Η χαμένη ψήφος (Γ' Μέρος - Υπάρχει και φιλότιμο)

    Η αλήθεια λοιπόν (που βεβαίως είναι γνωστή στην ηγεσία της αριστεράς) είναι ότι πρέπει να αντιστραφεί η αναλογία στον αριθμό των παραγωγικών εργαζόμενων με τις υπηρεσίες, με απόλυτο εξορθολογισμό των γραφειοκρατικών δομών του κράτους, ούτως ώστε οι λίγοι που θα περισσεύουν από τις άμεσα παραγωγικές εργασίες, να εργάζονται κατά κύριο λόγο σε πραγματικές κοινωνικές υπηρεσίες (υγεία, παιδεία κ.λ.π.) και όχι σε περιττή και επιζήμια γραφειοκρατία. Αυτό σημαίνει, ότι εργασία γραφείου με όρους άνεσης και ευημερίας για τους πολλούς, τέλος. Και αυτό το τέλος (και την νέα αρχή) είναι αυτονόητο, ότι πρέπει να τα διαχειριστεί εξουσία με τσαγανό. Ή το τσαγανό να πει την

καθαρή αλήθεια στον κόσμο και να τον βγάλει από την πλάνη των θαυματουργών λύσεων, ή το τσαγανό να του πει τρίχες προεκλογικά, αλλά μόλις πάρει την εξουσία, να τον βάλει κάτω και να του αλλάξει τα φώτα. 

Αναμφισβήτητα είμαι ζηλωτής του πρώτου, αλλά συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις επικρατεί το δεύτερο και αυτό δεν είναι το χειρότερο, που μπορεί να συμβεί. Το χειρότερο είναι η κοινωνική κατάρρευση.

    Επειδή λοιπόν η αντιστροφή της αναλογίας στις θέσεις εργασίας (παραγωγή– υπηρεσίες) θα γίνει έτσι κι αλλιώς (γιατί αλλιώς χανόμαστε) δεν είναι προτιμότερο να γίνει με όρους δικαιοσύνης και δημοκρατίας;

Αυτό είναι η ιστορική ευθύνη (και ευκαιρία) των κομμάτων της αριστεράς. Σήμερα οι συνθήκες είναι ωριμότερες παρά ποτέ για να ειπωθεί η αλήθεια. Ο κόσμος δεν περιμένει λαγούς με πετραχήλια· περιμένει ρεαλιστική, αλλά δίκαιη λύση. Τελευταία το ΚΚΕ πέρασε από το «κατώτατο 1500 καθαρά για κάθε εργαζόμενο» στο ρεαλιστικό « και έτσι φτωχοί (εντός ΕΕ) κι αλλιώς φτωχοί». Πολύ σωστό. Είναι μία καλή βάση για δημόσιο διάλογο· όμως εκεί θα μείνει η κουβέντα; Πως θα διαχειριστούμε την φτώχεια μας; Πως θα μοιράσουμε τα ολίγα μας; Πως θα μοιράσουμε το βάρος της δουλειάς, για να παράγουμε τα προς το ζην σε ένα καθαρό και αναβαθμισμένο περιβάλλον; Δεν πρέπει να δοθούν ξεκάθαρες απαντήσεις σε αυτά; Γιατί αφήνουν όλες τις απαντήσεις για μετά την ανάληψη της εξουσίας, όπως ακριβώς κάνουν και τα καθεστωτικά κόμματα; Παντού και σε όλα γενικότητες και μεγάλα λόγια, όπως οι «λύσεις» για την οικονομία.

    Το ότι θα ξεπληρώσουμε τέτοιο δημόσιο χρέος πλέον, είναι παραμύθια της Χαλιμάς. Συνεπώς δεν τίθεται καν θέμα, αν θέλουμε, ή δεν θέλουμε και ας μην μας ζαλίζει η αριστερά με την επαναστατική της ρητορεία επ αυτού, γιατί το θέμα λύθηκε από μόνο του· δεν υπάρχει καμία περίπτωση να πληρώσουμε ούτε σέντς από τα γα…τικα, είτε το θέλουν οι Παπαδήμοι, είτε όχι. Αυτό που πρέπει να απαντήσει η αριστερά, είναι πως πορευόμαστε από εδώ και μπρός, χωρίς δεκάρα δανεικά και την αναπόφευκτη διεθνή απομόνωση. Επίσης τίθεται θέμα, αν θα τα σπάσουμε με την δύση με δική μας ευθύνη και πρωτοβουλία (όπως απαιτεί το ΚΚΕ για την συμμετοχή του σε εκλογικό σχήμα και κυβέρνηση) ή αν θα αφήσουμε τους δυτικούς να αποφασίσουν, αν θα αποδεχτούν την πολιτική, που θα εφαρμόσουν τα κόμματα της αριστεράς στην κυβέρνηση; 

