Δύο τρείς σκέψεις

Επειδή οι ταγοί της άμεσης δημοκρατίας (συμπεριλαμβανομένων των πιο φανατικών μπλόγκς του κινήματος) επιμένουν στην υπαίθρια εκδοχή της εκκλησίας του δήμου (τυχαίο;) και δεν έχω καμία διάθεση να διαγκωνίζομαι για να ανέβω στο βήμα, ή να φωνάζω για να με ακούσει ο αέρας τελικά· επειδή οι καθηγητάδες (που θα αλλάξουν την Ελλάδα) είναι απασχολημένοι με την νομιμότητα των μνημονίων και επειδή όσα χρόνια τους παρακολουθώ στην τηλεόραση, δεν είδα να τους ενοχλεί και πολύ η γραφειοκρατική δομή της οικονομίας μας (άλλωστε είναι συνδημιουργοί του τέρατος και ο καθένας τους καταγγέλλει μόνο τις υπερβολές των άλλων) θα αρχίσω από αυτό το άρθρο με κάποιες σκέψεις του απλού ανθρώπινου νου (του δικού μου δηλαδή).

Το κράτος οφείλει να καλύπτει τα έξοδα του, από την συνδρομή των πολιτών του ανάλογα με τις δυνάμεις τους και (φυσικά) την φορολόγηση των δραστηριοτήτων αλλοδαπών στην χώρα μας, καθώς και των περιουσιακών στοιχείων αλλοδαπών στην χώρα μας. Όλα τα έσοδα του κράτους πρέπει να επιστέφουν στους πολίτες, υπό μορφή κοινωνικών παροχών, ασφάλειας κ.λ.π. ξεκινώντας από την κάλυψη των αδήριτων αναγκών των ασθενέστερων τάξεων. Το κράτος δεν είναι επιχείρηση για να λειτουργεί με την αρχή της ανταποδοτικότητας. Ποιόν ωφελεί τελικά αυτή η αρχή, πέρα από την γιγάντωση ενός όχι απλά άχρηστου γραφειοκρατικού μηχανισμού, αλλά πραγματικά μίας γραφειοκρατικής μέγγενης, που αρχίζει να σφίγγει και να στραγγαλίζει κάθε παραγωγική δραστηριότητα πριν καν αρχίσει.

Τόσο οι πολιτικάντηδες, όσο και οι καθηγητάδες, ανακαλύπτουν τώρα οργανισμούς και υπηρεσίες, χωρίς πραγματική δραστηριότητα και λένε «ας θυσιάσουμε αυτούς, για να σωθεί τουλάχιστον η απασχολούμενη γραφειοκρατική τάξη». Όπως και όταν έφτιαχναν αυτούς τους οργανισμούς, έτσι και τώρα αποδεικνύονται πολύ κατώτεροι των περιστάσεων. Α) δεν είναι ανάγκη να θυσιαστεί κανείς, εκτός από όσους δεν θέλουν να εργαστούν σε δουλειές ουσίας. Β) οι οργανισμοί και οι υπηρεσίες αυτές αναμφισβήτητα είναι άχρηστες και πρέπει να καταργηθούν, αλλά δεν είναι αυτές που ταλαιπωρούν τον πολίτη και τον επαγγελματία και είναι αστείο, να περιοριστούμε σε αυτές. Γ) δεν πρέπει να καταργηθούν μόνο οι πασιφανώς άχρηστες θέσεις εργασίας, αλλά να ξεκινήσουμε από μηδενική βάση και να δούμε τι πραγματικά χρειάζεται. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να κατευθύνουμε σωστά το εργασιακό δυναμικό της χώρας.

Είναι τουλάχιστον ύβρις, αυτοί που δημιούργησαν αυτήν την τερατώδη νομοθεσία, αυτή την αλλοπρόσαλλη οικονομία, να λένε τώρα «τι τους θέλουμε τους κοπρίτες τους δημόσιους υπάλληλους». Δηλαδή όλοι οι υπόλοιποι σκοτώνονται στην δουλειά; Ή η εργασία όλων των υπολοίπων αποδίδει κοινωνικό όφελος; Η παρακμή είναι γενικότερο φαινόμενο της κοινωνίας μας και όχι μόνο του δημόσιου τομέα· διαχέεται κι εμποτίζει όλες τις τάξεις και τα στρώματα.

