Συνομωσία ξεπουλήματος

 Παρακολουθώ άναυδος την μοιρολατρική απάθεια στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και την συγκρίνω με τον άκρατο κρατικίστικο δογματισμό περασμένων δεκαετιών, όπου η αποκρατικοποίηση μιάς υφαντουργίας ήταν συνώνυμο της εθνικής προδοσίας. Μέση οδός δεν υπάρχει; Τι κατάρα βαραίνει αυτόν τον λαό και μεταστρέφεται από το ένα άκρο στο άλλο και ποτέ δεν κάνει μία στάση στην οδό της μετριοπάθειας και της λογικής; Η θα είναι κρατικές ακόμη και οι ξαπλώστρες στις πλαζ, ή θα δώσουμε σε ιδιώτες ακόμη και την ΕΥΔΑΠ;

     Ξεκαθαρίζω, ότι από την παρακάτω αφήγηση των γεγονότων δεν συνάγω το συμπέρασμα της συνομωσίας, πρώτον· γιατί δεν είμαι συνομωσιολάγνος στην εξήγηση των γεγονότων. Δεύτερο· γιατί είναι πρακτικά αδύνατη μία οικονομική συνομωσία τέτοιας έκτασης και σε τόσο βάθος χρόνου, χωρίς μάλιστα αποτυπώματα. Προφανώς υπάρχει και αυτή, αλλά οπωσδήποτε δεν αφορά τους περισσότερους από τους εμπλεκόμενους. Επίσης είναι καταφανές, ότι υπάρχουν πολλές κουτοπόνηρες μικροπολιτικές συνομωσίες, από όλους σχεδόν, αλλά αυτές δεν συνιστούν συνειδητή και αργυρώνητη εκποίηση των συμφερόντων του λαού και του κράτους· είναι η έκφραση στην πράξη των πάγιων ελαττωμάτων μας· της φιλαρχίας, του εγωισμού, της κουτοπονηριάς, της εμμονής σε ιδεοληψίες. Παρόλα αυτά εξιστορώ τα γεγονότα ως ένα σατανικό σχέδιο σε βάρος της Ελλάδας, για να δείξω, ότι όσο καλλιεργούμε τα ελαττώματα μας, τα αποτελέσματα θα είναι ισοδύναμα με την συνειδητή προδοσία.

     Οι εθνικοποιήσεις του Κ. Καραμανλή και του Α. Παπανδρέου κατέστησαν το δημόσιο ως τον μεγαλύτερο βιομηχανικό εργοδότη με τεράστια διαφορά από κάθε άλλον· πραγματικά επιπέδου μεγάλης πολυεθνικής. Αυτό από μόνο του είναι κακό ή καλό; Πρέπει οπωσδήποτε να συνοδεύεται από την διασπάθιση του δημοσίου χρήματος;

     Επειδή το `89 το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσε να ξεπουλήσει (γιατί έπρεπε ο ένας από τους δύο «πόλους» να παρουσιάζεται στον κόσμο ως η σοσιαλιστική «λύση») παρέδωσε την σκυτάλη στον Μητσοτάκη, ο οποίος δεν είχε τέτοιο πρόβλημα και ανέλαβε να βάλλει μπρός την μηχανή του ξεπουλήματος, την οποία έκτοτε δουλεύουν με βάρδια τα δύο κόμματα, χωρίς δικαιολογίες, προσχήματα και ενδοιασμούς πλέον.

     Στην ιστορία αυτή πήραν μέρος πολλοί· τα κόμματα εξουσίας, οι καρχαρίες της αγοράς, οι ξεπουλημένοι συνδικαλιστές, το μανδαρινάτο και οι βολεψάκηδες, ακόμη και η αριστερά. Ποια ήταν η συμμετοχή της αριστεράς; Παρότι διαχώριζε την θέση της από τους καθεστωτικούς συνδικαλιστές, δεν την διαχώριζε όσον αφορά την επιδίωξη της ανισότητας στις αποδοχές των εργαζομένων· αντίθετα η αριστερά πλειοδοτούσε σε όλα τα «κλαδικά» αιτήματα, «νομιμοποιώντας» με το ηθικό κύρος της την όλο και μεγαλύτερη ανισότητα μεταξύ των εργαζομένων, υποδαυλίζοντας έτσι την ενότητα του λαϊκού κινήματος.

