Αρχική
Επικοινωνία
LIVE.png){kind=small}
Ο Καιρός
Αγαπητό Παρακάτω
Διάβασα το αναρτημένο άρθρο στο site σου με τίτλο ''Βαριά σκιά πολέμου απλώνεται πάνω από την Ευρώπη'' με... τη ψυχή στο στόμα (είναι και μακροσκελές το αφιλότιμο). Και αφού πέρασα όλες τις δοκιμασίες αγωνίας, φόβου, κατάθλιψης και πανικού ήρθαν οι τελευταίες παράγραφοι να μου αποκαταστήσουν την χαμένη ελπίδα και να μου ξαναδώσουν αισιοδοξία για το μέλλον! Δεν κατάλαβα καλά ποιος το έχει γράψει αλλά δεν έχει τόση σημασία.
Το καλό είναι ότι το έργο τρόμου είχε happy end. Το κακό είναι ότι η επιχειρηματολογία του γράφοντος στηρίζεται στις κακές ή καλές προθέσεις των ανθρώπων και κυρίως των πολιτικών.
Θα ήθελα να σημειώσω ότι η ιστορία δεν προχωρεί με βάση τις καλές ή κακές προθέσεις αλλά με βάση τα οικονομικά συμφέροντα ή, για να το πω διαφορετικά, δεν ήταν η ομορφιά του πισινού της Κλεοπάτρας που τύφλωσε τον Αντώνιο και οδήγησε στον εμφύλιο σπαραγμό την αυτοκρατορία της Ρώμης, μα η διαμόρφωση συμφερόντων σε ισχυρές κοινωνικές ομάδες γύρω από τον Αντώνιο ο οποίος πίστεψε ότι θα μπορούσε να ηγηθεί ενός νέου βασιλείου της Ανατολής σε βάρος φυσικά της παγκόσμιας κυριαρχίας της Ρώμης. Οπότε και ατύχησε.
Για να γυρίσουμε στα χρόνια μας, θέλω να σημειώσω ότι οι μεγάλοι πόλεμοι του 20ου αιώνα ήταν αποτέλεσμα της απεγνωσμένης προσπάθειας της Γερμανίας να βρει διέξοδο στην ανάγκη της για ιμπεριαλιστική ανάσα από την οποία την είχαν αποκλείσει κυρίως οι Άγγλοι, οι Γάλλοι και οι Αμερικανοί (κάτι ανάλογο συνέβη και με τους Ιάπωνες στην Ανατολή). Και η ανάγκη για ιμπεριαλιστικές ανάσες για όλα αυτά τα ισχυρά κράτη βέβαια οφειλόταν με τη σειρά της στο οικονομικό μοντέλο των κοινωνιών τους που είναι το καπιταλιστικό.
Έτσι οι Γερμανοί στράτευσαν μιλιταριστικά (ναζισμός) τον οικονομικά πνιγμένο από τη συνθήκη των Βερσαλλιών λαό τους προκειμένου να αποκτήσουν τον “ζωτικό” τους χώρο δίνοντας παράλληλα και για λαϊκή κατανάλωση ένα «μάθημα» στις «ανάλγητες» και «διεφθαρμένες» δυτικές δημοκρατίες. Βέβαια η άνοδος του ναζισμού στην Γερμανία είχε τις ρίζες της και στην αποτυχημένη εκεί σοσιαλιστική επανάσταση αλλά αυτό απαιτεί ξεχωριστή συζήτηση. Ταυτόχρονα οι δυτικές δημοκρατίες στράτευσαν τους δικούς τους λαούς στο όνομα της υπεράσπισης των «δημοκρατικών θεσμών» από τον ναζιστικό ολοκληρωτισμό αν και ο πραγματικός τους στόχος ήταν η διαφύλαξη των δικών τους «ζωτικών χώρων» (διάβαζε αποικίες). Όλα αυτά δεν εμπόδισαν βέβαια τα μεγάλα κεφάλαια της εποχής (κυρίως τα αμερικανικά) να συνάψουν κερδοφόρες συμφωνίες με τον εχθρό ενώ ο πόλεμος ήταν σε εξέλιξη. Τελικά αυτο το κλίμα οδήγησε (με το τέλος του 2ου ΠΠ) τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες σε ένα σαφές αντιφασιστικό συναίσθημα και μια αποστροφή προς στις "ιδεολογίες" του ναζισμού.
