Καλοκαιρινό αλφαβητάρι για αντικοινωνικούς.

Άμμος

Δεν υπάρχει πιο εκνευριστικό κομμάτι της φύσης. Η άμμος χώνεται παντού, σαν την κατίνα θεία σου: στα παπούτσια, στις κάλτσες, στην τσάντα, στα μαλλιά, στα νύχια, στο iPod (Άνδρος 2009, ακόμα το κλαίω…). Αν μπορούσα, θα έκαιγα όλη την άμμο στις παραλίες και θα τη μετέτρεπα σε γυαλί. Μετά θα καθόμουν στην άκρη και θα γελούσα με τους ηλίθιους που θα τρώγανε σαβούρες τρέχοντας πάνω του…

Βότσαλα

Αν η άμμος είναι εκνευριστική, τα βότσαλα είναι εξοργιστικά — σε κάθε μέγεθος. Μέχρι να μπεις στο νερό ή να φτάσεις στην πετσέτα σου έχεις πάθει ένα διάστρεμμα, έχεις σπάσει τρία δάχτυλα, έχεις καρφωθεί σαν τον φακίρη και έχεις ζεματίσει τις πατούσες σου σαν αναστενάρης. Άσε που δεν μπορείς να ξαπλώσεις στην πετσέτα σου σαν άνθρωπος, αλλά μόνο σαν Τέτρις: χώνεσαι όπου βρεις κενά!

Γυμνισμός

Δεν με πειράζει καθόλου ο γυμνισμός. Αλλά όταν έχεις τη σωματική διάπλαση βροντόσαυρου και τη σφριγηλότητα του Φρουί Ζελέ Γιώτης, τότε ΔΕΝ θέλω να σε δω γυμνό! Για μπάνιο ήρθα, όχι για γυρίσματα του Animal Planet…

Διακοπές

Οι διακοπές έχουν πλάκα μόνο όταν είσαι τεμπέλης, χαραμοφάης, ή παιδί. Όταν είσαι εργαζόμενος ενήλικας θα φύγεις δυο βδομάδες το πολύ. Την πρώτη θα τη φας προσπαθώντας να ξεπεράσεις τα ψυχολογικά προβλήματα που σου προκάλεσε η δουλειά και τη δεύτερη θα την περάσεις με κατάθλιψη, καθώς πλησιάζουν οι μέρες που τελειώνουν οι διακοπές σου και θα επιστρέψεις στη δουλειά για νέα ψυχολογικά προβλήματα.

Επαναλήψεις

Κάθε καλοκαίρι τα κανάλια εφαρμόζουν την τακτική του μηρυκασμού προβάλλοντας ό,τι έχουν παίξει τα τελευταία είκοσι χρόνια. Έχει να πέσει πάλι Ρετιρέ, Ντόλτσε Βίτα, Εγκλήματα, Οι Παντρεμένοι έχουν Ψυχή και Δύο Ξένοι μέχρι να αιμορραγήσουμε από τα μάτια. Αν ξανακούσω τη Γιουλάκη να πετάει ατάκα για τον Κουτσόγιωργα ή τον μακαρίτη να ουρλιάζει «Τανσού», θα αυτοπυρποληθώ χρησιμοποιώντας για προσάναμμα παλιά τεύχη του Τηλεθεατή… Δόξα τω Θεώ που υπάρχει το ιντερνέτ!

Ζέστη

Ο βασικός λόγος που δεν αντέχω το καλοκαίρι με τίποτα… Το χειμώνα, αν κρυώσεις πολύ, έχεις τη δυνατότητα να φορέσεις περισσότερα ρούχα, κάνα παλτό, να τυλιχτείς με το πάπλωμα ή να κολλήσεις παντού έμπλαστρα και να απολαύσεις τη θαλπωρή. Το καλοκαίρι, αν σε χτυπήσει ο καύσωνας και δεν έχεις κλιματισμό, τι μπορείς να κάνεις; ΟΚ, να βγάλεις τα ρούχα, να βγάλεις και τα σώβρακα, τι άλλο να βγάλεις μετά; Το τομάρι σου;;;

Ήλιος

Τον μισώ τον ήλιο. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, που με έχει πιάσει μία περίεργη αλλεργία και όταν με χτυπά πολλή ώρα αρχίζω να έχω φαγούρα και να γεμίζω κοκκκινίλες. Πάλι καλά που δεν γίνομαι και ντισκομπάλα σαν τα φλωροβαμπίρια στο Twilight. Σιχαμένε, υπερτιμημένε ήλιε! «Whoo, βοηθά τα λουλούδια να φωτοσυνθέσουν και μας δίνει οξυγόνo!». Όταν σε μερικά δισεκατομμύρια χρόνια θα γίνει κόκκινος γίγαντας και θα καταπιεί τον πλανήτη, ηλίθια φώκια, δεν θα χαίρεσαι τόσο!