     Πως μπορεί να υπάρχει ενότητα στο λαϊκό κίνημα, όταν υπάρχουν εργαζόμενοι πολλών ταχυτήτων; Εκείνοι που υποτίθεται ότι την «σφυρηλατούν με αγώνες», διαστρωματώνουν την εργατική τάξη σε προνομιούχους σπουδασμένους (και μη σπουδασμένους) πληβείους του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα της γραφειοκρατίας και σε «αγράμματους» πάροικους και δούλους, πατρονάροντας πάντα μέχρι τελικής νίκης τους κλαδικούς «αγώνες» των πληβείων, ενώ για τους υπόλοιπους περιορίζονταν σε «ηθική συμπαράσταση» και ετήσιες (μονοήμερες- διήμερες) απεργιακές φιέστες (οι οποίες φυσικά δεν είχαν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα). Η σημερινή χαοτική αντιπαράθεση μεταξύ ομάδων εργαζομένων και επαγγελματιών, που καταλύει κάθε δυνατότητα ενότητας του λαϊκού κινήματος, είναι πρωτίστως δημιούργημα αυτής της κουτοπόνηρης στάσης της αριστεράς. Ακόμη και στην φρασεολογία τους χρησιμοποιούσαν την ανισότητα μεταξύ πατρικίων και πληβείων (!!!) Ο ρόλος της αριστεράς είναι να αβαντάρει τους «αγώνες» εκείνων, που θέλουν να γίνουν πατρίκιοι στην θέση των πατρικίων; Κι όμως, αυτό έλεγαν και αυτό έκαναν· και μάλιστα εξαιρούσαν από αυτήν την εύνοια το παραγωγικό κομμάτι των πληβείων, τους επαγγελματίες, τους οποίους στήριζαν επίσης στα λόγια και μόνο, αφήνοντας τους στην ουσία έρμαια στα νύχια της εφορίας, της δυσφήμησης τους από τους δημοσιογράφους ως φοροκλέφτες, ακόμη και της πλήρους εξόντωσης, όσων είχαν την ατυχία να δραστηριοποιούνται κοντά σε άσυλα των αναρχικών.  

     Γιατί δεν είπαν μία φορά στους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας (αφού τάχαμ πίστευαν στο δίκαιο των αιτημάτων τους) «παιδιά έχετε δίκιο· αλλά αυτή την φορά να κλείσετε τα αεροδρόμια (μέχρι τελικής δικαίωσης) όχι για τα δικά σας αιτήματα, αλλά για αυτούς, που παίρνουν δέκα φορές λιγότερα από εσάς και όταν τα καταφέρουμε, πάλι εδώ είμαστε για τα δικά σας αιτήματα»;

     Γιατί δεν είπαν μία φορά στις συντεχνίες «τώρα θα απεργήσουμε όλοι μέχρι να πληρώσουν οι πλούσιοι, αυτά που τους αναλογούν, γιατί το κράτος δεν έχει, για να πληρώσει τα δίκαια αιτήματα σας και δεν είναι σωστό να χρεώνεται»;