Ας έρθουμε τώρα στο σήμερα. Είναι δυνατοί οι εθνικοί πόλεμοι στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον του 21ου αιώνα; Μόνο και μόνο η χρήση του όρου «παγκοσμιοποιημένο» αποκλείει κάθε τέτοιο ενδεχόμενο. Εξάλλου η όροι που επικρατούν στην σύγχρονη πολιτική ορολογία του χρηματοπιστωτικού και τραπεζικού νεοφιλελευθερισμού είναι η «κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας» και το «τέλος της εθνικής κρατικής οντότητας». Τα προσχήματα καταργήθηκαν και οι πολιτικοί παραβιάζοντας κάθε έννοια συνταγματικής νομιμότητας (που είναι ο σκληρός πυρήνας της έννοιας του κράτους-έθνους) λειτουργούν απλά σαν ενεργούμενα (με αντάλλαγμα κάποια ψίχουλα βέβαια) παραδίνοντας την νομοθετική και εκτελεστική εξουσία σε μη εκλεγμένους γραφειοκράτες υπάλληλους των τραπεζών, των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των οίκων αξιολόγησης, αυτών που στην κοινή αντίληψη είναι γνωστοί σαν «οι αγορές».
Οι «αγορές» είναι ευαίσθητες, είναι δύστροπες, ανικανοποίητες και ναζιάρες και αν τυχόν δεν ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις, τα νάζια και οι ευαισθησίες τους τότε στοχοποιούν και πλήττουν ανελέητα αδιαφορώντας αν θα ισοπεδώσουν, όχι απλά την μικρή Ελλάδα, αλλά ακόμα και την Γερμανία, ακόμα και τις ίδιες τις ΗΠΑ, το ισχυρότερο ακομα πυρηνικό τέρας στον πλανήτη. Για την ψυχοσύνθεση των ατόμων που υπηρετούν το σύστημα των αγορών υπάρχει ένα βραβευμένο ντοκιμαντέρ με τίτλο «Inside Job» που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και με ελληνικούς υπότιτλους.
Γιατί γίνονται όλα αυτά; Είναι μοιραία; Είναι φυσικά φαινόμενα όπως πχ οι σεισμοί και οι τυφώνες; Όχι φυσικά. Όλα αυτά γίνονται για τους ίδιους λόγους που έγιναν και οι δυο παγκόσμιοι του 20ου αιώνα. Για την απόκτηση ζωτικών χώρων. Δηλαδή πεδίων οικονομικής δραστηριότητας όπου το κεφάλαιο μπορεί να αυγατίσει. Αυτή ακριβώς είναι και η λέξη κλειδί. «Αυγατίσει». Γιατί αν δεν μπορεί να αυγατίσει τότε απλά το κεφάλαιο δεν επενδύεται. Ή παραχώνεται (γίνεται χρυσός) ή φουσκώνει τις φούσκες των παραγώγων και των χρηματιστηρίων. Σήμερα ο πλανήτης «χρεωστάει» στον πλανήτη ένα ποσό πολλαπλάσιο από το ΑΕΠ του πλανήτη. Πως μπορεί να λυθεί αυτός ο παραλογισμός;
Είναι στην φύση του καπιταλισμού να περνά μέσα από κύκλους ανάπτυξης και κρίσης. Όταν μπουκώσει (όταν αρχίσει να υπάρχει μεγάλη συσσώρευση αδιάθετων κεφαλαίων δηλαδή) είναι ανάγκη η κοινωνία να περάσει μέσα από ένα καταστροφικό σοκ. Αυτο έγινε και στους δυο παγκόσμιους πόλεμους, όταν μια μεγάλη καταστροφή (όχι μόνο σε υλικά αγαθά αλλά και σε ανθρώπινες ζωές) έδωσε συνέχεια σε μια περίοδο οικονομικής ανάπτυξης και παραγωγής πάνω στα συντρίμμια. Ήταν εκείνη την περίοδο (χοντρικά από το τέλος του 2ου ΠΠ έως τα μέσα της 10ετιας του 70, αλλά που παραλείποντας κάποιες κρίσεις μικρότερης οξύτητας μπορούμε να παρατείνουμε μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα) που όπως περιγράφεται στο άρθρο συνέβησαν όλα αυτά τα όμορφα πράγματα στην δυτική Ευρώπη (ειρήνη, ευμάρεια, ήττα των δικτατοριών κλπ). Μάλιστα φάνηκε να κολλάμε το καλό μας μικρόβιο και στις άλλες ηπείρους (λήξη του απαρχάιντ, εμπορικά και βιομηχανικά κέντρα στην Κίνα, επανάσταση της Πληροφορικής στην Ινδία κλπ) και ο πλανήτης (πάντα κατά το άρθρο) έδειχνε πιο ασφαλής και ομογενής με την υιοθέτηση από τις μεσοαστικές τάξεις της Ασίας και της ανατολικής Ευρώπης των ανέσεων και των αξιών του καπιταλισμού και τον κοινό εναγκαλισμό του καταναλωτισμού (την πραγματική κατάρα της σύγχρονης κοινωνίας). «Μόνο καλύτερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα», έλεγε ο Μπλαιρ. Μόνο που ήμασταν λίγο… αλλήθωροι.
