“…και το μουνί χτενίζεται”: Η μεγάλη παγίδα

Φαντάζομαι ότι κάθε ενήλικας ανεξαρτήτως φύλου το ξέρει το μουνί. Είτε το έχει δει, επιθυμήσει, ονειρευτεί, είτε το διαθέτει σε όποιο σχήμα, μέγεθος ή γεύση. Άλλη έχει μουνί με γεύση φράουλα και άλλη με λεμόνι. Άλλη το ‘χει μοσχομυριστό από γεννησιμιού της και άλλη καταθέτει τον μισό μισθό της στους χονταίους για να το βάλει σε λογαριασμό.

Όλα όμως έχουν ένα κοινό σημείο: τις τρίχες. Παρά το ότι όταν γεννηθήκαμε μας είπαν ότι θα γενούμε άλλες, όλες καταλήξαμε να παλεύουμε με τα καθρεφτάκια και τα ψαλιδάκια, τα κεριά και τα λέιζερ. Το μουνί σέρνει ψαλίδι μην ακούς όσους λένε για καράβια και μαούνες και βουνά και λαγκάδια. Ψαλίδι και κερί, χαλάουα και χτένια. Ναι, ναι το μουνί χτενίζεται. Πρέπει να χτενίζεται. Κι ας χάνεται ο κόσμος. Κυρίως τότε.

Τον καιρό του Σημίτου και του Μάαστριχτ, των Ολυμπιακών και του Χρημαστηρίου, οι δερματολόγοι μετεξελίχθηκαν σε κομμωτές μουνιών. Με τα λέιζερ ανά χείρας υπόσχονταν καλοσχηματισμένα  ή άτριχα εφηβαία Πού ‘σαι καθηγητά να δεις τις δόξες μου: Γιατρό με έκαμε η μάνα μου, καλοπληρωμένη κομμώτρια κατάληξα. Έμπαινες στα δερματολογικά ιατρεία και αναρωτιόσουν πού προσγειώθηκες. Η χλίδα συναγωνίζονταν αυτή των γραφείων των μεγαλοδικηγόρων, τι κόφι-τέιμπλ μπουκς και λευκές πέτρες από την Μαύρη Θάλασσα, τι αρωματικά χώρου Ντιορ και Μπούλγκαρι, τι μπουχάρες στα καλογυαλισμένα πατώματα.

Κακό δεν ήταν. Τ’ αντίθετο. Πήγαινε κι ερχόταν το χρήμα στην αγορά. Διότι οι άτιμες οι τρίχες έχουν την συνήθεια να ξαναβγαίνουν. Και δώστου οι επισκέψεις στα ινστιτούτα και δώστου οι επαναληπτικές στα λέιζερ που δεν πιάνουν τις λευκές, δεν καταλαβαίνουν τις αδύνατες, δεν καλοβλέπουν τις ξανθές. Τα λέιζερ στις μέρες μας είναι μέλη μιας παράξενης κου κλουξ κλαν από την ανάποδη: Δεν γουστάρουν τις λευκές ούτε τις ξανθές. Τέτοιο μίσος για την άρια φυλή των τριχών! Άμε λοιπόν για την επαναληπτική, κάτσε να χτυπήσουμε και την αδύναμη, από το πολύ το έμλα (ψάξε και κανένα γούγλη όλα εγώ θα στα λέω) κινδύνευες να το πάρεις στο χέρι, πρησμένο και συγκαμένο για το υπόλοιπο της ζωής σου.

Αποτρίχωση στην αποτρίχωση, κάναμε την τρίχα τριχιά. Το ‘χουμε αυτό το καλό. Όλα κι όλα. Τα Ολυμπιακά Ακίνητα έγιναν Ολυμπιακά Αζήτητα, το Χρηματιστήριο από τις εφτά χιλιάδες  μονάδες έμεινε να κλαίει για τα εφτά κακά της μοίρας του, μαζί και η κυρά Μαρίτσα που πούλησε τα οικόπεδα στο Κατάκωλο για να τα πάρει μετοχές της Ασπίς Πρόνοια. Πέτρα για πέτρα δεν της έμεινε. Όσο για ευρώ ας μην το συζητάμε. Τα πήρε όλα η τράπεζα για πανωτόκια. Ούτε πανωφόρι θα της μείνει τώρα που το ξανασκέφτομαι, η τράπεζα ζητά πλέον το μερδικό της από την ευημερία της κυρά Μαρίτσας. Τι κι αν κράτησε τόσο δα;  Ας αγόραζε στα χαμηλά. Δες τι κάνουν οι αγορές. Αυτές από τις οποίες δανείζεται η χώρα. Και σ’ αυτήν μη νομίζεις. Πέτρα για πέτρα δεν θα μείνει.