     Γιατί δεν είπαν μία φορά «τώρα θα απεργήσουμε όλοι, μέχρι να πάνε φυλακή οι απατεώνες, που σπεκουλάρουν το δημόσιο χρήμα»; Γι αυτά μόνο ψόφιες διαμαρτυρίες και μεγάλα λόγια είχαν και έχουν να πουν. Γνωρίζουν βέβαια, ότι τα λαμόγια του μανδαρινάτου μοιράζουν ατομικά προνόμια στους μαχητικούς συνδικαλιστές, για να κατευθύνουν τον «αγώνα» σε κλαδικές διεκδικήσεις. Σα να λέμε «πάρτε και σεις τυχεράκηδες και βουλώστε το». Δηλαδή η αριστερά υποθήκευσε το πολιτικό της βάρος, για να βοηθήσει να γίνουν συνένοχοι (με την σιωπή τους) στην σκύλευση του δημόσιου πλούτου εκατοντάδες χιλιάδες πληβείοι. Ή μήπως δεν γνώριζαν το πάρτι που γινόταν με το δημόσιο χρήμα; Όμως εκείνος που γνωρίζει, ότι το ίδιο το αντικείμενο της εργασίας του δεν αποδίδει ανάλογο κοινωνικό όφελος με τον μισθό του και είναι εφεύρημα του συστήματος, που ελέγχεται από τα λαμόγια, μόνο και μόνο για να βολευτούν οι εγγράμματοι πληβείοι, πως θα καταγγείλει την ανομία του ευεργέτη λαμόγιου; Οι περισσότερες θέσεις των γραφειοκρατών πληβείων (δημόσιου και ιδιωτικού τομέα) δεν χρειάζονται καν και είναι επιζήμιες για την κοινωνία και την οικονομία. Κι όμως οι «αγώνες» τους για ακόμη μεγαλύτερη ανισότητα με τους εργαζόμενους των παραγωγικών τάξεων έβρισκαν πάντα την αμέριστη συμπαράσταση της αριστεράς.

     Πέραν αυτών η αριστερά πρωτοστάτησε όλα αυτά τα χρόνια στους «αγώνες» ενάντια στην σύνδεση έστω και μέρους του μισθού με την ατομική παραγωγικότητα. Για την ακρίβεια ούτε με την συλλογική παραγωγικότητα δεν επέτρεψε να συνδεθούν οι αποδοχές, δίνοντας έτσι το σύνθημα για το γενικό ξεχαρβάλωμα. Το «μαζί τα φάγαμε» σίγουρα δεν μας αφορά όλους· αφορά όμως την κοινωνία των δύο τρίτων στην οποία η αριστερά έκλεινε πονηρά το μάτι όλα αυτά τα χρόνια, παριστάνοντας ταυτόχρονα ξεδιάντροπα τον υπερασπιστή της φτωχολογιάς. Το ότι το μερίδιο τους δεν ήταν ίσο με τους πατρίκιους και τα λαμόγια δεν το αμφισβητώ, όμως συχνά ήταν πολλές φορές μεγαλύτερο από την κοινωνία του ενός τρίτου.

     Ωστόσο η απαξίωση και το ξεχαρβάλωμα του δημόσιου τομέα δεν έφταναν για να αποδεχτεί ο λαός το ξεπούλημα. Χρειαζόταν και το πρόσωπο, που δεν δεσμευόταν «ιδεολογικά» με τον κρατισμό και αυτός ήταν ο Μητσοτάκης. Ετσι η Ν.Δ. είχε προ πολλού ρίξει χυλόπιτα στον Στεφανόπουλο (γιατί προφανώς δεν θα πούλαγε στην κόζα νόστρα- συγνώμη καλτσεστρούτσι ήθελα να πω) και προτίμησε τον επήλυδα από το σπλάχνο της. Στην συνέχεια στήθηκε το σκηνικό των σκανδάλων σε δύο φάσεις. Πρώτη φάση· παίρνουμε το πραγματικό και εξόφθαλμο σκάνδαλο Κοσκωτά και το πασπαλίζουμε με «ανατριχιαστικές αποκαλύψεις» για να πέσει στις εκλογές το ΠΑΣΟΚ. Δεύτερη φάση· αφήνουμε να αποκαλυφθούν οι αλήθειες για αυτές τις «αποκαλύψεις» στο ειδικό δικαστήριο, γιατί ο στόχος δεν ήταν να καταστραφεί ο ένας από τους δύο πόλους του συστήματος (ποιος θα αναλάμβανε, όταν ο κόσμος θα αγανακτούσε με τον Μητσοτάκη;) ο στόχος ήταν η μεταβίβαση της εξουσίας στα χέρια που έπρεπε την συγκεκριμένη στιγμή, για να αρχίσει η αποδόμηση της Ελληνικής δημόσιας πολυεθνικής. Εκτοτε εξέλιπε το «ταμπού» της δημόσιας περιουσίας …Ότι μέχρι τότε ήταν καθ υπερβολή ιερό, έχασε κάθε αξία στην συνείδηση του λαού. Καμία κυβέρνηση από τότε δεν αντιμετώπισε μεγάλα προβλήματα στο ξεπούλημα.