Κατ’ αρχάς όλη αυτή την ευμάρεια την ακριβοπλήρωνε το σύνολο του 3ου κόσμου ασχέτως αν εμείς ήμασταν λίγο αφηρημένοι όταν βλέπαμε στα ντοκιμαντέρ σκελετωμένα παιδιά στην Αφρική ή αλλού. Ύστερα, στις ανερχόμενες καπιταλιστικά Κίνα και στην Ινδία, οι συνθήκες και οι αμοιβές εργασίας μόνο με όρους κάτεργων μπορούσαν να περιγραφούν. Κυρίως όμως αν κοιτούσαμε τα στατιστικά στοιχεία ευημερίας του πλανήτη (προσδόκιμο ζωής, παιδική θνησιμότητα, διαθέσιμο νερό ανά άτομο, σίτιση, στέγαση, αποχέτευση, παιδική πορνεία κλπ) θα διαπιστώναμε ότι είχαμε την τύχη να ζούμε μετά βίας στο 20% των «τυχερών» του πλανήτη.
Ήταν αυτο τυχαίο οπότε τώρα αδίκως πληρώνουμε το τίμημα της απροσεξίας μας; Δυστυχώς τα πράγματα είναι πολύ πιο σκληρά. Γιατί αυτο ήταν η προειδοποίηση του τι ερχόταν, μια και η απλή λογική του καπιταλισμού είναι να κάνει το 20% να πέσει στο 10%, στο 5% μέχρι να φτάσει στο 1% ή κάπου εκεί. Για να το πούμε αλλιώς, είναι αδύνατον ο δυτικός καπιταλισμός να ανταγωνιστεί τον ασιατικό όταν τα μεροκάματα εκεί είναι 10 φορές χαμηλότερα. Είναι κάτι που σήμερα λίγο-πολύ όλοι καταλαβαίνουν και γι’ αυτό γίνεται λόγος για κινεζοποίηση των ευρωπαίων.
Συνεπώς από ποιο είδος πολέμου κινδυνεύουμε στην Ευρώπη; Αν στο μυαλό μας περνούν εικόνες λαμπαδηφοριών τύπου Νυρεμβέργης, νεοναζιστικών στρατών που εισβάλλουν σε φιλήσυχα κράτη και συγκρούσεων αρμάτων μάχης στις πεδιάδες της Ευρώπης, ας μην γελιόμαστε. Δεν κινδυνεύουμε από κάτι τέτοιο. Άλλος είναι ο κίνδυνος. Είναι ο κίνδυνος φασιστικών «δημοκρατιών» Οργουελικού ή Χαξλεϊκού χαρακτήρα, του φασισμού των λευκών κολάρων των τραπεζιτών και των χρηματιστών και τα σημάδια τους τα παίρνουμε ήδη τόσο από την ανελέητη φύση της καταστολής στην πλατεία Συντάγματος ή την ακόμα πιο ανελέητη στην πλατεία Ταχρίρ.