Θέλω να (ξανα)σημειώσω, ότι όταν λέω αλλαγή εργασίας, εννοώ πάντα μέσα στα πλαίσια των πραγματικών δυνατοτήτων του καθένα, δεν εννοώ μία Μαοϊκή «πολιτιστική» επανάσταση (παρ ότι αυτό είναι που μας χρειάζεται πραγματικά και όπως πάμε, πολύ δύσκολα θα το αποφύγουμε). Εκατοντάδες χιλιάδες υπηρέτες του γραφειοκρατικού τέρατος (μέσα και έξω από το δημόσιο) θα πρέπει να αλλάξουν επάγγελμα. Οσοι μπορούν (λόγω ηλικίας και κατάστασης υγείας) να περάσουν στα χειρονακτικά- τεχνικά επαγγέλματα θα το κάνουν, εκτός όσων πραγματικά ξεχωρίζουν σε μία επιστημονική, ή άλλη ειδικότητα και στον βαθμό που τους χρειάζεται πραγματικά το κράτος. Αλλά και για τους υπόλοιπους δεν θα εφευρίσκουμε διαδικασίες και οργανικές θέσεις, όπου δεν χρειάζεται. Οι περισσευάμενοι (από αυτούς) θα διοχετευτούν στην εκπαίδευση, κοινωνικές υπηρεσίες κ.λ.π.. Αυτά δεν θα γίνουν, επειδή το λέω εγώ. Θα τα φέρει η ίδια η ζωή. Μόνο που αν αφήσουμε τον σχεδιασμό στην ασυνεννοησία των υπαίθριων συνελεύσεων και των τηλεοπτικών συζητήσεων, δεν θα έχουμε απλοποιήσεις, θα έχουμε πλήρη κατάργηση του κράτους και στην συνέχεια κάποια σκληρή δικτατορία.

Οι προτάσεις (του παρόντος σημειώματος) που αποσκοπούν στην απλοποίηση των διαδικασιών και την εκλογίκευση της γραφειοκρατίας, συνοψίζονται στην ενοποίηση των ποικιλώνυμων φόρων. (Φυσικά δεν τελειώνουν σε αυτό το άρθρο). Ξεκινώ με την σοφιστεία της ανταποδοτικότητας (ατομικής, ή κοινωνικής) των ασφαλιστικών εισφορών και των διαφόρων «ανταποδοτικών τελών» (πράσινα τέλη, τέλη «αλληλεγγύης» κ.λ.π.), που φτάνουν στην αθλιότητα της «ανταποδοτικότητας» των εισιτηρίων των αστικών συγκοινωνιών, των εξιτηρίων των νοσοκομείων κ.λ.π..

Είναι μία σοφιστεία που βολεύει πολύ κόσμο (τους εργαζόμενους σε αυτούς τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς, τους ελεύθερους επαγγελματίες, που λειτουργούν ως ενδιάμεσοι γι αυτούς τους μηχανισμούς, τις δυνατές συντεχνίες, όσους κάνουν επιθετική φοροδιαφυγή και πραγματική φοροκλοπή, τις ανώτερες τάξεις κ.λ.π.). Μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες με πολύ δυνατή φωνή, λόγω κοινωνικής θέσης, δυνατών συνδικάτων κ.λ.π.

Όλα όσα ζητάει το κράτος είναι φόροι, ανεξάρτητα από τα προσωνύμια, που τους φόρεσαν και τα υποτιθέμενα χαρακτηριστικά τους ( προσωπική ή κοινωνική ανταποδοτικότητα κ.λ.π.). Τι πάει να πεί ανταποδοτικός φόρος (ανταποδοτικό τέλος); Ολοι οι φόροι δεν πρέπει να είναι (έμμεσα) ανταποδοτικοί; Μήπως υπάρχουν φόροι υποτελείας; Ασφαλώς υπάρχουν και είναι οι περισσότεροι, αλλά είναι καιρός να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους και να αφήσουμε τα «ανταποδοτικά» κοροϊδιλίκια.

