Η έκφραση της λαϊκής βούλησης και το πρόβλημα του γιαουρτώματος (Αφήγημα 5 από 6)

Αφήγημα πέμπτο

Το ελεύθερο (και κοινωνικό) δελφίνι

     Αν συμφωνούμε με αυτή την εξήγηση της κρίσης, δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα ούτε από τους εγχώριους «μεσσίες», ούτε από τους δύστροπους «εταίρους». Μπορούμε να περιμένουμε το ξετύλιγμα των εφιαλτικών σεναρίων, ή να φτιάξουμε ένα καλύτερο σενάριο μόνοι μας. Πιστεύω, ότι με ψυχραιμία, λογική και πνεύμα δικαίου, μπορούμε να ξαναχτίσουμε την οικονομία μας (και την κοινωνία) σε πιο στέρεες βάσεις. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβεί μέσα από διαδικασία εξέγερσης για δύο λόγους: Α) Γιατί ακόμη και η σημερινή ψευτοδημοκρατία μάς δίνει το δικαίωμα να την αλλάξουμε μέσα από τις εκλογές. Αν αυτή η ψεύτικη όντως δημοκρατία διατηρεί τουλάχιστον την ύψιστη δημοκρατική διαδικασία των ελεύθερων εκλογών, πόσο πιο ψευτοδημοκράτης είναι αυτός, που την περιφρονεί; Στην Γαλλική και την Ρώσικη επανάσταση δεν ήταν δυνατή η έκφραση της λαϊκής βούλησης με άλλο τρόπο και πάλι τελικά εξέκλιναν των ευγενών στόχων τους και μεταμορφώθηκαν σε αυταρχικά τρομοκρατικά καθεστώτα και λέμε σοβαρά, ότι σε μία περίοδο, όπου λόγω εκλογικού νόμου (και παρά την αντίθεση μου με αυτόν) μπορεί το ένα τρίτο των πολιτών να αλλάξει την κατάσταση χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, η όποια «επανάσταση» δεν θα αποκλίνει διαμετρικά από αυτά, που διακηρύττει; Στις Αραβικές χώρες ο κόσμος εξεγείρεται, γιατί δεν έχει αυτό το δικαίωμα, εμείς θα εξεγερθούμε επειδή το έχουμε;

Β) Όταν σε ειρηνικές και συντεταγμένες διαδικασίες οι εξουσιαστές γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τις προεκλογικές τους υποσχέσεις (παρά το ότι υπάρχει κίνδυνος στις επόμενες εκλογές να μαυριστούν), δεν θα το κάνουν αυτοί, που εξέφρασαν το ίδιο νεφελωδώς τις προεπαναστατικές τους εξαγγελίες;

     Όχι μόνο δεν πρέπει να επιδιώκουμε την άμεση ανατροπή της κυβέρνησης, αλλά να παρακαλάμε να υπάρξει χρόνος, για να ανατραπούν πρώτα οι σημερινοί πολιτικοί όροι, που προδικάζουν άδηλο μέλλον από τις αδήλωτες προθέσεις των διεκδικητών της εξουσίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι κάθε μέρα που περνάει με αυτήν την κυβέρνηση η ζημιά μεγαλώνει, συσσωρεύεται και πολλαπλασιάζεται, αλλά το να επιτρέψουμε την συνέχιση της πολιτικής με τους ίδιους όρους (αλλάζοντας μόνο φάτσες στην εξουσία) δεν θα είναι μόνο το ίδιο καταστροφικό για την οικονομία, αλλά πραγματική ταφόπλακα σε κάθε αίσθημα αισιοδοξίας και κουράγιου, που θα υπάρχει μέχρι τότε. Λόγια όπως «ας διώξουμε αυτούς τους επικίνδυνους ρεμπεσκέδες και βλέπουμε μετά τι γίνεται» καταδεικνύουν (για μένα αποδεικνύουν) εξίσου μεγάλους ρεμπεσκέδες και αλήτες. Με τέτοια λόγια δεν φορτωθήκαμε τους σημερινούς; Με τέτοια λόγια δεν φορτωθήκαμε τους χτεσινούς; Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη της πονηρίας κάποιου από την ασάφεια και την αοριστολογία;

