Η μεγάλη ληστεία του αιώνα (Α' μέρος)

 Μέρος πρώτο

Η ληστεία

Σε κάθε σχέδιο «νοικοκυρέματος» εγγράφονται δισεκατομμύρια ως πάταξη της φοροδιαφυγής, η οποία «πάταξη» στο τέλος καταλήγει να μετουσιωθεί σε μία ακόμη «τελευταία» περαίωση. Το κακό είναι ότι έχουμε μία πολύ περίεργη ομοθυμία της εκάστοτε κυβέρνησης με την εκάστοτε αντιπολίτευση, τον «επιστημονικό» κόσμο, τους «κοινωνικούς φορείς» και όλους σχεδόν τους μεγαλοδημοσιογράφους, τόσο όσον αφορά το ποιοι ωφελούνται από την φοροδιαφυγή, όσο και στο ποιοι πρέπει να την πληρώσουν.
Ποια είναι η μεγαλύτερη απόδειξη που μας μοστράρουν τα σαΐνια της δημοσιογραφίας για την «υπεξαίρεση» του δημόσιου πλούτου (των φόρων δηλαδή) από τους επαγγελματίες; «πήγα να αγοράσω το τάδε πράγμα, ή την τάδε υπηρεσία και μου είπαν χωρίς απόδειξη δίνουν έκπτωση 35- 40%». Μόνοι τους δηλαδή ομολογούν ποιος ωφελείται από την φοροδιαφυγή κι όμως τα ζητάνε από τους επαγγελματίες.
Κάθε νέος επαγγελματίας που ξεκινάει με όνειρα να δουλέψει έντιμα, χωρίς φοροκλοπές, χωρίς απατεωνιές, χωρίς να φοβάται τον έλεγχο του κάθε εκβιαστή, σύντομα ξυπνάει και αντιμετωπίζει τον εφιάλτη της γραφειοκρατικής πραγματικότητας. Βλέπει, ότι όταν βγάζει100, με χίλιους τρόπους και ονόματα (φόροι, δασμοί, τέλη, εισφορές, χαρτόσημα, παράβολα, «μελέτες») το κράτος και οι παρακρατικοί μεσάζοντες- επιστήμονες (που τρέφουν και τρέφονται από την γραφειοκρατία) του απαιτούν 120 και μάλιστα μέχρι να στρώσει η δουλειά πρέπει να δίνει 200 και 300 για κάθε 100 που βγάζει.
Μοναδική διέξοδος σε αυτά τα ακαταλόγιστα μαθηματικά γίνεται η φοροδιαφυγή. Όταν φάει τα μούτρα του, αλλάζει τακτική και για κάθε 100 που βγάζει δηλώνει 70 και έτσι του παίρνουν 90. Δηλαδή τον γδύνουν κανονικότατα και από πάνω τον λένε και φοροφυγά. Βέβαια δεν έχουν όλοι οι επαγγελματίες το ίδιο φιλότιμο· πολλοί στα 100 που βγάζουν, δηλώνουν 10 και έτσι τελικά πληρώνουν 20. Επειδή λοιπόν και οι μεν (που κάνουν αμυντική «φοροδιαφυγή») και οι δε (που όντως κλέβουν δημόσιο πλούτο) είναι παράνομοι και επειδή το κράτος νταντεύει πάντα τους δε, οι μεν (φοβισμένοι) κάνουν τουμπεκί ψιλοκομμένο για την επαγγελματική αλητεία των δε.
