Η χαμένη ψήφος (Β' Μέρος - Ξύπνα Βασίλη)

    Όπως είπα, το πρόβλημα με την εξουσία είναι, πως πραγματοποιείς τις παπαριές που λες ως αντιπολίτευση. Αυτό είναι το πρόβλημα της αριστεράς, γιατί όπως επίσης είπα, λιγουρεύονται μεν την εξουσία (γι αυτό κρατάνε σφιχταγγαλιασμένη την κομματική εξουσία) αλλά νοιώθουν,

ότι δεν είναι για τα δόντια τους τούτες τις ώρες. Οφείλω όμως να τους δώσω ένα ελαφρυντικό· κατανοούν προφανώς, ότι δεν είναι αυτοί, που μπορούν να βάλουν τον κόσμο σε παραγωγική εργασία. Τι να πουν, όταν (όπως και οι άλλοι) τόσα χρόνια κολάκευαν την γραφειοκρατική εξειδίκευση, ως δήθεν επιστημονική ιδιότητα απαραίτητη για την κοινωνία;

    Επί δεκαετίες περίμενα την οικολογική στροφή της κοινωνίας και ήλθε το πλήρωμα του χρόνου να ξερνάω με τις οικολογικές μεγαλοστομίες, τις υπερβολές και τις μυθοπλασίες εκείνων που δεν είδα ποτέ, να κάνουν κάτι με τα χέρια τους. Αφού λοιπόν τώρα γίναμε όλοι οικολόγοι και μάλιστα ακραιφνείς, ας θέσουμε την χείρα επί των τύπων των ήλων (αφού αλλιώς δεν καταλαβαίνουμε). Ας κάνουμε ο καθένας μόνος του την «πολιτιστική του επανάσταση» (όχι βέβαια αυτοτιμωρούμενοικανονικά

επιχειρηματικά κέρδη, όσο και οι ρεμούλες, όσο και αυτή η πλασματική και δάνεια ευημερία του δυτικού κόσμου οφειλόταν αποκλειστικά στον άμετρο βιασμό της φύσης. Αυτό επέτρεψε τεράστιες παραγωγές από λίγα εργατικά χέρια και την απασχόληση των υπολοίπων, δηλαδή των πολλών, σε

ευγενείς εργασίες, άλλες επιζήμιες, ή άχρηστες για την κοινωνία και την οικονομία και άλλες χρήσιμες μεν, αλλά σε βαθμό παράταιρο με τις πραγματικές μας δυνατότητες. Ωστόσο κι αν ακόμη όλοι οι περισσευάμενοι από την παραγωγή εργάζονταν σε χρήσιμες κοινωνικά εργασίες, πάλι αυτό

θα οφειλόταν στην καταλήστευση των φυσικών πόρων, πράγμα που δεν μπορεί να συνεχίζεται για πολύ ακόμη, γιατί η οικολογική διαχείριση της ζωής μας (και της παραγωγής) θέλει χέρια, όχι δήθεν υπεύθυνους.

    Η αλήθεια πολλές φορές είναι άβολη, αλλά αυτή είναι. Ήταν πολύ βολικό να λέμε, ότι παραγωγοί του πλούτου ήταν οι χειριστές των μηχανημάτων, ακόμα και οι κάθε λογής γραφιάδες και  υπεύθυνοι», οι εργαζόμενοι σε κοινωνικές υπηρεσίες, στον πολιτισμό, τον αθλητισμό κ.λ.π., αλλά παραγωγός της μόλυνσης ήταν αποκλειστικά ο βιομήχανος, ενώ την παραγωγή αυτή δεν την κατανάλωνε ο ίδιος, αλλά εκείνοι τους οποίους εκμεταλλεύεται ! Ήταν πολύ βολικό για τον καθένα να δικαιολογεί την ευημερία του με την «αξία» του και την «προσφορά» του στην κοινωνία και να αξιώνει ακόμη περισσότερα, δείχνοντας τα παράσιτα, που απολάμβαναν ακόμη μεγαλύτερη ευημερία από τον ίδιο και

παραμυθιάζοντας εαυτόν και αλλήλους, ότι υπάρχουν περιθώρια να ζήσει ολόκληρη η ανθρωπότητα με αυτήν την άνεση, αρκεί να διανεμηθούν δίκαια τα κέρδη των ολίγων…! Ήταν πολύ βολικό να λέμε, ότι τάχα τα χρυσάφια και οι γούνες της ολιγαρχίας, μπορούν να μετουσιωθούν σε ένα αυτοκίνητο, σπίτι, εξοχικό, δίμηνες διακοπές, τετραήμερη και πεντάωρη εργασία σε κλιματιζόμενο χώρο με όλες τις ανέσεις για ολόκληρη την ανθρωπότητα ! Αρα δεν έχουμε, παρά να ξεσηκωθούμε ενάντια στους κακούς καπιταλιστές και θα τα αποκτήσουμε όλα αυτά… Ωραία· ας το κάνετε τώρα αδέλφια της αριστεράς και δεν χρειάζονται ξεσηκωμοί και αίματα· αρκεί να τα βρείτε μεταξύ σας. Αν δεν το κάνετε, μετά τις εκλογές δεν θα μπορείτε να λέτε, ότι οι αγανακτισμένοι θα είναι τάχα δικοί σας και

κατά λάθος φάγατε το γιαούρτι (που δεν θάναι και γιαούρτι…). Αν πουλήσετε (για άλλη μια φορά) την ψήφο αυτών, που σας εμπιστεύονται, θα είναι και για εσάς η τελευταία φορά, που την πουλήσατε ατιμώρητα. 

