ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΤΟΥ ’74, ΒΟΛΕΜΕΝΟΙ ΤΟΥ 2011

Η γενιά του Πολυτεχνείου. Δεκαοκτάχρονα παιδιά, νέοι που δεν είχαν βγει ακόμα στο στίβο της ζωής και όμως πάλεψαν για το όνειρο. Θέλησαν να αποτινάξουν κάθε μορφή βίας από τον τόπο, κάθε προσπάθεια επιβολής ενός καθεστώτος που αντιτίθετο στο αρχαίο ελληνικό ιδεώδες της δημοκρατίας. Περιχαρακωμένοι πίσω από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου φώναζαν συνθήματα, καλούσαν το λαό να «ξυπνήσει», να αντισταθεί, να διεκδικήσει.

Χύθηκε αίμα εκείνες τις μέρες και τα άπειρα λόγω ηλικίας παιδιά έγιναν ήρωες. Ήρωες που στιγμάτισαν- αντιπροσώπευσαν μία ολόκληρη γενιά που έφερε… την άνοιξη της μεταπολίτευσης. Και τα παιδιά αυτά μεγάλωσαν. Πολλοί από αυτούς εισήλθαν ενεργά στο χώρο της κεντροαριστεράς. Έγιναν μέλη κομμάτων, πήραν στα χέρια τους την εξουσία, βρέθηκαν να είναι σε θέση ισχύος. Όλη αυτή η γενιά έχτισε την Ελλάδα του σήμερα. Μία Ελλάδα που έφτασε να βρίσκεται ένα βήμα πριν το χείλος του γκρεμού λόγω συγκεκριμένων πολιτικών ενεργειών, λόγω της τακτικής του βολέματος, της αφερεγγυότητας, των μικροκομματικών συμφερόντων.

Τα παιδιά άλλαξαν; Πού πήγαν οι ονειροπόλοι εκείνοι νέοι που ήλπιζαν και έβλεπαν σε μία Ελλάδα με ένα νέο και καθαρό πρόσωπο; Σβήστηκαν τα ίχνη εκείνα και στη θέση τους χαράχτηκαν νέα, από τα χέρια των «μεγάλων». Ας είμαστε όμως ειλικρινείς. Κανείς δεν αντέδρασε όλες αυτές τις δεκαετίες, κανείς δεν είπε όχι στο σύστημα αυτό. Δεν βγάζεις εύκολα το δάχτυλο από το μέλι, είτε σου επιτρέπεται να πάρεις μία μικρή γεύση, είτε σου δίνεται ολόκληρο το βάζο.

Ας ξαναπάρουμε λοιπόν το νήμα από την αρχή. Μήπως τελικά η ίδια η ζωή αυτό μας διδάσκει; Ότι δηλαδή όταν είμαστε μικροί ξεκινάμε με όνειρα, με ελπίδες, αποζητάμε έναν καλύτερο κόσμο χωρίς τα μελανά σημεία που μας κληροδότησαν οι προηγούμενοι; Επικριτικοί οι νέοι, με τάσεις αμφισβήτησης. Και έτσι πρέπει άλλωστε. Αν όμως η ίδια η ζωή έχει διδάξει ότι φτάνει κάποια ώρα που τα όνειρα κουράζουν; Που οι προσδοκίες του καθενός, τις οποίες κουβαλούσε τόσα χρόνια πάνω του, του έγιναν βαρίδι; Τότε απλά τις αφήνει και μπαίνει σε ένα νέο παιχνίδι, όπου ο ίδιος θέλει να ορίσει τους κανόνες. Τότε γίνεται μέρος ενός συστήματος όπου πετάει κάθε τι το «εναλλακτικό».

Το ερώτημα που τέθηκε δεν θα πρέπει να φανεί ως ρητορικό. Στο ερώτημα αυτό η σημερινή Ελλάδα οφείλει να δώσει μία απάντηση. Τα μεγάλα λόγια, οι στομφώδεις κομματικές συγκεντρώσεις, οι δοσοληψίες μίας θέσης στο δημόσιο έναντι μίας ψήφου παρήλθαν. Έχουμε ήδη μπει σε μία νέα εποχή, άγνωστη προς το παρόν, που στο χέρι μας είναι να δείξουμε αν το όνειρό μας για μία Ελλάδα που θα σηκώσει ξανά το κεφάλι, θα δείξει και πάλι τις δυνατότητές της και θα ξεφύγει από τη δίνη του κυκλώνα που την έχει παγιδέψει μπορεί να γίνει πραγματικότητα.

Οι σημερινοί εικοσάρηδες και τριαντάρηδες, άνθρωποι που αρχίζουν να δομούν τώρα τη ζωή τους οφείλουν να παλέψουν όχι για μία ουτοπία, αλλά για κάτι χειροπιαστό. Η τελική ετυμηγορία θα δοθεί από την ίδια την ιστορία σε σαράντα χρόνια από τώρα και απλά ελπίζουμε ότι αυτή τη φορά θα μας δικαιώσει. Ελπίζουμε ότι αυτή τη φορά τα ονόματα των σημερινών «επαναστατών» δεν θα αποτελούν τους μελλοντικούς «βολεμένους».

Ας μας γίνουν τα παθήματα, μαθήματα…

Δαμανάκη Μαρία

Τζουμάκας Στέφανος

Χριστοδουλάκης Νίκος

Αλαβάνος Αλέκος

Ευθυμίου Πέτρος

Μπεχράκης Διονύσης

Παπανικολάου Χριστίνα

Πάχτας Χρήστος

Αλευράς Νάσος

Βενιζέλος Βαγγέλης

Βουλγαράκης Γιώργος

Γιαννάκου Κουτσίκου Μαριέττα

Ζαγορίτης Λευτέρης

Ιντζιπέογλου Λεωνίδας

Καλλίρης Κώστας

Λαλιώτης Κώστας

Καραμανλής Κώστας

Καραχάλιος Διονύσης

Καστανίδης Χάρης

Λοβέρδος Ανδρέας

Μαγκριώτης Γιάννης

Μανίκας Στέφανος

Μεϊμαράκης Βαγγέλης.

Μιχαλολιάκος Βασίλης

Μπασιάκος Βαγγέλης.

Μπιτσαξής Πάνος

Νικολιτσόπουλος Χρήστος

Ορφανός Γιώργος

Παναγιώτου Παναγιώτης

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 24, 2011