     Υπήρχε όμως κι άλλο πρόβλημα. Αν η εκλογική βάση της ΝΔ αποδέχτηκε τον Μητσοτάκη, για όλους τους υπόλοιπους ήταν κόκκινο πανί. Χρειαζόταν το δημοκρατικό ρετουσάρισμα της εικόνας του και αυτό μόνο η αριστερά μπορούσε να το καταφέρει και να το επιβάλει με το τότε πολύ αυξημένο πολιτικό βάρος  της (λόγω του ενιαίου Συνασπισμού). Ετσι η κοινή γνώμη είδε (την περίοδο που χρειαζόταν) να αντιστέκεται στον Μητσοτάκη μόνο το διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ. Συνεπώς η γνώμη των διεφθαρμένων δεν είχε καμία αξία, αφού η «ηθική» αριστερά δεν είχε πρόβλημα να συνεργαστεί μαζί του.

     Όπως είπα όμως, σε καμία περίπτωση δεν ήταν στόχος να πάνε οι κλέφτες στην φυλακή· αντίθετα το πράγμα στήθηκε επίτηδες χοντροκομμένα, για να αθωωθούν τελικά και να ανοίξει έτσι η φάμπρικα των επιτροπών αθώωσης όλων των μελλοντικών σκανδάλων (όπως και έγινε τελικά). Από τότε έλεγα «ρε παιδιά όπως πάμε, θα αθωωθεί πανηγυρικά ο Ανδρέας. Ο άνθρωπος γεννήθηκε σαν πρίγκιπας και ζεί σαν βασιλιάς· έχει ανάγκη να παίρνει λεφτά σε σακούλες από αληταράδες του υποκόσμου; Αν μη τι άλλο, είναι άνθρωπος αποδεδειγμένης ευφυΐας.» Η απάντηση ήταν «Είσαι πολύ αφελής Παναγιώτη». Εγώ τι να πω σήμερα για την ηγεσία τους;  

     Ενώ το πράγμα πήγαινε κατ ευχήν (των υποψήφιων αγοραστών της κρατικής βιομηχανίας) ο Αντρέας έβαλε ευφυέστατη τρικλοποδιά στην αριστερά. Αφού είχαν τελειώσει οι επιτροπές, είχαν παραπεμφθεί οι κατηγορούμενοι, είχε οριστεί ημερομηνία εκλογών, σε μία από τις τελευταίες συνεδριάσεις της βουλής παραδέχτηκε ότι η Κουτσογιώργειος αναλογική δεν ήταν απλή και πρότεινε την ψήφιση της πραγματικά απλής αναλογικής.

     Βουβαμάρα και αμηχανία στα συνεταίρια. Τόσο βούτηγμα στα σκατά θα πάει χαμένο; Τι θέλει κι αυτός ο Αντρέας και δεν κάθεται στην αντιπολίτευση λίγα χρόνια, να γίνει η δουλειά και να επιστρέψει στην εξουσία «εξαγνισμένος»; Αυτός ο απρόβλεπτος τύπος ξεμωράθηκε και δεν καταλαβαίνει πιά το παιχνίδι της «εναλλαγής στην εξουσία»;