    Η (άβολη) αλήθεια  είναι ότι τα χρυσάφια και οι γούνες έχουν αξία (για όσους έχουν αξία*) όταν υπάρχει διατροφικό πλεόνασμα (σε παγκόσμιο επίπεδο) ή έστω ισοζύγιο. Ο εφιάλτης του διατροφικού

ελλείμματος χτυπούσε την πόρτα μας τις δύο τελευταίες δεκαετίες (της σύγχρονης, διπλά ανεύθυνης μπελ επόκ**). Άλλοι ήδη πεινούσαν και εμείς, με την γνωστή μικροαστική κουτοπονηριά, τους λέγαμε «εγώ δικαιούμαι και άλλα, να πάτε στους πλούσιους για φαγητό». Σήμερα συνεχίζουμε τις εξυπνάδες λέγοντας «το διατροφικό έλλειμμα είναι τεχνητό. Υπάρχει τεράστια περίσσια δημητριακών, που διατίθενται για ζωοτροφές του δυτικού κόσμου». Περίσσια υποκρισίας υπάρχει· ποιος είναι ο δυτικός κόσμος; Εμείς δεν είμαστε; Η ολιγαρχία σαβουριάζει όλα αυτά τα κρέατα και τα τυριά, ή εμείς; Αν κοπούν αυτά, από την ολιγαρχία θα λείψουν πρώτα, ή απ τον λαό; Φυσικά πρέπει να μειωθεί η κατανάλωση κρέατος στον δυτικό κόσμο, αλλά ταυτόχρονα να αυξηθεί σε εκείνους, που λιμοκτονούν. Συνεπώς η κτηνοτροφία δεν μπορεί να μειωθεί. Φυσικά πρέπει να καταργηθούν οι άχρηστες καλλιέργειες για βιοκαύσιμα κ.λ.π., αλλά ταυτόχρονα να ξαναδασωθούν μεγάλες εκτάσεις

γης. Η αποσύνδεση του προβλήματος του διατροφικού ελλείμματος και της εξάλειψης φυσικών πόρων από το φυσικό του αίτιο (τον υπερπληθυσμό) και η απόδοση του στην κακιασμένη ολιγαρχία, είναι καταστροφική, γιατί όταν δεν εκτιμάς σωστά τα αίτια, δεν βρίσκεις τις σωστές λύσεις.

    Κι όμως, ακόμα κι αυτή την στιγμή η πρεμούρα κάποιων είναι να δικαιολογήσουν τις μπούρδες, που έλεγαν τόσα χρόνια, συνεχίζοντας να παραμυθιάζουν τον λαό. Η ερμηνείες για αυτά που συμβαίνουν (κατά την γνώμη τους) είναι: α) η ολιγαρχία δεν μπορούσε να αρκεστεί στην πολυτέλεια της και λιμπίστηκε τα φτωχικά μας. β) η ολιγαρχία έπληττε στην πολυτέλεια και την ασφάλεια και θέλει να μας δει, να πεινάμε, για να δει τις αντιδράσεις μας. γ) η ολιγαρχία τρελάθηκε· έσφαξε την κότα, που κάνει τα χρυσά αυγά, πετάει τα αυγά στην θάλασσα ( «καταστροφή κεφαλαίων» κατά την ορολογία του ΚΚΕ) και τώρα ορέγεται τα αυγά της τσιλιβίθρας…!!!     Πραγματική αυτοκαταστροφική ζούρλια λοιπόν έπιασε την ολιγαρχία. Θέλουν να λεηλατηθούν και να καούν τα παλάτια τους, να

συρθούν οι γούνες στον δρόμο και να βιαστούν τα θηλαστικά στο εσωτερικό τους και οι ίδιοι (στην καλύτερη) να διαφύγουν διασώζοντας κάποιους από τους θησαυρούς τους (προς τα πού άραγε;)

    Ακόμη όμως κι αν δεχτούμε, ότι τα πράγματα θα πάνε καλά γι κάποιους (και πλέον μιλάμε για ένα πολύ μικρό μέρος της ολιγαρχίας, που ενδέχεται να ωφεληθεί από τους πολέμους και τα άλλα που θα

προκύψουν) από πού αντλούν την βεβαιότητα της επικράτησης τους και κυρίως από πού αντλούν την βεβαιότητα, ότι θα υπάρξει αντικείμενο, για να κυριαρχήσουν; Ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος (που θα προκύψει από την κλιμάκωση των περιφερειακών πολέμων, εμφύλιων ταραχών κ.λ.π. που θα

πολλαπλασιαστούν) θα ισοδυναμεί με παγκόσμιο όλεθρο. Ποιο θα είναι το όφελος για τους εμπόρους του πολέμου; Είναι ταυτόχρονα τόσο σοφοί (που συνομωτούν τόσο πετυχημένα) και τόσο αφελείς;

    Το ότι υπάρχουν χθόνιες συνομωσίες με τεράστια δύναμη είναι αληθές. Το ότι βρίσκουν ισχυρό πάτημα στην κρίση είναι επίσης αληθές.

