Η έκφραση της λαϊκής βούλησης και το πρόβλημα του γιαουρτώματος (Αφήγημα 6 από 6)

Αφήγημα έκτο

Ο σοφός μπούφος

Κατανοώ απόλυτα την στάση και τον αγώνα των κατοίκων της Κερατέας. Δεν μπορώ όμως να δείξω την ελάχιστη κατανόηση σε εκείνους, που παραπλανούν αυτούς τους ανθρώπους και τους στρέφουν σε ανεδαφικές διεκδικήσεις και όχι σε αυτό που πραγματικά δικαιούνται τόσο αυτοί, όσο και όλοι οι άλλοι πολίτες, των οποίων θίγονται περιουσιακά δικαιώματα για το γενικότερο συμφέρον· την απαίτηση δηλαδή για απαλλοτρίωση (και πλήρη και άμεση αποζημίωση) για ευρύτατη (δασοποιημένη) ζώνη γύρω από τις εγκαταστάσεις και πλήρη αποζημίωση πέραν αυτής (της ζώνης) για κάθε υποβάθμιση περιουσιακού στοιχείου, ή μετεγκατάσταση, όσων το θελήσουν. Βεβαίως αυτό θα είχε υπερπολλαπλάσιο κόστος από τις προτεινόμενες λύσεις, αλλά είναι η μόνη εφικτή (παρά το κόστος) και ταυτόχρονα δίκαιη λύση. Τα πράσινα κουραφέξαλα, που λέγονται από τους όψιμους (και πολύ ύποπτους) οικολόγους είναι για να παραπλανηθούν οι κάτοικοι και να μην ζητούν, αυτά που πραγματικά δικαιούνται. Το παραμύθι είναι γνωστό· όταν οι κάτοικοι αρχίσουν να κουράζονται από το αντάρτικο, που αναγκάζονται να κάνουν, θα σκάσουν μύτη τα «αντισταθμιστικά» οφέλη, οι «πράσινες» τεχνολογίες και λοιπά πολιτικάντικα φούμαρα, ώστε στο τέλος να υποβαθμιστούν μέχρι μηδενισμού περιουσίες εκατοντάδων εκατομμυρίων χωρίς καμία αποζημίωση. Ηδη έχουν αρχίσει τα κοροϊδιλίκια για μικρότερη έκταση, λιγότερα σκουπίδια κ.λ.π. (μέχρι να βάλλουν πόδι δηλαδή). Να το θυμηθούν αυτό οι κάτοικοι της Κερατέας, όταν θα κλαίνε με μαύρο δάκρυ. Κανείς δεν πείστηκε για την μοναδικότητα του Οβριόκαστρου, που τους λένε να προβάλλουν, αντί των αυτονόητων δικαιωμάτων τους. Ετσι τα χρήματα που θα έπαιρναν αυτοί, θα τα πάρουν (μεταξύ πολλών άλλων τρωκτικών και) σύλλογοι και «φορείς», που «αγωνίζονται» και «προστατεύουν» το περιβάλλον, «αγωνιζόμενοι» για την «προστασία» του κάθε Οβριόκαστρου.

Πιάστηκα από ένα θέμα της επικαιρότητας για να καταδείξω (άλλη μια φορά) την πονηρία που κρύβεται πίσω από τις εξεγέρσεις και το πώς τα θύματα (εν προκειμένω οι κάτοικοι της περιοχής) γίνονται διπλά θύματα των πολιτικών και παραπολιτικών παράσιτων. Είναι βέβαιο, ότι τώρα δεν υπάρχει καιρός να κάτσουν να το συζητήσουν, αλλά (θα πουν) και τι να συζητούσαν πριν; (στην βάση ενός δήμου). Μόνο δικό τους θέμα ήταν τα σκουπίδια της Αττικής; Ηταν όμως και δικό τους και έπρεπε να φανταστούν, ότι αν όχι αυτοί, τότε κάποιοι άλλοι θα πλήρωναν την νύφη. Όταν τόσα χρόνια την πλήρωναν οι Λιοσιείς, δεν είδα την συμπαράσταση που επιζητούν τώρα εκείνοι; Δεν είδα κανέναν δήμο να αναλαμβάνει από μόνος του την διαχείριση των δικών του σκουπιδιών· δεν είδα κανέναν δημότη να διαμαρτύρεται γιατί τα δικά του σκουπίδια καταλήγουν τελικά σε άλλον δήμο; Δεν ήταν δική τους δουλειά; Ήταν δουλειά των σοφών ειδικών; Τώρα οι σοφοί ειδικοί αποφάσισαν την Κερατέα· αποφάσισαν απολύσεις και ανεργία· αποφάσισαν μειώσεις μισθών και συντάξεων. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της εναπόθεσης της τύχης μας σε άλλους. Καθένας που εναποθέτει την τύχη του σε αυτούς που λένε «ας το σε μένα· ξέρω εγώ· θα σε φτιάξω ωραία» με λίγο μυαλό θα «μάντευε» ποια είναι η τύχη του.

