Ειρηνικές διαμαρτυρίες: Δείγμα ανώτερου πολιτισμού ή δειλία;

Είναι μεγάλη η προσπάθεια όλων να μας πείσουν πως ο ‘μη βίαιος χαρακτήρας’ των κινητοποιήσεων είναι δείγμα ενός ανώτερου πολιτισμού. Είναι όμως έτσι; Κάνει εντύπωση η ‘απόλυτη καταδίκη’ κάθε ‘βίαιης πράξης’ από την πλευρά της άρχουσας τάξης. Φυσικά τα ΜΜΕ, που ακολουθούν ή μάλλον εκφράζουν σήμερα τα συμφέροντα της παραπάνω τάξης, ακολουθούν κατά πόδας. Προσπαθούν να μας πείσουν πως το διαμαρτυρόμαστε ειρηνικά, αποτελεί ταυτόχρονα το μόνο νόμιμο, αλλά και το ανώτερο ηθικά.

Σίγουρα οι ‘ειρηνικές διαμαρτυρίες’ κινούνται στο χώρο της νομιμότητας. Πιθανόν να είναι και ανώτερες ηθικά. Το ερώτημα όμως που μας απασχολεί εδώ είναι αν οι ‘ειρηνικές διαμαρτυρίες’ των Ελλήνων σήμερα, είναι δείγμα μιας ανώτερης πνευματικά στάσης ή είναι αποτέλεσμα άλλων παραγόντων.

Η ειρήνη –κατά την άποψή μας- δεν είναι μόνο η απουσία πολέμου. Είναι η αρμονική συνύπαρξη με το περιβάλλον. Φυσικό και ανθρώπινο. Από αυτή την άποψη, της απουσίας δηλαδή αρμονικής συνύπαρξης στο εσωτερικό της Ελληνικής κοινωνίας, είναι φανερό πως δεν ζούμε σε ειρηνικό καθεστώς. Γιατί όμως η πλειοψηφία των Ελλήνων επιμένει σε ‘ειρηνικές’ διαμαρτυρίες;

Έχει διαπιστωθεί περίτρανα πως οι ιθύνοντες απλώς μειδιούν όταν ‘πολιτισμένα’ τους ενημερώνουμε για τα προβλήματά μας. Σε κάθε ειρηνική διαμαρτυρία, απλώς στέλνουν τα ΜΑΤ και μας στέλνουν στο νοσοκομείο από το ξύλο. Με δεδομένη επομένως την απόφαση της άρχουσας τάξης να επιβληθεί με κάθε μέσο, ακόμα και με τη βία, είναι δείγμα ανωτερότητας το να αποκηρύσσεις κάθε βίαιη δράση;

Αν ρίξουμε μια ματιά στα αιτήματα, εύκολα διαπιστώνουμε ότι τα περισσότερα είναι οικονομικά. «Μη μας πάρετε άλλα, δεν αντέχουμε» ή «Δώστε μας … ». Στις ανακοινώσεις των συνδικάτων και όχι μόνο, κυριαρχούν τα οικονομικά ζητήματα. Ακόμα και όταν αναφέρονται τα υπόλοιπα, δίνεται η εντύπωση πως αναφέρονται ως ‘αλατοπίπερο’. Ζητήματα Εθνικής ανεξαρτησίας, τρόπου διακυβέρνησης κλπ, φαίνεται πως δεν απασχολούν τους Έλληνες. Δώστε μας λίγα κατοστάρικα παραπάνω το μήνυμα και πάρτε μας οτιδήποτε θέλετε. Φωνάζουμε, αλλά ουσιαστικά παρακαλάμε για λεφτά.

Αν γνωρίζαμε έναν άνθρωπο που ενδιαφέρεται μόνο για την τσέπη του και για τίποτα άλλο, θα λέγαμε ότι είναι ‘ηθικά ανώτερος’; Αν η απάντηση είναι όχι, γιατί να μην δώσουμε την ίδια απάντηση και για τον εαυτό μας; Ή μήπως μόνο οι άλλοι όταν πράττουν με γνώμονα το ατομικό τους συμφέρον, χαρακτηρίζονται ιδιωφελείς, συμφεροντολόγοι, πλεονέκτες, υπολογιστές, υλιστές, υστερόβουλοι, φιλοχρήματοι; Για μας δεν ισχύουν οι ίδιοι χαρακτηρισμοί; Εμείς είμαστε ‘ανώτερα όντα’ που αποδεικνύουμε την ανωτερότητά μας, επιλέγοντας ειρηνικές διαμαρτυρίες;.

Οι ‘άλλοι’ μπορούν να λένε ότι είμαστε εγωιστές. Ο εγωιστής είναι και μικρόψυχος. Δεν έχουμε ως εκ τούτου το , κουράγιο να αναλάβουμε το ρίσκο να σταθούμε απέναντι στους καταπιεστές μας σαν ίσος προς ίσο. Δεν μπορούμε να δηλώσουμε ‘ξεκάθαρη πρόθεση’. Να αναλάβουμε την ευθύνη της δικής μας ζωής και να αντισταθούμε σε οτιδήποτε την καταπιέζει. Με όποιο μέσο και όποιο τρόπο είναι αναγκαίος για να πετύχουμε το στόχο μας. Όχι δεν έχουμε το κουράγιο να διεκδικήσουμε αποτελεσματικά. Γιατί η διεκδίκηση σημαίνει και ανάληψη κινδύνου. Ποιος, που κοιτάζει μόνο την τσέπη του, μπορεί να συμπεριφερθεί έτσι;

Η παραπάνω άποψη, είναι απλώς κακόβουλη. Εμείς είμαστε ‘σώφρονες’ ‘νόμιμοι’. ‘Αντιστεκόμαστε’ μέχρι εκεί που μας επιτρέπουν. Ας θέσουν τα όρια οι άλλοι, όχι εμείς. Ποιοι είμαστε εμείς άλλωστε, που θα πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, με τον κίνδυνο να μην έχουμε ζωή;

Η αντί-σταση, θέλει ψυχή. Θέλει συνείδηση. Καθαρότητα πνεύματος. Φαίνεται πως -ως λαός-, τίποτα πια δεν διαθέτουμε.

Δηιδάμεια

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 18, 2012