    Θεωρώ, ότι η άτεγκτη στάση του ΚΚΕ σε αυτό το θέμα (στην καλύτερη περίπτωση) είναι παιδιάστικη υποχονδρία. Γνωρίζουν, ότι μετά από δυόμιση δεκαετίες η κοινή γνώμη μεταστράφηκε ξανά εναντίον της ΕΕ και της δύσης (όπως θα ήθελαν). Όμως κανένας λογικός άνθρωπος σε αυτήν την

χώρα δεν θέλει να προσθέσει στα προβλήματα μας τον πονοκέφαλο του διεθνούς «ταραξία». Λίγο το έχουν πλέον να αμολήσουν τα σκυλιά τους οπλισμένα σαν αστακούς, ποτισμένα με την εθνικιστική αλαζονεία της «ανερχόμενης δύναμης». Αυτή την στιγμή έχουμε ανάγκη την κοινή γνώμη των ίδιων των κρατών που μας εχθρεύονται, ή τουλάχιστον της πλειοψηφείας των υπολοίπων, που αυτή την περίοδο, έχουν πολύ μεγαλύτερες σκοτούρες από την συμπαράσταση σε ακαμάτηδες ζορμπάδες, όπως θα μας παρουσιάσουν οι πανέξυπνοι διαμορφωτές της διεθνούς κοινής γνώμης. Οι διαμορφωτές αυτοί όμως, δεν είναι ακατανίκητοι εχθροί· απλά έχουν την ευφυΐα να εκμεταλλεύονται στο έπακρο τα λάθη και τις αδυναμίες των άλλων. Ήδη έχει διαμορφωθεί για την Τουρκία και τον Ερντογάν ένα διεθνές προφίλ αντίστροφο από αυτό που διαμορφώνεται για την Ελλάδα. Η «τίγρης της Ανατολίας» με έναν (πραγματικά) χαρισματικό ηγέτη κάνει επίδειξη όχι μόνον οικονομικής και στρατιωτικής ισχύος, αλλά και αυτοκρατορικής υπερηφάνειας (προς Ευρωπαίους κ.λ.π.) και μεγαλοθυμίας προς τους Μουσουλμάνους της Οθωμανικής αυτοκρατορίας (Παλαιστίνιους, Λίβυους, Σύριους, Βόσνιους, Αλβανούς) αλλά και εκτός των ορίων αυτής. Τι θα την εμποδίσει να ξεπουπουλιάσει το άτακτο κουνελάκι παρέα με άλλους «ανερχόμενους»;

    Επειδή δυστυχώς είμαστε ανέτοιμοι για τέτοιες εξελίξεις και πρέπει τουλάχιστον να κερδίσουμε χρόνο (για να ετοιμαστούμε) και επειδή πρέπει να κερδίσουμε πρώτα τον πόλεμο με τους ρηθέντες διαμορφωτές (μήπως και αποφύγουμε τον κανονικό πόλεμο) πρέπει να ζητάμε πράγματα αποδεκτά από την διεθνή κοινή γνώμη. Π.χ. Αντί να απαιτεί το ΚΚΕ έξοδο από το ΝΑΤΟ, ας αποδεχτεί, να ζητήσουμε την ΝΑΤΟποίηση των υπόλοιπων Αμερικάνικων βάσεων και την (τυπική και ουσιαστική) διοίκηση όλων των ΝΑΤΟΐκών εγκαταστάσεων στην χώρα από Έλληνες αξιωματικούς. Θεωρώ, ότι είναι επαρκές βήμα εθνικής κυριαρχίας, που μπορεί να γίνει αποδεκτό από την διεθνή κοινή γνώμη.

Το ποια θα είναι η αντίδραση των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ, κατά την γνώμη μου δεν πρέπει να το προεξοφλούμε. Και αν ακόμη είναι πολύ αρνητική, σίγουρα απαιτεί κλιμάκωση σε βάθος χρόνου (πολύτιμου για εμάς). Όμως και στην χειρότερη των περιπτώσεων, άλλο να τους έχουμε πει «φτού σας ρε κερατάδες» και άλλο απλά να έχουμε ζητήσει την εθνική μας κυριαρχία. Τέλος ακόμη και αυτό, είναι από τα (λίγα) πράγματα που γίνονται· δεν προαναγγέλλονται και μάλιστα φανφαροδώς. Δεν υπάρχει λόγος και βία για τέτοιες παντιέρες αυτή την στιγμή για όποιον θέλει να τα κάνει στα αλήθεια αυτά και έχει συναίσθηση τι μας περιμένει με τέτοιες ανεύθυνες εξαγγελίες.

    Το ίδιο φυσικά ισχύει και για την ΕΕ. Ας κάνει η αριστερά την πολιτική, που θεωρεί δίκαιη (στην κυβέρνηση όμως, όχι στην αντιπολίτευση) και ας αφήσει στην ηγεσία της ΕΕ την ευθύνη για τυχόν αποπομπή μας. Οι διαμορφωτές δεν μπορούν να παραποιήσουν τα πάντα. Βασίζονται στην αλήθεια, την οποία χρησιμοποιούν μεν κατά το δοκούν  (και αναμεμιγμένη με ψέμα) αλλά δεν μπορούν να την κρύψουν για πολύ.

