Ηλεκτρική ανάλυση του αιθερικού πεδίου

Η ύπαρξη ενός αιθερικού πεδίου γύρω από τους ζωντανούς οργανισμούς και γύρω από τα αντικείμενα γενικά είναι γνωστή από πολύ καιρό. Αυτό το πεδίο φαίνεται ότι είναι υπεύθυνο για τη θέση καθενός μορίου ή ατόμου στη μάζα του αντικειμένου.

Εξάλλου, η ταξινόμηση του πεδίου σε ένα από τα γνωστά είδη πεδίων (βαρυτικό, ηλεκτρομαγνητικό, πυρηνικό ασθενές και πυρηνικό ισχυρό) δεν είναι σημαντική, λόγω του ότι οι σύγχρονες έρευνες επικεντρώνονται στην ενοποίηση των τεσσάρων γνωστών ειδών πεδίου σε ένα ή πέμπτο πεδίο . Ωστόσο, το πεδίο που δίνει στα αντικείμενα το σχήμα τους εμφανίζεται ως ηλεκτρομαγνητικό, αφού οι δεσμοί μεταξύ των ατόμων και των μορίων έχουν αυτή τη φύση. Το ασθενές και ισχυρό πυρηνικά πεδία απαντώνται μόνο σε πολύ μικρές αποστάσεις (τη μικροκλίμακα του ατομικού πυρήνα) και δεν παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του τελικού σχήματος του αντικειμένου, από ό,τι είναι γνωστό μέχρι σήμερα. Το βαρυτικό πεδίο, επίσης, δεν είναι σημαντικό για τα μικροσκοπικά και ελαφριά άτομα και μόρια. Οι ηλεκτρομαγνητικές δυνάμεις που αναπτύσσονται μεταξύ ατόμων και που καταλήγουν στη δημιουργία ενός χημικού δεσμού (σχήμα 1), είναι πολύ ισχυρότερες από τις άλλες τρεις και πρακτικά οι μόνες που υπάρχουν. Το πεδίο αυτό γύρω και μέσα στα αντικείμενα, υπεύθυνο για το σχήμα και τη δομή τους είναι, πέρα από την επιστήμη, γνωστό στην εσωτερική παράδοση, από την οποία περιγράφεται αναλυτικά με το όνομα "αιθέρας" ή "αιθερικό πεδίο".

Μεταβαλλόμενα και αμετάβλητα πεδία.

Ας θεωρήσουμε μία πηγή ενός ηλεκτρομαγνητικού πεδίου, δηλαδή ένα ηλεκτρικό φορτίο ή ένα μαγνήτη, που παράγουν αντίστοιχα ένα ηλεκτρικό και ένα μαγνητικό πεδίο (η διαφορά είναι αμελητέα για την εργασία αυτή, γιατί κάθε ηλεκτρικό πεδίο αντιστοιχεί σε ένα μαγνητικό και αντίστροφα, θεωρητικά και πρακτικά) ή, ακόμα καλύτερα, ας θεωρήσουμε ως πηγή ένα επαγωγικό πηνίο. Ένα επαγωγικό πηνίο είναι ένας ηλεκτρομαγνητικός μηχανισμός που μεταλλάσσει την ηλεκτρική και την μαγνητική ενέργεια. Αν τροφοδοτήσουμε με κάποιο ηλεκτρικό πεδίο (μέσω μιας τάσης) ένα πηνίο, αυτό θα παράγει ένα μαγνητικό πεδίο. Και αν τροφοδοτήσουμε το πηνίο με ένα μαγνητικό δυναμικό (βυθίζοντας το πηνίο σε ένα μαγνητικό πεδίο), αυτό θα παράγει ένα ηλεκτρικό δυναμικό ή τάση. Το πηνίο έχει, έτσι, την ιδιότητα να παράγει εναλλασσόμενα πεδία, δηλαδή να μετασχηματίζει την ενέργεια συνεχώς από μαγνητική σε ηλεκτρική, έπειτα πίσω σε μαγνητική και ούτω καθεξής.