Θυμάμαι το μένος κάποιων μεγαλοδημοσιογράφων για τους «τζαμπατζήδες» των αστικών συγκοινωνιών ! Δεν ντρέπονται καθόλου οι ξεφτιλισμένοι; Αγνοούν ότι αυτός, που παίρνει δέκα και δεκαπέντε φορές λιγότερα από αυτούς, έχει ήδη φορολογηθεί κτηνωδώς; Και που απαιτούν να πληρώσουν; Εκεί που πάνε οι άνθρωποι να σαρδελοποιηθούν ! Το επιχείρημα τους δε, ποιο είναι; Ότι δεν είναι όλοι φτωχοί, όσοι μπαίνουν στα λεωφορεία και στα μετρό !! Μα και μεγιστάνας νάναι κάποιος, εκεί πρέπει να πληρώσει; Αφού έτσι κι αλλιώς τα ίδια με τον φτωχό θα πληρώσει στο λεωφορείο. Στήνουν λοιπόν ολόκληρους μηχανισμούς για έκδοση εισιτηρίων, για έλεγχο εισιτηρίων, για έλεγχο των ελεγκτών, για την διοίκηση όλων αυτών, για να πάρουν δήθεν από τους έχοντες μία και είκοσι …

Γιατί δεν ενοποιούν όλους τους φόρους, τέλη, διόδια, εισιτήρια (αστικών συγκοινωνιών), παράβολα, που αφορούν τις χερσαίες μετακινήσεις και μεταφορές σε έναν φόρο καυσίμων (που υπάρχει ήδη); Προφανώς για να μην καταργήσουν τους μηχανισμούς είσπραξης αυτών των ποσών, αλλά και για να υπερπηδούν την αρχή της αναλογικότητας στα φορολογικά βάρη. Υπάρχει κάποια άλλη λογική αιτία; Γιατί να τα πληρώνουμε όλα αυτά (πινακίδες, τέλη κυκλοφορίας, ΚΤΕΟ, κάρτα ελέγχου καυσαερίων κ.λ.π.) σε διαφορετικούς λογαριασμούς και όχι με την αγορά των καυσίμων; Τι εξυπηρετεί αυτός ο σαδιστικός τρόπος πληρωμής των φορολογικών βαρών; Το να κάθεται ένας νταγλαράς στα διόδια και να κόβει χαρτάκια; Με αυτό θα ασχολούμαστε όλοι; Πως θα τσιμπάει ο ένας από τον άλλο διάφορα ποσά, για να βγεί από αυτά και η δική του αμοιβή; Ποια θα ήταν η οικονομία κλίμακας μόνο από αυτήν την απλοποίηση; Πόσες θέσεις «εργασίας»; Πόσα μεροκάματα χαμένα για τους επαγγελματίες και τους εργαζόμενους μπροστά στους πολυάριθμους και ποικιλώνυμους κρατικούς γκισέδες; Γιατί δεν κάθονται να τα υπολογίσουν αυτά οι καθηγητάδες, που μας λένε για ευρωομόλογα και ευρωπαϊκή αλληλεγγύη; (εκεί, στην κουτοπονηριά το μυαλό τους - πως θα τα φορτώσουμε σε άλλους και εμείς θα συνεχίσουμε να παίζουμε τις γραφειοκρατικές κουμπάρες)

Αλλά ας έλθουμε στο «ιερόν τέρας» της ανταποδοτικότητας, την κοινωνική ασφάλιση! Ωρύονται «καταλύεται το κοινωνικό κράτος» !! Ποιο κοινωνικό κράτος αδέλφια; Της κοινωνίας των δύο τρίτων; Καλά κάνει και καταλύεται. Αφού δεν χωράγαμε όλοι μέσα σε αυτό, ελάτε να μας κάνετε παρέα, εκεί που είμασταν και σας περιμέναμε. Κοινωνικό λέγεται το κράτος, που τους περιλαμβάνει όλους. Κοινωνικό λέγεται το κράτος, που οι αποδοχές των εργαζομένων έχουν μικροδιαφορές, όχι ένας να παίρνει 20, άλλος 50, άλλος 100 και άλλος 500 και αυτές (οι μικροδιαφορές) ωφείλονται στην προσωπική παραγωγικότητα του καθένα, όχι στα τυπικά «προσόντα» και τους συνδικαλιστικούς «αγώνες» της συντεχνίας του. Αν οι πολυάριθμοι πληβείοι θέλουν κοινούς αγώνες με τους πάροικους και τους δούλους έναντι οποιουδήποτε «κοινού» εχθρού, να ξεχάσουν τα προνόμια τους. Η τα δικαιούμαστε όλοι, ή κανένας. Δεν θα πληρώνουμε δεκάδες χιλιάδες ενσημομετρητές μόνο και μόνο για να καταγράφουν την ανισότητα στην σύνταξη, στην υγεία, στο εφάπαξ; Δεν φτάνει η ανισότητα μιάς ζωής; Πρέπει να την βιώνουν και στην δύση της αυτοί που δούλεψαν σκληρότερα; Το ιερό σας τέρας αδέλφια κατέρρευσε, ακριβώς γιατί ήταν τέρας.