Η αλήθεια είναι, ότι πολλοί δήμοι της Αττικής (μεταξύ των οποίων και η Κερατέα) είχαν δική τους χωματερή και θεωρητικά δεν επιβάρυναν άλλους. Α) το ότι υπάρχουν δεκάδες επίσημες και εκατοντάδες ανεπίσημες χωματερές, στις οποίες θάβεται το σύνολο των απορριμμάτων χωρίς επεξεργασία και ανακύκλωση δεν είναι επιβάρυνση του συνόλου; Β) στον τόπο μου, που κατά γενική ομολογία είναι πολύ πιο όμορφος από το Οβριόκαστρο και την Κερατέα (και πολύ πιο σημαντικός από υδρολογικής πλευράς – για να μην συγκρίνουμε τον τουρισμό των δύο τόπων), έχουν εγκατασταθεί διυλιστήρια, λευκοσιδηρουργεία, χημικές και (πολλές) άλλες ρυπογόνες βιομηχανίες, τα προϊόντα των οποίων δεν καταναλώνουμε (μόνο) εμείς φυσικά. Μια και εμείς δεν στέλνουμε τα σκουπίδια μας αλλού (αντίθετα δεχόμαστε τα λύματα των γειτόνων) θα έπρεπε να πούμε, κάθε δήμος να έχει το δικό του μικρό διυλιστήριο και τα δικά του πάσης μορφής εργοστάσια και ξεκουβαλάτε μας; 

Άλλη μία απόδειξη ότι τα προβλήματα όλων, πρέπει να συζητιούνται και να αποφασίζονται από όλους πριν φτάσουμε στο απροχώρητο. Ενας πανελλήνια οργανωμένος δημόσιος διάλογος (όσο υπήρχε καιρός) θα κατέληγε στο συμπέρασμα, ότι κανείς δεν δέχεται επεξεργασία και εναπόθεση σκουπιδιών στο δικό του το σπίτι με οποιαδήποτε τεχνολογία, ή παραπειστική ορολογία. Συνεπώς το σπίτι που έπρεπε να θυσιαστεί, έπρεπε και να αποζημιωθεί πλήρως και να αποκατασταθούν οι κάτοικοι του και την αποζημίωση να την πληρώσουμε οι υπόλοιποι (και ότι μπορούμε να πάρουμε από την Ε.Ε. φυσικά).