Ετσι λοιπόν, οι μόνοι που δεν ωφελούνται από την φοροδιαφυγή, είναι αυτοί που καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα με τις συνεχείς «τελευταίες» περαιώσεις. Το πιο εξοργιστικό όμως, είναι ο τρόπος που γίνονται αυτές οι περαιώσεις. Ολοι θυμόμαστε πόσο ασύμφορο ήταν να δηλώνει ο επαγγελματίας την πραγματικότητα, αφού στο τέλος του έκοβε το κουστούμι ο εφοριακός. Πως διόρθωσε αυτή την αδικία ο νυν εξοχότατος επί των οικονομικών; Αν δήλωσες πολλά, θα πληρώσεις πολλά· αν δήλωσες λίγα, θα πληρώσεις λίγα· αν δεν δήλωσες καθόλου, δεν βαριέσαι, καλή ψυχή…
Με αφήνει άναυδο το περισπούδαστο υφάκι των ιθυνόντων, όταν εξαγγέλλουν αυτά τα «σωτήρια» μέτρα, που κάνουν, ότι δεν καταλαβαίνουν σε ποιανών το παντελόνι έβαλαν το χέρι τους και τι τους πιάνουν. Τι μας λέει ο νόμος (και χαριέντως ο υπουργός): επειδή υπάρχουν 30 δις ανείσπρακτες οφειλές και άλλα 30 δις εκκρεμούν στα δικαστήρια, θα κάνω περαίωση, για να πάρω σε δύο χρόνια 3-4 δις !!! Χαρίζει 56 για να εισπράξει (από άλλους κυρίως) 4. Τυχαίο; Δεν νομίζω…Εδώ ακριβώς είναι η συμπαιγνία κυβέρνησης, μεγάλων (και όχι μόνο μεγάλων) ΜΜΕ και κομμάτων. Αφήνουν να αιωρείται, ότι έστω αυτά τα 4 δις θα πληρωθούν από τους φοροφυγάδες (οπότε όσο υπερβολική να είναι η φορολογία και τα πρόστιμα, δεν είναι και πολλά). Κάνουν ότι δεν ξέρουν, ότι φορολογική παράβαση δεν είναι μόνον η φοροαποφυγή –φοροκλοπή, αλλά και κάθε παρατυπία στις υπερβολικές γραφειοκρατικές απαιτήσεις. Ετσι ο φουκαράς που πλήρωσε αυτά, που του αναλογούσαν, καλείται να ξαναπληρώσει, ακούγοντας τους βολεμένους να του λένε «μπαγασάκο· πάλι φτηνά την έβγαλες».
Γιατί δεν εξαιρούν από τον έλεγχο (όσων δεν θέλουν να κάνουν περαίωση) τις παρατυπίες, που δεν συνιστούν φοροδιαφυγή – φοροκλοπή; Δίνεται πλήρης αμνηστία για την φοροδιαφυγή, αλλά καμία επιείκεια για μια μουτζούρα, ένα προσωπικό αντικείμενο που βρέθηκε στον χώρο εργασίας χωρίς παραστατικά, αγυάλιστα παπούτσια, στραβή χωρίστρα και ξέρω γω τι άλλο. Περίεργη αίσθηση της σεισάχθειας. Αυτός που έκλεψε, όσα γούσταρε, θα πληρώσει με βάση, ότι ευαρεστήθη να δηλώσει. Ο ηλίθιος που δεν έκλεψε, θα πληρώσει για δεύτερη φορά για όλο το ποσό της είσπραξης !!
Τι εννοεί ο ποιητής, όταν λέει «η περαίωση δεν είναι συγχωροχάρτι»; Αν έλεγε σε εκείνους, που χρωστάνε εκείνα τα 60 δις που μας λέει, «δώστε μου το 1/15ο ο καθένας και είμαστε εντάξει» πάλι δεν θα έπαιρνε τα 4 δις, που διεκδικεί; Σε ποιους λοιπόν δεν δίνει συγχωροχάρτι; Προφανώς σε εκείνους, που δεν φοροδιέφυγαν. Ακόμη και σήμερα διατηρείται από τα ΜΜΕ η εντύπωση, ότι η περαίωση είναι μία χαριστική ρύθμιση για τους φοροφυγάδες, γιατί τάχα ο σωστός επαγγελματίας μπορεί να την αποφύγει…
Επειδή στα λόγια όλα τα κόμματα συμπαρίστανται και πονάνε για τον μικροεπαγγελματία, ας μας δείξουν ποιες ήταν οι προτάσεις τους στην βουλή, όταν συζητιόταν αυτός ο νόμος. Ποιος ζήτησε τροποποίηση για να εξαιρεθούν από τα πρόστιμα (σε αυτήν την περαίωση μόνο φυσικά), όσοι δεν δέχονται την περαίωση και εντοπισθούν σε αυτούς φορολογικές παραβάσεις, που δεν συνιστούν φοροδιαφυγή; Κι όμως χωρίς ξιπασιά κόμματα και δημοσιογράφοι χτυπάνε φιλικά την πλάτη στον επαγγελματία και του λένε «σε καταλαβαίνω αδελφέ μου· είμαι μαζί σου». Εκείνοι που ομονοούντες στο ποιοι πρέπει να πληρώσουν, οδηγούν τους επαγγελματίες στην χρεοκοπία υπό καθεστώς ατίμωσης, παριστάνουν ταυτόχρονα τους προστάτες των θυμάτων τους.
