Χώρα ανθρωποφάγων

Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;

Ασφυξία. Ψάχνεις για λίγο φρέσκο αέρα, αλλά δεν φυσάει από πουθενά. Οι ελπίδες που γεννήθηκαν τον Οκτώβρη, όταν τράπηκε σε φυγή η πιο ανίκανη κυβέρνηση στην ιστορία της χώρας, βρίσκονται κάτω από μια ταφόπλακα που γράφει ΔΝΤ. Κανείς ούτε καν τις θυμάται πια. Αλλά ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορούν να συμβούν σε έναν άνθρωπο ή σε μια χώρα είναι να ξεχάσει ακόμη και τις ελπίδες που είχε.

 

Μιζέρια. Βλέπεις τον διαφορετικό τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισαν η ελληνική και η τουρκική πλευρά την πρόσφατη επίσκεψη Ερντογάν και σε πιάνει κατάθλιψη. Ήρθαν οι Τούρκοι με υπουργούς και 100 επιχειρηματίες για να κάνουν συμφωνίες. Και πριν φτάσουν στην Αθήνα, ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί του και ο Τύπος είχαν ξελαρυγγιαστεί ότι έπρεπε να μειωθούν οι εξοπλισμοί. Αλλά προφανώς η ελληνική κυβέρνηση δεν ήταν «έτοιμη», παρ' ότι πάνω από το 70% των Ελλήνων ζητούν, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, να σταματήσουμε ΤΩΡΑ να δίνουμε δις ευρώ στους εμπόρους όπλων και μίζες στους δικούς μας πολιτικούς.

Οι πολίτες ήθελαν να πάρουν μια μικρή ανάσα βλέποντας να εξοικονομούνται μερικά δισ. τον χρόνο, περισσότερα απ' όσα θα μαζευτούν στα ταμεία από την περικοπή του 13 και του 14 μισθού μαζί. Έχουμε έτσι φτάσει στο εξής παράδοξο: η κυβέρνηση εφαρμόζει μέτρα με τα οποία η διαφωνεί η συντριπτική πλειοψηφία του λαού και αγνοεί τις προτάσεις με τις οποίες συμφωνεί ο λαός. Τι σόι δημοκρατία είναι αυτή;

Αναχρονισμός. Η αντιπολίτευση ήταν λέει αντίθετη με τις διαπραγματεύσεις ή ακόμη και με την επίσκεψη Ερντογάν. Γιατί τώρα με την οικονομική κρίση είμαστε σε αδύνατη θέση. Όταν φαντασιώνονταν ότι η Ελλάδα ήταν σε θέση ισχύος πάλι ήταν αντίθετοι, αφού ο αντίπαλος θα λύγιζε κάτω από το βάρος των εσωτερικών του προβλημάτων και του Κουρδικού και όπου να 'ναι θα παραδινόταν. Αυτή η χώρα είναι καταδικασμένη να μη λύσει ποτέ κανένα πρόβλημα, κι εν τω μεταξύ η Τουρκία έγινε περιφερειακή δύναμη και έχει μπει στο κλαμπ των G-20.

Και όλα αυτά τα υποστηρίζει ο κ Σαμαράς, εξαιτίας του οποίου η χώρα τα τελευταία 20 χρόνια γνώρισε στην εξωτερική της πολιτική ανάλογη πορεία με αυτήν που είχε στην εσωτερική. Γιατί όπως ακριβώς χάθηκαν όλα αυτά τα χρόνια δεκάδες ευκαιρίες και δισ. κοινοτικών επιδοτήσεων που σπαταλήθηκαν στα σκυλάδικα, έτσι ακριβώς απίστευτες διπλωματικές και εθνικές δυνάμεις καθώς και το κύρος της χώρας σπαταλήθηκαν στο περίφημο Μακεδονικό. Ένα πρόβλημα που θα έπρεπε να είχε λυθεί με έναν αξιοπρεπή συμβιβασμό το 1992, αν ο κ. Σαμαράς δεν επιχειρούσε να κάνει πολιτική καριέρα στις πλάτες της χώρας.

Αδιέξοδο. Ο άλλοτε γνωστός για την ανοχή στο διαφορετικό Συνασπισμός θέλει να κάνει συνέδριο, αλλά τα μέλη του αρνούνται στον εκπρόσωπο της άλλης άποψης, τον κ. Κουβέλη, να εκπροσωπηθεί σε αυτό. Το ΚΚΕ κάνει σαμποτάζ στον ελληνικό τουρισμό, λες και ο Περισσός θα αναλάβει τον Οκτώβρη να πληρώνει τους νέους ανέργους. Και σχεδόν σύσσωμη η τέως ανθρωπιστική αριστερά ασχολείται με το σύστημα πυρόσβεσης στην τράπεζα ή τι γραμμή είχε η Marfin για την απεργία. Λες και αυτό είναι το ζήτημα και όχι η εν ψυχρώ δολοφονία 3 νέων ανθρώπων στην καρδιά της Αθήνας.

Κανιβαλισμός. Γιατί μπορεί ο Τόλης Βοσκόπουλος να χρώσταγε τα μαλλιοκέφαλά του στην εφορία ή τα τραγούδια του να μην αξίζουν δεκάρα, αλλά γιατί θα πρέπει να εφαρμόζεται η οικογενειακή ευθύνη στις πολιτικές ή άλλες υποθέσεις; Παράπτωμα, και σοβαρό, θα ήταν αν η κυρία Γκερέκου είχε μεσολαβήσει για μην πληρώσει ο σύζυγός της τους φόρους. Αλλιώς, γιατί η υφυπουργός έσπευσε να υποβάλει την παραίτηση της και ο πρωθυπουργός να την αποδεχθεί; Γιατί έχουμε γίνει μια χώρα ανθρωποφάγων που σύντομα θα φάνε ο ένας τον άλλο.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ
ΠΗΓΗ: inout.gr

Δημοσίευση: Μαΐου 21, 2010