Η ζωή και ο θάνατος

Delia Steinberg Guzmάn,
Πρόεδρος του Διεθνούς Οργανισμού Νέα Ακρόπολη, Σταυρός των Παρισίων του Πανεπιστημίου της Σορβόνης σε Επιστήμες, Τέχνες και Γράμματα
 

Να σας ζήσει! Μόλις γεννήθηκε ένα παιδί!
Το παιδί μας ήρθε στη ζωή!

Έτσι γιορτάζουν οι άνθρωποι την εμφάνιση ενός νέου όντος πάνω στη γη!Ολα φαίνονται λίγα για κείνο το μικρό σωματάκι που χρειάζεται την πιο απόλυτη προστασία και τις πιο τρυφερές φροντίδες. Φιλιά, δώρα, δάκρυα χαράς και συγκίνησης συνοδεύουν το γεγονός της ζωής.

- Τι πόνος! Πόση λύπη μπορεί να φωλιάζει στην ψυχή μου! Μόλις έχασα ένα αγαπημένο πρόσωπο!Έτσι κλαίνε οι άνθρωποι για το χαμό αυτών που μας συντροφεύουν και το βύθισμά τους σ' αυτό το σκοτεινό μυστήριο του θανάτου. Δάκρυα λύπης, πένθους κι απελπισίας σημαδεύουν το πέρασμα μιας ψυχής από τον ένα κόσμο στον άλλο.

Λίγες φορές σταθήκαμε να σκεφτούμε από πού ερχόμαστε όταν γεννιόμαστε. Δεν πρόκειται εδώ για το θρησκευτικό ή φιλοσοφικό ζήτημα της προέλευσης των ψυχών. Πρόκειται για κάτι πιο απλό: αν φτάνουμε στη ζωή, είναι γιατί ερχόμαστε από κάποιο άλλο μέρος, όποιο και όπως κι αν είναι αυτό.

Δε θα αφήσουμε άραγε κάποια δυστυχισμένα και κλαμένα πλάσματα, όταν τα εγκαταλείπουμε για να κατευθυνθούμε στη γη των ζωντανών; Αυτό που οι γονείς γιορτάζουν με χαρά, δεν θα είναι πόνος για άλλους άυλους γονείς που βλέπουν να φεύγει μια ψυχή που τους συντρόφευε μέχρι εκείνη τη στιγμή; Κι όταν πεθαίνουμε κι αφήνουμε τη γη, πού πηγαίνουμε; Αν ερχόμαστε από κάποιο μέρος, σίγουρα πηγαίνουμε σε κάποιο άλλο μέρος. Στο άπειρο δεν έχουν θέση τα καθορισμένα όρια.

Κι εκεί που πηγαίνουμε δεν θα μας υποδεχτούν με γέλια και χαρές για το ξανασμίξιμο, ενώ οι συγγενείς μας θα μας κλαίνε στη γη;

Η ζωή κι ο θάνατος είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: της ΖΩΗΣ.
Εμείς που βρισκόμαστε εδώ, έχουμε έρθει από κάποιο μέρος και κατευθυνόμαστε σε κάποιο άλλο, όμως ποτέ δε θα πάψουμε να υπάρχουμε.

Αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν ζωή είναι η εκδηλωμένη εμφάνιση στην ύλη μιας ψυχής σ' αυτή τη γη. Κι αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν
θάνατο είναι η ίδια η ψυχή που, αποχωριζόμενη την ύλη, δεν μπορεί να
επιζήσει σ' αυτόν τον κόσμο και κατευθύνεται σε άλλον.

Η γήινη ζωή είναι το βασίλειο της μορφής. Κι εδώ είναι που η Μάγια γίνεται δυνατή και σίγουρη. Αυτή παίζει με τη ζωή, αυτή παίζει με τις μορφές, τις διαφοροποιεί και τις προσαρμόζει, προκειμένου να πετύχει το σκοπό της: περισσότερο υλική ζωή, περισσότερες μορφές, περισσότερη
πολλαπλότητα.

Όταν εμφανίζονται οι μορφές στον κόσμο της Μάγια, παίρνουν μικρές αναλογίες. Είναι η άμυνα της ψευδαίσθησης, για να προστατευθούν τα νεανικά σώματα. Κανείς δεν μπορεί να μη νιώσει συμπάθεια και τρυφερότητα μπροστά σε μια μικρή ζωή. Ένα μωρό, ένα μικρό ζωάκι, ένα μικρό φυτό που ανοίγεται... όλα οδηγούν στη φροντίδα και στην αγάπη.

Οι άνθρωποι έχουν μια αδυναμία, όχι μόνο για τα μικρά τους παιδιά, αλλά και για τα μικρά ζώα, όσο επικίνδυνα κι αν γίνουν αυτά αργότερα. Δεν είναι το ίδιο μια μεγάλη τίγρη με ένα μικρό τιγράκι, το ένα είναι θηριώδες και προξενεί τρόμο, το άλλο είναι τρυφερό και απαλό. Κι ακόμα και τα ζώα συγκινούνται μπροστά στα μικρά παιδιά και το ίδιο θηρίο που επιτίθεται στους ανθρώπους προστατεύει τα μωρά τους, γιατί η Μάγια καλύπτει τα μανιασμένα μάτια με το πέπλο της συμπόνιας: πρέπει να σώσουμε τη ζωή όποιο κι αν είναι το τίμημα. Αυτές οι μορφές χρειάστηκαν πολύ προσπάθεια και υπομονή για να καταστραφούν με ένα χτύπημα.