     Πολλοί πνιγμένοι από τα προβλήματα τους, έχουν χάσει ήδη την ψυχραιμία τους και  θα πουν « τι συντάγματα και νόμους μας λες φίλε· εδώ δεν έχουμε λεφτά να πληρώσουμε το ηλεκτρικό και θα κάτσουμε να κάνουμε τους νομοθέτες και νομοκριτές;» Η απάντηση δεν μπορεί και δεν πρέπει να χαϊδολογήσει ανεύθυνες νοοτροπίες. Τόσα χρόνια που μπορούσατε να πληρώνετε το ηλεκτρικό, λέγατε ότι τα μεν τα ορίζουν ειδικοί οικονομολόγοι, τα δε ειδικοί νομικοί, τα πολιτικά οι κεχρισμένοι και παρότι είχατε χρόνο και ανεβασμένη ψυχολογία, πάλι δεν νομοθετούσατε και δεν νομοκρίνατε. Όταν τα πράγματα άρχισαν να δείχνουν καθαρά, ότι το κουμαντάρισμα των «ειδικών» δεν ήταν και τόσο σοφό, πάλι δεν το κάνατε. Αν δεν θέλετε να βρεθείτε σε πολύ χειρότερη θέση, θα κατανικήσετε τις αδυναμίες σας και θα κάνετε το «ακατόρθωτο» τώρα. Το πολίτευμα της δημοκρατίας απαιτεί από όλους τους πολίτες, να γίνουν «ειδικοί» στα πολιτικά. Οσο για όσους λένε «τι να τις κάνουμε τις δημοκρατίες και τις σκοτούρες, που μας λες· μια ζωή την έχουμε κι αν δεν την γλεντήσουμε…», δεν έχουν παρά να συνεχίσουν την διασκέδαση τους…

     Δεν προτρέπω κανέναν σε ακαδημαϊκές συζητήσεις την ώρα, που ο κόσμος χάνεται· αυτά που προτείνω να συζητήσουμε στο διαδίκτυο, είναι οι νόμοι, που θα καθορίσουν την ανάκαμψη σε στέρεες βάσεις λογικής και δικαιοσύνης. Περιδιαβάζοντας τα blogs βλέπω πολιτικά άρθρα, που αναλύουν την κατάσταση (όχι και τόσο πολλά όμως αναλογικά με την κρισιμότητα των καταστάσεων)· δυστυχώς ελάχιστα από αυτά περιέχουν συγκεκριμένες προτάσεις, σε μία εποχή που χρειάζεται όσο ποτέ εδώ και δεκαετίες· και αυτά όμως τα άρθρα τελικά χάνονται στο πλήθος και παρέρχονται χωρίς να συζητηθούν επί της ουσίας.

     Η πρόταση μου προς τους blogers και τους αναγνώστες είναι, ο κατακερματισμένος και ανοργάνωτος πολιτικός διάλογος (σε εκατοντάδες blogs) να σχηματοποιηθεί σε πανελλήνια και οργανωμένη συζήτηση. (Για να τσιγκλήσω λίγο τους blogers ) θα τους πω, ότι έχουν στα χέρια τους το πιο δυναμικό μέσο από τα ΜΜΕ λόγω αμφίδρομης επικοινωνίας. Εχουν την πραγματική δυνατότητα να συμβάλλουν καθοριστικά στην επανίδρυση της δημοκρατίας, καθιστάμενοι πρωτοπόροι έναντι κάθε άλλης πολιτικής ή παραπολιτικής ιδιότητας. Πρέπει όμως να κατανοήσουν, ότι κανένα blog από μόνο του δεν μπορεί να αποκτήσει και να διατηρήσει την αίγλη και την ισχύ των μεγάλων τηλεοπτικών ΜΜΕ. Το ανταγωνιστικό ατού της γρήγορης μετάδοσης της πληροφορίας δεν είναι αρκετό. Τα blogs πρέπει να εκμεταλλευτούν περισσότερο και πιο οργανωμένα την δυνατότητα της αμφίδρομης επικοινωνίας και να αντλήσουν το απαιτούμενο κύρος από την σοβαρότητα του αντικειμένου αυτής της επικοινωνίας. Η στιγμή για ένα τέτοιο εγχείρημα είναι καταλληλότερη από ποτέ. Βέβαια ήδη υπάρχουν φιλίες και συνεργασίες ανάμεσα στα blogs και αυτό είναι ένα εφαλτήριο, αλλά τα συνεργατικά αυτά σχήματα πρέπει να σχηματοποιηθούν σε ένα πανελλήνιο forum οργανωμένου πολιτικού διαλόγου (χωρίς αποκλεισμούς) που θα αποβλέπει στην μορφοποίηση του πολιτεύματος και του οικονομικού συστήματος, που πρέπει να εφαρμόσουμε. Το να λέμε «εγώ προτείνω σοσιαλισμό, εγώ προτείνω φιλελευθερισμό, εγώ σοσιαλδημοκρατία κ.λ.π.» είναι αέρας κοπανιστός. Αυτά μπορεί να τα ερμηνεύσει κανείς όπως θέλει και να τα παρουσιάσει αγνώριστα, όταν καταλάβει την εξουσία. Το λιγότερο που οφείλει να παρουσιάσει (για δημόσια συζήτηση) κάποιος που διεκδικεί την εξουσία είναι το σύνταγμα, που προτείνει και το θεσμικό πλαίσιο για την οικονομία και φυσικά συγκεκριμένες προτάσεις (όχι συνθήματα) για την προοπτική της οικονομίας, αλλά και την αντιμετώπιση των άμεσων προβλημάτων.