     Την λύση έδωσε η «σοβαρή» αριστερά με μία φράση που πρέπει να περάσει στην ιστορία δίπλα στο «λεφτά υπάρχουν», «σεμνά και ταπεινά» κ.λ.π.. Εκεί που πιστέψαμε, ότι επιτέλους η ψήφος μας θα γίνει ισοδύναμη με των συμπολιτών, που ψηφίζουν τα καθεστωτικά κόμματα, ήλθε ο καπετάν Χαρίλαος και μας κατακεραύνωσε « Εμείς δεν θα παίξουμε με τους θεσμούς» !!!!! Ποιους θεσμούς; Τους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας, που αυτοί, υποτίθεται, τους απορρίπτουν; Και ποιος θεσμός λέει, ότι οι βουλευτές ενός κόμματος είναι υποχρεωμένοι να ψηφίζουν κατά τα συμφέροντα, όχι του έθνους, όχι τα δικά τους, όχι του κόμματος τους, αλλά ενός αντίπαλου κόμματος με το οποίο συνέπραξαν ευκαιριακά; Μήπως εννοούσε άτυπους θεσμούς μπέσας; Εδωσαν μπέσα στον Μητσοτάκη, ότι δεν θα μπούν εμπόδιο στην πορεία του προς την εξουσία και σε εμάς, που τους ψηφίζαμε, δεν είπαν τίποτα; Ή μάλλον είπαν. Μας σκυλόβρισαν και μας σκυλοβρίζουν επειδή τολμάμε να τους αμφισβητούμε. Οποιος δεν είναι μαζί τους είναι υποχείριο, ή συνειδητός πράκτορας του κεφαλαίου… Για το χεράκι που έβαλαν αυτοί στην άνοδο εκείνου, που άρχισε το ξεπούλημα και για την «αγωνιστική» συμβολή τους στην απαξίωση της δημόσιας περιουσίας, τι λένε;

     Κλαίγονται σήμερα γιατί ξεπουλιώνται τα μπακίρια, ή γιατί οι ευνοούμενοι τους θα αποκτήσουν ιδιώτες αφεντικά, αντί του «ανάλγητου» κράτους; Πράγματι μας έκαναν ανάλγητους εργοδότες· τόσο ανάλγητους, που αδιαφορούμε πιά για την κωλοπεριουσία, που μας άφησαν. Πράγματι μας έκαναν να σιχαθούμε αυτά, που ακόμα θέλουμε να πιστεύουμε. Θα καταργούμε την απλή αναλογική, όποτε δεν τους βολεύει αυτούς; Αν θέλουν πραγματικά λαϊκή εξουσία και αφού αυτοί, υποτίθεται, ότι είναι οι γνήσιοι εκπρόσωποι του λαού, γιατί δεν εκμεταλλεύονται τον εκλογικό νόμο (που δήθεν δεν θέλουν) να γίνουν πρώτο κόμμα; (και τότε να δούμε· θα καθιερώσουν την απλή αναλογική, ή θα καταργήσουν εντελώς τις εκλογές;) Τα κόμματα της αριστεράς μαζί με τους αποσπασθέντες από το ΠΑΣΟΚ, οικολόγους κ.λ.π., αρθροιστικά είναι ισοδύναμα και με τα δύο κόμματα εξουσίας αυτή την στιγμή (και πριν λίγους μήνες υπερίσχυαν). Αν λογαριάσουμε την συμπάθεια του κόσμου σε ενωτικά σχήματα της αριστεράς και την απογοήτευση γενικότερα από το σύστημα, μπορούν να κερδίσουν τις εκλογές. Αυτοί που δεν κώλωσαν, να συγκυβερνήσουν με τον Μητσοτάκη και μετά και με τον Μητσοτάκη και τον Ανδρέα μαζί, κωλώνουν τώρα να κυβερνήσουν μόνοι τους, ή μήπως πρέπει να ξεπουληθούν πρώτα όλα τα μπακίρια;

     Η άβολη αλήθεια για όλους μας είναι, ότι αποδειχτήκαμε ανάξιοι της ειρήνης και της ευημερίας, που απολαύσαμε μετά την δικτατορία. Διαρκώς ζητούσαμε, απαιτούσαμε άνοδο του βιοτικού μας επιπέδου, λες και υπήρχε κάποιος, που μας το χρώσταγε. Αμα κουβαλάς τέτοια μυαλά, δεν χρειάζεται να είσαι προδότης, για να πετύχεις την καταστροφή. Τουλάχιστον θα διδαχτούμε από τα λάθη μας; Θα δούμε με ψυχραιμία την πραγματικότητα, ή διαρκώς θα στοιχιζόμαστε πίσω από την μία και την άλλη δογματική ηλιθιότητα; Δεν είναι ίδιες όλες οι περιπτώσεις, για να πρέπει να πράξουμε παντού τα ίδια.

