Η μεγάλη ληστεία του αιώνα (Β' μέρος)

 Μέρος δεύτερο

Οι ταπεινωμένοι φύλακες

Δεν μπορώ, παρά να δω με πραγματική συμπάθεια τις τελευταίες ειρηνικές και πολιτισμένες (και προς το παρόν ακαπέλωτες*) συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Είναι πραγματική αναβάθμιση της πολιτικής διαμαρτυρίας και ελπιδοφόρο μήνυμα. Όμως το πράγμα δεν μπορεί και δεν πρέπει να μείνει εκεί. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: οι συγκεντρώσεις αυτές πρέπει, συν τω χρόνω και τα αναμενόμενα κυβερνητικά θαλασσώματα, να γίνουν δυναμικότερες, ή το κίνημα διαμαρτυρίας να μετουσιωθεί σε κίνημα πολιτικών και κοινωνικών προτάσεων; Γιατί απλά να μιμηθούμε τους Ισπανούς, που μας την είπαν και να μην τους αποδείξουμε, ότι είμαστε πολύ καλύτεροι; Δεν πρέπει να αποδείξουμε, ότι η «αδράνεια» μας δεν οφείλεται σε έλλειψη θάρρους και αντανακλαστικών, αλλά σε δημιουργικό προβληματισμό; Στο κάτω κάτω δεν πρόκειται για ευγενή άμιλλα με τους Ισπανούς, ούτε για κοινωνική εκδήλωση γνωριμιών σε πολιτισμένο περιβάλλον· είναι επιλογή πολιτικής δράσης. Είναι δυνατόν η πολιτική αυτή δράση, να περιοριστεί μόνο σε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας; Δεν πρέπει πλέον να περάσουμε στο ανώτερο επίπεδο πολιτικής ωριμότητας, να πάρουμε πράγματι τα πράγματα στα χέρια μας και να εξαναγκάσουμε σε οργανωμένο πολιτικό διάλογο τις πολιτικές δυνάμεις και τους ενεργούς πολίτες αυτού του τόπου; Αν δεν θέλουν οι μετέχοντες στο αυθόρμητο κίνημα διαμαρτυρίας, είτε να σιγήσει εντελώς το κίνημα τους (γιατί ένα κίνημα με συμβολικό χαρακτήρα που δεν εκφέρει ούτε ιαχές, αλλά ούτε και πολιτικό λόγο, ουσιαστικά οδηγείται προς την πλήρη σιγή) είτε να καπελωθεί από αυτούς που επιζητούν δυναμικές κινητοποιήσεις ανατροπής, θα πρέπει να περάσουν στο επόμενο στάδιο πολιτικής υπευθυνότητας, που είναι ο οργανωμένος δημόσιος διάλογος για το τι μέλλει γενέσθαι.
Η δική μου απόπειρα ήταν υπέρτερη των δυνατοτήτων μου και κυρίως του (ανύπαρκτου) πολιτικού μου βάρους, όμως δεν βλέπω ούτε έναν (πρόσωπο, ομάδα, κόμμα) από αυτούς που έχουν μικρό, ή μεγάλο πολιτικό βάρος να αναλαμβάνει πρωτοβουλία σοβαρού και οργανωμένου δημόσιου διαλόγου χωρίς αποκλεισμούς. Καθένας που «καλεί» τους «συμπολίτες» του σε δημόσιο «διάλογο», ουσιαστικά τους καλεί ως ακροατές και χειροκροτητές του δικού του μονόλογου· ως μπούγιο που θα στηρίξει την δική του αναρρίχηση. Μετά το φοβερό «δημοκρατικό άνοιγμα» των τηλεοπτικών αστέρων που «δίνουν τον λόγο στον λαό» (!!!) χρησιμοποιώντας απλούς ανθρώπους ως ολιγόλογες, ή παντελώς αμίλητες γλάστρες (που προφανώς δεν έχουν να προσθέσουν τίποτα στην μεγάλη σοφία των στάρς) έχουμε την εξ ίσου μεγάλη «δημοκρατική επανάσταση» των «αδέσμευτων» και «ανεξάρτητων» μπλόγκς. Τι την θέλω την εκκλησία του δήμου με τόση ελευθερία λόγου που υπάρχει; Εδώ υπάρχουν χιλιάδες βήματα «ελεύθερης» διάδοσης ιδεών και ζητάω ένα;
Από τα εξήντα μπλογκς, που έστειλα το κείμενο (η έκφραση της λαϊκής βούλησης και το πρόβλημα του γιαουρτώματος) το δημοσίευσαν τα δέκα. Σημειώνω ότι όλα όσα απέρριψαν το κείμενο συναγωνίζονται με τα λογότυπα τους για την ελευθερία του λόγου και της σκέψης που πρεσβεύουν… Ένα εξ αυτών μου έστειλε την εξής απάντηση: « Η ισχύς εν τη ενώσει ! Η ισχύς εν τη ενώσει ! Κι όταν σου πουν να με χτυπήσεις, χτύπα με αλλού· μη σημαδεύεις την καρδιά μου. Κάπου βαθειά της ζεί το παιδικό σου πρόσωπο. Δεν θα θελα να το λαβώσεις.» (τα θαυμαστικά δεν είναι δικά μου). Αναρωτιέμαι αφού είχαν τόσο αποστομωτική απάντηση, γιατί δεν δημοσίευαν το κείμενο μου μαζί με την απάντηση τους; Αλλά ας προσπαθήσω να ερμηνεύσω, εγώ ο πεζός, τον ποιητή.
Πρώτον· υπάρχει κάποια ένωση, στην οποία ανήκουν τα πενήντα ελευθερόφρονα μπλόγκς (που με απέρριψαν) που με την ισχύ της θα μου το βουλώσει; (Ο Πάγκαλος σας μάρανε δημοκράτες μου. Εσείς είσαστε καλύτεροι; )
Δεύτερο· είσαστε τόσο ευαίσθητοι, που σας νοιάζει το δικό μου παιδικό πρόσωπο; Εσείς δεν έχετε την στοιχειώδη ευαισθησία να δημοσιεύσετε μία γνώμη διαφορετική από την δική σας.
Τρίτο· με γνωρίζετε και λέτε πως με έβαλαν, να σας χτυπήσω; (γιατί εγώ γνωρίζω, τι αλεπουδιάρηδες είσαστε)
Τέταρτο· για ποιο απ όλα παρεξηγηθήκατε; (γιατί δεν εξαίρεσα από τις ανθρώπινες μικρότητες και αδυναμίες τον εαυτό μου· εσείς σε ποια κατηγορία ανήκετε;)
Πέμπτο· αν έχετε τσαγανό, επαναστάτες της φακής, αντικρούστε δημόσια και επώνυμα τον λόγο μου.
Παραδέχομαι λοιπόν (αφού το θέλουν έτσι) ότι το βήμα της εκκλησίας του δήμου υπάρχει ήδη· είναι εκείνα τα μπλόγκς που δεν πουλάνε δημοκρατία· την κάνουν πράξη χωρίς μεγάλες κουβέντες. Εμένα μου φτάνουν αυτά για να συνεχίσω να «χτυπάω» τόσο τους «επιστήμονες» της εξουσίας, όσο και τους «ευαίσθητους επαναστάτες» με κείνα τα σπαθιά του λόγου που μ` αρέσουν.