Λάθος είναι, ότι δημιούργησαν την κρίση, ή πιο σωστά, ότι θα μπορούσαν να δημιουργήσουν την κρίση (κυρίως αυτήν που έπεται) χωρίς αυτά τα δομικά χαρακτηριστικά της οικονομίας και του κράτους. Της οικονομίας, που βασίζεται στην μαζική παραγωγή (από λίγα εργατικά χέρια) κατά

βάσιν σαβούρας διπλά επιζήμιας (και ως καταναλωτικό είδος και ως τρόπος παραγωγής) και του κράτους τραγέλαφου, που παρασιτοβιεί (μαζί με τις καλομαθημένες συντεχνίες των ιδιωτών νομικών, οικονομολόγων κ.λ.π.) από την γραφειοκρατία.

     Οι χθόνιες συνομωσίες δεν έχουν αυστηρά ταξικά χαρακτηριστικά ως προς την στελέχωση τους. Κινούνται βέβαια γύρω από τον πλούτο (οι πιο πετυχημένες εξ αυτών), αλλά το κυριότερο χαρακτηριστικό τους είναι οι ιδεοληπτικές εμμονές. Μπορεί να υπάρχουν και «καλής πρόθεσης»

συνωμοσίες (άλλωστε οι περισσότερες έτσι υποθέτω, ότι θα αυτοχαρακτηρίζονται). Π.χ. «για την σωτηρία της ανθρωπότητας, ας πεθάνουν οι περισσότεροι»… Έτσι λύνεται και το διατροφικό και πολλά περιβαλλοντικά προβλήματα και ανανεώνεται ο χρόνος για «σωτήριες» επιστημονικές λύσεις…Αυτή είναι η επιστημονική λογική (και ηθική) του Μέγκελε και έχει άπειρους οπαδούς (και στον επιστημονικό κόσμο φυσικά). Αυτονόητα αυτή η λογική (και η ηθική) παίρνει και ρατσιστικά

χαρακτηριστικά. Όχι πάντα εθνοφυλετικά· τελευταία εμφανίζονται τα «μορφωτικά» «υγιεινιστικά» κ.λ.π. χαρακτηριστικά, αλλά πάντα και οι κλασικοί τύποι ρατσισμού (εθνοφυλετικός, θρησκευτικός, ιδεολογικός) έχουν πολυάριθμους οπαδούς και ικανή δύναμη για συνωμοσίες.

    Έτσι λοιπόν καταρρίπτεται το επιχείρημα της οικονομικής συνωμοσίας (ως ταξικής συνωμοσίας της ολιγαρχίας) γιατί πλήττονται (μέχρι εκμηδενισμού) τα συμφέροντα του μεγαλύτερου μέρους αυτής, που πλουτίζει από την ειρήνη και την (έστω νάιλον) ευημερία του λαού. Η ουσία του καπιταλισμού, όσον αφορά την ολιγαρχία, ήταν ο πλουτισμός της μέσω της καταναλωτικής «ευδαιμονίας» όλο και μεγαλύτερων μαζών. Η εκ νέου εξαθλίωση της μεγάλης μάζας του λαού, αρχικά πλήττει τα

συμφέροντα της καπιταλιστικής ολιγαρχίας και ακολούθως θα πλήξει την ασφάλεια ακόμη και της φυσικής της υπόστασης. 

    Η βιομηχανική εποχή (καπιταλισμός κατά την ορολογία της αριστεράς) έχει τεράστια διαφορά από την προβιομηχανική, όπου πράγματι ίσχυε η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο***. Η ολιγαρχία βέβαια πάντοτε παρασιτοβιούσε και παρασιτοβιεί. Στην βιομηχανική εποχή όμως, παρασιτοβιεί από την λεηλασία των φυσικών πόρων και του περιβάλλοντος· και δεν παρασιτοβιεί μόνον η ολιγαρχία, γιατί όπως είπα, η λεηλασία αυτή αφορά την κατανάλωση των μαζών και αυτό θα γινόταν είτε φοράνε τα

χρυσαφικά τους η Λάτσαινα και η Βαρδινιγιάννενα, είτε αυτά είναι εκτεθειμένα σε κάποιο μουσείο, είτε κομματιαστούν σε μικρά μικρά κομματάκια και πάρουμε όλοι από ένα. Ποιοι είναι οι θησαυροί, που στερούνται από τον λαό; Ο «Πικάσσο» ; Τα χαρτιά που βρίσκονται μέσα στα χρηματοκιβώτια; Τα διαμάντια και τα μπριλάντια; Ο θησαυρός του λαού είναι το φαγητό, το σπίτι, η υγεία, η ασφάλεια, η παιδεία και οι μέσα στα όρια του εφικτού μικροαπολαύσεις.

    Έτσι λοιπόν ο καπιταλισμός ικανοποιούσε την απληστία και την ματαιοδοξία της ολιγαρχίας και ταυτόχρονα τις ανάγκες του λαού, από τον οποίο μάλιστα αφαίρεσε το βαρύ φορτίο της σκληρής εργασίας. Θα ήταν πολύ σοφό σύστημα, αν δεν βασιζόταν σε επιστημονικές φούσκες. Ακόμη και το μεγαλύτερο «επίτευγμα» αυτής της ψευτοευδαιμονίας, οι «άνετες συνθήκες διαβίωσης και εργασίας» αποδείχτηκε φρικτή χίμαιρα. Η (παραγωγική) εργασία σήμερα, παρά τις τεχνολογικές ευκολίες είναι το

ίδιο σκληρή για τις μαλθακές γενιές, που δημιούργησε αυτό το «επίτευγμα», πολύ πιο ανθυγιεινή, ενώ η προσδοκώμενη λούφα των ευγενών επαγγελμάτων τόσο ψυχοφθόρα και ανθρωποφάγος, όσο και των υπό σκληρή εκμετάλλευση παλαιότερων γενεών. Αυτό δημιουργεί το συναίσθημα, ότι είμαστε αντικείμενα σκληρής εκμετάλλευσης, ενώ στην πραγματικότητα από τα κλεμμένα των φυσικών πόρων πορευόμασταν όλοι όλα αυτά τα χρόνια.

