Επειδή ήταν Αφγανός

Η αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στο γεγονός του θανάτου ενός 15χρονου Αφγανού μοιάζει με ψίθυρο, αν τη συγκρίνουμε με τη δικαιολογημένη κραυγή για τη δολοφονία του επίσης 15χρονου, Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από ειδικό φρουρό στα Εξάρχεια το Δεκέμβριο του 2008.

Τότε, για να μη μείνουμε στα επεισόδια, όπως συνήθως γίνεται, υπήρχαν επί μέρες διαδηλώσεις από φορείς, μαθητές, πολίτες αντιεξουσιαστές ή μη και μια συζήτηση έντονη και καθημερινή.

Τώρα μια εκκωφαντική σιωπή.

Φυσικά τα περιστατικά δεν είναι ίδια, παρά μόνο ως προς το αποτέλεσμα. Τον θάνατο δηλαδή ενός παιδιού. Υπάρχουν βασικές διαφορές.

Στην υπόθεση Γρηγορόπουλου, ο θύτης ήταν ένας ειδικός φρουρός που νόμιζε ότι ήταν σερίφης στην Άγρια Δύση. Στο πρόσωπό του εκφράστηκε η οργή απέναντι στην εξουσία, που εκείνη τη στιγμή σκότωνε με το χέρι του Κορκονέα ένα παιδί. Ο εχθρός ήταν ξεκάθαρος.

Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Πριν αντιδράσουμε, πρέπει να περιμένουμε για να δούμε, αν αυτός που έβαλε τη βόμβα είναι μαζί μας ή εναντίον μας. Διότι, όπως όλοι ξέρουμε, έχει διαφορά αν αυτός που κάνει κομμάτια ένα παιδί, το κάνει στο όνομα του Χίτλερ, ή του Μαρξ, στο όνομα της κακιάς μάγισσας ή της χιονάτης ή τοποθετεί τη βόμβα στη μνήμη του κακού λύκου που τον έβρασαν τα τρία γουρουνάκια.

Έχει σημασία λοιπόν να ξέρουμε πριν αντιδράσουμε. Διότι αν συμφωνούμε με τον βομβιστή και τους σκοπούς του, τότε ο 15χρονος είναι παράπλευρη απώλεια. Αυτά έχει η ζωή. Αν όμως ο βομβιστής είναι από την άλλη μεριά, τότε έχουμε να κάνουμε με δολοφόνους και αφού φάμε το αρνί και πάρουμε δυνάμεις, θα εκφράσουμε την αγανάκτησή μας.

Δεύτερον, ο φόνος ενός παιδιού που έχει βγει για καφέ με την παρέα του, εξαγριώνει περισσότερους σε σχέση με έναν γαβριά που βρίσκει σε μια φτωχογειτονιά έναν σάκο και θέλει να τον πάρει σπίτι του. Ο φτωχοδιάβολος δεν μας αφορά το ίδιο, ακόμα και σε περίοδο οικονομικής κρίσης (ίσως όταν ολοκληρωθεί η θητεία της σοσιαλιστικής μας κυβέρνησης να μας αφορά).

Τρίτον και κυριότερον. Ας μην το κρύβουμε. Αν στη θέση της οικογένειας από το Αφγανιστάν, ήταν μια Ελληνίδα με τα δυο της παιδιά και τώρα είχαμε ακόμα έναν Έλληνα 15χρονο νεκρό και την αδερφή του να δίνει μάχη για να μην χάσει την όρασή της θα είχε γίνει χαμός.

Η αντιμετώπιση του θανάτου του νεαρού Αφγανού λέει πολλά για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας και όχι μόνο γι' αυτούς που δεν ντρέπονται να δηλώνουν ρατσιστές. Κυρίως λέει για εμάς τους υπόλοιπους, που υποτίθεται ότι δεν είμαστε ρατσιστές...

ΥΓ Συνελήφθη ληστής τράπεζας από.... 28 αστυνομικούς της ομάδας "ΔΙΑΣ", μετέδιδαν ολημερίς τη Μεγάλη Τρίτη τα κανάλια (μετά το φιάσκο της Μεγάλης Δευτέρας). Το ακούς και τρέμεις μήπως ο Τζόκερ έφυγε από το Γκόθαμ Σίτυ και ήρθε στη Νέα Ερυθραία για δουλειές. Ευτυχώς δεν ήταν ο Τζόκερ, αλλά ένας 56χρονος. Μια ευγενική προσφορά του Υπουργείου Προπαγάνδας του Πολίτη.

Επιμέλεια: Μάνος Χωριανόπουλος

Δημοσίευση: Απριλίου 07, 2010