Πως σου έκλεψαν την ζωή 3/4

Κεφάλαιο 3: H ασύδοτη φύση του οικονομικού συστήματος

"Η αιτία για την επικράτηση της καταναλωτικής υστερίας που βιώνουμε στις μέρες μας ήταν το γεγονός ότι η δύναμη της εξουσίας είχε, προοδευτικά, περιέλθει στα χέρια της Οικονομίας, εκτοπίζοντας από τη φυσική της θέση την Πολιτική. Παλαιότερα λέγαμε ότι ο καπιταλισμός δεν κατάφερε ποτέ να χειραφετηθεί εντελώς από την πολιτική. Τώρα ισχύει το αντίθετο. Η κατίσχυση της οικονομίας έχει περιθωριοποιήσει την πολιτική και τους πολιτικούς σε ρόλους υπηρετικούς των αδηφάγων αναγκών των Αγορών."

Ωστόσο, το είσαι ό,τι αγοράζεις έχει μετατραπεί στο αγοράζεις ότι είσαι που είναι στις μέρες μια ωμή πραγματικότητα γιατί μας έχουν μετατρέψει σε πλάσματα που πρέπει να καταναλώνουν συνεχώς και αφού εξηγήσαμε στα 2 προηγούμενα κεφάλαια για ποιον δουλεύεται σε όλη σας τη ζωή, σκεφτείτε ότι αν σας πάρουν όλα τα υλικά αγαθά που έχετε αγοράσει δεν θα είστε απολύτως τίποτα εφόσον είμαι ότι έχω αλλά που στην πραγματικότητα δεν μου ανήκει αφού το αγόρασα με χρήματα που τα χρωστάω(αφού χρήμα=χρέος) σε κάποιον που εξ’αρχής τα δημιούργησε από το τίποτα όπως επανειλημμένα έχουμε πει ότι συμβαίνει! Και που μπορεί εγώ να νομίζω ότι είναι δικό μου γιατί δούλεψα νόμιμα και το απέκτησα αλλά που ακόμη και αυτό ως μέρος του νομισματικού συστήματος έχει συμβάλλει στο να δημιουργηθεί αυτό το υπερχρέος που έχουμε εκτενώς αναλύσει στα προηγούμενα κεφάλαια και απλώς το έχει διοχετεύσει στις λιγότερο ικανές εξουσιαστικά και οικονομικά μάζες που έχουν και την άμεση δυνατότητα να το απορροφήσουν όντας υποχείρια εκμετάλευσης.

Βλέπουμε λοιπόν πως ζούμε σε ένα σύστημα που είναι τόσο μαϊμού που αν του πετάξεις μπανάνα την πιάνει στον αέρα και είναι τόσο άδικο και ασύδοτο που θέλει να κρυφτεί αλλά η χαρά δεν το αφήνει. Ένα σύστημα που δεν θέλει παιδεία. Θέλει μόνο εκπαίδευση. Και εκπαίδευση στα πλαίσια της μαϊμουδοποίησης. Θέλει στελέχη επιχειρήσεων, πειθήνια όργανα της άσκησης μιας συγκεκριμένης πολιτικής και πρακτικής. Θέλει μικρά ανθρωπάκια που να φοράν τα ίδια, να τρώνε τα ίδια, να σκέφτονται το ίδιο και να ανεβάζουν τους δείκτες των αριθμών. Ενώ όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις «όταν οι αριθμοί ευημερούν, οι άνθρωποι υποφέρουν».

Κι όμως αυτό το σύστημα συνεχίζει να υπάρχει γιατί ο δογματισμός (δηλαδή η τυφλή πίστη σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο ζωής και τρόπου σκέψης) είναι ο αδιαφιλονίκητος άρχοντας του πλανήτη. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να αμφισβητήσει τα δόγματα και τον τρόπο ζωής που επιβαλλόνται κατα καιρούς από τις θρησκευτικές και πολιτικές «αρχές».