    Είμαστε ένα βήμα πριν τον παγκόσμιο όλεθρο (ο οποίος απλά ξεκινάει με την πείνα ευρύτερων μαζών –να δεις τι σούχω για μετά) και ακόμη βαυκαλιζόμαστε περί την διανομή του πλούτου της ολιγαρχίας. Οι «σκεπτόμενοι προοδευτικοί» μπροστάρηδες συνεχίζουν να σερβίρουν το ίδιο παραμύθι στον λαό, που τρέμει από την αγωνία του αύριο. Η αλήθεια είναι ότι η γη δεν μπορεί πλέον να μας σιτίσει άνετα και από εκεί ξεκινάν όλα και μέσα από τις περίπλοκες διαδρομές του χρήματος και τις

σπασμωδικές αντιδράσεις της χρηματιστηριακής οικονομίας (και των γνωστών νευρόσπαστων, των χρηματιστών) χτυπιώνται πληθυσμοί, οι οποίοι (ακόμη) έχουν περίσσια τροφής, όπως οι Έλληνες. [Αυτό συντείνει στην παραπλάνηση για τα πραγματικά αρχικά αίτια της κρίσης και την απόδοση

της στις συνωμοσίες. Ακόμη περισσότερο βοηθάει αυτήν την παραπλάνηση το γεγονός, ότι μετά την έναρξη του ντόμινο των εξελίξεων, άρχισε να διαμορφώνεται διεθνώς μία αντίδραση με πραγματικά ταξικά χαρακτηριστικά από πλευράς ολιγαρχίας, αλλά αυτό είναι η άμυνα της ολιγαρχίας στα γεγονότα, η προσπάθεια της να μην πληρώσει εκείνη τα σπασμένα, όχι η γενεσιουργός αιτία των γεγονότων.] Ο παγκόσμιος πληθυσμός αυξάνεται, ενώ τα χωράφια στερφεύουν. Η στασιμότητα (σε σχέση με την ραγδαία υποχώρηση, που θα επέλθει ταχύτατα) ή έστω μικρή αύξηση της παραγωγής οφείλεται στην συνεχιζόμενη υποχώρηση δασικών εκτάσεων και στην διαρκή μετάλλαξη των (καταστροφικών) μεθόδων παραγωγής, που εφευρίσκουν στα αποστειρωμένα εργαστήρια τους οι αλαζόνες Φρανκενστάιν υπό τα αποβλακωμένα όμματα των δισεκατομμυρίων εκστασιασμένων επιστημολάγνων.

    Η επιστημολαγνεία όμως (που μεταξύ πολλών άλλων πλήττει μέχρι αποχαύνωσης και την αριστερά) δεν είναι επιστημονική σκέψη· είναι το ακριβώς αντίθετο. Είναι η δεισιδαιμονική θεοποίηση του άγνωστου· αυτού που υπερβαίνει τις προσωπικές μας δυνατότητες. Η βασικότερη αρχή της

επιστημονικής σκέψης, η αμφισβήτηση της καθεστηκυίας αλήθειας είναι παντελώς άγνωστη στους επιστημολάγνους φονταμενταλιστές. Παρά το ότι η επιστημονική αλήθεια διαρκώς μεταβάλλεται και συχνά ανατρέπεται, εκείνοι θεωρούν την εκάστοτε επιστημονική «αλήθεια» ως απόλυτη. Και ποια είναι η «επιστημονική αλήθεια», που πρέπει να προσκυνάμε το 2012; Η δυνατότητα της αέναης αειφορείας με διαρκώς αυξανόμενο παγκόσμιο πληθυσμό και πάντως μεγαλύτερο, ή ίσο με τον σημερινό, χάρη σε μελλοντικές ανακαλύψεις !!! Το να κοροϊδεύετε εαυτούς και αλλήλους (αγαπητοί φίλοι της αριστεράς) δεν μπορώ να καταλάβω σε τι θα σας ωφελήσει και τι ωφελεί τον λαό;

    Αν υποθέσουμε, ότι δεν είναι αυτή η αιτία της παγκόσμιας κρίσης, δεν είναι καθοριστικό πρόβλημα για την επιβίωση της ανθρωπότητας ο υπερπληθυσμός με την αναπόφευκτη υποβάθμιση του περιβάλλοντος (ακόμη και αν αυτή η υποβάθμιση δεν προμήνυε ολική καταστροφή); Ποια είναι

αυτή η απόλυτη επιστημονική λύση, που έχετε ανακαλύψει, που καλύπτει αέναα την κατανάλωση, που είχαμε οι δυτικοί σε παγκόσμιο (πλέον) επίπεδο με έναν διαρκώς αυξανόμενο πληθυσμό; Εδώ εσείς πρωτοστατείτε στην μη εκμετάλλευση ακόμα και της αιολικής ενέργειας**** και μιλάμε για τα εκατοντάδες «αυτονόητα» καταναλωτικά «δικαιώματα», τα οποία στηρίζονται πολύ περισσότερο (από τις ανεμογεννήτριες) στην αλλοίωση του περιβάλλοντος;

    Υπάρχει ένα σοβαρό επιχείρημα της αριστεράς, αλλά δυστυχώς αναληθές. Μπορεί να αντιδιαστείλει στα λεγόμενα μου, ότι ο πλούτος της ολιγαρχίας δεν επαρκεί μεν για την απαιτούμενη  παγκόσμια κατανάλωση, αλλά θα μπορούσε να διατεθεί στην επιστημονική έρευνα, με την προοπτική να λυθούν τα εκρηκτικά προβλήματα της ανθρωπότητας από την επιστήμη.