Θάλασσα

Η θάλασσα μου αρέσει συνήθως. Όταν δεν επιπλέει, δηλαδή, μέσα στα μούτρα μου μία σερβιέτα, ή όταν δεν είμαι αναγκασμένος να κάνω σλάλομ ανάμεσα σε αποτσίγαρα και φύκια, προσπαθώντας πανικόβλητος να βγω στην ακτή, πριν με φτάσει εκείνη η αδιευκρίνιστη, καφέ μάζα που το κύμα φέρνει απαλά προς το μέρος μου…

Ιδρώτας

Έχω το κακό ότι ιδρώνω πολύ εύκολα. Σχεδόν με το παραμικρό… Ιδρώνω αν αγχωθώ, αν περπατήσω, αν καθίσω, αν σκεφτώ, αν με ακουμπήσεις, αν σκεφτώ ότι με ακουμπάς… Το χειρότερο είναι όταν ιδρώνω στο πρόσωπο. Αν φοράω γυαλιά, όλη την ώρα γλιστράνε προς τα κάτω ή μου δημιουργούν πληγές στη μύτη και στα αυτιά και μοιάζω με λεπρό — που είναι και της μόδας…

Κουνούπια

Κάθε καλοκαίρι τα ίδια… Οι φτερωτοί βρικόλακες κάνουν τσιμπούσι με το αίμα μας κι εμείς ξυπνάμε το πρωί σαν διάτρητες αποδείξεις. Οι τρόποι να τα ξεφορτωθείς είναι ο ένας χειρότερος από τον άλλο. Ή θα ανάψεις ένα τοξικό φιδάκι και να αρχίσεις να μοιράζεις χρησμούς σαν την Πυθία από τη μαστούρα, ή θα πασαλειφτείς με εκείνα τα περίεργα υγρά που βρομάνε σαν να σε κατούρησε ελέφαντας με ουρολοίμωξη, ή θα τυλίγεσαι κάθε βράδυ με την κουνουπιέρα, σαν τη μούμια του Φαραώ… Στην ίδια κλίμακα ενόχλησης εμπίπτουν οι μύγες, τα ιπτάμενα μυρμήγκια και οι σιχαμένες κατσαρίδες…

Λιμάνια

Μέχρι να μπεις ή να βγεις από το πλοίο έχεις καταπιεί τρία κουτιά Lexotanil. Αυτοκίνητα, φορτηγά, μηχανάκια, παιδιά, σκυλιά, κυράτσες που σέρνουν βαλιτσάκια μέσα στη μέση, ταρίφες, οικογένειες με συμπράγκαλα να κρέμονται από παντού και χαμένοι τουρίστες με χάρτες 10χ10 ξετυλιγμένους να ανεμίζουν σαν λάβαρα… Θέλω να πετάξω τώρα, που λένε και στην Aegean…

Μούλικα

Δεν έχω πρόβλημα με τα παιδιά. Αρκεί να είναι παιδιά και όχι σπόροι του Σατανά. Όταν βλέπω δίπλα μου κακομαθημένο να τσιρίζει, να χτυπάει τα πόδια και να δαιμονίζεται επειδή η μανούλα δεν του αγόρασε παγωτό σάντουιτς ή λουκουμάδες ή την Barbie τροχονόμο, θέλω να το αρπάξω από τ’ αυτιά και να του σκάσω κουτουλίδι. Τουλάχιστον μετά θα κλαίει για σοβαρό λόγο.

Ντόπιοι

Δεν έχω πρόβλημα με όλους τους ντόπιους — ίσα ίσα που αρκετοί είναι φιλόξενοι. Μου τη σπάνε συγκεκριμένες συνομοταξίες: α) οι τοπικιστές, που δεν λένε να βγάλουν το σκασμό για το πόσο τζαμάτο είναι το χωριό τους, ασχέτως που κάθε χειμώνα μένουν εκεί μόνο αυτοί και τρεις κότες, β) τα λαμόγια που νομίζουν ότι επειδή είσαι τουρίστας, ξαφνικά έχεις αποκτήσει τη νοημοσύνη πελεκάνου και θα αγοράσεις ό,τι σου πασάρουν για όσα σου ζητήσουν, γ) οι κράχτες — αν ξαναπεράσω έξω από ταβέρνα και μου την πέσει γκαρσόνι για να με βάλει μέσα με το ζόρι, θα αρπάξω το μενού και θα του το περάσω σαλιάρα.