Ασχετα από το είδος της πηγής που θα επιλέξουμε, θα επιτύχουμε να παράγουμε ένα πεδίο γύρω από αυτήν. Η ισχύς, η ένταση του πεδίου θα ελαττώνεται συνεχώς, όσο απομακρυνόμαστε από την πηγή. Όπως φαίνεται στο σχήμα 3, η ένταση είναι πάντα θετική, δηλαδή, αν θεωρήσουμε ένα υποθετικό αντικείμενο μέσα στο πεδίο, αυτό θα δέχεται μια δύναμη (ανάλογη της πυκνότητας) που θα προσπαθεί πάντα να το μετακινήσει μακρυά ή κοντά στην πηγή (το μακρυά ή κοντά εξαρτάται από το θετικό ή αρνητικό φορτίο του αντικειμένου, αλλά είναι πάντα μακρυά ή πάντα κοντά).

Η δύναμη που θα δέχεται το αντικείμενο σε κάθε σημείο του πεδίου θα είναι διαφορετικού μεγέθους, αλλά σταθερής κατεύθυνσης. Αυτό το πεδίο θα το ονομάσουμε "αμετάβλητο πεδίο", λόγω του ότι το πρόσημο της έντασης δεν αλλάζει (θεωρητικά η ένταση του πεδίου φτάνει στο μηδέν σε άπειρη απόσταση, αλλά αυτή η διαπίστωση είναι άχρηστη, εφ'όσον ενδιαφερόμαστε για το τι συμβαίνει γύρω από μια πηγή ενός πεδίου και όχι σε άπειρη απόσταση).

Ας κατασκευάσουμε, τώρα, ένα πεδίο με δύο πηγές. Η ένταση του πεδίου απεικονίζεται στο διάγραμμα και ελαττώνεται καθώς απομακρυνόμαστε από την πηγή, αλλά μόνο μέχρι το μέσο σημείο Μ μεταξύ των πηγών, όπου και μηδενίζεται. Στη συνέχεια αυξάνεται μέχρι την πηγή Β. Η ένταση είναι, επομένως, πάντα θετική, με μόνο το σημείο Μ στο μηδέν.

Είναι δυνατόν να υπάρχουν άλλες, περισσότερο πολύπλοκες κατανομές ενός πεδίου, με περισσότερες από μία θετικές ή αρνητικές κορυφές (τοπικά μέγιστα και ελάχιστα), που απαιτούν πολλές πηγές και όχι πάντα σημειακές. Η ένταση αυτών των πεδίων μηδενίζεται περισσότερες από μία φορές, σε σημεία όπου η καμπύλη της έντασης διασταυρώνεται με τον άξονα y (ευθεία μηδενικής έντασης). Αυτά τα πεδία θα τα ονομάσουμε "μεταβλητά πεδία" . Στην εργασία αυτή, τα μεταβλητά πεδία είναι τα πλέον σημαντικά, λόγω της μοναδικής τους ιδιότητας να σχηματίζουν περιοχές σταθερής ισορροπίας, δηλαδή περιοχές όπου ένα αντικείμενο θα δέχεται μηδενική δύναμη (η δύναμη είναι ανάλογη της έντασης).

Επιπλέον, εάν το αντικείμενο μετατοπισθεί προς μία κατεύθυνση, θα υποστεί μια πεδιακή δύναμη που το αναγκάζει να κινηθεί προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ετσι, το αντικείμενο παραμένει σε ηρεμία σε αυτή την περιοχή και αν προσπαθήσουμε να το απομακρύνουμε από αυτήν, θα ταλαντωθεί γύρω από το αρχικό του σημείο ηρεμίας και τελικά θα επιστρέψει σε αυτό. Το φαινόμενο είναι παρόμοιο με τη συμπεριφορά ενός εκκρεμούς, η λειτουργία του οποίου βασίζεται σε δυνάμεις που παράγει το βαρυτικό πεδίο. Αν το μετακινήσουμε από το σημείο ηρεμίας, θα επιστρέψει πάλι σε αυτό. Αυτές οι περιοχές ονομάζονται "περιοχές σταθερής ισορροπίας". Στην πραγματικότητα, το ελάχιστο σημείο Μ είναι σημείο ισορροπίας, αλλά ασταθούς, γιατί αν μετακινήσουμε ένα υποθετικό αντικείμενο που βρίσκεται σε αυτό προς μία πηγή, θα δεχθεί μία δύναμη που προσπαθεί όχι να επαναφέρει το αντικείμενο στο σημείο Μ, αλλά να το επιταχύνει προς την ίδια πηγή. (Σημ.: Ενα βαρυτικό ανάλογο θα ήταν μία βελόνα που στέκεται κατακόρυφα. Βρίσκεται σε ασταθή ισορροπία, γιατί η παραμικρή μετακίνησή της προς οποιαδήποτε κατεύθυνση θα την έκανε να πέσει!)