    Φευ· για την έρευνα δαπανώνται αστρονομικά ποσά και το μόνο, που καταφέρνουμε, είναι να μεταφέρουμε την περιβαλλοντική επιβάρυνση σε νέα πεδία, θεωρώντας τα απύθμενους κάδους, όπως θεωρούσαμε μέχρι πρόσφατα τα ήδη κορεσμένα. Το πρόβλημα της αέναης αειφορείας, έστω και με μειωμένη κατανάλωση (αλλά αυξημένη φυσικά για τα δισεκατομμύρια των σημερινών απόκληρων) έστω και με σταθεροποίηση, ή μικρή μείωση του πληθυσμού, δεν έχει βρεί την επιστημονική λύση του και δεν θα την βρει, όσο κρεμόμαστε από τα …μυαλά των επιστημονικών συντεχνιών. Είναι θέμα αντίληψης για την επιστήμη. Άλλο να λες «ωραίο πνευματικό παιχνίδι η έρευνα»· παιχνίδι που πρέπει να διαδοθεί στην ανθρωπότητα κι όχι να είναι προνόμιο των ολίγων (ενώ η αποβλάκωση να είναι η μοίρα των πολλών). Παιχνίδι που μπορεί να εκλαϊκευθεί (παράλληλα με την υψηλή εξειδίκευση) σε όσους τομείς είναι δυνατόν φυσικά και να λειτουργεί συμπληρωματικά (η λαϊκή έρευνα ως προς την ακαδημαϊκή) και τέλος παιχνίδι που μπορεί (και φέρνει) πρακτικά αποτελέσματα στην βελτίωση της ζωής μας και άλλο να εναποθέτουμε την τύχη της ανθρωπότητας στην αλαζονεία αυτών που σαν κουτορνίθια θεοποιούμε.

    Αυτή η στάση πιστεύω, ότι βλάπτει και την ίδια την πρόοδο της επιστήμης, συχνά προωθεί επιτήδειους αντί των ικανότερων και των ηθικών και το κυριότερο, νομίζουμε, ότι θα αποφύγουμε την σημερινή οδύνη με νέες χίμαιρες. Το ίδιο φαύλο σύστημα που δημιούργησε την οικονομική και την πολιτική ολιγαρχία, δημιούργησε και την ακαδημαϊκή ολιγαρχία. Η ολιγαρχία αυτή παρά το γεγονός ότι συνυπάρχει και συνταυτίζει τα συμφέροντα της με τις άλλες δύο, υποδύεται (και εν μέρει το πιστεύει) τον ρόλο του αδικημένου σωτήρα. Οι άλλες δύο ολιγαρχίες όχι μόνο δεν ενοχλούνται από την γκρίνια του «αδικημένου» εταίρου, αλλά προσυπογράφουν και σπεύδουν να χρηματοδοτήσουν έρευνες και «έρευνες», όπως σε άλλες εποχές κατέθεταν θησαυρούς στα πόδια των ιερατείων της εποχής. Έτσι έχουν διασπαθιστεί αμύθητοι θησαυροί, για να πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο. Δεν δεί (περισσότερων) χρημάτων η επιστήμη, φίλοι της αριστεράς· αυτό που λείπει από εμάς είναι η λογική στάση απέναντι της και απέναντι στους πατρόνες της, καθώς και (πολύ φοβάμαι) το κουράγιο να δούμε την ματαιότητα των επιδιώξεων μας (συλλογικών και ατομικών).

    Η επιστήμη πρέπει να προοδεύει χωρίς το άγχος ματαιόδοξων στόχων, ούτως ώστε να αποδίδει πράγματι καλούς καρπούς. Η μαζική παραγωγή και χρήση κάθε νέας ανακάλυψης, μέχρι τώρα έφερε ολέθρια αποτελέσματα. Δεν υπάρχουν περιθώρια για την συνέχιση αυτής της πρακτικής. Η ανθρωπότητα πρέπει να πορεύεται με βάση την ώριμη τεχνολογία και όχι την μελλοντική και η τεχνολογία να ωριμάζει μέσα από μικρής κλίμακας εφαρμογές. Δεν ξέρω αν στο μέλλον ο πλανήτης μπορεί να διατρέφει και μάλιστα με όρους καταναλωτικής ευδαιμονίας και παράλληλα αέναης αειφορείας, επτά δισεκατομμύρια ανθρώπους, αλλά και να μπορεί, τότε δεν θα πρόκειται για επτά δισεκατομμύρια, αλλά για είκοσι, ή τριάντα· οπότε κι αν φτάναμε στραβά κουτσά εκεί, δεν θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε.