     Επειδή αυτοί που διεκδικούν την εξουσία δεν το κάνουν, προτείνω να ξεκινήσουμε οι πολίτες μόνοι μας και (μην ανησυχεί κανένας) θα έλθουν αργότερα και αυτοί, για να μας δείξουν πόσο δημοκράτες είναι και τι πλούτο ιδεών διαθέτουν …Πάντα δεν υπήρχε και υπάρχει νομοπαρασκευαστικό έργο; Γιατί αυτό να γίνεται εν κρυπτώ και παραβύστω και όχι με δημόσιο διάλογο; Με την πρόταση μου δεν αποκλείω τους ειδικούς και τους σοφούς· αντίθετα· δεν προτείνω οχλαγωγικές λαϊκές συνελεύσεις, όπου αυτοί οι άνθρωποι (αλλά ούτε και εγώ) δεν μπορούν ίσως να λειτουργήσουν. Προτείνω γραπτό διαδικτυακό διάλογο, όπου σαν ειδικοί και σοφοί έχουν όλα τα φόντα να πρωταγωνιστήσουν*. Μπορούν να συζητάνε σε νομοπαρασκευαστικές επιτροπές και τηλεοράσεις, όπου λαμβάνουν χώρα κάθε είδους κοκορομαχίες και δεν μπορούν να πάρουν μέρος σε έναν τέτοιο διάλογο; Τους πέφτουμε λίγοι, για να συζητήσουν μαζί μας; Δεν λέω, ότι έχουμε όλοι τις ικανότητες τους και τις δυνατότητες τους, αλλά αποκλείεται ένας άνθρωπος του λαού να προσθέσει έστω το απειροελάχιστο στην σοφία τους; Στον διάλογο, που προτείνω, καλούνται όλοι, πολίτες, οργανώσεις, κόμματα, ειδικοί και ανειδίκευτοι, χωρίς κανέναν αποκλεισμό και περιλαμβάνει όλα τα πολιτικά θέματα. Αναλυτικότερα οι προτάσεις μου για την δημιουργία και την λειτουργία αυτού του φόρουμ έχουν ως εξής:

1.   Το κείμενο αυτό το έστειλα σε εξήντα μπλόγκς γνωρίζοντας, ότι έτσι παραλείπω εκατοντάδες άλλα καλά μπλόγκς, αλλά μπορεί να το αναδημοσιεύσει ελεύθερα ( μόνον ολόκληρο) οποιοσδήποτε. (Τιμή μου θα ήταν.) Η πρόταση μου είναι αρχικά προς όλα τα μπλόγκς, αλλά στο φόρουμ θα συμμετάσχουν μόνο όσα ανταποκριθούν εξαρχής. Εκείνοι που καιροσκοπικά θα κάτσουν να ζυγιάσουν τις πιθανότητες αποδοχής της πρότασης μου και εξάπλωσης του οργανωμένου δημόσιου διάλογου και θα προσέλθουν αργότερα, για να μας «βοηθήσουν», αποκλείονται. [Εξαιρούνται βέβαια όσοι δεν ενημερώθηκαν, για όσο διάστημα είναι ανενημέρωτοι] Πιστεύω, ότι όποιος έχει στοιχειώδη δημοκρατική ευαισθησία, δεν πρέπει ούτε να το πολυσκεφτεί. Ποιο είναι το διακύβευμα; Τι θα χάσει, αν η πρόταση μου πάει άπατη και δεν υπάρξει συνέχεια; Οι ίδιοι οι μπλόγκερς που θα συμμετέχουν, πρέπει να βρούν τους τρόπους ηλεκτρονικής προστασίας του φόρουμ από ανεπιθύμητους και αυτόκλητους «συνεργάτες».