Η εκάστοτε αντιπολίτευση προαναγγέλλει φοροελαφρύνσεις, χωρίς να προτείνει τίποτα το ουσιώδες για την αντιμετώπιση της αιτίας που ζητάει τόσο μεγάλα φορολογικά βάρη από το παραγωγικό τμήμα της οικονομίας· την γραφειοκρατική της δομή δηλαδή (της οικονομίας). Ολως περιέργως η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση θεωρεί ως φοροελάφρυνση του μικροεπαγγελματία την κατάργηση των μεγάλων φορολογικών συντελεστών!! Δεν τους περνάει καν από το μυαλό, ότι ελάφρυνση για τον μικροεπαγγελματία είναι η αύξηση του αφορολόγητου και εν γένει των κλιμακίων φόρου με χαμηλούς συντελεστές …Αλλοι πάλι, ελάφρυνση θεωρούν να του πάρουν όλη την περιουσία και τις σκοτούρες της… Εχουν δίκιο· ελάφρυνση λέγεται και αυτό. Οσο για την κυβέρνηση, επειδή δεν μπορούσε να μας κάνει φορολογικές ελαφρύνσεις, κάνει στην θέση τους μία γραφειοκρατική ελάφρυνση στους πολίτες της: καταργεί τον χαμηλό συντελεστή του ΦΠΑ… να μην μπερδευόμαστε βρε αδελφέ, τι τους θέλουμε τους πολλούς συντελεστές; Να ψάχνουμε κάθε φορά τι συντελεστή έχουμε; Τώρα ξέρουμε· ή ένα κιλό κρεμμύδια πάρουμε, ή μία πόρσε κάμπριο, ίδιο συντελεστή θα λογαριάσουμε.
Ο υπουργός των οικονομικών είχε (υποτίθεται) να λύσει ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα: Πως θα βρεί άμεσα λεφτά με δίκαιο τρόπο. Εβγαλε το συμπέρασμα, ότι δεν μπορεί, οπότε απάλειψε την παράμετρο της δικαιοσύνης και τα πράγματα έγιναν (κατά την γνώμη του) λίγο πιο εύκολα. Μείωσε τις αποδοχές των εργαζομένων, απόλυσε όσους δεν είχαν εξασφαλίσει μονιμότητα, αύξησε τους φόρους στα βασικά είδη διαβίωσης και (φυσικά) επέβαλε περαιώσεις και έκτακτες εισφορές στα γνωστά κορόιδα, τους «φοροφυγάδες» (που όμως τα δηλώνουν, γιατί αυτά επιβάλλονται επί των δεδηλωμένων). Τώρα λέει δεν φτάνουν αυτά και θα αρχίσουν και απολύσεις μονίμων. Γιατί όσο ήσαν στην αντιπολίτευση (και ανέμεναν την εξουσία) δεν έφτιαχναν ένα σχέδιο αναπροσαρμογής του δημόσιου τομέα, ώστε να το βάλλουν σε εφαρμογή ευθύς μόλις πάρουν την εξουσία; Τώρα διαπιστώνουν, ότι η μόνη λύση είναι οι απολύσεις;
Ολοι γνωρίζουμε, ότι αυτά που πραγματικά μας προσφέρει ο δημόσιος τομέας, είναι εξαιρετικά δυσανάλογα με τον αριθμό των υπαλλήλων του και αυτό οφείλεται στον εντελώς περιττό (και ζημιογόνο τελικά) όγκο της γραφειοκρατικής εργασίας. Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να απολυθούν· που να πάνε τώρα; Πως ήσαν τόσο εφευρετικοί στο να δημιουργούν άχρηστες θέσεις εργασίας (και εξακολουθούν να είναι με τους κλειδάριθμους και άλλες τέτοιες εξυπνάδες) και δεν μπορούν να σκεφτούν κάτι χρήσιμο, που έστω έμμεσα θα απέδιδε τον μισθό τους; Βέβαια δεν μπορεί ο πενηντάρης, ή η γυναίκα που δούλευε σε γραφείο, να γίνει τώρα εργατοτεχνίτης· ο εικοσιπεντάρης όμως και ο τριαντάρης μπορεί. Οσο για εκείνους που θα μείνουν σε δουλειές γραφείου, αν το πράγμα απλοποιηθεί, όσο μπορεί πραγματικά να απλοποιηθεί, θα μπορούν να εξυπηρετούν πραγματικά τους πολίτες και τους επαγγελματίες, ώστε να αφοσιωθούν στην πραγματική τους εργασία και όχι να αναλώνονται σε γραφειοκρατικά νταραβέρια κάνοντας τους άμισθους κλητήρες του δημοσίου.
