Άουσβιτς, 65 χρόνια μετά

Επιζώντες του κολαστηρίου του Αουσβιτς αψήφησαν την Τετάρτη το χιόνι και το κρύο και μετέβησαν στο πρώην στρατόπεδο συγκέντρωσης, με αφορμή την Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος. Εξήντα πέντε χρόνια έχουν περάσει από την απελευθέρωση του Αουσβιτς. Ομιλία Πέρες στο γερμανικό Κοινοβούλιο.

Οι σειρήνες στο ναζιστικό κολαστήριο Aουσβιτς-Μπιρκενάου ήχησαν για την έναρξη των εκδηλώσεων για την 65η επέτειο της απελευθέρωσής του από τις συμμαχικές δυνάμεις.

Οι ηλικιωμένοι επιζώντες μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια τους, καθώς και άλλοι παρευρισκόμενοι περπάτησαν ανάμεσα στα τείχη και τους πύργους ελέγχου των στρατοπέδων συγκέντρωσης Αουσβιτς και Μπίρκεναου για να τιμήσουν τη μνήμη των εκατομμυρίων θυμάτων.

Η 84χρονη Γιαντβίγκα Μπογκούκα που επέζησε από το Ολοκαύτωμα δήλωσε ότι ο καιρός σήμερα ήταν παρόμοιος με εκείνον της 27ης Ιανουαρίου του 1945, οπότε ξύπνησε και διαπίστωσε πως οι ναζί είχαν εγκαταλείψει το στρατόπεδο.

«Τα πάντα ήταν καλυμμένα με χιόνι και είχε πολύ κρύο. Το συνηθισμένο καμπανάκι για το πρωινό δεν είχε χτυπήσει, αλλά το προηγούμενο βράδυ υπήρχε ο συνήθης τρόμος και χειρότερα -το κάλεσμα, οι διαταγές των SS» δήλωσε η γυναίκα, η οποία ήταν 19 ετών το 1945.

«Βγήκα στο στρατόπεδο να δω τι γινόταν και παντού υπήρχαν πτώματα. Οι Γερμανοί είχαν πυροβολήσει οποιονδήποτε περπατούσε ακόμα ή είχε προσπαθήσει να διαφύγει» πρόσθεσε.

Από το Βατικανό ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣτ' μίλησε για τον «τρόμο των εγκλημάτων».

«Μακάρι η μνήμη αυτών των γεγονότων -ειδικά η τραγωδία του Σοάχ που έπληξε τους εβραίους- να προκαλέσουν σεβασμό για την αξιοπρέπεια κάθε ανθρώπου, έτσι ώστε όλοι οι άνθρωποι να μπορούν να θεωρούν τους εαυτούς τους μέλη μιας μεγάλης οικογένειας» είπε.

Ο Ισραηλινός πρόεδρος Σιμόν Περές μίλησε στο γερμανικό Κοινοβούλιο και επικεντρώθηκε στο ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, απευθύνοντας προειδοποίηση για τους κινδύνους της χρονοτριβής εκ μέρους της διεθνούς κοινότητας.

Ο Σ.Πέρες, ο τρίτος πρόεδρος που απευθύνεται στο γερμανικό Κοινοβούλιο, ανακάλεσε στη μνήμη τον τρόμο του Ολοκαυτώματος.

Στη Μόσχα, ο πρόεδρος Ντμίτρι Μεντβέντεφ κατηγόρησε με δηλώσεις του -στην ιστοσελίδα του Κρεμλίνου- «όσους επιχειρούν να δικαιολογήσουν τα ναζιστικά εγκλήματα».

«Πέρασαν κιόλας 65 έτη, αφότου νικήθηκε ο φασισμός, αλλά και σήμερα ακούμε φωνές που θέλουν να δικαιολογήσουν τα ναζιστικά εγκλήματα, αλλά και να 'εξισώσουν' τα θύματα με τους δήμιους τους, τους απελευθερωτές με τους κατακτημένους».