2.   Ως ονομασία του forum προτείνω το « εκκλησία του δήμου».

3.   Θα συγκροτηθούν δύο συντονιστικές επιτροπές, μία των μπλόγκερς και μία των εκκλησιαστών. Η πρώτη θα συντονίζει τα τεχνικά θέματα και η δεύτερη τα λειτουργικά. Για τους μπλόγκερς δεν νομίζω, ότι θα δυσκολευτούν να βρούν τον τρόπο, να επιλέξουν την επιτροπή και μετά τις αρχικές τοποθετήσεις θα επιλεγεί και η συντονιστική επιτροπή της εκκλησίας του δήμου.

4.   Κάθε τοποθέτηση, σχολιασμός θα γίνεται ενυπόγραφα μόνο από τα μέλη του φόρουμ. Μέλος του φόρουμ μπορεί να γίνει ελεύθερα κανείς σε οποιαδήποτε φάση του διαλόγου (όχι μόνο όσοι δηλώσουν αρχικά συμμετοχή δηλαδή).

5.   Αρχικές τοποθετήσεις μπορούν να γίνουν μόνο από φυσικά πρόσωπα (για να επιλεγεί η συντονιστική επιτροπή). Φυσικά μπορούν να προβάλλουν και την κομματική τους ταυτότητα (αν έχουν και θέλουν). Στην συνέχεια όμως θα μπορούν να τοποθετούνται και οποιασδήποτε μορφής οργανωμένες ομάδες (από τις οποίες όμως θα είναι γνωστή η ταυτότητα τουλάχιστον ενός μέλους, το οποίο θα συμμετέχει στο φόρουμ ως εκπρόσωπος).

6.   Κάθε αρχική τοποθέτηση θα δημοσιεύεται στο ενιαίο πανελλήνιο φόρουμ της εκκλησίας του δήμου, με την σειρά που φθάνουν, χωρίς καμία προβολή. Οι μπλόγκερς όμως στις εκτός φόρουμ σελίδες τους μπορούν να προβάλουν όποια κείμενα θέλουν.

7.   Η αξιολόγηση των κειμένων (πολύ καλό- καλό- μέτριο- απαράδεκτο) θα γίνεται όπως και στα μπλόγκς. Αξιολόγηση των κειμένων θα κάνουν μόνο τα μέλη του φόρουμ.

8.   Από την αξιολόγηση των αρχικών τοποθετήσεων θα προκύψει η συντονιστική επιτροπή των εκκλησιαστών. Τα τρία μέλη της επιτροπής θα τα ορίζουν οι τρεις πρώτοι στην αξιολόγηση των αρχικών τους τοποθετήσεων. Ο πρώτος θα ορίσει τον πρόεδρο. Η βαθμολόγηση των κειμένων αυτών θα γίνει με την εξίσωση των παραπάνω χαρακτηρισμών ως εξής: πολύ καλό 5 βαθμοί, καλό 3 βαθμοί, μέτριο 1 και απαράδεκτο 0 βαθμοί. Αυτονόητα κάθε μέλος μπορεί μα ψηφίσει (αξιολογήσει) μία φορά κάθε κείμενο των αρχικών τοποθετήσεων.

9.   Οι «εκλέκτορες» που θα προκύψουν από αυτήν την διαδικασία, μπορούν να ορίσουν τον εαυτό τους, ή άλλο άτομο, από το φόρουμ για την θέση στην συντονιστική επιτροπή και να αλλάζουν πρόσωπο στην θέση αυτή όσες φορές χρειάζεται, ώστε να υπάρχουν πάντα τρία διαθέσιμα πρόσωπα στην επιτροπή, υπ ευθύνη των εκλεκτόρων.