Συνεπώς δεν μετρούν ούτε το μάθημα από τα «λάθη του παρελθόντος», ούτε τα «66 χρόνια ειρήνης και πολιτισμού», ούτε «το υψηλό επίπεδο αφθονίας που θα αποτρέψει την πτώση των ανθρώπων στην απόλυτη ένδεια». Αν μπορούσε να ισχύσει κάτι τέτοιο, το σύστημα θα το εφάρμοζε χωρίς δισταγμό γιατί θα σήμαινε μια νέα χρονική παράταση ζωής για τον καπιταλισμό. Όμως δεν είναι αυτή η λογική του καπιταλισμού. Όπως ειπώθηκε κάποτε ο καπιταλιστής θα σου πουλήσει και το σχοινί για να τον κρεμάσεις. Και αυτό ακριβώς κάνει τώρα η παγκόσμια πλουτοκρατία που στοχεύει στην "κατασκευή" ενός νέου κοινωνικού μορφώματος, μιας νέου τύπου high tech φεουδαρχίας φτηνού εργατικού δυναμικού στην απόλυτη ένδεια, στην οποία το αστικό κράτος της πρόνοιας και των κοινοβουλευτικών θεσμών αποτελεί εμπόδιο. Γι’ αυτο και θα ασκήσει την καταστολή του πανευρωπαϊκά, φυσικά κατά περίπτωση, χωρίς να υπολογίζει καταστροφές ή θύματα.
Παραδόξως αυτό είναι και το ελπιδοφόρο στοιχείο της υπόθεσης για μας. Γιατί αυτή τη φορά δεν θα βγάλουν τα μάτια τους οι λαοί μεταξύ τους. Θα είναι ξεκάθαρα οι λαοί εναντίον της λογικής του παράλογου. Της λογικής της αδιάκοπης αύξησης του κέρδους.
Όσον αφορά στις δηλώσεις Σαρκοζύ ή του Πολωνού ΥΠΕΞ, αυτά λέγονται για καθαρό εκφοβισμό και εκβιασμό των συνειδήσεων των πολιτών τους ώστε να δεχτούν τις παραχωρήσεις που απαιτούνται για την προώθηση των νεοφιλελεύθερων προγραμμάτων ισοπέδωσης των κοινωνιών.
1/12/2011
Γ. Κ. Γεωργόπουλος
Διάβασα το αναρτημένο άρθρο στο site σου με τίτλο ''Βαριά σκιά πολέμου απλώνεται πάνω από την Ευρώπη'' με... τη ψυχή στο στόμα (είναι και μακροσκελές το αφιλότιμο). Και αφού πέρασα όλες τις δοκιμασίες αγωνίας, φόβου, κατάθλιψης και πανικού ήρθαν οι τελευταίες παράγραφοι να μου αποκαταστήσουν την χαμένη ελπίδα και να μου ξαναδώσουν αισιοδοξία για το μέλλον! Δεν κατάλαβα καλά ποιος το έχει γράψει αλλά δεν έχει τόση σημασία.
Το καλό είναι ότι το έργο τρόμου είχε happy end. Το κακό είναι ότι η επιχειρηματολογία του γράφοντος στηρίζεται στις κακές ή καλές προθέσεις των ανθρώπων και κυρίως των πολιτικών.
Θα ήθελα να σημειώσω ότι η ιστορία δεν προχωρεί με βάση τις καλές ή κακές προθέσεις αλλά με βάση τα οικονομικά συμφέροντα ή, για να το πω διαφορετικά, δεν ήταν η ομορφιά του πισινού της Κλεοπάτρας που τύφλωσε τον Αντώνιο και οδήγησε στον εμφύλιο σπαραγμό την αυτοκρατορία της Ρώμης, μα η διαμόρφωση συμφερόντων σε ισχυρές κοινωνικές ομάδες γύρω από τον Αντώνιο ο οποίος πίστεψε ότι θα μπορούσε να ηγηθεί ενός νέου βασιλείου της Ανατολής σε βάρος φυσικά της παγκόσμιας κυριαρχίας της Ρώμης. Οπότε και ατύχησε.
Για να γυρίσουμε στα χρόνια μας, θέλω να σημειώσω ότι οι μεγάλοι πόλεμοι του 20ου αιώνα ήταν αποτέλεσμα της απεγνωσμένης προσπάθειας της Γερμανίας να βρει διέξοδο στην ανάγκη της για ιμπεριαλιστική ανάσα από την οποία την είχαν αποκλείσει κυρίως οι Άγγλοι, οι Γάλλοι και οι Αμερικανοί (κάτι ανάλογο συνέβη και με τους Ιάπωνες στην Ανατολή). Και η ανάγκη για ιμπεριαλιστικές ανάσες για όλα αυτά τα ισχυρά κράτη βέβαια οφειλόταν με τη σειρά της στο οικονομικό μοντέλο των κοινωνιών τους που είναι το καπιταλιστικό.