    Όμως η τραγική αλήθεια είναι, ότι ήδη ξεπεράσαμε κατά πολύ τα όρια και δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, γιατί έχουμε εγκλωβιστεί στην ιδεοληψία της ολιγαρχικής συνωμοσίας. Μπερδεύουμε τις πραγματικές και διαρκείς συνωμοσίες τους, για να κρατήσουν (ή να αυξήσουν) την σχετική οικονομική τους θέση μέσα σε ένα περιβάλλον ανακατατάξεων (αλλά και τις χθόνιες συνωμοσίες, που προανέφερα) με τα πραγματικά αίτια της κρίσης. Αυτός ο στρουθοκαμηλισμός μπορεί να αποβεί μοιραίος για την ανθρωπότητα, αν όχι για τον αφανισμό του σύγχρονου πολιτισμού στο σύνολο του, σίγουρα για την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

    Αν ο πολιτισμένος άνθρωπος δεν απαντήσει στις πραγματικές προκλήσεις του καιρού του, τότε θα απαντήσουν με τον δικό τους απάνθρωπο τρόπο διάφορες «φωτισμένες» συνωμοσίες. Η μόνη ανθρωπιστικά αποδεκτή λύση είναι η μονοτεκνική οικογένεια (παράλληλα με την απαξίωση της υλιστικής «ευδαιμονίας», αλλά και την δίκαιη κατανομή των πόρων). Αυτό που οφείλει ο σύγχρονος ουμανιστής είναι η παγκοσμιοποίηση της ιδέας της αδελφοποίησης όλων αυτών των μοναχοπαιδιών. Ίσως και αυτό να είναι μια ουτοπία, αλλά αξίζει να το προσπαθήσουμε. Το ότι το τέλος είναι αναπόφευκτο, δεν σημαίνει, ότι πρέπει να το συντομεύσουμε κιόλας.

    Διαισθητικά πιστεύω, ότι θα μπορούσε να υπάρξει αναστολή σε αυτό, που δείχνει για μοιραίο τέλος και τα όσα οδυνηρά θα προηγηθούν. Όμως για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να σταματήσουμε άμεσα τον

στρουθοκαμηλισμό, να δούμε τα καλά της παραγωγικής εργασίας (και με την ευρύτερη έννοια το «παραγωγική», αλλά και με την στενή) να δούμε τα καλά του να χτίζεις μία νέα κοινωνία, να δούμε τα καλά του να εντρυφείς στα ουσιώδη πράγματα και όχι σε ευτελείς ανοησίες.

    Και ας μην ξεχνούν οι ηγεσίες της αριστεράς, ότι και η στρουθοκάμηλος κότα είναι και όταν ο Βασίλης τρελαίνεται για δεύτερη φορά (από τις ίδιες κότες) βλέπει παντού κότες μπροστά του και ορμάει να τις μαδήσει…

* Το τραγικό είναι, ότι έχουν μεγάλη αξία για τους πολλούς, οι οποίοι τελικά είναι υπόδουλοι των επιθυμιών τους και όχι της ολιγαρχίας, δίνοντας της έτσι την κοινωνική και οικονομική δύναμη, που διαφορετικά δεν θα μπορούσε να κατέχει.

** Διπλά ανεύθυνης γιατί: 1) Γνωρίζαμε ότι καμία μπελ επόκ, «χρυσούς αιών» κ.λ.π. δεν ήταν καθεστώς γενικής ευημερίας και δικαιοσύνης. Έτρωγαν, έπιναν και καλλιτεχνούσαν στις πλάτες άλλων με τα μοιραία αποτελέσματα (μεγάλοι πόλεμοι). 2) Γνωρίζαμε, ότι τρωγοπίναμε σε βάρος αγέννητων γενεών, αλλά κάναμε τα κορόιδα, νομίζοντας ότι η γενεά μας και οι αμέσως επόμενες θα την γλιτώσουν.

*** Στην πρώτη περίοδο του καπιταλισμού (αυτήν που βίωσε ο Μάρξ) οι συνθήκες και η ένταση εργασίας της εργατικής τάξης ήταν απάνθρωπες και οι αποδοχές ανάλογες των δουλοπάροικων (με διαστρωματώσεις βέβαια, ανάλογα την ειδικότητα και την προσήλωση στην παραγωγή και τα συμφέροντα της εργοδοσίας). Η περίοδος αυτή ουσιαστικά δεν είναι καπιταλισμός, αλλά βιομηχανοποιημένη φεουδαρχία. Η παραγωγή της βιομηχανίας σε μικρό ποσοστό κατέληγε στα λαϊκά στρώματα και κατά κύριο λόγο απευθυνόταν στις ανώτερες τάξεις (και στις υποδομές που αργότερα ωφέλησαν και τον λαό). Εδώ υπάρχει η πολύ ενδιαφέρουσα ιστορική νομοτέλεια της απόλυτης χρονικής συμπόρευσης των εργατικών διεκδικήσεων, που άλλαξαν άρδην τις συνθήκες διαβίωσης και εργασίας, με την εξέλιξη της τεχνολογίας που ήταν απαραίτητη, για να κατακτηθούν αυτά από πλατιές λαϊκές μάζες. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε σε αυτήν την νομοτελειακή σύμπτωση, είναι ότι η απαραίτητη προϋπόθεση για την (θεαματική) βελτίωση της ζωής του λαού ήταν η εξέλιξη της τεχνολογίας (η οποία όμως αποδείχτηκε καταστροφική για το περιβάλλον). Χωρίς αυτή την εξέλιξη οι εργατικοί αγώνες ελάχιστα θα βελτίωναν την θέση του προλεταριάτου, ακόμη και με πλήρη χειραφέτηση από την άρχουσα τάξη, όπως έγινε στην Σοβιετική Ένωση. Έτσι είχαμε το φαινόμενο η διαρκής τεχνολογική υπεροχή του καπιταλισμού, να δημιουργεί καλύτερες συνθήκες ζωής για τους λαούς της δύσης, ενώ ο σοσιαλισμός «αμύνετο» με την σταδιακή διαστρέβλωση του σε ένα σχεδόν φασιστικό σύστημα μίας νέας ολιγαρχίας, ενώ τα απομεινάρια του είτε φασιστικοποιήθηκαν πλήρως (Β. Κορέα), είτε διάλεξαν την οδό του καπιταλισμού (Ρωσία, Κίνα κ.λ.π.).