Κατά την άποψη μου, κοινωνικό κράτος του λοιπού, πρέπει να είναι αυτό που αφορά όλους τους πολίτες (και κυρίως τους πιο αδύναμους). Να καταργηθούν εντελώς τα κρατικά ασφαλιστικά ταμεία και τα έσοδα από τις καταργούμενες ασφαλιστικές εισφορές να ενσωματωθούν στους τρείς τέσσερις φόρους, που θα παραμείνουν. Η υγεία να προσφέρεται απολύτως δωρεάν από το κράτος σε όλους όσους ζούν, ή παρευρίσκονται στην επικράτεια, χωρίς καμία διατύπωση. Η (κρατική) σύνταξη θα είναι ίση για όλους. Αν απελευθερώναμε το προσωπικό από αυτές τις ανοησίες και το διοχετεύαμε στις (πραγματικές) κοινωνικές υπηρεσίες και την υγεία, θα είχαμε το καλύτερο κοινωνικό κράτος του κόσμου. Σήμερα εκατοντάδες (ίσως και χιλιάδες) γιατροί ξανα«εξετάζουν» τους ασφαλισμένους, για να τους γράψουν τα φάρμακα, που τους έδωσαν άλλοι ιδιώτες γιατροί και αυτή δεν είναι η μόνη γραφειοκρατική ενασχόληση των γιατρών. Δηλαδή ούτε καν οι γιατροί που διαθέτουμε δεν ασχολούνται με το πραγματικό αντικείμενο τους και έχουν καταλήξει απλοί σφραγιδοφύλακες. Και αυτό ισχύει για τις περισσότερες επιστημονικές ειδικότητες.

Βεβαίως πρέπει να υπάρξει μέριμνα αποζημίωσης, όχι μόνο για τα ώριμα ασφαλιστικά δικαιώματα, που χάνονται, αλλά γενικώς για όλα τα ασφάλιστρα που κατεβλήθησαν. Ποια έννοια έχει αυτή η μέριμνα; Αφορά και την περίπτωση της αποφυγής της πτώχευσης, αλλά (κατά κάποιο τρόπο) και την περίπτωση της πτώχευσης, γιατί κάποτε ίσως επανακάμψουμε. Προτείνω λοιπόν την ομολογιοποίηση της ζημιάς των ασφαλισμένων. Το αν τα ομόλογα αυτά καταλήξουν κωλόχαρτα, εξαρτάται αποκλειστικά από την κατεύθυνση, που θα δώσουμε στην οικονομία μας. Αν την κατευθύνουμε στον οχετό, κωλόχαρτα θα καταλήξουν. Αλλωστε και τα σημερινά ομόλογα, κωλόχαρτα θα είχαν γίνει ήδη, χωρίς τα επικατάρατα cds, και τους τρισκατάρατους τροϊκανούς. Σίγουρα είναι τρισκατάρατοι, γιατί θα έπρεπε να μας έχουν αφήσει ήδη, να ξεχωρίσουμε την φύρα από το στάρι.

