Το πρώτο δείγμα παρακμής μιας κοινωνίας είναι η γλώσσα

Το πρώτο δείγμα παρακμής μιάς κοινωνίας είναι η γλώσσα. Αν προσπαθήσουμε νά εκφράσουμε τις πολιτικές μας σκέψεις, θα διαπιστώσουμε αμέσως την εννοιολογική σύγχιση πού επικρατεί. Η έννοια των λέξεων είναι διαφορετική γιά πολλούς άλλους συνομιλητές και το αποτέλεσμα ενός συλλογισμού έχει διαφορετικό εννοιολογικό καταληκτικό συμπέρασμα.

Η πολιτική δημιούργησε τα τελευταία τριάντα χρόνια την δική της στρεβλωτική γλώσσα, αμφισβήτησε τον κοινόν νούν, τόν υπονόμευσε, υπονόμευσε η ίδια τήν θέση της στην κοινωνία καί πολυχοτόμισε το έθνος, την υπαρκτική του κατάσταση και την διάθεση για εθνική επιβίωση με την καταστροφή του γλωσσικού του επικοινωνιακού κώδικα.

Δεν έχουμε μόνο μιά κατάπτωση εννοιών των λέξεων (δημοκρατία, ελευθερία, κράτος, έθνος, στρατηγική, κ.λ.π.), αλλά και έντεχνη διαστρέβλωσή τους. Μέ άλλα λόγια δεν έχουμε πιά κοινό εθνικό λόγο, αλλά λόγο εξόχως παραπειστικό, εννοιολογικά συγχισμένο, συντεχνιακά περίκλειστο, βιάζοντα καί αποδομούντα την κοινή λογική.

Οι λέξεις πρέπει να συνλειτουργούν με τις έννοιες πού εκφράζουν και να αποτελούν κοινό όχημα αντίληψης, γνώσης, εξαγωγής ασφαλών συμπεράσματων, προόδου και νοηματοδότησης τής κοινωνίας και των ατόμων που την αποτελούν. Η δε, όποια, εννοιολογική μεταβολή πρέπει να είναι προϊόν κοινής συνισταμένης.

Τό πρόβλημά μας είναι εξόχως πολιτικό.

Η πολιτική κατεύθυνση, το δια ταύτα, πρέπει να εκφράζει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, να είναι έντονα συναινετικό, συνάμα διχαστικό και στον σκοπό του λειτουργικό. Το ζητούμενο τής πολιτικής (όπως θά έλεγε καί ο Ζουράρις) είναι το συναμφότερο.

Τότε η ευθύνη, το κεκτημένο, το λειτούργημα, ο δημόσιος υπάλληλος, τό κράτος, ο πολίτης, ο πολιτικός, τό οικοσύστημα, η πατρίδα καί γενικώς όλα όσα συναποτελούν τήν κοινωνικότητα τού ατόμου αποκτούν λογική, σειρά καί ανθρώπινη διάσταση. Κοσμιότητα.

Το πρόβλημά μας δεν είναι το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, το ΚΚΕ και λοιποί, αλλά η ανικανότητα των πολιτικών ομάδων και πρωτίστως της πρωτοπορίας τους να επικοινωνήσουν με έναν λόγο ειλικρίνειας και κοινό (από όλους κατανοητό) με τους πολίτες και όχι με ένα λόγο ψευδεπίγραφο (ανόητο και υπονομευτικό της ανθρώπινης νοημοσύνης).

Δεν είναι δυνατόν να ακούει ο πολίτης την κάθε πολιτική αρλούμπα, να μην την πιστεύει, να την χειροκροτεί παρ’ όλα αυτά, να την δικαιολογεί στην πορεία, να την αλλάζει τελείως στο νόημα, να ψηφίζει για πλάκα, να χειροκροτεί ασυνείδητα ή με κυνική συνειδητότητα, να θέλει να βολευτεί μόνον αυτός, να ανέχεται την ζούγκλα στην καθημερινότητά του, να βρίζει όλους τούς συμπολίτες του για αδράνεια και να χλευάζει υπομειδιώντας στην «ανωτερότητά» του τα όποια «ψώνεια» κόπτονται για τον κοινόν νουν.

Το πρόβλημά μας, ως έθνος – κράτος, ως ζώσης κοινωνίας και όχι μόνο ως χρηματοπιστωτικής οντότητας είναι εξόχως πολιτικό.

Άλλως, ας γίνουμε μια ευτυχισμένη ή δυστυχισμένη ευρωπαϊκή επαρχία. Δεν θα έχει και πολύ μεγάλη σημασία αν θα μας ελέγχουν οι ευρωκράτες ή οι γερμανοί ή οι ομπάμηδες της υπερατλαντικής υπερδύναμης.
http://eleftheriskepsii.blogspot.com/

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 20, 2011