Βεβαίως δεν είναι εύκολο να αλλάξουν όλα αυτά, αλλά υπάρχει περίπτωση να αλλάξουν από μόνα τους χωρίς καν σχέδιο; Μήπως θα έλθει κάποια κυβέρνηση, η οποία θα πεί «καταργηθήτω η γραφειοκρατία» και αμέσως οι υπάλληλοι θα κάνουν χρήσιμα πράγματα για την κοινωνία; Αν δεν μάθουμε να συζητάμε σοβαρά, με προτάσεις, για αυτά τα προβλήματα, πως θα επιλυθούν;
Μέρος δεύτερο
Οι ταπεινωμένοι φύλακες
Δεν μπορώ, παρά να δω με πραγματική συμπάθεια τις τελευταίες ειρηνικές και πολιτισμένες (και προς το παρόν ακαπέλωτες*) συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Είναι πραγματική αναβάθμιση της πολιτικής διαμαρτυρίας και ελπιδοφόρο μήνυμα. Όμως το πράγμα δεν μπορεί και δεν πρέπει να μείνει εκεί. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: οι συγκεντρώσεις αυτές πρέπει, συν τω χρόνω και τα αναμενόμενα κυβερνητικά θαλασσώματα, να γίνουν δυναμικότερες, ή το κίνημα διαμαρτυρίας να μετουσιωθεί σε κίνημα πολιτικών και κοινωνικών προτάσεων; Γιατί απλά να μιμηθούμε τους Ισπανούς, που μας την είπαν και να μην τους αποδείξουμε, ότι είμαστε πολύ καλύτεροι; Δεν πρέπει να αποδείξουμε, ότι η «αδράνεια» μας δεν οφείλεται σε έλλειψη θάρρους και αντανακλαστικών, αλλά σε δημιουργικό προβληματισμό; Στο κάτω κάτω δεν πρόκειται για ευγενή άμιλλα με τους Ισπανούς, ούτε για κοινωνική εκδήλωση γνωριμιών σε πολιτισμένο περιβάλλον· είναι επιλογή πολιτικής δράσης. Είναι δυνατόν η πολιτική αυτή δράση, να περιοριστεί μόνο σε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας; Δεν πρέπει πλέον να περάσουμε στο ανώτερο επίπεδο πολιτικής ωριμότητας, να πάρουμε πράγματι τα πράγματα στα χέρια μας και να εξαναγκάσουμε σε οργανωμένο πολιτικό διάλογο τις πολιτικές δυνάμεις και τους ενεργούς πολίτες αυτού του τόπου; Αν δεν θέλουν οι μετέχοντες στο αυθόρμητο κίνημα διαμαρτυρίας, είτε να σιγήσει εντελώς το κίνημα τους (γιατί ένα κίνημα με συμβολικό χαρακτήρα που δεν εκφέρει ούτε ιαχές, αλλά ούτε και πολιτικό λόγο, ουσιαστικά οδηγείται προς την πλήρη σιγή) είτε να καπελωθεί από αυτούς που επιζητούν δυναμικές κινητοποιήσεις ανατροπής, θα πρέπει να περάσουν στο επόμενο στάδιο πολιτικής υπευθυνότητας, που είναι ο οργανωμένος δημόσιος διάλογος για το τι μέλλει γενέσθαι.