10.                Η επιτροπή φυσικά δεν χρειάζεται να συνεδριάζει εκ του πλησίον. Μέλημα της είναι η απόρριψη κειμένων και σχολίων από την δημοσιοποίηση στο φόρουμ, μόνον εάν αυτά υπερβαίνουν τα κοινωνικά αποδεκτά όρια του πολιτισμένου διαλόγου. Τα απορριφθέντα σχόλια και κείμενα θα είναι στην διάθεση κάθε μέλους του φόρουμ, αν τα αναζητήσει (με μέριμνα της επιτροπής των μπλόγκερς). Αν κάποιο μέλος κρίνει, ότι αδίκως απορρίφθηκε κάποιο κείμενο, ή σχόλιο, τότε αυτό κοινοποιείται σε όλα τα μέλη, τα οποία ψηφίζουν, αν θα διαγραφούν από το φόρουμ τα μέλη της επιτροπής, που αρνήθηκαν την δημοσίευση (και να δημοσιευτεί, ότι κακώς απορρίφθηκε), ή ο καταγγέλλων. Ο συγγραφέας δύο κειμένων, ή σχολίων, που απορρίφθηκαν τελεσίδικα (μετά από ψηφοφορία των μελών δηλαδή) αποβάλλεται από το φόρουμ. Οι ηλεκτρονικές ψηφοφορίες για αυτούς τους λόγους θα διαρκούν τρείς ημέρες από την ενημέρωση όλων των μελών.

11.                Εως ότου συγκροτηθεί η συντονιστική επιτροπή των εκκλησιαστών, τον ρόλο της θα έχει η επιτροπή των μπλόγκερς. Προτείνω από την δημοσίευση αυτού του κειμένου περίοδο δύο εβδομάδων για την εγγραφή μελών στο φόρουμ και τις απαραίτητες διαβουλεύσεις των μπλόγκερς. Αν ο αριθμός των μπλόγκς, που θα ανταποκριθούν και κυρίως ο αριθμός των μελών, που θα εγγραφούν σε αυτό το διάστημα είναι ασήμαντος, προτείνω να αφήσουμε το πράγμα ως έχει. Θα περιμένω επ αυτού τις απόψεις των μπλόγκερς. Αν αξίζει τον κόπο να συνεχίσουμε, ας υπάρξει άλλη μία εβδομάδα για την επιλογή της επιτροπής των μπλόγκερς, την προετοιμασία των αρχικών τοποθετήσεων και την τεχνική προετοιμασία του φόρουμ.

12.                Τις επόμενες δύο εβδομάδες θα γίνεται η δημοσίευση των αρχικών τοποθετήσεων και η αξιολόγηση-ψηφοφορία για την ανάδειξη της συντονιστικής των εκκλησιαστών κατά τα παραπάνω.

13.                Τόσο στην αρχική, όσο και στις επόμενες τοποθετήσεις είναι επιλογή των κειμενογράφων το περιεχόμενο τους. Οποιος θέλει μπορεί να κάνει συγκεκριμένες, ή ασαφείς, ή και καθόλου προτάσεις, με ή χωρίς αιτιολόγηση. Υποθέτω, ότι σε έναν τέτοιο διάλογο θα βρεθούν και οι σοβαροί συνομιλητές.

14.                Εάν η πρωτοβουλία πάρει αξιόλογες διαστάσεις, θα χρειαστεί καλύτερη οργάνωση του πράγματος. Π.χ. το αρχικό ενιαίο φόρουμ να λειτουργεί παράλληλα με  άλλα περιφερειακά και θεματικά. Σε αυτή την περίπτωση οι εκκλησιαστές θα πρέπει να επιλέξουν με πιο οργανωμένο τρόπο μία κεντρική συντονιστική επιτροπή, καθώς και περιφερειακές. Επίσης να οριστεί τρόπος αξιολόγησης για την δημοσίευση των κειμένων στο κεντρικό φόρουμ. Φυσικά αυτά θα προκύψουν από τις προτάσεις των μελών και θα αποφασιστούν με ηλεκτρονικά ψηφίσματα.