Ξαπλώστρες

Για ποιο λόγο να δώσω λεφτά για να ξαπλώσω στην ηλίθια μπιχλοξαπλώστρα σου, που δεν ξέρω πόσους χοντρούς, ιδρωμένους κώλους φιλοξένησε πριν έρθω εγώ; Θα στρώσω την πετσετούλα μου και θα ξαπλώσω κάτω κι άμα θες λεφτά, ΝΑ ΠΑ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΡΕ! Παραλιακέ ταξιθέτη!

Ομπρέλες

Ομοίως με το παραπάνω. Δίνεις ένα σκασμό λεφτά για να καβαντζώσεις ξαπλώστρα και ομπρέλα. Και μετά συνειδητοποιείς ότι η ομπρέλα είναι φτιαγμένη από άθλια, ξεραμένα φοινικόφυλλα δεμένα μεταξύ τους με σύρμα, που αφήνουν τον ήλιο να περνά από δεκαπέντε μεριές. Ή αν είσαι πιο άτυχος, θα είναι μία ανεμοδαρμένη παλιατζούρα που γέρνει πιο πολύ κι από τον Ασλάνη κι όποτε μετακινείται ο ήλιος, πρέπει να μετακινείσαι κι εσύ μαζί με την ξαπλώστρα και όλα τα συμπράγκαλα και να κυνηγάς τον ίσκιο, όπως κυνηγούσε ο Βόγλης την τουρίστρια.

Πλοία

Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσουν τα ταξίδια με πλοίο. Όταν το πλοίο δεν έχει βλάβη και φεύγει στην ώρα του και όχι δέκα ώρες αργότερα και από άλλο λιμάνι. Και όταν δεν παθαίνει βλάβη στη μέση της θάλασσας και πηγαίνει τόσο αργά που το προσπερνούν και θαλάσσια ποδήλατα. Και όταν δεν είναι γεμάτο τόσο κόσμο που κρέμονται τουρίστες από τα φινιστρίνια. Και όταν δεν κουνάει τόσο που το στομάχι σου, σου γαργαλά τον ουρανίσκο. Και όταν δεν κάθεται δίπλα σου ο Ταμτάκος και όλη η οικογένειά του που αποτελείται από σαρανταπέντε ξυπόλητα μικρά που τσιρίζουν και τρέχουν πάνω κάτω και την κλασική, χοντρή ξεδοντιάρα με το τσεμπέρι που γκαρίζει και όλοι μαζί έχουν να πλυθούν από την τελευταία φορά που τους έπιασε μπόρα στο Ντάτσουν και… ουφ, οκ, μισώ και τα ταξίδια με πλοίο…

Ρακέτες

Σε κάθε παραλία θα βρεις το κλασικό ζευγάρι των σφίχτερ, που από την πολλή ηλιοθεραπεία έχει μαυρίσει μέχρι και η αδαμαντίνη στα δόντια τους. Κάθονται πάντα σε περίοπτη θέση,  κοπανώντας τις ηλίθιες, ξύλινες ρακέτες τους και κάνοντας ακροβατικά στην άμμο, μην τυχόν και δεν προσέξουμε τους γραμμωμένους τους κοιλιακούς. Και να θες να τους αγνοήσεις, δεν γίνεται. Είτε θα κάνουν αντανάκλαση τα 8 λίτρα Carroten που έχουν αδειάσει πάνω τους -λες και συγκρούστηκαν με ελαιοτριβείο- είτε θα σου τριβελίζει τα αυτιά αυτό το καταραμένο τακ τακ τακ ΤΑΚ ΤΑΚ ΤΑΚ ΤΑΚ ΤΑΚΤΑΚΤΑΚΤΑΚΤΑΚΤΑΚΤΑΚ που κάνουν οι κωλορακέτες τους μέχρι να σηκωθείς και να τους κάνεις καθαρισμό εντέρου με αυτές!