Ας θεωρήσουμε τώρα πεδία μεταβλητού τύπου, όπου η περιοχή σταθερής ισορροπίας δεν είναι ένα απλό σημείο, αλλά επεκτείνεται σε μια περιοχή ή επιφάνεια. Τα πεδία αυτού του τύπου είναι ακόμα πιο σημαντικά στην εργασία αυτή, λόγω του ότι έχουν επιφανειακή τάση (όπως η επιφάνεια υγρών) που τους επιτρέπει να μεταφέρουν κύματα. Η ταλάντωση ενός σημείου στην επιφάνεια, κάτω από την εφαρμογή μιας εξωτερικής δύναμης, μεταδίδεται στο επόμενο σημείο της επιφάνειας και συνεχίζει έτσι, παράγοντας τελικά ένα οδεύον κύμα. Κάθε επιφάνεια έχει τα χαρακτηριστικά της, εξαρτώμενα από την κλίση της πεδιακής έντασης στην επιφάνεια (πόσο κάθετη είναι η καμπύλη όταν διασχίζει τον άξονα γ ή, με άλλα λόγια, πόσο απότομη είναι αυτή η διασταύρωση) και, άρα, την δική της χαρακτηριστική ταχύτητα μετάδοσης των κυμάτων.

Σε ένα πεδίο θα μπορούσαμε να έχουμε πολλές ελαστικές επιφάνειες, η κάθε μία από τις οποίες μεταφέρει τα κύματα με διαφορετική ταχύτητα. Αν το πεδίο έχει κατασκευασθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να αντανακλά τα κύματα σε ορισμένα σημεία της επιφάνειας ή, αν η επιφάνεια έχει κυκλικό σχήμα, πολλά ανακλώμενα ή ανακυκλώμενα κύματα θα διέλθουν από ένα δεδομένο σημείο και όχι μόνο το αρχικό κύμα. Κάτω από ορισμένες συνθήκες μπορεί να παραχθεί ένα "στάσιμο κύμα", δηλαδή ένα κύμα που, λόγω ανάκλασης ή ανακύκλωσης δεν φαίνεται να κινείται καθόλου προς κάποια κατεύθυνση, αλλά, ωστόσο, η επιφάνεια ταλαντώνεται.

Η συχνότητα ταλάντωσης εξαρτάται από την ταχύτητα μετάδοσης των κυμάτων και άρα από τα κατασκευαστικά χαρακτηριστικά της επιφάνειας. Επομένως, είναι δυνατόν να κατασκευάσουμε ένα πεδίο με περισσότερες από μία ελαστικές επιφάνειες ή στρώματα, που αντιστοιχούν σε περισσότερες από μία συχνότητες ταλάντωσης.
Αυτές οι επιφάνειες ταιριάζουν πολύ στην περιγραφή των αιθερικών πεδίων, όπως δόθηκαν στην Δύση από την Ε.Π. Μπλαβάτσκυ .

Το πεδίο της Γης

Δεν θα ασχοληθούμε με το βαρυτικό πεδίο γύρω από τη Γη, το οποίο είναι του αμετάβλητου είδους, αλλά με το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο. Εχει διαπιστωθεί ότι, το ηλεκτρικό πεδίο πάνω από το έδαφος μεταβάλλεται με το ύψος, καθώς και με τις μετεωρολογικές συνθήκες (βροχή, νέφη, καταιγίδα, αίθριος καιρός, κ.λπ.). Το σχήμα 5 παριστά μια κλασική κατάσταση του ηλεκτρικού πεδίου πάνω από το έδαφος κατά την ύπαρξη φορτισμένων νεφών. Το πεδίο είναι θετικό στο έδαφος και μειώνεται συνεχώς όσο υψωνόμαστε πάνω από αυτό, μέχρι το ύψος περίπου 1,3 χλμ., όπου μηδενίζεται. Το πεδίο συνεχίζει να ελαττώνεται μέχρι το ύψος των 3,8 χλμ., όπου αρχίζει να αυξάνεται και φθάνει στο μηδέν πάλι σε ύψος εννέα χλμ. Στα 10 χλμ. η κλίση του γίνεται αρνητική προς τον άξονα y, το οποίο όμως δεν συναντά τουλάχιστον μέχρι τα 30 χλμ.