Συνεχίζει να υπάρχει διότι οι περισσότεροι άνθρωποι που κατέχουν υψηλές και ισχυρές θέσεις στον δημόσιο, κοινωνικό και πολιτικό βίο αλλά και οι παρατρεχάμενοί τους είναι τόσο βολεμένοι από αυτήν την κατάσταση καταντώντας το εξαιρετικά δυσκίνητο με την έννοια ότι αν κάτι αλλάξει σε αυτό ένας αρκετά μεγάλος αριθμός ανθρώπων-μαριονετών θα χρειαστεί ίσως να χάσει κάποια ή όλα από τα προνόμια εξουσίας ή πλούτου και ιδιοκτησίας που διαθέτει. Φυσικά όμως δεν ενδιαφέρονται για το ότι το συγκεκριμένο σύστημα κλέβει και τους ίδιους και τους καταστά εξαναγκασμένα βολεμένους για να τους χρησιμοποιεί ως στήριγμα αυτής της κατάστασης. Αλλά κυρίως δεν ενδιαφέρονται για το ότι αυτό εκμεταλλεύεται τους ανθρώπους, τους χρησιμοποιεί, τους σκλαβώνει και τους αφήνει να πεθαίνουν και ενώ μπορεί να βρει χρήματα για τις τράπεζες, για τα καρτέλ, για τις κινητές τηλεφωνίες, για τα καρτέλ της ακτοπλοΐας, των επικοινωνιών, μπορεί να βρει ό,τι θέλει για ό,τι θέλει, μπορεί να βρει να αγοράσει και να ξαναγοράσει, δεν μπορεί να βρει ούτε μια δεκάρα για τους συνανθρώπους μας που είναι άνεργοι,άστεγοι που πεινάνε,που αρρωσταίνουν και πεθαίνουν ανά τον κόσμο και για αυτά τα καημένα παιδάκια που συνεχώς ακούμε αλλά που ποτέ δεν κάνουμε τίποτα για αυτά, δεν μπορεί να βρει λεφτά για την παιδεία, τον πολιτισμό και την περίθαλψη.

Φυσικά αυτά συμβαίνουν γιατί το σύστημα από τη φύση του είναι απάνθρωπο και δεν προωθεί την πνευματική ευημερία των ανθρώπων αλλά και γιατί ακόμη και να το δει κάποιος κάτω από ένα πιο ηθικό και αντικειμενικό πρίσμα η ιστορία έχει ως εξής : Aν εγώ π.χ. πουλάω ένα προϊόν όχι καλής ποιότητας ή που δεν τηρεί περιβαλλοντολογικές προδιαγραφές δεν θα προτείνω σε κάποιο υποψήφιο πελάτη να πάει να το αγοράσει από αλλού αλλά θα προσπαθήσω να τον τον πείσω για το ότι το δικό μου εμπόρευμα είναι πιο καλό (εφόσον θέλω να βγάλω χρήματα ) παρόλο που γνωρίζω ότι αντικειμενικά αυτό δεν συμβαίνει. Άρα η ηθική έννοια του όλου πράγματος, αυτομάτως πάει για βρούβες! Το παράδειγμα φυσικά είναι παιδικό. Σκεφτείτε την διάσταση που λαμβάνει στις αδηφάγες επιχειρήσεις. Καμία διαφορά με τους νόμους της ζούγκλας αφού ο ισχυρός στην κυριολεξία τρώει τον αδύναμο και το μεγάλο ψάρι το μικρό και παρόλο που έχουμε αυτό το αναθεματισμένο ανώτερο «κάτι» που το αποκαλούμε νου δεν έχουμε καμία διαφορά με τα ζώα.

Βέβαια στις μέρες μας συμβαίνουν με χειρότερη μορφή τα πράγματα καθώς στο βωμό του κέρδους δεν ενδιαφερόμαστε για τον διπλανό μας και έμμεσα ή άμεσα τον εκμεταλλευόμαστε με κάθε τρόπο ώστε να κερδίσουμε κάτι από αυτόν, δεν νοιαζόμαστε για την φύση και σπαταλάμε άσκοπα τους πόρους του πλανήτη μας χωρίς να σκεφτόμαστε τις μελλοντικές επιπτώσεις που θα έχουν άμεσα-στα παιδιά μας-και χωρίς να δίνουμε σημασία σε τίποτα από ότι συμβαίνει γύρω μας παρά μόνο στον εαυτό μας και στο πως θα κερδίσουμε περισσότερα χρήματα ούτως ώστε να καταναλώσουμε ακόμη πιο πολλά προϊόντα που στην πραγματικότητα δεν χρειαζόμαστε, φθείρονται γρηγορότερα από ότι μπορεί κατασκευαστικά να αποφευχθεί και που προέρχονται από μια διαδικασία επιλογής οπού η ίδια η φύση της επιβάλλει το να μην προωθούνται αυτά που στα αλήθεια θα βοηθήσουν στη πρόοδο του ανθρώπου αλλά αυτά που είναι ελεγχόμενα και μπορούν να τα εκμεταλλευτούν ευκολότερα εμπορικά και έχει την λογική πως το κέρδος μπαίνει πάνω από τη φύση και το περιβάλλον και φυσικά πάνω από κάθε ανθρώπινη αξία.