Έτσι οι Γερμανοί στράτευσαν μιλιταριστικά (ναζισμός) τον οικονομικά πνιγμένο από τη συνθήκη των Βερσαλλιών λαό τους προκειμένου να αποκτήσουν τον “ζωτικό” τους χώρο δίνοντας παράλληλα και για λαϊκή κατανάλωση ένα «μάθημα» στις «ανάλγητες» και «διεφθαρμένες» δυτικές δημοκρατίες. Βέβαια η άνοδος του ναζισμού στην Γερμανία είχε τις ρίζες της και στην αποτυχημένη εκεί σοσιαλιστική επανάσταση αλλά αυτό απαιτεί ξεχωριστή συζήτηση. Ταυτόχρονα οι δυτικές δημοκρατίες στράτευσαν τους δικούς τους λαούς στο όνομα της υπεράσπισης των «δημοκρατικών θεσμών» από τον ναζιστικό ολοκληρωτισμό αν και ο πραγματικός τους στόχος ήταν η διαφύλαξη των δικών τους «ζωτικών χώρων» (διάβαζε αποικίες). Όλα αυτά δεν εμπόδισαν βέβαια τα μεγάλα κεφάλαια της εποχής (κυρίως τα αμερικανικά) να συνάψουν κερδοφόρες συμφωνίες με τον εχθρό ενώ ο πόλεμος ήταν σε εξέλιξη. Τελικά αυτο το κλίμα οδήγησε (με το τέλος του 2ου ΠΠ) τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες σε ένα σαφές αντιφασιστικό συναίσθημα και μια αποστροφή προς στις "ιδεολογίες" του ναζισμού.
Ας έρθουμε τώρα στο σήμερα. Είναι δυνατοί οι εθνικοί πόλεμοι στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον του 21ου αιώνα; Μόνο και μόνο η χρήση του όρου «παγκοσμιοποιημένο» αποκλείει κάθε τέτοιο ενδεχόμενο. Εξάλλου η όροι που επικρατούν στην σύγχρονη πολιτική ορολογία του χρηματοπιστωτικού και τραπεζικού νεοφιλελευθερισμού είναι η «κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας» και το «τέλος της εθνικής κρατικής οντότητας». Τα προσχήματα καταργήθηκαν και οι πολιτικοί παραβιάζοντας κάθε έννοια συνταγματικής νομιμότητας (που είναι ο σκληρός πυρήνας της έννοιας του κράτους-έθνους) λειτουργούν απλά σαν ενεργούμενα (με αντάλλαγμα κάποια ψίχουλα βέβαια) παραδίνοντας την νομοθετική και εκτελεστική εξουσία σε μη εκλεγμένους γραφειοκράτες υπάλληλους των τραπεζών, των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των οίκων αξιολόγησης, αυτών που στην κοινή αντίληψη είναι γνωστοί σαν «οι αγορές».
Οι «αγορές» είναι ευαίσθητες, είναι δύστροπες, ανικανοποίητες και ναζιάρες και αν τυχόν δεν ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις, τα νάζια και οι ευαισθησίες τους τότε στοχοποιούν και πλήττουν ανελέητα αδιαφορώντας αν θα ισοπεδώσουν, όχι απλά την μικρή Ελλάδα, αλλά ακόμα και την Γερμανία, ακόμα και τις ίδιες τις ΗΠΑ, το ισχυρότερο ακομα πυρηνικό τέρας στον πλανήτη. Για την ψυχοσύνθεση των ατόμων που υπηρετούν το σύστημα των αγορών υπάρχει ένα βραβευμένο ντοκιμαντέρ με τίτλο «Inside Job» που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και με ελληνικούς υπότιτλους.
