Αθήνα, το Ισλαμαμπάντ της Ευρώπης

Τα τελευταία 20 χρόνια πήρε κάποιο κόμμα την εξουσία με την υπόσχεση ότι θα κάνει την Αθήνα Ισλαμαμπάντ; Ψηφίσαμε κάποιο κόμμα που είπε ότι θα ανοίξει τα σύνορα για να έρχεται στην Ελλάδα όποιος γουστάρει; Για να είμαι δίκαιος, κάποιοι ψήφισαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα λοιπά αριστερά κόμματα που είναι υπέρ των ανοιχτών συνόρων δεν πήραν πάνω από 5%. Ποιος, λοιπόν, άφησε την Αθήνα να γίνει το Ισλαμαμπάντ της Ευρώπης και ο χώρος βοσκής κάθε Ρουμάνου ζητιάνου; Μια μαχητική μειοψηφία με δυσανάλογη εκπροσώπηση στα Μέσα, η οποία κάθε φορά που το κράτος πάει να σταματήσει την παράνομη μετανάστευση φρενάρει τις κινήσεις με ιστορίες τρόμου και αστυνομικής βίας.

Πριν από 30 χρόνια ένας φίλος μου είπε ότι οι Ελληνες με το παραμικρό φωνάζουν ότι οι καταχραστές πρέπει να κρεμαστούν στο Σύνταγμα, αλλά αν ένας κρεμιόταν -σε αντίθεση με τον Αμερικανικό Νότο που θα παρακολουθούσε το θέαμα τρώγοντας ποπ κορν-, ολόκληρη η Ελλάδα θα έκανε εμετό. Οι Ελληνες δεν γουστάρουν τη βία και είναι πονόψυχοι. Δεν ξέρω καμία άλλη χώρα που να λέει τόσο πολύ «Ασε, μωρέ, τον κακομοίρη…» και οι πολίτες της να βάζουν το χέρι στην τσέπη για να τον βοηθήσουν. Στα ελληνικά δικαστήρια, όταν κάποιος φουκαράς αλλοδαπός καταδικαστεί σε μικρή ποινή και δεν έχει να την εξαγοράσει, πολλές φορές οι δικηγόροι βάζουν ρεφενέ για να πληρώσουν και να μείνει ελεύθερος. Κάποτε το έλεγα σε έναν ξένο φίλο και δεν μπορούσε να το καταλάβει.

Όπως δεν θα καταλάβαινε γιατί οι Ελληνες πληρώνουν ρουμάνικες ορχήστρες στις καφετέριες όχι για να παίξουν μουσική αλλά για να τους αφήσουν ήσυχους, Πακιστανούς για να τους καθαρίσουν καθαρά παρμπρίζ και δίνουν ελεημοσύνη σε ζητιάνους που ταξίδεψαν 2.000 χιλιόμετρα για να έρθουν στη χώρα των κορόιδων και να ζητιανέψουν. Ο Ελληνάρας μπορεί να είναι τα τρία κακά της μοίρας του, αλλά έστω επειδή είναι νούμερο και θέλει να φαίνεται γαλαντόμος και αβέρτικος τα ακουμπάει. Πρέπει να είμαστε ο μόνος λαός της Γης που προτιμά να κερνάει από το να τον κερνάνε και οι πρώτοι που μπορούν να το καταλάβουν είναι οι απανταχού ζητιάνοι.

Σε καμία άλλη δυτικοευρωπαϊκή πόλη δεν θα δείτε αυτό το χάλι των εισαγόμενων ζητιάνων. Χωρίς περιττή βία αλλά και υπερβολικές ευαισθησίες, καιρός είναι να το τελειώνουμε αυτό το χάλι. Στο φινάλε, δεν τους είχαμε δούλους, όπως οι λευκοί Αμερικανοί τους μαύρους, δεν τους είχαμε υπηκόους, όπως οι Γάλλοι τους Αλγερινούς, δεν τους είχαμε υπηρέτες, όπως οι Αγγλοι τους Πακιστανούς, μας κουβαλήθηκαν γράφοντας τους νόμους της Ελλάδας στα παπάρια τους και γι’ αυτό η Ελλάδα έχει κάθε δικαίωμα να κάνει το ίδιο.

Τα σύνορα

Παρακολουθώ τη συζήτηση για τον φράχτη στον Εβρο και προσπαθώ να καταλάβω. Θέλουμε σύνορα ή όχι; Αν ήμασταν η Ελβετία και είχαμε σύνορα με την Ιταλία, τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Αυστρία, μία ζαρντινιέρα θα ήταν αρκετή. Είμαστε όμως η Ελλάδα, που έχουμε σύνορα με την Τουρκία, τη Βουλγαρία, τα Σκόπια και την Αλβανία και ό,τι και να βάλουμε για να τα φυλάξουμε είναι δικαιολογημένο.

Ο φράχτης

Η υποκρισία όμως στο θέμα της αντίθεσης στον φράχτη φαίνεται από τα επιχειρήματα. Υπάρχει κάποιος που πολεμάει τον φράχτη στον Εβρο και έχει να προτείνει κάτι αποτελεσματικότερο για την προστασία των συνόρων; Νομίζω πως όχι. Οι αντιρρήσεις υπάρχουν για να είναι τα σύνορα ανοιχτά. Το ποιος και τι περνάει, το πόσοι Ελληνες των συνόρων πρέπει να ζουν στον φόβο, το πόσο επιβαρύνεται η ελληνική οικονομία από τους λαθρομετανάστες είναι αδιάφορο σε αυτούς που τα σύνορά τους είναι στην Καποδιστρίου της Φιλοθέης και στη Μάρκου Μουσούρου στο Μετς. Και όταν δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα, υπάρχουν οι αφορισμοί. Αυτοί που θέλουν τον φράχτη είναι ρατσιστές.

Οι αφορισμοί

Ρατσιστής είναι ο άνθρωπος που πιστεύει ότι υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες ράτσες, θεωρώντας κατά κανόνα ότι η δική του είναι η ανώτερη και, στη χειρότερη των περιπτώσεων, οι υπόλοιπες πρέπει να την υπηρετούν. Αλλο όμως ο ρατσισμός και άλλο να θέλεις να διατηρήσεις τον τρόπο ζωής σου. Πιθανόν ο πολιτισμός των Ρομά να είναι ο μεγαλύτερος όλων, η καθημερινή ζωή στην Καμπούλ ονειρεμένη και τα παρμπρίζ στο Καράτσι τα καθαρότερα στον κόσμο, αλλά γι’ αυτό υπάρχουν τα ταξιδιωτικά γραφεία. Πας, τα βλέπεις και αν νιώθεις γοητευμένος, μένεις μόνιμα και καλυτερεύεις την ποιότητα της ζωής σου. Οσο όμως αυτή η χώρα υπάρχει και όσο τα τρία τέταρτα του πληθυσμού της δεν θέλουν τα σύνορα ξέφραγο αμπέλι, το ένα τέταρτο πρέπει να κάνει υπομονή μέχρι τα Πατήσια να γίνουν Τζαβαχαλπούρ. Το παιχνίδι που άρχισε να παίζεται από τη Μεταπολίτευση, όταν η Αριστερά μπορούσε να φοβίζει με τον αφορισμό «ρατσιστής», νικημένο πλέον από την πραγματικότητα της λαθρομετανάστευσης φτάνει στο τέλος του.

Του Αντώνη Πανούτσου (αναδ. από το Πρώτο Θέμα)

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 23, 2011