Συνωστισμός

Είμαι υπερκινητικός. Δεν μπορώ να μείνω για πολλή ώρα περιορισμένος σε στενό χώρο ή με πολύ κόσμο δίπλα μου. Και αυτό συμβαίνει πάντα το καλοκαίρι, ειδικά αν βρεθείς σε πολυσύχναστο νησί με στενά, γραφικά σοκάκια γεμάτα φαρδιές, γραφικές τουρίστριες. Οπότε περπατάς βήμα-βήμα, σαν να ακολουθείς τον Επιτάφιο! Φρικάρω! Θέλω να ξεριζώσω ένα φοινικόδεντρο και να αρχίσω να κυνηγώ τουρίστες σαν να είναι μύγες…

Τουρίστες

Μα είναι εκνευριστικοί! Με τα σιχαμένα αγγλογερμανογαλλικά τους και τα ηλίθια καπέλα και τα λουλουδάτα πουκάμισά τους και τις φωτογραφικές μηχανές τους και τα αποκρουστικά ροζουλο-ασπρουλιάρικα πόδια τους που φοράνε κάλτσες και σανδάλια! Καταραμένοι κακόγουστοι, κάτι ήξεραν οι Κινέζοι και χτίσανε το Σινικό Τείχος…

Ύπνος

Αυτό που δεν απολαμβάνω ανάμεσα στα διαλείμματα που κάνω κάθε μία ώρα για να ξυστώ σαν παλαβός από τα τσιμπήματα κουνουπιών, να αλλάξω πλευρό ογδόντα φορές από τη ζέστη, να πιω νερό και να στραγγίξω τον ιδρώτα στα σεντόνια.

Φασαρία

Προσπαθείς να κοιμηθείς με ανοιχτές μπαλκονόπορτες, λόγω ζέστης, και ακούς την τηλεόραση του διπλανού, ο οποίος αποφάσισε να δει στη βεράντα το Law and Order στη διαπασών, οπότε ανά τακτά διαστήματα πετάγεσαι από τον ύπνο σου με τα χέρια ψηλά. Μετά πιάνουν οι από πάνω την πάρλα δύο το πρωί στο μπαλκόνι, το μωρό στο απέναντι κτίριο δαιμονίζεται και ξυπνάει τον σκύλο στο διπλανό κτίριο που αρχίζει να αλυχτά και ξυπνά και όλα τα υπόλοιπα σκυλιά της γειτονιάς και στο τέλος κλείνεις ερμητικά τη μπαλκονόπορτα, πέφτεις ξερός, σε βρίσκουν το πρωί τουμπανιασμένο και μωβ από τον καύσωνα και ησυχάζεις οριστικά…

Χρήμα

Το χρήμα το λατρεύω. Αυτό που με εκνευρίζει είναι ότι κάθε καλοκαιρινή περίοδο εξανεμίζεται πιο γρήγορα κι από τις ελπίδες του Σαρμπέλ για καριέρα στο τραγούδι…

Ψαροταβέρνες

Τόσο υπερτιμημένες όσο οι σειρές του Παπακαλιάτη. Συνήθως είναι πήχτρα με φασαριόζικο κόσμο. Το μενού τους έχει μικρότερη ποικιλία από καροτσάκι με φαλάφελ σε δρόμο της Νέας Υόρκης και οι τιμές τους είναι τσιμπημένες. Μια μερίδα κατεψυγμένα καλαμαράκια, κακοτηγανισμένα μπαρμπούνια και χοντροκομμένη σαλάτα με ντομάτα και κρεμμύδι κοστίζουν όσο μία προσθετική στήθους. Η δικαιολογία είναι ότι «πληρώνεις τη θέα της θάλασσας», λες και τη μετέφερε εκεί τη θάλασσα κουβά-κουβά ο ταβερνιάρης… «Αν κρατώ τα μάτια μου κλειστά όσο τρώω, θα μου κάνετε έκπτωση;».

Ωράρια

Το καλοκαίρι με το ζόρι βρίσκεις μαγαζί ανοιχτό. Ο ένας κλείνει αρχές Ιουλίου, ο άλλος μέσα, ο τρίτος αρχές και μέσα Αυγούστου, ο παράλλος τέλη — ε, άει στα τσακίδια πια! Σουβλάκια βγαίνεις να αγοράσεις και καταλήγεις να κάνεις τουρνέ στην Αθήνα. Να μην επεκταθώ σε δημόσιες υπηρεσίες και μέσα συγκοινωνίας. Ταχυδρομεία και εφορίες λειτουργούν μόνο με ένα άτομο, συνήθως ζαβλακωμένο από τη ζέστη — μέχρι να σηκώσει το χέρι και να βάλει σφραγίδα, έχει ξεραθεί το μελάνι. Επίσης, πιο πολλές πιθανότητες έχεις να δεις στρουθοκάμηλο στη στάση, παρά λεωφορείο…

Δημοσίευση: Αυγούστου 29, 2011