Υπάρχουν δύο ελαστικές επιφάνειες με ισορροπία, η μία στα 1,3 χλμ. και η άλλη στα 9 χλμ., ικανές και οι δύο να ταλαντώνονται σε συγκεκριμένη συχνότητα. Αυτά τα στρώματα μοιάζουν με δύο αιθερικά επίπεδα γύρω από την γη, όταν υπάρχουν φορτισμένα νέφη πάνω από το έδαφος. Μια παραπέρα επέκταση της καμπύλης του σχήματος 5 σε μεγαλύτερα υψόμετρα, θα έδινε πιθανώς άλλα επίπεδα ισορροπίας, αντίστοιχα με τα αιθερικά πεδία της Παράδοσης γύρω από την γη. Ο Νίκολα Τέσλα, λαμπρός επιστήμονας (4) είχε εντοπίσει αυτές τις επιφάνειες γύρω από την γη και τις χρησιμοποίησε σαν μέσα μεταφοράς μηνυμάτων και ενέργειας. Η επανανακάλυψη των χαμένων ανακαλύψεων του Τέσλα θα επέφερε δραματικές αλλαγές στη ζωή μας. Οι τηλεπικοινωνίες θα γίνονταν χωρίς απώλειες καθώς η απόσταση αυξάνεται, λόγω του ότι τα στάσιμα κύματα σε μια επιφάνεια δεν χάνουν σε πλάτος ταλάντωσης, όσο κι αν κινηθούμε μακρυά από την πηγή τους.

Σήμερα, τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία που χρησιμοποιούνται στις τηλεπικοινωνίες είναι του αμετάβλητου τύπου (οδεύοντα και όχι στάσιμα κύματα) και, έτσι, το πεδίο γύρω από την κεραία του πομπού ελαττώνεται συνεχώς με την απόσταση. Αντίθετα, οι επικοινωνίες που πέτυχε ο Τέσλα εκμεταλλεύονταν το, μεταβλητού τύπου, πεδίο της γης. Ακόμη, ενέργεια σε οσοδήποτε τεράστια ποσότητα μπορεί να μεταφερθεί πάνω σε αυτές τις επιφάνειες σε όλο τον πλανήτη. Αυτό κάνει περιττή τη χρήση των καλωδίων και των γραμμών ισχύος που χρησιμοποιούνται σήμερα για να μεταφέρουν την ενέργεια από τόπο σε τόπο .

Η σπουδαιότητα των νεφών καταιγίδας για την υγεία του πλανήτη μας είναι μεγάλη, λόγω του ότι, κάτω από την ύπαρξή τους, το πεδίο γύρω από την γη γίνεται σύνθετο, μεταβλητού τύπου, με πολλά στρώματα να ενεργούν ως μέσα μεταφοράς ενέργειας και μηνυμάτων σε όλο τον πλανήτη, αλλά επίσης έχουν την σημαντικότητα να προστατεύουν το οικοσύστημα με την αιχμαλώτιση φορτισμένων σωματιδίων, που βομβαρδίζουν τη γη από το διάστημα. Μόλις συναντήσουν την επιφάνεια, αυτά τα σωματίδια μπαίνουν σε κατάσταση ισορροπίας και έτσι σταματούν να κινούνται, εκτός αν η ορμή τους είναι μεγαλύτερη από ένα όριο (αυτό το όριο μπορεί να ονομασθεί, αντοχή της ελαστικής επιφάνειας), περίπτωση στην οποία η επιφάνεια αποτυγχάνει να τα σταματήσει.

Αν δεν υπήρχαν νέφη καταιγίδας γύρω από τη γη, η μόνη επιφάνεια που θα υπήρχε θα ήταν το στρώμα του όζοντος. Ωστόσο, έχει αποδειχθεί ότι η ύπαρξη αυτού του στρώματος εξαρτάται, επίσης, από τα ηλεκτρικά φορτία που μεταφέρουν οι καταιγίδες και έλλειψη καταιγίδων θα σήμαινε αυτόματη εξαφάνιση του στρώματος όζοντος σε λίγα λεπτά , γεγονός που θα μετέβαλε το πεδίο γύρω από την γη σε αμετάβλητου τύπου. Το οικοσύστημα, χωρίς ηλεκτρομαγνητικές ελαστικές επιφάνειες, θα έμενε απροστάτευτο απέναντι στην επίθεση φορτισμένων σωματιδίων και ενεργειών από το εξώτερο διάστημα.