15.                Είναι αυτονόητο, αφού η ηλεκτρονική «εκκλησία του δήμου» είναι ένα απλό φόρουμ, δεν έχει αποφασιστικές αρμοδιότητες· συνεπώς σε πρώτη φάση τουλάχιστον δεν υπάρχει λόγος ψηφισμάτων για θέματα ουσίας (πέραν των διαδικαστικών δηλαδή). Θεωρώ, ότι η αναγνωσιμότητα των κειμένων και κυρίως η αξιολόγηση και τα σχόλια αποτελούν ψηφίσματα από μόνα τους.

Κάθε νοήμων πολίτης μπορεί να καταλάβει, ότι αυτή η διαδικτυακή πρωτοβουλία έχει τις προϋποθέσεις, να γίνει θεσμός του κράτους. Ενας θεσμός, που χωρίς τα σημερινά μέσα και δυνατότητες, λειτούργησε πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια σε αυτόν τον τόπο και εξύψωσε αυτό το έθνος από το σκότος της βαρβαρικής δεισιδαιμονίας, που οδηγεί τους λαούς στην υποταγή. Σε αυτό το αλώνι του δημοκρατικού πολιτεύματος απλώνονται τα χερόβολα του δημόσιου λόγου ανάμεσα στην πέτρα των προσωπικών και συντεχνιακών συμφερόντων και τον ήλιο της αλήθειας και της λογικής και με τον άνεμο της λαϊκής βούλησης λιγνίζεται το στάχυ, το άχυρο και ο καρπός, ο οποίος ξεδιαλέγεται στο δριμόνι των ψηφοφοριών. Μια τέτοια πέτρινη αλάνα ήταν αρκετή σε αυτούς, που υποτίθεται, ότι θαυμάζουμε, για να στήσουν τον πιο θαυμαστό θεσμό λαϊκής κυριαρχίας.

Στην αρχαία εκδοχή της εκκλησίας του δήμου δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις, αλλά και τελικά επικράτησαν δημαγωγοί εξουσιαστές, οι οποίοι εκφύλισαν το καθεστώς σε μία ανεύθυνη οχλοκρατία με καταστροφικά αποτελέσματα τόσο για την δημοκρατία, όσο και για την ίδια την υπόσταση των ανεξάρτητων αυτών κρατικών οντοτήτων. Η σημερινή τεχνολογία μας επιτρέπει, όχι απλώς την ανάσταση του θεσμού, αλλά και την προστασία του από τον εκφυλισμό. Η αμφίδρομη, άμεση, γραπτή επικοινωνία μεταξύ άπειρου πλήθους συνομιλητών, ουσιαστικά αίρει όλα τα μειονεκτήματα του προφορικού διαλόγου των λαϊκών συνελεύσεων (αλλά και κάθε άλλης μορφής «ζωντανού» πολιτικού διαλόγου, όπως του τηλεοπτικού). Στον γραπτό διάλογο, που διεξάγεται οργανωμένα, μπορούμε να φτάσουμε σε τελικά συμπεράσματα. Δεν υπάρχει ο περιορισμός χρόνου του προφορικού διαλόγου, για όσους έχουν πραγματικά επιχειρήματα, αλλά ούτε το πρόσχημα του περιορισμένου χρόνου, για όσους δεν έχουν και διακορεύουν τις προφορικές συζητήσεις με φωνές, αντεγκλήσεις, χαρακτηρισμούς. Πολλοί από αυτούς, που θα λέγανε «πολλά και σπουδαία», αλλά … δεν τους αφήνει ο δημοσιογράφος (ο συντονιστής, ή η οχλοβοή) στην πραγματικότητα δεν έχουν να πουν τίποτα. Δεν ξεκινάμε κάθε φορά από την αφετηρία (όπως στον προφορικό διάλογο) αλλά συνεχίζουμε την συζήτηση εκεί, που είχαμε μείνει. Προσέχουμε τι γράφουμε, έχουμε χρόνο να σκεφτούμε τις απαντήσεις, χωρίς τον ψυχολογικό φόρτο της προφορικής συζήτησης, δεν υπάρχουν επικαλύψεις της φωνής μας, διαπληκτισμοί (που αποσυντονίζουν την σκέψη μας) κ.λ.π. Αν κάποιοι εμμένουν σε ανοησίες, απλά τα κείμενα τους δεν θα έχουν αναγνωσιμότητα. Η ίδια η διαδικασία δηλαδή πετάει έξω τους ανοητολογούντες, αθροίζει τις καλές τοποθετήσεις, κατατείνει προς την εξεύρεση της αλήθειας. Φυσικά η αναζήτηση της αλήθειας είναι μία διαρκής μέριμνα του σκεπτόμενου ανθρώπου, που ποτέ δεν αρκείται σε όσα κατενόησε. Ετσι τα φόρουμ αυτά, η σύγχρονη εκκλησία του δήμου δηλαδή, δεν θα σταματήσουν ποτέ την λειτουργία τους· πιστεύω όμως, ότι σύντομα θα αποδώσουν παραγωγή αξιόλογων πολιτικών προτάσεων.