     Το κράτος δεν χρειαζόταν να κρατήσει τις εθνικοποιημένες υφαντουργίες και δεν έπρεπε να τις κρατήσει· η υφαντουργία έχει ανάγκη την ευελιξία του ιδιώτη και την αναμφισβήτητα γρηγορότερη προσαρμοστικότητα του στις διαρκώς μεταβαλλόμενες καταστάσεις της μόδας. Ηταν βλακώδης η εμμονή των κρατικιστών στην διατήρηση τους στο εθνικό χαρτοφυλάκιο, αλλά και ύποπτη τουλάχιστον η επαναγορά από αυτόν που τις φαλίρισε έναντι πινακίου φακής. Ότι δεν χρειάζεται το κράτος, πρέπει να το μοσχοπουλάει, όχι να το χαρίζει. Ακόμη και σε αυτήν την απλούστατη περίπτωση συγκρούστηκαν τα δύο δόγματα και έμεινε απέξω η λογική. Το ίδιο έγινε με την Ολυμπιακή και αρκετές άλλες επιχειρήσεις.

     Η βαριά βιομηχανία όμως, γιατί έπρεπε να δοθεί σε ιδιώτες; Τσιμέντα και οικοδομικά υλικά, ναυπηγεία, πετρελαιοπηγές, διυλιστήρια, μηχανουργικές (ΕΑΒ κ.λ.π.), ηλεκτρική ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, σιδηρόδρομοι κ.α. ήταν μία πολύ ζηλευτή προίκα για να φτιάξει το κράτος, μαζί με ιδιωτικά κεφάλαια, έναν ακλόνητο κολοσσό, που θα στήριζε την εθνική οικονομία. Δεν λέω όχι στα ιδιωτικά κεφάλαια και τους ιδιώτες (να συμμετέχουν) στην διοίκηση, αλλά άλλο να προστεθούν τα κεφάλαια τους στα κρατικά και άλλο να μείνει το κράτος χωρίς εθνική περιουσία. Στο κάτω κάτω δεν ήταν το παραγωγικό τμήμα του δημοσίου, που μας έκατσε στο σβέρκο, αλλά ο γραφειοκρατικός τομέας, που μας έμεινε αμανάτι (και διογκώθηκε κιόλας) μετά τα ξεπουλήματα. Το ότι κάποια τμήματα του παραγωγικού τομέα κατέληξαν ασύμφορα, οφείλεται στην χρυσοπληρωμένη διοίκηση τους· και αυτήν την διοίκηση την επέβαλαν, αυτοί που τώρα ξεπουλάνε την δημόσια περιουσία.

     Θα πουν κάποιοι, ότι όπως και νάχει, αυτή η Ελληνική πολυεθνική διαλύθηκε. Αυτός είναι λόγος να ξεπουληθούν και τα υπόλοιπα; Αντί να πούμε «ότι γκρεμίσαμε, γκρεμίσαμε· από δω και μπρος ξαναχτίζουμε», λέμε «ας πάει και το παλιάμπελο»; Εκτός αν το σχέδιο μας είναι: κάνουμε ότι πουλάμε, παίρνουμε ότι μπορούμε από τους κουτόφραγκους και μετά κάνουμε επανάσταση και τα παίρνουμε όλα πίσω. Αν είναι έτσι, ας μου κάνει κάποιος νόημα, να καταλάβω κι εγώ, να μην γκρινιάζω άδικα. Σκέφτομαι όμως, ότι είτε υπάρχει τέτοιο σχέδιο, είτε όχι, αυτό δεν θα γίνει τελικά; Επειδή όλοι το σκεφτόμαστε, πρέπει να προσθέσουμε στις σκέψεις μας, ότι εντελώς τζάμπα εθνικοποίηση δεν υπάρχει· κι αφού δεν έχουμε λεφτά, θα την πληρώσουμε με αίμα.