* Προθυμία πάντως για καπέλωμα υπάρχει και με το παραπάνω. Μέχρι και κυβερνητικοί βουλευτές «συμμετέχουν». Αναρωτιέμαι πόσο θα αντέξει ακαπέλωτο ένα κίνημα, που περιορίζεται σε συνθήματα και συμβολισμούς. Οι υπαίθριες λαϊκές συνελεύσεις θα υποκαταστήσουν τον οργανωμένο δημόσιο διάλογο; Οι ίδιοι οι οργανωτές αυτό φαίνεται να επιδιώκουν· δεν θέλουν τον λαό να συνδιαλέγεται με σοβαρότητα και να αποφασίζει με οργανωμένες δημοκρατικές διαδικασίες· τον θέλουν μόνο για υποπόδιο, εφαλτήριο των προσωπικών τους επιδιώξεων. Αν τον ήθελαν κυρίαρχο, όπως λένε, δεν θα ζητούσαν μόνο να φύγουν οι σημερινοί, αλλά κυρίως θα επιζητούσαν τους θεσμούς που θα αντικαταστήσουμε το σημερινό σύστημα. Εκμεταλλεύονται την απέχθεια του κόσμου προς τους εξουσιαστές, η οποία προς το παρόν εκφράζεται μόνο ως προς τα υπάρχοντα κόμματα, αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι και τα υπό δημιουργία κόμματα, κομματίδια και ανθυποκομματίδια, δεν έχουν όλα τα αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά των υφιστάμενων. Μόλις πριν σαράντα χρόνια μια άλλη «αγνή, απονήρευτη, άδολη» γενιά «επαναστατών» «ανέτρεπε» το τότε χουντικό σύστημα και έβαζε τις υποθήκες της στην επετηρίδα της εξουσίας. Σήμερα κάποιοι άλλοι «απονήρευτοι» θέλουν να «ανατρέψουν» το σύστημα, χωρίς την παραμικρή κουβέντα για το μετά.
Αυτό που έχω να πω στους άσπιλους, είναι ότι ούτε εκείνοι θα γλιτώσουν την κατακεφαλιά από τις κατσαρόλες και τα τηγάνια και για την πάρτι τους δεν θα περάσουν σαράντα χρόνια, μέχρι να αποκαλυφθεί το ποιόν τους. Κυνηγημένοι θα φύγουν και οι σημερινοί, αλλά κυνηγημένοι θα φύγουν και αυτοί, γιατί είναι μία από τα ίδια· πονηρούληδες που θέλουν να αναρριχηθούν μέσα από την αναμπουμπούλα, που οι ίδιοι δημιουργούν. Φυσικά δεν έχουν όλοι τους ίδιους προσωπικούς στόχους· δεν θέλουν όλοι να γίνουν υπουργοί και βουλευτές (γιατί ξέρουν, ότι προς το παρόν δεν μπορούν). Μία καλή θεσούλα στο νέο σύστημα εξουσίας επιδιώκουν (κι ύστερα βλέπουμε).
Το τραγικό είναι, ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Σε τέτοιες στιγμές αναβλύζει η υποβόσκουσα ματαιοδοξία και το χάος επιταχύνεται. Αφού το μακελειό δεν έχει αρχίσει ακόμη (στην Ελλάδα) νοιώθω την υποχρέωση να συνεχίσω (σε εκείνα τα μπλόγκς, που δέχονται να φιλοξενούν τα κείμενα μου) να λέω, ότι η λύση δεν μπορεί να προκύψει παρά μόνο από οργανωμένο πανελλήνιο δημόσιο διάλογο, χωρίς αποκλεισμούς.

 Παναγιώτης Θ. Ρέππας

Δημοσίευση: Ιουνίου 06, 2011