Της βολής η σιγή

Στους "Βατράχους" του Αριστοφάνη, ο θεός Διόνυσος μαζί με τον δούλο του Ξανθία κατεβαίνουν στον Άδη για να πάρουν τον νεκρό Ευριπίδη, καθώς ήδη έχουν πεθάνει ο Αισχύλος και ο Σοφοκλής και η Αθήνα έχει μείνει χωρίς αξιόλογο ποιητή.

Εν τω μεταξύ, στον κάτω κόσμο έχει ξεσπάσει διαμάχη για το ποιος είναι καλύτερος ανάμεσα στον Αισχύλο και τον Ευριπίδη. Έτσι αρχίζει ένας διαγωνισμός με κριτή τον Διόνυσο και τους δύο τραγικούς ποιητές να κρίνουν ο ένας το έργο του άλλου και να απαγγέλλουν στίχους από τις τραγωδίες τους.

Ο Διόνυσος δυσκολεύεται να αποφασίσει ποιος είναι ο καλύτερος και ποιον θα πάρει μαζί του και τους ζητά να δώσουν την καλύτερη συμβουλή για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η Αθήνα, καθώς βυθιζόταν στην παρακμή(το έργο παίχτηκε για πρώτη φορά το 405 π.Χ.).

Τότε ο Ευριπίδης λέει στον Διόνυσο: "Αν σ' όσους από τους συμπολίτες μας έχουμε εμπιστοσύνη, σ' αυτούς δείξουμε δυσπιστία και μ' όσους σχετιζόμαστε καλά αυτούς κάνουμε στην άκρη, ίσως μπορούμε να γλυτώσουμε. Αν τώρα μ' αυτούς έχουμε ατυχίες στη ζωή μας, πώς αν κάνουμε το αντίθετο δεν μπορούμε να γλυτώσουμε;"

Μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια που βάζει ο Αριστοφάνης στο στόμα του Ευριπίδη, με αφορμή δύο γεγονότα της επικαιρότητας. Τις νέες αποκαλύψεις του φυγόδικου Χριστοφοράκου και την εξόρμηση Παυλίδη, ο οποίος έχει ξεκινήσει την προεκλογική του εκστρατεία και πιέζει τη ΝΔ να τον κρατήσει στα ψηφοδέλτια, διότι "επηρεάζει πολύ κόσμο στα Δωδεκάνησα" -έχει δηλαδή πολλούς πελάτες.

Και οι δύο ειδήσεις προκαλούν θλίψη. Από τη μια το πολιτικό σύστημα υπό ομηρεία ενός Golden Boy λαμόγιου, ο οποίος που και που λέει και κάποιο όνομα για να μας κάνει όλους να καταλάβουμε ότι έχει στο χέρι πολλούς. Αυτό φυσικά δεν πρέπει να μας εκπλήσσει.

Πέρα από όσους έλαβαν τις μίζες για λογαριασμό των κομμάτων υπάρχουν πολλοί περισσότεροι που είχαν προσωπική σχέση με το λαμόγιο και τώρα κάνουν τις μωρές παρθένες. "Μα θα ποινικοποιήσουμε τώρα τις φιλικές σχέσεις;" θα ρωτήσουν η "κορυφαία" υπουργός και ο "κορυφαίος" εξάδελφος.

Η απάντηση έρχεται από τον ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον original, ο οποίος είχε πει ότι "στέγνωσε την ψυχή του για να κυβερνήσει την Ελλάδα". Με τα χρόνια όμως ο τρόπος διακυβέρνησης αλλάζει, οπότε οι πολιτικοί του κληρονόμοι μπορούν να κάνουν παρέα με "ισχυρούς άνδρες" πολυεθνικών, να πηγαίνουν ταξίδια και να παίρνουν και καμιά οικοσκευή πού και πού. "Θα ποινικοποιήσουμε τη φιλία;" Ασφαλώς όχι. Δεν είμαστε βάρβαροι.

Από την άλλη έχουμε την κινητοποίηση του Τέλη Παυλίδη, που βγήκε λάδι από τη βουλή και τώρα τρέχει σε εκδηλώσεις, συναντά ψηφοφόρους και απαιτεί να είναι στο ψηφοδέλτιο. Χωρίς να μείνουμε στις γελοίες λεπτομέρειες, όπως ότι κέρναγε σφηνάκια τη "νεολαία" και ζήτησε να παιχτεί ο εθνικός ύμνος στο κλαμπ, όπου μάζευε ψήφους, το ερώτημα είναι από πού αντλεί το απύθμενο θράσος του.

Έτσι επιστρέφουμε στη συμβουλή του Αριστοφάνη "να αλλάξουμε αυτούς που έχουμε και να εμπιστευθούμε άλλους, αφού με αυτούς που εμπιστευόμαστε τώρα έχουμε ατυχίες" και καταλαβαίνουμε ότι η αδυναμία μας να εφαρμόσουμε αυτή την απλή πρόταση, διαιωνίζει την αθλιότητα.

Μπορείς εύκολα να το διαπιστώσεις αν μιλήσεις με έναν ψηφοφόρο κόμματος εξουσίας. "Εμπιστεύομαι τον Καραμανλή" ή "περιμένω πολλά από τον Γιώργο" σου λέει και εννοεί ότι η ζωή του εξαρτάται από αυτούς και τον στρατό τους. Περιμένει τον διορισμό του, τον διορισμό του παιδιού του, μια ευνοϊκή απόσπαση από το χωριό σε γραφείο στην πόλη, ένα ρουσφέτι οποιασδήποτε μορφής. Το να του ζητάς να τιμωρήσει τους υπεύθυνους, είναι σαν να τον προτρέπεις να απαρνηθεί την ελπίδα του για μια καλύτερη ζωή, έστω και αν η ελπίδα αυτή σημαίνει βόλεμα, ξεπούλημα, ωχαδερφισμό, αναξιοκρατία.

Ο δικομματισμός που "πλήττεται", που "αιμορραγεί", που "το ποσοστό του μειώνεται" αντέχει και θα αντέχει. Είναι τόσα τα χρόνια της πελατειακής σχέσης κράτους-λαού που οι πελάτες είναι συντριπτικά περισσότεροι από τους πολίτες.

Όσο λοιπόν και αν αηδιάζουμε από τη διαφθορά, τις μίζες, την απουσία οράματος, την αποδεδειγμένη ανικανότητα αυτών που ασκούν την εξουσία δεν μπορούμε να απεγκλωβιστούμε διότι η θεωρία είναι καλή, ο διορισμός όμως, έστω και αν δεν τον αξίζουμε, καλύτερος. Οπότε σιωπή, υποταγή και ας πιούμε και κανένα σφηνάκι στην υγειά του Παυλίδη.
Επιμέλεια: Μάνος Χωριανόπουλος news24

Μοιράσου το στο Facebook

Δημοσίευσε το στο Twitter

Δημοσίευση: Αυγούστου 25, 2009