«Σε κάποιες χώρες», παρατηρεί ο Ρώσος πρόεδρος, «οι συνεργάτες των Ναζί έχουν γίνει ήρωες... Αλλά αυτές οι απόπειρες να ξαναγραφεί η Ιστορία είναι απαράδεκτες κατ' εμέ. Ας ενώσουμε λοιπόν τις δυνάμεις μας όλοι οι υπόλοιποι, για να επικρατήσουμε».

Την Τετάρτη συμπληρώνονται 65 χρόνια από την είσοδο του Κόκκινου Στρατού στο κολαστήριο Αουσβιτς-Μπίρκεναου στην Πολωνία, οπότε και οι Σύμμαχοι για πρώτη φορά αντιλαμβάνονται πλήρως τι σήμαινε η περίφημη «τελική λύση» που είχε υιοθετήσει το χιτλερικό καθεστώς.

Η 27η Ιανουαρίου καθιερώθηκε αργότερα παγκοσμίως ως ημέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος.
http://magnitis.blogspot.com/2010/01/65.html

Αναμνήσεις από το Άουσβιτς

Ο θάνατος στους θαλάμους αερίων στο στρατόπεδο Άουσβιτς-Μπιρκενάου μπορεί να διαρκούσε έως και 25 λεπτά, αναφέρεται σε έναν από τους οδηγούς του μουσείου που βρίσκεται στο ναζιστικό αυτό στρατόπεδο, σύμβολο του Ολοκαυτώματος, που σήμερα γιορτάζει τα 65 χρόνια από την απελευθέρωσή του από τον σοβιετικό κόκκινο στρατό. Η φράση αυτή είναι αφόρητη για την 84χρονη Ζινέτ Κολίνκα μια γαλλίδα παλιά κρατούμενη στο Άουσβιτς, όπου άφησαν την τελευταία τους πνοή και ο πατέρας της και ο αδελφός της.

Πάνω από ένα εκατομμύριο ευρωπαίοι Εβραίοι χάθηκαν στους θαλάμους αερίων πλάι-πλάι με χιλιάδες Πολωνούς, Ρώσους και Ρομά, που πέθαναν και από τις κακουχίες, την αβάσταχτα σκληρή εργασία και τις ασθένειες που θέριζαν.

Η Ζινέτ κοιτάζει τον οδηγό και διάφορα βιβλία του μουσείου και δεν μπορεί να ξεκολλήσει τα μάτια της από αυτά, κυρίως από τις σελίδες με τις φονικές εγκαταστάσεις. Αφηγείται:

"Πίεσα τον πατέρα και τον αδελφό μου να ανέβουν στο τρένο που θα τους οδηγούσε εκεί από τη Γαλλία όπου μέναμε. Ο πατέρας μου ήταν ηλικιωμένος και ο αδελφός μου άρρωστος, δεν μπορούσαν να περπατήσουν και εγώ τους είπα να ανέβουν στα καμιόνια για να φύγουν μήπως και μπορούσαμε να περάσουμε μια καλύτερη ζωή. Πιστέψαμε. Δεν ήξερα ότι τα καμιόνια αυτά μας οδηγούσαν τελικά στο θάνατο. Εγώ κατέβηκα και πήγαινα με τα πόδια γιατί μετά από τρεις ημέρες στο τρένο δεν μπορούσα να αντέξω την αφόρητα κακή ατμόσφαιρα εκεί μέσα. Ήθελα να πάρω αέρα. Ήταν 16 Αυγούστου του 1944".

    Για τον Λικ Σιμπράιτ, μαθητή από την Τουλούζη, που μετέχει σε μια ομάδα Γάλλων επιζώντων, όλο αυτό που αποκαλούμε Άουσβιτς είναι μια αλήθεια που δύσκολα μπορεί να την φανταστεί κανείς, λέει.

    "Είναι φρικό να σκέφτεσαι πόσο αργός ήταν ο θάνατος στους θαλάμους αερίων. Εκεί υπάρχουν διάφορα αντικείμενα που κάποτε ανήκαν σε αθώους ανθρώπους, χιλιάδες ζευγάρια γυαλιά, μαλλιά ποτισμένα με το αέριο-δηλητήριο, και ένα σωρό άλλα πράγματα που σε κάνουν να ανατριχιάζεις", ανέφερε.

