Η εικονική πραγματικότητα

Είναι λογικό στις εκλογές να ακούς τα πάντα. Και να βλέπεις (τα πάντα) επίσης. Παλιότερα υπήρχαν οι "Μαυρογιαλούροι" που έταζαν "θάλασσα στα Τρίκαλα" και "τρύπες στα δεκάρικα", οι κομματάρχες που περιδιάβαιναν την επαρχία και έταζαν διορισμούς, δρόμους και γέφυρες, με αντάλλαγμα τα περίφημα "ψηφαλάκια".

Αργότερα ήρθαν οι προεκλογικές συγκεντρώσεις με τους Μπιρσίμ κάθε κόμματος να γεμίζουν τις Πλατείες, να βγάζουν τους αρχηγούς από βάρκες και τις εφημερίδες να καταμετρούν τη μαζικότητα των λαοσυνάξεων σε διάφορα σημεία. Πόσοι ήταν στη Σταδίου, πόσοι στη Πανεπιστημίου και πόσοι στην...Ομόνοια, ενώ ο αρχηγός μιλούσε στο Σύνταγμα.

Οι εκλογές είχαν την ...άναρχη χάρη τους, με τους κομματικούς αφισοκολητές να μη σταματούν τη δουλειά (κολλώντας, σχεδόν, με την ίδια κόλλα την δική τους αφίσσα πάνω σε εκείνη των άλλων), τις ντουντούκες από τα διάφορα εκλογικά κέντρα να σου παίρνουν τα αυτιά. Από Θεοδωράκη, σε Ξαρχάκο και Λοΐζο, μέχρι τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς, όλα μαζί ένας αχταρμάς, σαν τα ψηφοδέλτια που σου έδιναν για να μη ξεχάσεις τι πρέπει να ψηφίσεις την Κυριακή.

Μετά ήρθε η τηλεόραση. Τα debate έγιναν της μόδας και εξελίσσονται σε αγωνιώδη μάχη των διαφόρων επιτελείων, για το ποιος αρχηγός θα κάνει τα λιγότερα σαρδάμ (εντατικό φροντιστήριο στον Γ.Παπανδρέου), ποιος θα είναι ο πιο άνετος επικοινωνιακά (το "γήπεδο" του Καραμανλή) ποιος θα είναι η φρέσκια φάτσα (Τσίπρας), ποιος θα διεκδικεί το αλάθητο (Παπαρήγα), ποιος θα λαϊκίσει περισσότερο (Καρατζαφέρης) και ποιος έχει τη θεία φώτιση να ομιλεί για το περιβάλλον (οικολόγοι). Καθένας με τη τέχνη του και κυρίως ...καθένας με το χρονόμετρο στο χέρι, γιατί η Μαρία Χούκλη παραμονεύει αδέκαστη να σταματήσει αρχηγούς και δημοσιογράφους.

Φέτος, κάναμε ένα βήμα πιο μπροστά. Οι αρχηγοί εκτός των ...μονολόγων τους, αντάλλαξαν και ερωτήσεις μεταξύ τους, ενώ οι δυο "μεγάλοι" έκαναν και ξεχωριστό debate, χαρά στο κουράγιο τους, που άντεξαν την ορθοστασία τρεις ώρες (και βάλε).

Αλλά η τηλεόραση, εκτός των άλλων είναι και μια ουσιαστική ψευδαίσθηση της πραγματικότητας. Η αν προτιμάτε μια εικονική πραγματικότητα, που βολεύει στο έπακρο τα κομματικά επιτελεία να βάζουν τον αρχηγό να λέει ό,τι θέλει. Το τελευταίο παράδειγμα ήταν ο περίφημος...διάλογος του Κώστα Καραμανλή με τους πολίτες του Αιγάλεω, όπου ο Πρωθυπουργός, πολύ άνετος, χαμογελαστός δεν "πιέστηκε" από κανένα πολίτη, αντιθέτως έπαιρνε πάσες από τους ...απαγγέλλοντες την ερώτηση, για να "απαντήσει" στις προεκλογικές εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ.

Δεν έχει σημασία αν υποτιμούν την νοημοσύνη μας. Αρκεί να γίνει η δουλειά, να παίξει η τηλεόραση τα πλάνα και να φύγει το μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση και (αναποφάσιστο) ψηφοφόρο.

Μη δίνετε πολλή σημασία. Η τηλεόραση, άλλωστε, μπορεί να μας πείσει ότι η Αστυνομία εξάρθρωσε μια "δαιμονική" οργάνωση, εφάμιλλη των Ερυθρών Ταξιαρχιών και της Μπάαντερ Μάινχοφ, και όχι ένα ...μάλλον ερασιτεχνικό συγκρότημα νεαρών που θέλησε να παραστήσει τους τρομοκράτες!

Επιμέλεια: Γιάννης Φιλέρης
NEWS 24|7

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 27, 2009