Γιατί γίνονται όλα αυτά; Είναι μοιραία; Είναι φυσικά φαινόμενα όπως πχ οι σεισμοί και οι τυφώνες; Όχι φυσικά. Όλα αυτά γίνονται για τους ίδιους λόγους που έγιναν και οι δυο παγκόσμιοι του 20ου αιώνα. Για την απόκτηση ζωτικών χώρων. Δηλαδή πεδίων οικονομικής δραστηριότητας όπου το κεφάλαιο μπορεί να αυγατίσει. Αυτή ακριβώς είναι και η λέξη κλειδί. «Αυγατίσει». Γιατί αν δεν μπορεί να αυγατίσει τότε απλά το κεφάλαιο δεν επενδύεται. Ή παραχώνεται (γίνεται χρυσός) ή φουσκώνει τις φούσκες των παραγώγων και των χρηματιστηρίων. Σήμερα ο πλανήτης «χρεωστάει» στον πλανήτη ένα ποσό πολλαπλάσιο από το ΑΕΠ του πλανήτη. Πως μπορεί να λυθεί αυτός ο παραλογισμός;
Είναι στην φύση του καπιταλισμού να περνά μέσα από κύκλους ανάπτυξης και κρίσης. Όταν μπουκώσει (όταν αρχίσει να υπάρχει μεγάλη συσσώρευση αδιάθετων κεφαλαίων δηλαδή) είναι ανάγκη η κοινωνία να περάσει μέσα από ένα καταστροφικό σοκ. Αυτο έγινε και στους δυο παγκόσμιους πόλεμους, όταν μια μεγάλη καταστροφή (όχι μόνο σε υλικά αγαθά αλλά και σε ανθρώπινες ζωές) έδωσε συνέχεια σε μια περίοδο οικονομικής ανάπτυξης και παραγωγής πάνω στα συντρίμμια. Ήταν εκείνη την περίοδο (χοντρικά από το τέλος του 2ου ΠΠ έως τα μέσα της 10ετιας του 70, αλλά που παραλείποντας κάποιες κρίσεις μικρότερης οξύτητας μπορούμε να παρατείνουμε μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα) που όπως περιγράφεται στο άρθρο συνέβησαν όλα αυτά τα όμορφα πράγματα στην δυτική Ευρώπη (ειρήνη, ευμάρεια, ήττα των δικτατοριών κλπ). Μάλιστα φάνηκε να κολλάμε το καλό μας μικρόβιο και στις άλλες ηπείρους (λήξη του απαρχάιντ, εμπορικά και βιομηχανικά κέντρα στην Κίνα, επανάσταση της Πληροφορικής στην Ινδία κλπ) και ο πλανήτης (πάντα κατά το άρθρο) έδειχνε πιο ασφαλής και ομογενής με την υιοθέτηση από τις μεσοαστικές τάξεις της Ασίας και της ανατολικής Ευρώπης των ανέσεων και των αξιών του καπιταλισμού και τον κοινό εναγκαλισμό του καταναλωτισμού (την πραγματική κατάρα της σύγχρονης κοινωνίας). «Μόνο καλύτερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα», έλεγε ο Μπλαιρ. Μόνο που ήμασταν λίγο… αλλήθωροι.
Κατ’ αρχάς όλη αυτή την ευμάρεια την ακριβοπλήρωνε το σύνολο του 3ου κόσμου ασχέτως αν εμείς ήμασταν λίγο αφηρημένοι όταν βλέπαμε στα ντοκιμαντέρ σκελετωμένα παιδιά στην Αφρική ή αλλού. Ύστερα, στις ανερχόμενες καπιταλιστικά Κίνα και στην Ινδία, οι συνθήκες και οι αμοιβές εργασίας μόνο με όρους κάτεργων μπορούσαν να περιγραφούν. Κυρίως όμως αν κοιτούσαμε τα στατιστικά στοιχεία ευημερίας του πλανήτη (προσδόκιμο ζωής, παιδική θνησιμότητα, διαθέσιμο νερό ανά άτομο, σίτιση, στέγαση, αποχέτευση, παιδική πορνεία κλπ) θα διαπιστώναμε ότι είχαμε την τύχη να ζούμε μετά βίας στο 20% των «τυχερών» του πλανήτη.
Ήταν αυτο τυχαίο οπότε τώρα αδίκως πληρώνουμε το τίμημα της απροσεξίας μας; Δυστυχώς τα πράγματα είναι πολύ πιο σκληρά. Γιατί αυτο ήταν η προειδοποίηση του τι ερχόταν, μια και η απλή λογική του καπιταλισμού είναι να κάνει το 20% να πέσει στο 10%, στο 5% μέχρι να φτάσει στο 1% ή κάπου εκεί. Για να το πούμε αλλιώς, είναι αδύνατον ο δυτικός καπιταλισμός να ανταγωνιστεί τον ασιατικό όταν τα μεροκάματα εκεί είναι 10 φορές χαμηλότερα. Είναι κάτι που σήμερα λίγο-πολύ όλοι καταλαβαίνουν και γι’ αυτό γίνεται λόγος για κινεζοποίηση των ευρωπαίων.
