Δικαιοσύνη των Ελλήνων

Η δικαιοσύνη των γραφειοπληβείων

     Προχθές δια του υπουργού οικονομικών εκφράστηκε το κοινό περί «δικαίου» αίσθημα του «μορφωμένου» νεοέλληνα, γιατί ούτε χτές, ούτε σήμερα, ούτε άλλοτε άκουσα διαφορετική άποψη από οποιονδήποτε πολιτικό φορέα, ή παράταξη. Είπε, ότι είναι άδικο, δύο άνθρωποι με τα ίδια τυπικά προσόντα να αμείβονται διαφορετικά, επειδή εργάζονται σε διαφορετικές υπηρεσίες.

     Επειδή όλα τα πολιτικά κόμματα και κομματάκια είναι εκφραστές και αντιπρόσωποι των γραμματιζούμενων πληβείων, έχω να τους θέσω τα εξής ερωτήματα:

1) Από πού κι ως που, η αμοιβή κάποιου πρέπει να ορίζεται από τα προσόντα του και όχι από την προσφορά του; Από πού κι ως που τους τα χρωστάμε, ακόμα κι αν τα προσόντα τους ήταν πραγματικά και όχι τυπικά; Σε όλες τις δουλειές θα μετράει η πραγματική απόδοση του εργαζόμενου εκτός από το Ελληνικό δημόσιο; Τι περισσότερο κάνει ένας πτυχιούχος της ΑΣΟΕ, σε μία εφορία ας πούμε, από έναν μέσης εκπαίδευσης; Τι περισσότερο κάνει ένας γραφιάς της Παντείου, ή της νομικής από έναν του λυκείου, με τον οποίο κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά;

2) Τι πάει να πεί «τυπικά προσόντα»; Πάει να πεί ότι ο επιμελής, ο εργατικός, ο ταλαντούχος φοιτητής και μαθητής εξομοιώνεται με τον μέτριο και τον κοπρίτη, που επωφελείται από το τραγελαφικό σύστημα της μαζικής παραγωγής «επιστημόνων». Δηλαδή η «χρυσή» μετριότητα παρασιτοβιεί σε βάρος, όχι μόνο των εκτός των τειχών (της γραφειοκρατικής και χρηματιστηριακής «οικονομίας») αλλά και των πραγματικών επιστημόνων, που χάνονται σε αυτήν την πλημμυρίδα των πτυχιούχων. Δηλαδή οι μάγκες θέλουν, όχι μόνο να πληρώνονται άσχετα από την προσφορά τους, αλλά να τους αναγνωρίζουμε ως προσόντα (με βάση τα οποία θα πληρώνονται) ανύπαρκτα στην πραγματικότητα προσόντα.

3) Το τι σόι επιστήμες είναι οι πολιτικές και οικονομικές «επιστήμες», το ξέρει και ο λαός και (περισσότερο ακόμα) η (πραγματική) επιστημονική κοινότητα. Είναι οι επιστήμες του έντεχνου μπουρδουκλώματος (εννοιών, αριθμών και φυσικά συμφερόντων). Είναι οι γνήσιοι επίγονοι των αρχαίων σοφιστών· αυτής της καταλυτικής κατάρας της αρχαίας Ελληνικής δημοκρατίας. (του αιτίου της πτώσης της δηλαδή) Το ερώτημα προς τους κορυφαίους σοφιστές είναι: γιατί δεν επαναπαύονται στα προσωπικά τους προνόμια, αλλά επιμένουν να μας φοράνε ολόκληρες τις συντεχνίες τους κολάρο; Μέχρι τώρα αυτές οι συντεχνίες την βγάζανε με τα δανεικά (που μας βαρύνουν όλους όμως), τώρα σε ποιανού το σβέρκο νομίζουν ότι θα κάτσουν; Οσο τουμπάρανε τους βλάχους, τους τουμπάρανε. Από εδώ και μπρός, ο καθένας μας θα καλείται να αποδεικνύει, ποια ακριβώς είναι η προσφορά του και η συμμετοχή του, σε ότι παράγεται σε αυτόν τον τόπο. Και η προσφορά των κορυφαίων σοφιστών αποδείχτηκε καταστροφική. Ας δουν λοιπόν, πως θα σωθούν οι ίδιοι από την οργή των βλάχων και ας αφήσουν τα κουτσοβολέματα των συντεχνιών τους, γιατί ούτε αυτές ικανοποιούνται. (Για την ακρίβεια, πρώτες και από καιρό σήκωσαν τα λάβαρα της επανάστασης)

     Η ατολμία της κυβέρνησης δεν έγκειται φυσικά στο ότι δεν ξεπούλησε, δεν απόλυσε, δεν έχει ξεχαρβαλώσει πλήρως τα κλειστά επαγγέλματα. Η ατολμία της είναι για το ακριβώς αντίθετο. Επειδή δεν είπε «αδέλφια φαλιρίσαμε, αλλά δεν ξεπουλάμε, δεν απολύουμε· αντίθετα προσλαμβάνουμε και όλους τους άνεργους, χωρίς κανένα όρο. Από εδώ και μπρος ψωμί και αλάτι για όλους, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, έως ότου βγούμε από την στενωπό, αλλά η προσφορά του καθένα θα καταγράφεται δίκαια με ομόλογα και θα του αποδοθεί το αντίτιμο, όταν ανακάμψει η οικονομία». Επιμένει να ψαλιδίζει σιγά σιγά τα προνόμια των πληβείων της γραφειοκρατίας, ενώ σε άλλους λέει «κόφτε τον λαιμό σας. Για εσάς δεν υπάρχει απολύτως τίποτα». Η γνώμη μου είναι, ότι δεν υπάρχει κανένα κεφάλι διατεθειμένο για κόψιμο και όποιος επιμένει, ότι οι απολυμένοι, οι άνεργοι είναι απλά νούμερα, που μπορεί να τα καταχωνιάζει στο συρτάρι του γραφείου του, πολύ σύντομα θα δει τα νούμερα να τον κυνηγάνε.

Π. Θ. Ρέππας

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 09, 2011