    Το να εξηγούμε λοιπόν τον σύγχρονο καπιταλισμό με τους όρους εκείνης της εποχής (του Μάρξ) είναι γραφικός (και επιζήμιος) αταβισμός. Δεν θέλω να βαθμολογήσω κανέναν φιλόσοφο, στοχαστή. Το ότι είδε σε αυτήν την φάση της βιομηχανοποιημένης φεουδαρχίας, όπως την ονόμασα, ένα νέο σύστημα που γεννιόταν, του έδωσε μία πολύ εύστοχη ονομασία, περιέγραψε αρκετά από τα χαρακτηριστικά, που αχνοφαίνονταν τότε στις μητροπόλεις του καπιταλισμού και τέλος οραματίστηκε μία ουμανιστική λύση για την ανθρωπότητα, οπωσδήποτε τον καθιστούν πολύ σοβαρό στοχαστή σε αντίθεση με τους οπαδούς του (και γενικώς τους οπαδούς). Ωστόσο κανένας ανθρώπινος νους δεν υπήρξε αλάνθαστος και ουδείς μετά Χριστόν προφήτης. Η θεοποίηση της (πραγματικής) ανθρώπινης αξίας οδηγεί μοιραία στην γελοιοποίηση της. Έτσι, αυτός που κατά τους οπαδούς του, «έβλεπε» τα μελλούμενα και την σίγουρη επικράτηση του κομμουνισμού, δεν προέβλεψε την παταγώδη πτώση του (χωρίς μάλιστα να τον ενοχλήσει κανείς). Εκτός από τα μελλούμενα όμως, δεν είδε (όπως και κανείς άλλος της εποχής του βέβαια- τουλάχιστον από τους «μεγάλους») τον δυσώδη βόρβορο, που ξέρναγαν οι μηχανές (και μάλιστα τότε πολύ περισσότερο, αναλογικά με την παραγωγή). Σύνδεσε τον πλούτο μόνο με την εργασία και την παραγωγική δυνατότητα των μηχανών. Τις μηχανές τις είδε μόνο ως επίτευγμα της πνευματικής εργασίας, συνεπώς σαν προστιθέμενη αξία. Δεν είδε την αφαιρούμενη αξία, τον αντιπλούτο της περιβαλλοντικής καταστροφής, ο οποίος είναι αποδεδειγμένα πολύ μεγαλύτερος. Δεν αποκλείω, αυτά που δεν έβλεπαν οι μεγάλοι φιλόσοφοι και επιστήμονες της εποχής, να τα έβλεπαν έστω διαισθητικά κάποιοι απλοί άνθρωποι (αυτοί που βίωναν από άλλη πλευρά το χτικιό της «προόδου»). Τέλος παρά τις γενικόλογες αναφορές του σε άλλους παράγοντες της διαμόρφωσης της προσωπικότητας του ανθρώπου, πέραν των ταξικών –οικονομικών, στην ουσία υποβαθμίζει αυτούς τους παράγοντες, οι οποίοι στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο σημαντικοί. Με τέτοιες υπερβολές φτάσαμε στις δεκαετίες 1960 – 1980 στις αναρχικές ανοησίες του «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω» με τις οποίες δικαιολογούντο αλητείες και εγκλήματα. Θα χαρακτήριζα την εργασία του ως άψογα Γερμανική. Συστηματική, αλλά αποστειρωμένη. Ο παράγοντας άνθρωπος λείπει εντελώς. Τα ανεξιχνίαστα αρχέγονα πάθη, ο εγωισμός, η απληστία, η ερωτική παρόρμηση και η λαγνεία ερμηνεύονται ως μηχανιστικές αντιδράσεις, που κατευθύνονται από τον περίγυρο και τα γενετικά χαρακτηριστικά. Αυτό βεβαίως είναι αληθές, αλλά από αυτό μέχρι το να ομογενοποιούμε τους ανθρώπινους χαρακτήρες και τις συμπεριφορές με ταξικά χαρακτηριστικά, υπάρχει ένα τεράστιο λογικό άλμα. Με το ίδιο λογικό άλμα ομογενοποιούνε και οι αστρολογομα…ς τους ανθρώπινους χαρακτήρες σε «ταύρους», «κριούς» κ.λ.π.. Ξεκινάνε από το λογικοφανές, ότι η ψυχή μπορεί να επηρεάζεται από την εικόνα του έναστρου ουρανού κατά την στιγμή της γέννησης (πράγμα που και αν

συμβαίνει, προφανώς έχει ασήμαντο μερίδιο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα) και φτάνουν στο ότι εξηγούν δήθεν αυτές τις επιρροές… Έτσι και η μονοδιάστατη ουσιαστικά ερμηνεία της ανθρώπινης συμπεριφοράς με βάση την ταξική θέση συνιστά ανάλογο λογικό άλμα με αυτό των αστρολόγων.