Η δική μου απόπειρα ήταν υπέρτερη των δυνατοτήτων μου και κυρίως του (ανύπαρκτου) πολιτικού μου βάρους, όμως δεν βλέπω ούτε έναν (πρόσωπο, ομάδα, κόμμα) από αυτούς που έχουν μικρό, ή μεγάλο πολιτικό βάρος να αναλαμβάνει πρωτοβουλία σοβαρού και οργανωμένου δημόσιου διαλόγου χωρίς αποκλεισμούς. Καθένας που «καλεί» τους «συμπολίτες» του σε δημόσιο «διάλογο», ουσιαστικά τους καλεί ως ακροατές και χειροκροτητές του δικού του μονόλογου· ως μπούγιο που θα στηρίξει την δική του αναρρίχηση. Μετά το φοβερό «δημοκρατικό άνοιγμα» των τηλεοπτικών αστέρων που «δίνουν τον λόγο στον λαό» (!!!) χρησιμοποιώντας απλούς ανθρώπους ως ολιγόλογες, ή παντελώς αμίλητες γλάστρες (που προφανώς δεν έχουν να προσθέσουν τίποτα στην μεγάλη σοφία των στάρς) έχουμε την εξ ίσου μεγάλη «δημοκρατική επανάσταση» των «αδέσμευτων» και «ανεξάρτητων» μπλόγκς. Τι την θέλω την εκκλησία του δήμου με τόση ελευθερία λόγου που υπάρχει; Εδώ υπάρχουν χιλιάδες βήματα «ελεύθερης» διάδοσης ιδεών και ζητάω ένα;
Από τα εξήντα μπλογκς, που έστειλα το κείμενο (η έκφραση της λαϊκής βούλησης και το πρόβλημα του γιαουρτώματος) το δημοσίευσαν τα δέκα. Σημειώνω ότι όλα όσα απέρριψαν το κείμενο συναγωνίζονται με τα λογότυπα τους για την ελευθερία του λόγου και της σκέψης που πρεσβεύουν… Ένα εξ αυτών μου έστειλε την εξής απάντηση: « Η ισχύς εν τη ενώσει ! Η ισχύς εν τη ενώσει ! Κι όταν σου πουν να με χτυπήσεις, χτύπα με αλλού· μη σημαδεύεις την καρδιά μου. Κάπου βαθειά της ζεί το παιδικό σου πρόσωπο. Δεν θα θελα να το λαβώσεις.» (τα θαυμαστικά δεν είναι δικά μου). Αναρωτιέμαι αφού είχαν τόσο αποστομωτική απάντηση, γιατί δεν δημοσίευαν το κείμενο μου μαζί με την απάντηση τους; Αλλά ας προσπαθήσω να ερμηνεύσω, εγώ ο πεζός, τον ποιητή. Πρώτον· υπάρχει κάποια ένωση, στην οποία ανήκουν τα πενήντα ελευθερόφρονα μπλόγκς (που με απέρριψαν) που με την ισχύ της θα μου το βουλώσει; (Ο Πάγκαλος σας μάρανε δημοκράτες μου. Εσείς είσαστε καλύτεροι; ) Δεύτερο· είσαστε τόσο ευαίσθητοι, που σας νοιάζει το δικό μου παιδικό πρόσωπο; Εσείς δεν έχετε την στοιχειώδη ευαισθησία να δημοσιεύσετε μία γνώμη διαφορετική από την δική σας. Τρίτο· με γνωρίζετε και λέτε πως με έβαλαν, να σας χτυπήσω; (γιατί εγώ γνωρίζω, τι αλεπουδιάρηδες είσαστε) Τέταρτο· για ποιο απ όλα παρεξηγηθήκατε; (γιατί δεν εξαίρεσα από τις ανθρώπινες μικρότητες και αδυναμίες τον εαυτό μου· εσείς σε ποια κατηγορία ανήκετε;) Πέμπτο· αν έχετε τσαγανό, επαναστάτες της φακής, αντικρούστε δημόσια και επώνυμα τον λόγο μου.
