Έχουν σαλτάρει οι παπάδες! Μητροπολίτης έγραψε ποίημα για τον Εφραίμ

Στη χώρα που ανθεί η «φαιδρά πορτοκαλέα» όπως έλεγε ο Αθηναίος, λογοτέχνης, διπλωμάτης και πολιτικός, Άγγελος Βλάχος (1838-1920), όλα μπορεί να συμβούν. Ακόμη και να γραφτούν ποιήματα διαμαρτυρίας (!) για την προφυλάκιση του ιθύνοντα νου στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου, ηγούμενου Εφραίμ.
Εμπνευστής του ποιήματος ο μητροπολίτης Προικονήσου Ιωσήφ ο οποίος, σημειωτέον, ήταν συμφοιτητής του Εφραίμ.
Το βρήκαμε στο directnews.gr: Διαβάστε και απολαύστε:

Βροντή στον Άθωνα
Φωτιά στο Βατοπαίδι
Αστροπελέκι στην Ελλάδα.
Χριστός γεννάται
Εφραίμ δεσμείται
Η Εκκλησία οδυνάται.
Παγωμένα Χριστούγεννα
Αλυσόδετα ράσα
Ματωμένα χέρια δυσμενών.
Βροντή στον Άθωνα
Φωτιά στο Βατοπαίδι
Αστροπελέκι στην Ελλάδα.
Θλιμμένη η Μητρόθεος λεχώ,
Αγριεμμένη του Προδρόμου η ματιά,
Υψωμένη αυστηρά η δεξιά του Βρέφους.
Κατάψυχρο το Σπήλαιο
Κρουσταλλιασμένη η Φάτνη
Δεμένη η γλώσσα των Ποιμένων.
Βροντή στον Άθωνα
Φωτιά στο Βατοπαίδι
Αστροπελέκι στην Ελλάδα.
Κατάπληκτοι οι Άγγελοι
Θαμπό το Αστέρι
Σε δεινή απορία οι Μάγοι.
Αποσβολωμένος ο Μνήστωρ
Δέσμιος Εφραίμ ο του Ιωσήφ
Θρήνος στα περίχωρα της Ιουδαίας.
Βροντή στον Άθωνα
Φωτιά στο Βατοπαίδι
Αστροπελέκι στην Ελλάδα.
Απαραμύθητη η Παραμυθία
Κατάμονη η Βηματάρισσα
Εγκάθειρκτος ξανά Μάξιμος ο Γραικός.
Δόξα εν υψίστοις Θεώ τω ανεχομένω
Επί γης ειρήνη, καλού – κακού,
Εν ανθρώποις ευδοκία δυσδιάκριτη.

Θα απαντήσουμε με τους στίχους του Παλαμά, για να τελειώνει η πλακίτσα με τους καλογέρους:

Οι καλόγεροι
του Κωστή Παλαμά
Είμαστ’ οι άνεργοι και οι άχαροι,
και της ζωής είμαστ’ εμείς οι καταλαλητάδες,
για να πατάμε και να σβήνουμε είμαστε
τα ωραία και τ’ αληθινά, τ’ άνθια και τις λαμπάδες.
Τον ήλιο και τα ηλιόχαρα οχτρευόμαστε,
και τις αγάπες της καρδιάς και του παιδιού τα γέλια,
με νεκροσάβανο σκεπάζουμε
το Λόγο τον τετράψυχο στα γαληνά Βαγγέλια.
Είμαστ’ ο κούφιος ήχος ο παράταιρος
στων κεραυνών το ταίριασμα και στων κελαϊδημάτων,
χαλάσματα και σκιάχτρα κάνουμε
τους θείους ναούς και τα λευκά κορμιά των αγαλμάτων.
Μα να ο ραγιάς τα σύντριψε τα σίδερα,
«Ζωή!» ο Τεχνίτης έκραξε, Σοφέ, αλαλάζεις «Νίκη!»
φύγαμε τότε και τρυπώσαμε
μέσ’ στων ερήμων τις μονιές και γίναμεν οι λύκοι.
Και τώρα κάθε που απαντήσουμε
την Υπατία την άτρομην Ιδέα την αστρομάτα,
τη σφάζουμε, τη χιλιοκομματιάζουμε,
και – ω λύσσα! – τα κομμάτια της τα ρίχνουμε στη στράτα.

Και αν κάποιος δεν κατάλαβε, ακόμα ένα ποίημα του Παλαμά:

Μολώχ
Τῶν Ἑλλήνων τὴν πατρίδα
βάρβαροι τὴν ἀτιμάζουν!
Ὅπου ἀνθοπετοῦσαν οἱ Ἔρωτες
παραδέρνει ἡ νυχτερίδα.
Στὴ νυχτιά μας μιὰ πυγολαμπίδα,
τῶν ἀρχαίων ἡ μνήμη, ψευτοφέγγει
κ᾿ εἶναι μιὰ νυχτιὰ ποὺ δὲν τὴ διώχνεις,
τοῦ παντοτινοῦ μας ἥλιου ἀχτίδα!
Καὶ πατρίδα καὶ ψυχὴ ρουφᾶν
βάρβαροι ἀπὸ βάθη καὶ ἀπὸ ὕψη.
Κι ὅταν, μ᾿ ἕνα τρίσβαθο ὤχ!
τῶν Ἑλλήνων θεέ, ρωτοῦμε σέ:
«Εἶσ᾿ ἐσὺ ὁ ξανθὸς Ἀπόλλωνας;»
Ἀποκρίνεσαι:-«Εἶμ᾿ ἐγὼ ὁ Μολώχ!»

tsantiri.gr

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 27, 2011