     Κατά την γνώμη μου, υπάρχουν ακόμα περιθώρια (πολύ μικρά όμως) να μην φτάσουμε ως εκεί (και πρέπει να το σκεφτούν καλά αυτό, τόσο οι του ΠΑΣΟΚ, όσο και οι της ΝΔ, που πλειοδοτούν σε «φιλελευθερισμό»). Αν η συνταγή της αχαλίνωτης αποκρατικοποίησης είναι η συνταγή για την επιτυχία, γιατί η Γερμανία δεν κάνει το ίδιο; Αν η συνταγή της αποποίησης των κρατικών ωφελημάτων (που απορρέουν από τα κλειστά επαγγέλματα) είναι συνταγή επιτυχίας, γιατί η Γερμανία δεν κάνει το ίδιο με τα δικά της ΤΑΞΙ; Ποιος ωφελείται από τα κλειστά επαγγέλματα, αν φορολογούνται, όπως πρέπει; Ποιος ωφελείται, αν το αντίτιμο των αδειών το καρπωνόταν το κράτος;

   Γιατί να πουληθεί το ταχυδρομικό ταμιευτήριο; Δεν ανταγωνίζεται επιτυχώς τα χρηματιστηριακά μεγαθήρια; Μήπως υπάρχει μονοπωλιακό κρατικό περιβάλλον, στο οποίο στηρίζεται η επιτυχία; Αυτό που υπάρχει είναι η πίστη και η στήριξη του Ελληνικού λαού σε μία κρατική επιχείρηση. Μία τέτοια εκποίηση αδυνατώ πλέον, να την δω απλώς ως βλακεία. Πουλάς την κότα, που κάνει τα χρυσά αυγά και λες, ότι αυτό είναι για το συμφέρον του λαού; Ολες οι τράπεζες, που έχουν κρατική συμμετοχή, έχουν κέρδη. Μπορούν να μεγαλώσουν αυτά τα κέρδη; Πιθανόν να μπορούν. Οι ιδιώτες δεν μπορούν να αποκλεισθούν, αλλά για να προσθέσουν τα κεφάλαια τους στα κρατικά, όχι να τις εξαγοράσουν.

     Άλλη περίπτωση ακατανόητης εμμονής για ξεπούλημα είναι ο τζόγος, όπου προβάλλονται και ηθικολογίες της συμφοράς: «το κράτος δεν θα είναι μπαρμπουτιέρης» και τέτοια. Ο τζόγος είναι ο μόνος φόρος, που πληρώνεται οικιοθελώς (όπως ανακάλυψε ο Μάρκο Πόλο στην μακρινή Κίνα). Αν τον βρίσκουν ανήθικο, ας τον απαγορέψουν. Τους φαίνεται ηθικό όμως, να παραχωρούν αυτόν τον φόρο σε ιδιώτες και το κράτος να ξεπουπουλιάζει τους συνταξιούχους; Και αν τέλος πάντων αυτό μπορεί να δικαιολογηθεί κάπως για τα καζίνο (με την προϋπόθεση βέβαια το κράτος να παίρνει την μερίδα του λέοντος και όχι τα κόκαλα) στον ΟΠΑΠ και στα λαχεία, τι θα προσθέσει η φαντασία της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας»;

     Για τα λιμάνια και τα αεροδρόμια έχει ήδη γίνει η κακή αρχή. Το πράγμα μπορεί να διορθωθεί κάπως με μία εταιρεία για όλα τα αεροδρόμια και μία για όλα τα λιμάνια (και τα συμφέροντα και τα ασύμφορα). Το κράτος θα βάλει τα ιδιοκτησιακά του δικαιώματα και οι επενδυτές θα προσθέσουν τα κεφάλαια τους, δεν θα εξαγοράσουν το μερίδιο του κράτους. Παρομοίως μπορεί να γίνει με τα κομμάτια της Ελληνικής πολυεθνικής της βαριάς βιομηχανίας, που έχουν μείνει. Στην ενέργεια μπορούν να γίνουν επενδύσεις σε ΑΠΕ και φυσικό αέριο (όπου οι δυνατότητες είναι τεράστιες –λεφτά νάχουν να επενδύουν). Για ποιο λόγο όμως να πουληθούν μονάδες λιγνίτη, ή να φτιαχτούν νέες μονάδες καύσης;