Όταν οι μορφές περνούν κάποιο διάστημα ύπαρξης μέσα στον κόσμο της Μάγια, μπορούν πια να μην έχουν αξία από μόνες τους, και τότε δεν ξυπνούν την τρυφερότητα αλλά τον ανταγωνισμό. Είναι η πάλη για την
αυτοσυντήρηση, που ο πιο ισχυρός τα καταφέρνει σε βάρος του πιο αδύνατου. Η αγάπη μπορεί να αμβλύνει αυτή την πάλη, όμως στην πραγματικότητα όλα είναι ζήτημα δύναμης φυσικής, ψυχικής, νοητικής ή πνευματικής. Και πάντα κερδίζει ο πιο δυνατός, σε οποιοδήποτε πεδίο.

Οι αθλητικοί συναγωνισμοί, που τόσο διασκεδάζουν τους ανθρώπους, είναι ένα παιχνίδι, αντίγραφο ενός άλλου παιχνιδιού της Μάγια που εφαρμόζεται στον αγώνα της καθημερινής ζωής. Πριν παρακμάσουν και φθαρούν οι μορφές, οφείλουν να εκπληρώσουν το θεμελιώδες καθήκον που τους επιβάλλει η Μάγια: να συνεχίσουν να παράγουν μορφές.

Με χίλια πέπλα και ψεύτικα επιχειρήματα, η Μάγια θα κάνει να γνωρίσουν νέα σώματα την υλική ζωή, και για το σκοπό αυτό θα πρέπει να απλοποιηθούν τα σώματα που ήδη υπάρχουν. Ο φυσικός εγωισμός των ζωντανών θα συντελούσε στο να μην αναπαράγονται ποτέ αυτοί, αν δεν υπήρχε το παιχνίδι της Μάγια, η απατηλή αίσθηση της ηδονής, η ψευδαίσθηση τού να νομίζει κανείς, ότι αυτός είναι που παίρνει την απόφαση να αναπαραχθεί.

Και μετά έρχεται η παρακμή των μορφών. Είναι το τελικό στάδιο, αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν γεράματα. Τα παλιά πράγματα δεν εμπνέουν πια τρυφερότητα, ούτε προκαλούν το συναγωνισμό. Είναι ξερά και φθαρμένα στοιχεία, που έχουν την ανάγκη να αντικατασταθούν. Είναι ένας καλός τρόπος για να αποχαιρετήσει κανείς τη ζωή, για να μην ερωτευτεί υπερβολικά τη λάμψη των μορφών. Η ψυχή από μόνη της αποζητά να απαλλαγεί από την μεταμφίεση που χρησιμοποίησε, για να αποκτήσει ξανά σε άλλον ιδεώδη τόπο, την ελαφρότητα και τη γοητεία που δεν μπορούν να εκπεμφθούν μέσα από ένα φθαρτό σώμα.

Η ίδια η Μάγια επιταχύνει τη διαδικασία με ένα είδος αβουλίας και ύπνου χωρίς όνειρα, όμως ποτέ δε χάνει ενέργειες, καθώς οι παλιές μορφές θα ανανεωθούν στα βάθη της γης ή στην εύθραυστη υφή της στάχτης. Τίποτα δε χάνεται, όλα μετασχηματίζονται.

Η ζωή και ο θάνατος είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και δύο στιγμές ενός ατέλειωτου παιχνιδιού που επαναλαμβάνει τις στιγμές του, παράγοντας εκείνο που οι άνθρωποι ονομάζουν κύκλους. Όλη η φύση παίζει σε κύκλο: η μέρα και η νύχτα, ο ήλιος και το φεγγάρι, το καλοκαίρι και ο χειμώνας, ο ύπνος και η εγρήγορση, η παιδική ηλικία και τα γεράματα... Αν όλα γυρίζουν, αν όλα επιστρέφουν, αν τα ίδια δέντρα που ήταν ξερά καλύπτονται στη συνέχεια με πρασινάδα, και η ίδια θάλασσα που ήταν ήρεμη και με σταθερή στάθμη φουσκώνει με ταραγμένα νερά, τότε γιατί εμείς οι άνθρωποι θα έπρεπε να ξεφύγουμε από αυτό το παιχνίδι;

Δεν υπάρχει τυχαίο. Υπάρχει ένα διαρκές παιχνίδι της Μάγια που, με βάση το νόμο της αιτιότητας, μας ελκύει και μας υποχρεώνει να ολοκληρώνουμε την πορεία της ύπαρξής μας. Να ζούμε και να πεθαίνουμε στα τυφλά, παίζοντας με τη Μάγια... ή να ζούμε και να πεθαίνουμε γνωρίζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού...

Αυτό είναι θέμα εξέλιξης.

Άρθρο από το περιοδικό "Νέα Ακρόπολη"

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 04, 2011