Θα πουν κάποιοι φίλοι «καλά όλα αυτά, αλλά μέχρι να καθιερωθεί στην συνείδηση του λαού η εκκλησία του δήμου και να γίνει θεσμός σεβαστός από το κράτος, θα ανεχόμαστε ότι κάνουν;» Πρώτον· Το πόσο γρήγορα θα γίνει η εκκλησία του δήμου θεσμός σεβαστός από το κράτος, εξαρτάται αποκλειστικά από τους πολιτικοποιημένους πολίτες, αυτούς δηλαδή που βιάζονται να ανατρέψουν … το σάπιο καθεστώς. Αν αυτοί οι ίδιοι την σνομπάρουν για αγώνες μεγαλύτερης αμεσότητας (όπως ίσως θεωρούν, ότι πρέπει να κάνουν) αυτοί οι ίδιοι την απαξιώνουν και την τορπιλίζουν. Δεύτερον· όπως απέδειξε και η Φουκοσίμα, η καταστροφή του περιβάλλοντος δεν θα περιμένει την πολιτική ωρίμανση των λαών· ωστόσο δεν μπορούμε την μία ημέρα να διαμαρτυρόμαστε για τα πυρηνικά και την άλλη να αποκλείουμε τις ανεμογεννήτριες για αισθητικούς λόγους ! ( άρθρο «περί ανέμων» 8 Φεβρουαρίου 2011 Loutrakiblog). Δεν μπορεί την μία ημέρα να απαιτούμε διαχείριση των σκουπιδιών και την άλλη να λέμε τρίχες για επεξεργασία μέσα στα αστικά κέντρα. Από την μία απαιτούμε την απομάκρυνση ακόμη και των τυροκομείων από τις κατοικημένες περιοχές και από την άλλη λέμε για εργοστάσια σκουπιδιών μέσα σε αυτές…Η πολιτική ωρίμανση των λαών εξαρτάται από την ωρίμανση πρώτα των πολιτικοποιημένων τμημάτων αυτών και ωριμότητα δεν είναι οι πύρινοι λόγοι και η μετάθεση ευθυνών. Ωριμότητα είναι η διεξοδική συζήτηση και όχι η αντιδραστική συνθηματολογία. Ωριμότητα είναι να ψάξουμε να βρούμε λύσεις στα πράγματι ασφυκτικά προβλήματα της εποχής μας και όχι να παριστάνουμε τους αδέκαστους κριτές και τους αδάμαστους επαναστάτες.

Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα για την κινητοποίηση του πολιτικοποιημένου τμήματος της κοινωνίας απέναντι σε μία πρωτοβουλία όπως αυτή, είναι ο ζηλότυπος εγωισμός μας, που δύσκολα αποδέχεται πρωτοβουλίες άλλων, αλλά και η συσχέτιση της πολιτικής μας πρακτικής με προσωπικές επιδιώξεις. Εν ολίγοις, τα μύχια (εγωκεντρικά) πάθη μας και η ματαιοδοξία μας είναι το κυριότερο εμπόδιο για την μετάβαση σε ένα πραγματικά δημοκρατικό πολίτευμα. Η πρόταση μου για την αντιμετώπιση των ανθρώπινων αδυναμιών, όπως ήδη είπα, είναι η εναλλαγή στις θέσεις δημόσιας εξουσίας και θα τοποθετηθώ αναλυτικότερα, αν αυτή η πρωτοβουλία ευδοκιμήσει. Αυτή η αρχή πιστεύω, ότι μπορεί να προσφέρει ένα όραμα, που θα υπερκεράσει τα ταπεινά μας φρονήματα και ελατήρια και θα αποδώσει ανιδιοτελή κοινωνική προσφορά.