    Άγγιξε λοιπόν την αλήθεια, στο μέτρο που ένας (γόνιμος) νους μπορεί να το κάνει· είδε αυτά που του επέτρεψε η εποχή του (και οι ανθρώπινες δυνατότητες) να δει και στους τομείς που εστίασε. Η σύγχρονη διανόηση οφείλει να ξεκολλήσει και να προσθέσει και αυτή κάτι δικό της πέρα από τον γλοιώδη θαυμασμό των καταξιωμένων. Να δει τις σύγχρονες δομές της οικονομίας, τα προβλήματα, τις αναγκαίες μεταβολές και ανατροπές.

**** Οι αντιδράσεις για τα αιολικά πάρκα πολλές φορές είναι σωστές, γιατί κάποιοι έχουν πάρει φόρα, να ισοπεδώσουν όλες τις βουνοκορφές, για να εφαρμόσουν μαζικά μία τεχνολογία, που πνέει τα λοίσθια. Αν προσθέσουμε δε το ότι αυτή η γιγαντιαία επέμβαση είναι εντελώς περιττή από πλευράς ενεργειακής επάρκειας, θα συμφωνήσω, ότι για άλλη μια φορά μας (μοσχο)πουλάνε τα τεχνολογικά τους σκουπίδια. Ωστόσο τα τελευταία δέκα- είκοσι χρόνια έχει αναπτυχθεί μία ιδιάζουσα «οικολογική»

κουτοπονηριά στις τοπικές κοινωνίες, η οποία κανακεύεται από αριστερά και οικολόγους. Οι τοπικές αντιδράσεις ματαίωσαν, ή ανέστειλαν επενδύσεις σε αιολικά, όταν η τεχνολογία αυτή ήταν ακόμη φρέσκια και σε μέρη, που δεν δημιουργούσαν σημαντικό πρόβλημα. Αυτοί που σήμερα εγκαταλείπουν αυτήν την τεχνολογία, ωφελήθηκαν όσο έπρεπε και την εποχή που έπρεπε από αυτήν(και μπορούσαμε και εμείς να ωφεληθούμε, έστω και από τις Ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις). Αυτές οι υπερβολές δίνουν σήμερα πάτημα σε εκείνους που από τότε ορέγονταν να αλώσουν τα πάντα και σήμερα πήραν το πάνω χέρι γι αυτόν ακριβώς τον λόγο. 

    Ποια ήταν η τακτική αυτών των συμφερόντων; Άφησαν (ή επεδίωξαν κιόλας) να χάσουν την πρώτη μάχη με τους οικολόγους. Οι οικολόγοι έψησαν τους τοπικούς πληθυσμούς, ότι μπορούν να την βγάλουν με τον οικοτουρισμό. Έτσι όλα τα τοπία έπρεπε να μείνουν απείραχτα, ανέγγιχτα. Καθώς ο καθένας μας πιστεύει, ότι ο τόπος του είναι ο ομορφότερος στον κόσμο, δεν είναι δύσκολο να πεισθεί, ότι οι βιομηχανίες που παράγουν, αυτά που καταναλώνει ο ίδιος, πρέπει να πάνε αλλού…Ο επενδυτής όμως έχει πίσω την ουρά και περιμένει την απαξίωση της οικολογικής ευαισθησίας από την κοινή γνώμη, για να αντεπιτεθεί και να μην αφήσει βουνοκορφή όρθια. Κι αφού ο οικοτουρισμός δεν μας έσωσε (γιατί δεν θα μπορούσε), η κοινή γνώμη άρχισε να λέει ναι, όχι μόνο στα αιολικά πάρκα (και κυριολεκτικά οπουδήποτε) αλλά και σε άντληση πετρελαίου σε υποθαλάσσια βάθη 3.000 μέτρων, σε μονάδες επεξεργασίας και καύσης λιγνίτη και άνθρακα κ.λ.π..

    Λένε (και έχουν απόλυτο δίκιο) ότι τα φωτοβολταϊκά και μόνο μπορούν να καλύψουν το σύνολο των αναγκών μας και δεν απαιτούν μεγάλες παρεμβάσεις (συνεπώς δεν χρειάζονται καν οι ανεμογεννήτριες). Συμφωνώ· μπορούν να μας υποδείξουν έστω ένα οικόπεδο σε όλη την Ελλάδα για την εγκατάσταση μονάδας παραγωγής φωτοβολταϊκών, όπου δεν θα δημιουργήσουν εξέγερση για την περιβαλλοντική επιβάρυνση; Μπορώ να παραθέσω άπειρα παραδείγματα κουτοπόνηρων και πολλές φορές στημένων (για εξυπηρέτηση συμφερόντων) «οικολογικών» εξεγέρσεων (και πάντα βέβαια από ανθρώπους, που δεν δουλεύουν σε παραγωγική οικολογική εργασία). Γι αυτό η αριστερά και οι Οικολόγοι- Πράσινοι πρέπει να αποστασιοποιηθούν από τέτοιες πρακτικές και να εργαστούν σοβαρά στην εξεύρεση λύσεων των περιβαλλοντικών προβλημάτων, που δημιουργούν οι αναγκαίες κάθε φορά

επενδύσεις και δραστηριότητες και (θα το πω για πολλοστή φορά) βασιζόμενοι στην εφικτή και δοκιμασμένη (αλλά όχι παρωχημένη) τεχνολογία.
Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Μαρτίου 28, 2012