Οι πέτρες στους σικ νεροχύτες των δερματολόγων πρασίνισαν, τα αρωματικά χώρου έγιναν γκλέιντ από το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς και μείναμε με το κακό σπυρί στον κώλο να μην ξέρουμε πού να το πρωτοβάλουμε. Οι κυρίες με βαθύ αναστεναγμό ξανάπιασαν τα κατσαρολάκια, τα γκαζάκια  και τα ψαλιδάκια και βρίζουν την άτιμη κοινωνία που σε άλλες επιτρέπει να ολοκληρώσουν τις θεραπείες αποτρίχωσης και άλλες τις αφήνει τριχωτές και καταφρονεμένες. Να χτενίζονται. Αυτές και το μουνί τους. Αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Είπαμε. Το μουνί πρέπει να χτενίζεται. Και να ψαλιδίζεται, να αποτριχώνεται, να αρωματίζεται, να καλλωπίζεται. Το πρόβλημα είναι ότι αν και οι περισσότεροι επιθυμούν είτε να βλέπουν, ν’ αγγίζουν, να γεύονται και να μυρίζουν ένα καλοχτενισμένο μουνί είτε να το φέρουν με περηφάνια, χρησιμοποιούν τη γνωστή φράση για να απαξιώσουν συμπεριφορές, τάσεις, ιδέες και θεωρήσεις.

Κι εγώ στην ίδια παγίδα έπεσα, δεν το κρύβω. Διάβαζα αυτό το άρθρο και τελειώνοντας γέλασα «εδώ ο κόσμος χάνεται και το μουνί χτενίζεται». Στην τελευταία λέξη είχα ήδη καταλάβει ότι αυτή ακριβώς η φράση θα γίνει η μυλόπετρα που θα μας διαλύσει: Το μουνί που χτενίζεται και ο κόσμος που χάνεται.

Ο κόσμος όπως τον ξέραμε χάνεται κι εμείς χανόμαστε μαζί του. Και ξεχνάμε. Παραδινόμαστε. Δεν καινοτομούμε, δεν εφευρίσκουμε, δεν τολμάμε, δεν προσπαθούμε για το διαφορετικό. Οι προϋπολογισμοί (εταιριών και κράτους) εξαιρούν κάθε κονδύλι που δε θα δώσει σύντομα κέρδος. Οι επενδύσεις διαγράφονται μονοκοντυλιά. Η συντήρηση όμως δεν φέρνει ανάπτυξη. Αν δεν βάλεις και λίγο σαπούνι στην συνταγή θα μυρίσει μπακαλιαρίλα πώς να το κάνουμε…

Ο κόσμος χάνεται λένε οι διοικούντες. Άρα το μουνί δεν μπορεί να χτενίζεται όταν ο κόσμος του καταρρέει. Μα τότε ακριβώς είναι που ο κόσμος χρειάζεται μοσχομυριστά και καλοβαλμένα μουνιά  παλικάρια! Τότε! Δηλαδή τώρα. Τώρα είναι που πρέπει να υπάρξουν ιδέες, να υλοποιηθούν σχέδια, να γίνουν επενδύσεις. Τώρα είναι που πρέπει να ανοίξουν τα σεντούκια με τις κρυμμένες λίρες του γερολαδά. Τώρα είναι που πρέπει να βρούμε αφορμές για να ξυπνάμε το πρωί. Τώρα που ο κόσμος καίγεται και το μόνο που θέλουμε στην πραγματικότητα είναι να σπρώξουμε τις ώρες μέχρι να έρθει εκείνη η σωτήρια στιγμή που θα μας βρει ένας μικρός θάνατος στο μαξιλάρι μας μ’ έναν αναστεναγμό ανακούφισης που το έχουμε ακόμα. Τώρα είναι που πρέπει να σύρει καράβια και βουνιά και λαγκάδια. Όσο ακόμα υπάρχουν.

http://amelielaw.wordpress.com

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 10, 2011