Το μυστικό της (ποιοτικής) επιτυχίας τόσο για την πρωτοβουλία αυτή, όσο και για την δημοκρατία γενικότερα, είναι η καθολική συμμετοχή· ο αποκλεισμός των αποκλεισμών. Γνωρίζουμε, ότι έτσι κι αλλιώς, μικρό μέρος του πληθυσμού θα ασχοληθεί ουσιαστικά με τις πολιτικές διεργασίες. Δημοκρατία είναι, κανείς από όσους θέλουν να συμμετάσχουν, να μην αποκλείεται, γιατί αυτός μοιραία θα περάσει στην αντίπερα όχθη. Και όσο οι της αντίπερα όχθης πληθύνονται, τόσο βαίνει μειούμενο το κύρος των αποφάσεων των κρατούντων. Οι αποκλεισμένοι συνωμοτούν, διαβάλουν, διχάζουν, υπονομεύουν. Ο φθόνος  τους βρίσκει πάτημα στην αναπόφευκτη διολίσθηση του συστήματος  που τους απέκλεισε (γιατί τα συστήματα των αποκλεισμών εξοκέλλουν πάντα) νικούν τους παρηκμασμένους κρατούντες και επιβάλουν το δικό τους σύστημα αποκλεισμών. Το όραμα που θα μπορούσε να μας εξυψώσει από αυτές τις μικροψυχίες δεν μπορεί, παρά να εδράζει στις αρχές τις καθολικής συμμετοχής και της εναλλαγής στις θέσεις εξουσίας. Οι κουτοπόνηρες θεωρίες της σύγχρονης ειδικολαγνείας περί «καταλληλότητας», προόδου των «αρίστων» στις θέσεις εξουσίας κ.λ.π. αποδείχτηκαν τερατώδεις χίμαιρες. Οι «άριστοι» αποδεικνύονται (χωρίς σχεδόν εξαίρεση) υπερφίαλοι, κενόδοξοι, υπόδουλοι της ματαιότητας τους. Αποδεικνύονται πιο μέτριοι από αυτούς, που κρίνονται ως ακατάλληλοι να (συν)αποφασίζουν (το πόπολο δηλαδή). Η σύγχρονη αριστοκρατία, η αριστοκρατία των «ειδικών» αποδεικνύεται το ίδιο ρηχή με την κληρονομική αριστοκρατία. Δεν λέει κανείς (ούτε και εγώ) ότι δεν χρειάζεται ή επαγγελματική εξειδίκευση (για την ποιοτική και ποσοτική αύξηση της παραγωγικότητας- με την ευρύτερη έννοα), όμως πρέπει να υπάρχει το μέτρο της λογικής. Ούτε ο ειδικός είναι παντογνώστης στον τομέα του, ούτε ο ανειδίκευτος είναι υποχρεωτικά άσχετος. Αλλωστε ποια είναι η ειδοποιός διαφορά αυτών των δύο; Ότι ο ειδικός κατέχει και αποκρύπτει με συντεχνιακή μιζέρια, όποιο τμήμα της τέχνης του δεν έχει γίνει ευρέως γνωστό. Πράγματα που την μία ημέρα αποτελούν «υψηλή» εξειδίκευση, την άλλη γίνονται κτήμα του απλού λαού. Γιατί γίνεται αυτό; Γιατί υπάρχουν και εκείνοι οι ειδικοί (συνήθως είναι από τους καλύτερους στον τομέα τους) που αποποιούνται τα συντεχνιακά κεκτημένα προνόμια και αποκαλύπτουν την απλότητα των γνώσεων τους, ή ακόμη περισσότερο, πασχίζουν να εκλαϊκεύσουν και τα όσα είναι πράγματι δυσνόητα για τον ανειδίκευτο. (Αντίθετα με την πλειοψηφεία, που χρησιμοποιούν την ορολογία της ειδικότητας τους, για να συσκοτίζουν τους εκτός συντεχνίας – ότι δήθεν ο τάδε, άγνωστος στους πολλούς, όρος εμπεριέχει δυσνόητα για τους αμύητους μυστήρια).

Συνεπώς το ότι δεν προσκυνάω την «παντογνωσία» κανενός, δεν σημαίνει ότι περιφρονώ τις γνώσεις και τις ικανότητες ( όποιου τις έχει πραγματικά). Αντίθετα καλώ καθέναν, που έλαβε το δώρο του πνεύματος, να το καταθέσει στην κοινωνία, τώρα που τον χρειάζεται, ειδάλλως να μείνει παράμερα σαν σοφός μπούφος.

Δεν χρειάζεται συνταγματική αναπροσαρμογή, ούτε χρήματα, ούτε χρόνος για να επαναφέρουμε τον σπουδαιότερο θεσμό στην κοιτίδα της δημοκρατίας. Διδαγμένοι μάλιστα από το παρελθόν και την ιστορία μπορούμε να τον προστατέψουμε από τον εκφυλισμό. Ας στήσουμε άμεσα το ηλεκτρονικό βήμα της σύγχρονης Πνύκας και ας προσέλθει σε αυτό, όστις βούλεται αγορεύειν.
Παναγιώτης Θ. Ρέππας
ΟΛΑ ΤΑ ΑΦΗΓΗΜΑΤΑ ΕΔΩ

Δημοσίευση: Ιουνίου 01, 2011