    Ο Λίκ έχει επισκεφθεί και άλλα τρία ναζιστικά στρατόπεδα αλλά λέει πως αυτό που είδε στο Άουσβιτς-Μπιρκενάου δεν συγκρίνεται με κανένα. Είδε τα στρατόπεδα στο Μπέργκεν-Μπέλσεν, στο Ράβενσμπουκ, στο Νόγιεγκαμε, "αλλά στο Άουσβιτς μπορεί να δει κανείς όλο τον μηχανισμό της τρέλας των Ναζί".

    Η γηραιά γαλλίδα Ζινέτ Κολίνκα λυπάται γιατί "είναι πια μεγάλη και δεν θα μπορέσει να μεταδώσει την εμπειρία της και όσα έζησε και είδε στους νεότερους".

    Έχει δίκιο: Σήμερα στην επέτειο, περίπου 150 παλιοί κρατούμενοι από πολλές χώρες της Ευρώπης επισκέφθηκαν το στρατόπεδο για να τιμήσουν την απελευθέρωση του πριν από 65 χρόνια από τους Σοβιετικούς. Πριν πέντε χρόνια στην 60η επέτειο, οι επιζώντες που μετείχαν στην τελετή ήταν πάνω από δύο χιλιάδες...

    Η κυρία Ζινέτ διηγείται ότι μετείχε, όπως και άλλοι, στην "πορεία του θανάτου", 60 χιλιόμετρα με τα πόδια υπό φρικτές συνθήκες και τα ουρλιαχτά των Ες-Ες που σκότωναν εν ψυχρώ όποιον από τους κρατούμενους έπεφτε κάτω από την κούραση όταν άρχισε η εκκένωση του στρατοπέδου όσο πλησίαζαν οι Σοβιετικοί.

    "Στις 27 Ιανουαρίου του 1945, ήταν Πέμπτη", διηγείται μια πολωνέζα που τότε ήταν 18 χρόνων, η Ζάντουγκα Μπογκούκα, "την προηγούμενη ημέρα Τετάρτη οι Ναζί ήταν στις θέσεις τους σκληροί, απόμακροι, την επομένη είχαν όλοι εξαφανιστεί. Έκανε πολύ κρύο και χιόνιζε όπως σήμερα"...

    "Οι κρατούμενοι με ανοιχτό το στόμα κοίταζαν πίσω από τις γρίλιες των παραθύρων και πριν βγουν έξω σαν χαμένοι έψαχναν για κανένα κουρέλι να βάλουν επάνω τους", πρόσθεσε η πολωνέζα.

    "Το βράδυ--συνεχίζει--ένας σοβιετικός στρατιώτης μπήκε στην αίθουσα που ήμουν κι εγώ και είπε ότι έψαχνε νέες και ωραίες κοπέλες. Ήμουν νέα και πολύ όμορφη. Έτσι έλεγαν. Οι μεγαλύτερες με έκρυψαν γιατί δεν ξέραμε τι ήθελε ο στρατιώτης. Έτρεμα από φόβο. Μου βρήκαν κάποια ρούχα από πεθαμένους κρατούμενους και κάλτσες διαφορετικού χρώματος. Έτσι ντυμένη, με ανάκατα ανδρικά και γυναικεία ρούχα βγήκα από την αίθουσα, πήγα γρήγορα σε μια εκκλησία πριν αρχίσω να προσπαθώ να βρω τρόπο να φτάσω πίσω στη Βαρσοβία χωρίς να ξέρω ότι η πόλη είχε ισοπεδωθεί', θυμάται η Πολωνέζα και καταλήγει:

    "Οι αναμνήσεις μου από το Άουσβιτς είναι πολύ λυπηρές, επώδυνες και φρικτές αλλά πρέπει να θυμάμαι. Πρέπει να θυμάμαι και θα το θυμάμαι πάντα ότι το Άουσβιτς είναι το μεγαλύτερο κοιμητήριο της Ευρώπης, ένα κοιμητήριο εκατομμυρίων ανθρώπων χωρίς τάφους....

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 28, 2010