"Άλλωστε αυτό το σύστημα βλέπει όλον τον κόσμο και όλα τα περιεχόμενά του και όλη την ανθρωπότητα και όλες τις δράσεις και αντιδράσεις της, μέσα από το Οικονομικό πρίσμα, το όποίο αυτό έχει δημιουργήσει, εστιαζόμενο σε μια δική του ερμηνεία της Ιστορίας και της Κοινωνίας, ακόμη και της φύσης του Ανθρώπου και των προσωπικών έργων του. Θεωρεί ότι όλα τα ζητήματα είναι κατά βάθος οικονομικά ζητήματα. (Αυτό, κατ’ επέκταση, στη Δύση, στον 20ό αιώνα τελικά εξελίχθηκε στο ότι όλα τα ζητήματα είναι κατά βάθος πολιτικά ζητήματα ή έχουν πολιτική διάσταση. Κυρίως θεωρώντας ότι η πολιτική είναι η διαχείριση της Οικονομίας και της Κοινωνίας που η Οικονομία δημιουργεί).

Έτσι οι «οικονομικές σχέσεις» δημιουργούν ένα δυναμικό (εργατικό δυναμικό, εμπορικό δυναμικό, χρηματιστηριακό δυναμικό, παραγωγικό δυναμικό, κλπ) και αυτό με τη σειρά του διανέμει τις δυνατότητες που παρέχονται στους ανθρώπους, μέσα από τα κρατικά σχήματα και τις πολιτικές τους, που δεν διαμορφώνονται από τους πολίτες, αλλά από το παντοδύναμο εγκαθιδρυμένο Δόγμα της Οικονομίας, το οποίο καλούνται οι πολίτες να διαχειριστούν θέλουν δεν θέλουν, και, μην έχοντας τη δυνατότητα να το κάνουν, αναθέτουν αυτή την διαχείριση σε «πολιτικούς», που δεν είναι σύμπτωση που οι περισσότεροι είναι δικηγόροι ή οικονομολόγοι. Ακόμη επέτρεψαν την εισροή δημοσιογράφων στην πολιτική (που επίσης δεν είναι σύμπτωση που είναι το τρίτο είδος πολιτικών μετά τους δικηγόρους και τους οικονομολόγους) για να προστατευτούν οι σχέσεις που έχει δημιουργήσει το Δόγμα της Οικονομίας με το οποίο έχουν πλέον αφομοιωθεί τελείως τα πολιτικά δόγματα.

Το Δόγμα της Οικονομίας έχει πλέον ανεξαρτοποιηθεί από το συσχετισμό του με την ανθρωπότητα, και είναι πια αυθύπαρκτο, είναι δηλαδή πλέον μια ισχυρότατη ανεξαρτοποιημένη σκεπτομορφή, ένα πανίσχυρο δαιμονικό βαμπιρικό φάντασμα. Ξεκίνησε με το να τεθεί στην υπηρεσία της ανθρωπότητας. Εξελίχθηκε με το να θέσει στην υπηρεσία του την ανθρωπότητα (άρα και ακόμη και τότε με κάποιο τρόπο να εξαρτάται από αυτήν). Και πλέον είναι το ίδιο στην υπηρεσία του εαυτού του !

Κάτω λοιπόν από αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων, η νέα πολιτική, βολικότατα, βάπτισε την αδιαφορία της για τον μέσο άνθρωπο ως ελευθερία των ατόμων ή των ομάδων και τους εγκατέλειψε, έρμαιο στις δόλιες προτάσεις και διαθέσεις της σαγηνευτικής αγοράς, στα νύχια των μισθοφόρων-διαμορφωτών της κοινής γνώμης, οι οποίοι ανήγαγαν την ατομική, μέσω της κατανάλωσης, διάκριση, ως κύριο στοιχείο ταυτότητας του καταναλωτή. Ταυτίζοντας, εν προκειμένω, την ευπρέπεια με την καλοπέραση και την εξύψωση των ιδιοτροπιών κάποιων σε ανάγκες για όλους.

Αποτέλεσμα; Στοιχεία όπως η συγκρότηση του ανθρώπου, η καλλιέργειά του, ο τρόπος ζωής του, η μοίρα του να αντιμετωπίζονται, από τους προαγωγούς του Μάρκετιγκ ως επενδυτικά στοιχεία, ως εμπορικές ευκαιρίες, περίπου σαν συντελεστές παραγωγής. Η αγορά έχει εμπορευματοποιήσει και προσπαθεί να εξηγήσει με οικονομικούς όρους κοινωνικά φαινόμενα και αγαθά, όπως η υγεία, η εκπαίδευση ακόμα και η φιλανθρωπία και η αγάπη. Το cost-benefit analysis και η συνεκτίμησή του εφαρμόζεται παντού. Η συνωμοσία μέσα σε λίγες λέξεις: “Το κλειδί της οικονομικής ευημερίας είναι η δημιουργία μιας οργανωμένης μη – ικανοποίησης”.

συνεχίζεται......

Δημοσίευση: Αυγούστου 07, 2011