     Οσο για το «φιλέτο» του Ελληνικού και άλλα παρόμοια, ξέρω, ότι έχει ανοίξει η όρεξη πολλών και μιλάνε για «αξιοποίηση», «ανάπτυξη» και τέτοια. Δεν χρειαζόμαστε άλλη τέτοια «ανάπτυξη», ούτε εκεί, ούτε πουθενά αλλού στην χώρα. Σπίτια υπάρχουν· πολιτική για να καταλήξουν (τα περισσευάμενα) στην ιδιοκτησία όσων δεν έχουν, δεν υπάρχει. Τουριστικά καταλύματα υπάρχουν· πως θα γεμίσουν, είναι το θέμα. Χώροι διασκέδασης επίσης υπάρχουν σε αφθονία (και αυτοί το ίδιο πρόβλημα έχουν- είναι άδειοι). Επίσης υπάρχουν πολιτιστικά και αθλητικά κέντρα και γενικώς ότι χρειάζεται δόμηση. Αυτό που χρειάζεται είναι οξυγόνο· αυτό που χρειάζεται είναι ο φυσικός κλιματισμός του δάσους. Το «φιλέτο» αυτό, αν δεν «αξιοποιηθεί» κατά τον συνήθη τρόπο, θα καταστήσει «φιλέτα» τα γύρω ακίνητα. Αυτό δεν είναι αξιοποίηση, που θα δώσει το μερίδιο του στο κράτος; Και πέραν των παρακείμενων ακινήτων, δεν παίρνουν μεγαλύτερη αξία τα ακίνητα της Αττικής, σε μία εποχή που το οξυγόνο αποχτά και χρηματική αξία;

     Τέλος να πούμε δυό λόγια για το μεγάλο φιλέτο, που εποφθαλμιούν οι διεθνείς δανειστές μας. Είναι η ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων. Το κράτος μετακυλίει το εθνικό χρέος στους πολίτες μέσω φόρων και λοιπών χαρατσωμάτων, δημιουργώντας τους την ανάγκη να πουλήσουν μικρό, ή μεγάλο τμήμα της περιουσίας τους. Ο στόχος αυτός αναφέρεται ακροθιγώς στα ΜΜΕ, αλλά στην πορεία θα τον δούμε πολύ καθαρότερα (στην καμπούρα μας). Παρατηρώ μάλιστα τα εξευτελιστικά ποσά, με τα οποία την κοστολογούν (μέχρι και για 100 δις άκουσα σε «έγκριτο» κανάλι). Εκεί βρίσκεται η απάντηση σε όσους λένε «μα μόνοι τους κοστολογούν όλη την περιουσία του δημοσίου στα 50 δις. Τα άλλα που θα βρεθούνε;» Οποιος νομίζει, ότι το ξεπούλημα τελειώνει στην περιουσία του δημοσίου, στην χρεοκοπία των επαγγελματιών, στις απολύσεις, στις μειώσεις αποδοχών, είναι νυχτωμένος. Στόχος είναι τα ίδια μας τα σπίτια σε τιμές καλύβας. Και στην επίτευξη αυτού του στόχου βοήθησε η φορτικότατη απλοχεριά των τραπεζών στην χορήγηση δανείων. Σαν να είναι όλα σχεδιασμένα λοιπόν. Αν συμβαίνει αυτό, αναρωτιέμαι, είναι σχιζοφρενείς αυτοί, που το σχεδίασαν; Ποιος είναι ο στόχος; Η ανατροπή του συστήματος, που τους βολεύει;

     Στο ερώτημα των κινήτρων για την εφαρμογή ενός τέτοιου σχεδίου, δύο απαντήσεις μπορούν να δοθούν: α) η απληστία β) η επιδίωξη ελέγχου. Πιστεύω, ότι οι μεγαλοπιστωτές μας ξεκινάνε από το δεύτερο, αλλά πριν ακόμα καταφέρουν τίποτα, η καρδιά τους μολύνθηκε από το πρώτο· «ας τα πάρουμε από τους παρηκμασμένους» είπαν. Αυτή είναι τελικά η πλάνη όσων θεωρούν εαυτούς ακμαίους και αυτή είναι η αφετηρία της παρακμής τους.     

Π. Θ. Ρέππας

    

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 06, 2011