Βέβαια υπάρχουν και εκείνοι, που προτιμούν την «ζεστασιά» της άμεσης επαφής (και το δρόσισμα του γιαουρτώματος) στον πολιτικό διάλογο, αλλά σε καμία περίπτωση όταν λέω «εκκλησία του δήμου», δεν εννοώ τον χαβαλέ των πανεπιστημιακών αμφιθέατρων και τον φασισμό των ζηλωτών της «απόλυτης αλήθειας». Τέτοιες πρακτικές ανοίγουν κερκόπορτες για την κατάλυση της δημοκρατίας και όχι δρόμους για την εξύψωση της.

Γνωρίζω, ότι θα υπάρξει ο σκεπτικισμός, αν μπορεί να περπατήσει αυτή η πρωτοβουλία, καθώς δεν εκπορεύεται από κάποιο πρόσωπο με σημαντικό πολιτικό βάρος, ή κάποιον οργανωμένο φορέα. Δεν έχω την δυνατότητα να είμαι το ένα, ή το άλλο, γι αυτό ακριβώς πιστεύω, ότι υπάρχουν κάποιες μικρές πιθανότητες επιτυχίας, εκεί πού άλλοι σημαντικότεροι δεν τα πολυκατάφεραν. Το κυριότερο μειονέκτημα άλλων ανάλογων πρωτοβουλιών είναι ότι περιχαρακώνουν εξ αρχής το πράγμα σε οπαδούς και φίλους, σε ομιλητές και ακροατές. Ο φόβος και η καχυποψία του καπελώματος από τους οργανωτές της πρωτοβουλίας διώχνει όσους δεν προέρχονται, ή δεν περιτριγυρίζουν το συγκεκριμένο μαντρί. Ακόμη και οι πρωτοβουλίες που προέρχονται από ανεξάρτητες αναγνωρισμένες προσωπικότητες έχουν έντονο το στοιχείο του ελιτισμού και της παρέας· δηλαδή μια άλλη παρέα φωτισμένων, που θα πάρει την θέση των φθαρμένων …Δημόσιος διάλογος όμως, ο οποίος εκ γενετής είναι περιχαρακωμένος σε συγκεκριμένα ιδεολογικά όρια και προκαθορισμένη ουσιαστικά ηγεσία, δεν είναι δημόσιος διάλογος· είναι κομματικός και συνήθως δεν είναι και διάλογος. Πιστεύω, ότι τελικά η ασημαντότητα μου είναι προτέρημα για μία τέτοια πρωτοβουλία· αν μη τι άλλο, δεν έχει να φοβηθεί κανείς το καπέλωμα.

* Είναι κατανοητό, νομίζω, ότι δεν το λέω ειρωνικά. Η κοινωνία έχει ανάγκη τις δυνάμεις και τις δυνατότητες όλων μας. Φυσικά αυτό, που δεν είναι ειρωνεία, για όσους αυθόρμητα και χωρίς ιδιοτελείς υπολογισμούς τις προσφέρουν (τις δυνάμεις τους) είναι όχι μόνον ειρωνεία, αλλά και έκφραση απέχθειας για εκείνους, που τέτοιες ώρες κοιτάνε πως θα μοσχοπουλήσουν την εξειδίκευση τους σε μία κοινωνία, που χάνει την γη κάτω από τα πόδια της. Ας μάθουν λοιπόν εκείνοι, ότι δεν έχουμε καμία ανάγκη την σοφία τους, γιατί τέτοιοι σοφιστές μας έφεραν εδώ.
Παναγιώτης Θ. Ρέππας
(συνεχίζεται)
ΟΛΑ ΤΑ ΑΦΗΓΗΜΑΤΑ ΕΔΩ

Δημοσίευση: Μαΐου 30, 2011