Το φαινόμενο κορώνας

Από την δεκαετία του 1930, ένα φαινόμενο, γνωστό ως φαινόμενο κορώνας ή φαινόμενο στεμματοειδούς εκκενώσεως, έχει προβληματίσει τους ηλεκτρολόγους μηχανικούς, όχι τόσο λόγω του μηχανισμού του, που τώρα είναι γνωστός σε μικροκλίμακα, αλλά περισσότερο λόγω των ανεπιθύμητων συνεπειών του, που είναι ραδιοφωνικές παρεμβολές και απώλειες ενέργειας στις γραμμές ισχύος που μεταφέρουν ηλεκτρισμό.

Ανάλογα με τις ατμοσφαιρικές συνθήκες και την τάση που εφαρμόζεται σε έναν αγωγό, μία ηλεκτρική κορώνα σχηματίζεται γύρω από τον αγωγό, εκεί όπου το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο είναι ισχυρότερο. Αυτή η κορώνα μπορεί να είναι ορατή στο σκοτάδι, εάν η τάση είναι αρκετά υψηλή και εμφανίζεται ως ένας φωτεινός κύλινδρος που περιβάλλει σαν αύρα τον αγωγό. Το φαινόμενο εξηγείται εύκολα, αν θεωρήσουμε το υψηλό ηλεκτρικό πεδίο ακριβώς γύρω από τον αγωγό, το οποίο διεγείρει τα άτομα του αέρα.

Όταν αυτά τα διεγερμένα άτομα επιστρέφουν στην κανονική τους κατάσταση, εκπέμπουν φως στο ορατό (αν διεγερθούν σημαντικά ή ακόμα και ιονισθούν) ή στο αόρατο φάσμα. Το πρόβλημα είναι διπλό: πρώτον, ότι αυτός ο συνεχής ιονισμός και απιονισμός των ατόμων παράγει ραδιοφωνικό θόρυβο και, δεύτερον, ότι υπάρχει απώλεια ενέργειας, σχετικά μικρή, αλλά αν θεωρήσουμε μια γραμμή ισχύος με μήκος χιλιάδες χιλιόμετρα, γίνεται πολύ σημαντική.

Το πεδίο γύρω από τον αγωγό που μεταφέρει ηλεκτρισμό σε υψηλή τάση είναι αμετάβλητου τύπου, αφού μοιάζει με αυτό του σχήματος 3: καθώς κινούμαστε μακρυά από τον αγωγό, η ένταση του πεδίου ελαττώνεται συνεχώς με την απόσταση, αλλά το πρόσημό της παραμένει το ίδιο. Αυτή η κατάσταση της έλλειψης επιφανειών (ηλεκτρομαγνητικών στρωμάτων) γύρω από τον αγωγό είναι, επομένως, αντίθετη με αυτό που συμβαίνει στο οικοσύστημα. Οι επιφάνειες, αν υπήρχαν, θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν προστατευτικά στρώματα που θα εμπόδιζαν τη διάχυση της ενέργειας στο περιβάλλον.

Η σπουδαιότητα των προστατευτικών στρωμάτων

Φαίνεται ότι η σπουδαιότητα των ελαστικών επιφανειών και, επομένως, των πεδίων μεταβλητού τύπου είναι μεγάλη, τόσο για προστασία από εξωτερικά εχθρικά σωματίδια, όσο και για να διατηρούν στο εσωτερικό την ενέργεια. Τα στρώματα γύρω από τη γη πρέπει να έχουν αυτή τη διπλή σημασία και όχι μόνο αυτή που αναπτύχθηκε στην δεύτερη ενότητα. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι, η ενέργεια του οικοσυστήματος προστατεύεται από το να διαχυθεί σαν ακτινοβολία προς το εξώτερο διάστημα από αυτά τα προστατευτικά στρώματα. Βέβαια, η υπερδυνάμωση ενός στρώματος ή ακόμα και η δημιουργία ενός νέου, θα μπορούσε να έχει τις ίδιες καταστροφικές συνέπειες με την καταστροφή κάποιου άλλου.

Το φαινόμενο του θερμοκηπίου, λόγω των υπερβολικών ποσοτήτων διοξειδίου του άνθρακα που εκπέμπονται από ανθρώπινες δραστηριότητες που τώρα αντιμετωπίζει ο πλανήτης, προκαλείται από την διαπλάτυνση ενός στρώματος (του στρώματος του διοξειδίου του άνθρακα) το οποίο αφήνει όλο και λιγότερη από τη θερμότητα, που ακτινοβολείται από τη γη, να διαφύγει στο διάστημα, με αποτέλεσμα τη θέρμανση όλου του πλανήτη.