Συνεπώς από ποιο είδος πολέμου κινδυνεύουμε στην Ευρώπη; Αν στο μυαλό μας περνούν εικόνες λαμπαδηφοριών τύπου Νυρεμβέργης, νεοναζιστικών στρατών που εισβάλλουν σε φιλήσυχα κράτη και συγκρούσεων αρμάτων μάχης στις πεδιάδες της Ευρώπης, ας μην γελιόμαστε. Δεν κινδυνεύουμε από κάτι τέτοιο. Άλλος είναι ο κίνδυνος. Είναι ο κίνδυνος φασιστικών «δημοκρατιών» Οργουελικού ή Χαξλεϊκού χαρακτήρα, του φασισμού των λευκών κολάρων των τραπεζιτών και των χρηματιστών και τα σημάδια τους τα παίρνουμε ήδη τόσο από την ανελέητη φύση της καταστολής στην πλατεία Συντάγματος ή την ακόμα πιο ανελέητη στην πλατεία Ταχρίρ.
Συνεπώς δεν μετρούν ούτε το μάθημα από τα «λάθη του παρελθόντος», ούτε τα «66 χρόνια ειρήνης και πολιτισμού», ούτε «το υψηλό επίπεδο αφθονίας που θα αποτρέψει την πτώση των ανθρώπων στην απόλυτη ένδεια». Αν μπορούσε να ισχύσει κάτι τέτοιο, το σύστημα θα το εφάρμοζε χωρίς δισταγμό γιατί θα σήμαινε μια νέα χρονική παράταση ζωής για τον καπιταλισμό. Όμως δεν είναι αυτή η λογική του καπιταλισμού. Όπως ειπώθηκε κάποτε ο καπιταλιστής θα σου πουλήσει και το σχοινί για να τον κρεμάσεις. Και αυτό ακριβώς κάνει τώρα η παγκόσμια πλουτοκρατία που στοχεύει στην "κατασκευή" ενός νέου κοινωνικού μορφώματος, μιας νέου τύπου high tech φεουδαρχίας φτηνού εργατικού δυναμικού στην απόλυτη ένδεια, στην οποία το αστικό κράτος της πρόνοιας και των κοινοβουλευτικών θεσμών αποτελεί εμπόδιο. Γι’ αυτο και θα ασκήσει την καταστολή του πανευρωπαϊκά, φυσικά κατά περίπτωση, χωρίς να υπολογίζει καταστροφές ή θύματα.
Παραδόξως αυτό είναι και το ελπιδοφόρο στοιχείο της υπόθεσης για μας. Γιατί αυτή τη φορά δεν θα βγάλουν τα μάτια τους οι λαοί μεταξύ τους. Θα είναι ξεκάθαρα οι λαοί εναντίον της λογικής του παράλογου. Της λογικής της αδιάκοπης αύξησης του κέρδους.
Όσον αφορά στις δηλώσεις Σαρκοζύ ή του Πολωνού ΥΠΕΞ, αυτά λέγονται για καθαρό εκφοβισμό και εκβιασμό των συνειδήσεων των πολιτών τους ώστε να δεχτούν τις παραχωρήσεις που απαιτούνται για την προώθηση των νεοφιλελεύθερων προγραμμάτων ισοπέδωσης των κοινωνιών.
1/12/2011
Γ. Κ. Γεωργόπουλος
0 Σχόλια για την ανάρτηση: "Η σκιά ποιού πολέμου; - Παρέμβαση αναγνώστη μας"Τα θέματα των αναρτήσεων δεν εκφράζουν απαραίτητα και τις απόψεις των διαχειριστών και των συντακτών του ιστολογίου μας. Τα σχόλια εκφράζουν τις απόψεις των σχολιαστών και μόνο αυτών.
Σχόλια που περιέχουν ύβρεις ή απρεπείς χαρακτηρισμούς διαγράφονται κατά τον έλεγχο από την ομάδα διαχείρισης. Ευχαριστούμε.