα τεχνολογικά μέσα κανένα «κέρατο» δεν παραμένει κρυφό, δεν υπάρχει «μυστικός εραστής», μόλις αυτός εγκαθιδρύεται στην καρδιά του λαού, όλοι τον ανακαλύπτουν, τον εκθειάζουν και διαρκώς τον συζητούν. Αναφέρομαι φυσικά στις δημοσκοπήσεις που αποκαλύπτουν όλα αυτά τα οποία μέχρι πριν από είκοσι πέντε χρόνια έμεναν κρυφά ως τις εκλογές.

Και είναι πλέον γεγονός αναμφισβήτητο ότι οι συνεχείς αρνητικές δημοσκοπήσεις μπορεί να κουράσουν, να πλήξουν το ηθικό, να αποκαρδιώσουν έναν ηγέτη και να τον οδηγήσουν σε κατεπείγον διαζύγιο αφού λειτουργούν ως ενοχλητική υπενθύμιση για τα «πολιτικά κέρατα» που έχουν φυτρώσει στο ηγετικό του μέτωπο.

Στην Ελλάδα το πρόβλημα ίσως είναι βαθύτερο αφού πρώτη φορά τόσο πολλοί πολιτικοί έχουν παραιτηθεί εσωτερικά. Στις ιδιωτικές συζητήσεις τους μιλούν για τον λαό σχεδόν με φρίκη. Βλέπουν μια απέραντη «ημιυπαίθρια» τενεκεδούπολη που δεν παράγει τίποτε, αλλά χάρη στον εξωτερικό δανεισμό προχωρεί στο μέλλον με απίστευτη απάθεια. Είναι αυτή η κοινωνία που καταπίνει τον εκσυγχρονισμό, είναι η ίδια που κλείνει το μάτι σε φιλόδοξους πολιτικούς και υποδαυλίζει τον πειρασμό τους να την εκμεταλλευτούν με λαϊκισμούς για να γίνουν πρωθυπουργοί, είναι η ίδια που τους «κερατώνει» το πολύ μέσα σε πέντε χρόνια.

Μέσα σε αυτήν την τενεκεδούπολη οι εκσυγχρονιστές ζουν μονήρεις εσχάτως. Ο καθένας με το βιολί του παίζει μοναχικά ρέκβιεμ μέσα στην ομίχλη και κάτω από τη βροχή.

Πιστοί στις ελληνικές παραδόσεις μισούν τόσο πολύ ο ένας τον άλλον ώστε δεν μπορούν να συστήσουν ούτε μια ορχήστρα δωματίου. Γι' αυτό και ηττώνται πανηγυρικά από τον αθάνατο παλαιοκομματισμό.

Aντί όμως να μιλάμε για μια τενεκεδούπολη χωρίς ηγεσία, είναι προτιμότερο να εξηγήσουμε τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις με βάση τον «Αναλυτικό κατάλογο των κερατάδων» (Εκδόσεις Αγρα) του Σαρλ Φουριέ (1772-1837). Ταιριάζει πολύ η παραβολή του «Κερατά λιποτάκτη» (σελ. 27), ο οποίος «έχοντας πλήξει από τον συζυγικό έρωτα, όταν βλέπει έναν εραστή, διαδίδει για να αποκηρύξει τη γυναίκα του τα εξής: “Οταν και αυτός θα έχει ικανοποιηθεί όσο και εγώ, θα κουραστεί για τα καλά”». Ασφαλώς θα κουραστεί για τα καλά, αφού το κέρατο είναι κάτι πολύ βαρύ για να το κουβαλάει κανείς κάθε μέρα.

papadopoulos@dolnet.gr
http://www.tovima.gr/

Μοιράσου το στο Facebook

Δημοσίευσε το στο Twitter

Δημοσίευση: Αυγούστου 28, 2009