Πιστεύω, ότι θα μπορούσαμε να εκδώσουμε ομόλογα, με χαμηλό επιτόκιο και να γίνουν ανάρπαστα στην διεθνή αγορά. Αρκεί να αντιπροσωπεύουν μία οικονομία με παραγωγική κατεύθυνση. Υπάρχει δυνατότητα να γίνουμε μεγάλη δύναμη σε πολλούς τομείς της οικολογίας σε ελάχιστο χρόνο. Ετσι κι αλλιώς η αγροτική μας παραγωγή δεν μπορεί (και δεν θα μπορούσε) να είναι μεγάλη. Εκ φύσεως ο διεθνής ρόλος της Ελλάδας στην παραγωγή τροφίμων και άλλων αγαθών και υπηρεσιών δεν μπορεί να είναι ποσοτικός, αλλά ποιοτικός. Αυτό που μας χρειάζεται, είναι να πλασάρουμε ολόκληρη την Ελλάδα, ως ένα μεγάλο οικολογικό (καθετοποιημένο) αγρόκτημα. Όταν λέω «να πλασάρουμε» δεν εννοώ τα γνωστά Ελληνικά κουτοπόνηρα· εννοώ να το κάνουμε στα αλήθεια. Σε επόμενα άρθρα θα μιλήσω εκτενέστερα για τις σκέψεις μου πάνω σε αυτά. Προς το παρόν θέλω να σημειώσω, ότι συμφωνώ μεν με την κατάργηση όλων των περιττών γραφειοκρατικών μηχανισμών και θέσεων εργασίας, αλλά διαφωνώ με τις απολύσεις, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις κ.λ.π.. Αντίθετα πιστεύω, ότι πρέπει να προσληφθούν στο δημόσιο (έστω προσωρινά) και όλοι οι άνεργοι. Τι θα κάνουν όλοι αυτοί; Όπως θα δούμε σε επόμενα άρθρα, υπάρχουν τόσα πολλά (και ουσιώδη) να κάνουμε, που δεν φτάνει το Ελληνικό εργατικό δυναμικό.

Τίθεται το ερώτημα, πως θα πληρώνονται όλοι αυτοί; Πρώτον· με το (έστω πολύ λίγο) χρήμα που θα έχουμε και δεύτερον με ομόλογα. Οσο χρήμα μπορούμε να διαθέτουμε σε μισθούς, θα δίνεται σε ίσα μερίδια σε όλους ανεξαιρέτως, μισθωτούς και συνταξιούχους, από τον πρόεδρο της δημοκρατίας, έως τον νεοπροσληφθέντα άνεργο. Το πλέον αυτού του ποσού τμήμα του μισθού, θα δίνεται σε ομόλογα, τα οποία με νόμο θα κυκλοφορούν στην εσωτερική αγορά ως χρήμα (υπό όρους βέβαια) και θα γίνονται δεκτά από τις τράπεζες. Φυσικά και εδώ ισχύει το ίδιο με την ομολογιοποίηση των ασφαλιστικών εισφορών: τα ομόλογα μπορούν να γίνουν η διεθνής ομολογία της Ελληνικής ανάπτυξης, ή η δική μας ομολογία της χρεοκοπίας, όχι μόνο της οικονομίας μας, αλλά (κυρίως) της κοινωνίας μας. Πως αλλιώς θα μπορούσε, να εκδηλωθεί η δική μας εσωτερική αλληλεγγύη, για να ζητήσουμε μετά την Ευρωπαϊκή και την διεθνή; Πως εννοούν οι «πρωτοπόροι» αυτό το «όλοι μαζί», που μας τσαμπουνάνε; Τα δύο τρίτα καβάλα στο ένα τρίτο; 

Για όσους πιστεύουν, ότι θα χαθεί εντελώς η μπάλα με την μαζική έκδοση ομολόγων, η απάντηση είναι, ότι η μπάλα έχει χαθεί ήδη. Φυσικά και δεν εννοώ να μετατρέψουμε τα τυπογραφεία μας σε κιβδηλοκοπεία. Το κούρεμα με την ψιλή των προνομίων είναι δεδομένο. Η επανεκκίνηση των κοινωνικών εταίρων από την κοινή αφετηρία είναι δεδομένη. Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ, ότι αν όλοι παίρνουμε μισθό ή σύνταξη σε χρήμα 500, κάποιοι θα παίρνουν και 5.000 σε ομόλογα. Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ, ότι επειδή κάποιος χάνει ένα εφάπαξ 300.000 θα τα πάρει όλα σε ομόλογα. Ωστόσο και σε καμία περίπτωση δεν λέω, ότι αυτός που έπαιρνε ένα καλό μισθό και πήρε δάνειο, λογαριάζοντας σε αυτόν, να πάει τώρα να κόψει τον λαιμό του. Αλλά δεν μπορώ να τα πω όλα σε ένα άρθρο … 

Παναγιώτης θ. Ρέππας

Δημοσίευση: Ιουνίου 27, 2011