Παραδέχομαι λοιπόν (αφού το θέλουν έτσι) ότι το βήμα της εκκλησίας του δήμου υπάρχει ήδη· είναι εκείνα τα μπλόγκς που δεν πουλάνε δημοκρατία· την κάνουν πράξη χωρίς μεγάλες κουβέντες. Εμένα μου φτάνουν αυτά για να συνεχίσω να «χτυπάω» τόσο τους «επιστήμονες» της εξουσίας, όσο και τους «ευαίσθητους επαναστάτες» με κείνα τα σπαθιά του λόγου που μ` αρέσουν.

* Προθυμία πάντως για καπέλωμα υπάρχει και με το παραπάνω. Μέχρι και κυβερνητικοί βουλευτές «συμμετέχουν». Αναρωτιέμαι πόσο θα αντέξει ακαπέλωτο ένα κίνημα, που περιορίζεται σε συνθήματα και συμβολισμούς. Οι υπαίθριες λαϊκές συνελεύσεις θα υποκαταστήσουν τον οργανωμένο δημόσιο διάλογο; Οι ίδιοι οι οργανωτές αυτό φαίνεται να επιδιώκουν· δεν θέλουν τον λαό να συνδιαλέγεται με σοβαρότητα και να αποφασίζει με οργανωμένες δημοκρατικές διαδικασίες· τον θέλουν μόνο για υποπόδιο, εφαλτήριο των προσωπικών τους επιδιώξεων. Αν τον ήθελαν κυρίαρχο, όπως λένε, δεν θα ζητούσαν μόνο να φύγουν οι σημερινοί, αλλά κυρίως θα επιζητούσαν τους θεσμούς που θα αντικαταστήσουμε το σημερινό σύστημα. Εκμεταλλεύονται την απέχθεια του κόσμου προς τους εξουσιαστές, η οποία προς το παρόν εκφράζεται μόνο ως προς τα υπάρχοντα κόμματα, αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι και τα υπό δημιουργία κόμματα, κομματίδια και ανθυποκομματίδια, δεν έχουν όλα τα αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά των υφιστάμενων. Μόλις πριν σαράντα χρόνια μια άλλη «αγνή, απονήρευτη, άδολη» γενιά «επαναστατών» «ανέτρεπε» το τότε χουντικό σύστημα και έβαζε τις υποθήκες της στην επετηρίδα της εξουσίας. Σήμερα κάποιοι άλλοι «απονήρευτοι» θέλουν να «ανατρέψουν» το σύστημα, χωρίς την παραμικρή κουβέντα για το μετά.
Αυτό που έχω να πω στους άσπιλους, είναι ότι ούτε εκείνοι θα γλιτώσουν την κατακεφαλιά από τις κατσαρόλες και τα τηγάνια και για την πάρτι τους δεν θα περάσουν σαράντα χρόνια, μέχρι να αποκαλυφθεί το ποιόν τους. Κυνηγημένοι θα φύγουν και οι σημερινοί, αλλά κυνηγημένοι θα φύγουν και αυτοί, γιατί είναι μία από τα ίδια· πονηρούληδες που θέλουν να αναρριχηθούν μέσα από την αναμπουμπούλα, που οι ίδιοι δημιουργούν. Φυσικά δεν έχουν όλοι τους ίδιους προσωπικούς στόχους· δεν θέλουν όλοι να γίνουν υπουργοί και βουλευτές (γιατί ξέρουν, ότι προς το παρόν δεν μπορούν). Μία καλή θεσούλα στο νέο σύστημα εξουσίας επιδιώκουν (κι ύστερα βλέπουμε).
Το τραγικό είναι, ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Σε τέτοιες στιγμές αναβλύζει η υποβόσκουσα ματαιοδοξία και το χάος επιταχύνεται. Αφού το μακελειό δεν έχει αρχίσει ακόμη (στην Ελλάδα) νοιώθω την υποχρέωση να συνεχίσω (σε εκείνα τα μπλόγκς, που δέχονται να φιλοξενούν τα κείμενα μου) να λέω, ότι η λύση δεν μπορεί να προκύψει παρά μόνο από οργανωμένο πανελλήνιο δημόσιο διάλογο, χωρίς αποκλεισμούς.

Παναγιώτης Θ. Ρέππας

Δημοσίευση: Ιουνίου 06, 2011