Αυτό πρέπει να συμβαίνει και στο ανθρώπινο σώμα. Αυτά τα ηλεκτρομαγνητικά στρώματα, που παράγονται από πεδίο μεταβλητού τύπου, λειτουργούν σαν ασπίδες απέναντι στο περιβάλλον, αλλά, επίσης, και σαν στρώματα που κρατούν στο εσωτερικό ενέργεια με διάφορες μορφές. Αν δεν υπήρχαν τέτοια στρώματα γύρω από το ανθρώπινο σώμα, αυτό θα πέθαινε από δύο αιτίες: την εισβολή εχθρικών σωματιδίων από το περιβάλλον και την διάχυση της ζωτικής ενέργειας προς το περιβάλλον.

Ο Τέσλα και άλλοι γιατροί της εποχής του είχαν αναπτύξει συσκευές με δυνατότητα να ενισχύουν τα στρώματα ή αιθερικά πεδία γύρω από τον άνθρωπο και αυτό, εκτός από την ευχάριστη αίσθηση, έδινε μακρόχρονη καλή υγεία και προστασία από ασθένειες . Η τεχνική της εφαρμογής ηλεκτρισμού σε υψηλή τάση και συχνότητα ήταν μέρος κάθε θεραπείας και πολύ διαδεδομένη στο τέλος του περασμένου αιώνα .

Ο Τέσλα, ωστόσο, είχε υποδείξει ότι, αυτή η τεχνική μπορεί να επιφέρει αποτελέσματα εντελώς αντίθετα από τα αναμενόμενα, αν δεν εφαρμοσθεί κατάλληλα. Το καλύτερο αποτέλεσμα εμφανίζεται, όταν έχουμε συντονισμό ανάμεσα στη συχνότητα της εφαρμοζόμενης τάσης και της συχνότητας αυτό-ταλάντωσης κάθε επιφάνειας του πεδίου, αλλά πρέπει να ληφθεί μεγάλη προσοχή στην επιλογή των ζευγαριών συχνότητας και τάσης, έτσι ώστε να μην προκληθεί βλάβη ή να μην ενισχυθεί υπερβολικά η επιφάνεια, γιατί σ'αυτή την περίπτωση η κανονική και ισορροπημένη λειτουργία του στρώματος θα χαθεί και θα ακολουθήσει ένα μεγαλύτερο πρόβλημα, αόρατο προς το παρόν, στον οργανισμό και θα οδηγήσει σε μία ή περισσότερες σοβαρές ασθένειες σε μελλοντικό χρόνο.

Η σημασία των στρωμάτων είναι επίσης μεγάλη, σαν μέσον μετάδοσης των οδευόντων και στατικών κυμάτων, γεγονός που επιτρέπει τις επικοινωνίες μεταξύ διαφόρων μερών του οργανισμού, του ανθρώπινου σώματος ή του οικοσυστήματος.

Μια καλή κατάσταση στις επικοινωνίες σημαίνει την εξαιρετική ικανότητα να αντιδρά ο οργανισμός και να προσαρμόζεται στις διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθήκες του εξωτερικού και του εσωτερικού περιβάλλοντος και δίνει καλή υγεία.

Βιβλιογραφία

1. C.F. Wagner and G.D. McCann, "Wave propagation on transmission lines", Westinghouse electric corporation, 1964
2. Ι. Σταθόπουλος, "Υψηλές τάσεις", Αθήνα 1990
3. P.J. Papadopoulos, "Lightning phenomena", Athens 1990
4. P.J. Papadopoulos, "The life and work of Nikola Tesla", Athens 1989
5. Chris Quigg, "Elementary particles and forces", Scientific american, Vol. 252, No 3, 1986
6. G.A. Livraga, "Εισαγωγή στη Μυστική Διδασκαλία", Αθήνα
7. Th.S. Curtis, "High frequency apparatus", Everyday mechanics co., New York 1916, Reprinted by Lindsay publications, 1988
8. Th.C. Martin, "The inventions, researches and writings of Nikola Tesla", The electrical engineer, New York, 1894, 1988

του Πέτρου Παπαδόπουλου
www.nea-acropoli.gr

Μοιράσου το στο Facebook

Δημοσίευσε το στο Twitter

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 06, 2009