Η μεγάλη ρεβάνς του Σημίτη

Όποιος διάβασε προσεκτικά, και κυρίως… πίσω από τις γραμμές, το «Βήμα της Κυριακής», δεν θα πρέπει να έχει καμία αμφιβολία για τις διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ.

Το ρεπορτάζ άλλωστε, «ομιλεί» από μόνο του. Υπάρχουν πολλοί, και μάλλον δεν πρόκειται για… μεσαία ή κατώτατα στελέχη, που αρχίζουν να επεξεργάζονται ένα «απαγορευμένο» σενάριο: Να παραμείνει ο Γιώργος Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, έστω για ένα μεταβατικό στάδιο, προκειμένου να αποφευχθεί μια αδελφοκτόνα μάχη διαδοχής, και στις εκλογές που θα πραγματοποιηθούν πιθανότατα στις αρχές της άνοιξης, το Κίνημα να υποδείξει ως υποψήφιο πρωθυπουργό τον… Λουκά Παπαδήμο.

Ουσιαστικά δηλαδή, να… υποκλέψει τον υπερκομματικό τεχνοκράτη, και να προσπαθήσει να κρύψει τις δικές του σοβαρές και εξόφθαλμες πολιτικές αδυναμίες, πίσω από τη δημοφιλία του Λουκά Παπαδήμου, και την προσδοκία που συνοδεύει την παρουσία του στον πολιτικό στίβο.

Υπό μια έννοια, ζούμε το 1996… αντεστραμμένο. Τότε, ο Κώστας Σημίτης, με τη στήριξη του Γιώργου Παπανδρέου, πέτυχε να επιβάλλει στο Συνέδριο εκλογής νέου Προέδρου, που μάλιστα πραγματοποιήθηκε σε συγκινησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα λόγω της απώλειας του Ανδρέα Παπανδρέου, την «μονοκρατορία» στην ηγεσία.

Σε αντίθεση με τους υποστηρικτές του Άκη Τσοχατζόπουλου, στους οποίους περιλαμβανόταν και ο Κώστας Λαλιώτης, οι οποίοι ήταν ένθερμοι θιασώτες της άποψης περί «διαρχίας». Δηλαδή, άλλος Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και άλλος πρωθυπουργός.

Το πρώτο «τσαλάκωμα» στην «ιερή συμμαχία» Σημίτη-Γιώργου, ήρθε το 2004, τότε που δόθηκε στον πολιτικό επίγονο του παπανδρεϊσμού το δαχτυλίδι της διαδοχής, θαμπό και με βιαστικό τρόπο.

Από τότε, οι σχέσεις των δυο πολιτικών επιβαρύνθηκαν, για να οδηγήσουν τελικά στη διαγραφή του Κώστα Σημίτη. Σήμερα, ο Γιώργος Παπανδρέου υποχρεώνεται να συμβιβαστεί με τη λύση την οποία απέρριψε το 1996, για χάρη ενός άλλοτε στενού συνεργάτη του Κώστα Σημίτη. Χωρίς… να το πολυθέλει.

Του Δημοσθένη Μαρίνου στο statesmen.gr

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 01, 2011