Συνεπώς η επίδειξη αντιευρωπαϊσμού και αντιαμερικανισμού, με υποψιάζει, ότι στοχεύει στα συντηρητικά αντανακλαστικά επιβίωσης του λαού. Δηλαδή να τον αναγκάσουν να τους πει «όχι». Τι άλλο θα τους πει, όταν του λένε «αν δεν είσαι πρόθυμος για διεθνή απομόνωση και πόλεμο, εμείς δεν συμμετέχουμε στην απαλλαγή του τόπου από τα καθεστωτικά κόμματα» ! Τι άλλο να τους πει, όταν του λένε ότι οι σύμμαχοι και εταίροι μας θα είναι η Κούβα, η Βενεζουέλα, το Ιράν και η Βόρειος Κορέα; Αυτή είναι η απάντηση του ΚΚΕ στην αγωνία του κόσμου, που θα ήθελε να εμπιστευτεί την αριστερά αυτή την φορά.

    Όμως θα μπορούσε να προσθέσει και κάτι ακόμα το ΚΚΕ (και θα είχε απόλυτο δίκιο σε αυτό). Θα μπορούσε, να αντιτείνει «έκαναν οι υπόλοιποι κολεγιά και αρνηθήκαμε να συμμετάσχουμε»; Επιτέλους τρία κόμματα (Συνασπισμός, Δημ.Αρ., Οικολόγοι) που λένε σχεδόν τα ίδια πράγματα, έχουν κοινές πολιτικές καταβολές, δεν μπορούνε να τα βρούνε κι από πάνω επείγονται, να γίνουν εκλογές; Προς τι αυτή η βία αδέλφια;

Θέλετε να σιγουρέψετε, ότι θα αποφύγετε το βάρος της ευθύνης της διακυβέρνησης από την αριστερά; Φοβόσαστε μην σας πιέσουν (για την κολεγιά) τα ίδια τα μέλη και οι οπαδοί σας; Βέβαια ο Συνασπισμός καλεί δημοσίως τους άλλους και αυτό είναι θετικό, αρκεί να μην είναι προπέτασμα καπνού, όπως οι κλάψες για την απλή αναλογική. Δηλαδή δεν αρκεί το «εμείς είπαμε στους άλλους, να έλθουν μαζί μας, αλλά εκείνοι δεν ήθελαν»…Η πρόσκληση πρέπει να γίνει με πολλούς τρόπους (ιδιωτικώς και δημοσίως) και έτσι ώστε να εγγυάται την αυτοτέλεια και την αναλογική εκπροσώπηση των συμμετεχόντων, όχι μόνο στις βουλευτικές έδρες, αλλά και στην διαμόρφωση της πολιτικής πρότασης της αριστεράς και στην περίπτωση αποτυχίας (της ενωτικής πρωτοβουλίας) να είναι καταφανές ποιοι ευθύνονται.

    Κατά τα άλλα, για την ουσία της κολεγιάς δηλαδή, ξέρω ότι δεν θα συζητηθεί τίποτα (πέρα από τις γνωστές αντιρρήσεις του ΚΚΕ –αν προσέλθει για συζήτηση). Γι αυτό (κατά πάσα πιθανότητα) θα ήμουν απλός ψηφοφόρος μίας τέτοιας κίνησης και όχι θερμός υποστηρικτής. Στην ηλικία μου (και με όσα μου έμαθε η ζωή) δεν επιτρέπονται ενθουσιασμοί για αυτούς που λένε ότι «έχουν ένα διαφορετικό όραμα για την κοινωνία». Φυσικά δεν μπορώ να διαγράψω μονοκονδυλιά ανθρώπους, που δεν γνωρίζω. Είναι γνωστό όμως, ότι οι καλοί και οι κακοί είναι λίγοι· οι περισσότεροι είμαστε μέτριοι με προτερήματα και ελαττώματα, που βρίσκουν διέξοδο ανάλογα με το περιβάλλον. Και το περιβάλλον το διαμορφώνουν οι νόμοι, για τους οποίους, δεν έχουμε δει τίποτε απολύτως από την αριστερά. Πώς να πιστέψω, ότι όταν βρεθούν τα στελέχη της στην εξουσία, δεν θα καθηλωθούν στους γραφειοκρατικούς δαιδάλους, οι οποίοι θα γίνουν το πρόσχημα της απραξίας και ακολούθως το όχημα της διαφθοράς;

    Πώς να τους πιστέψω, όταν δεν μας έχουν παρουσιάσει ούτε έναν νόμο, από αυτούς που θα… αλλάξουν τις δομές της οικονομίας και του κράτους; Δεν έχουν παρουσιάσει ούτε ένα άρθρο του συντάγματος, το οποίο υποτίθεται, ότι τους εκφράζει. Πώς να το παρουσιάσουν βέβαια, αφού δεν έχουν. Τόσα χρόνια, τόσες εκατοντάδες επαγγελματικά στελέχη, δεν έχουν ετοιμάσει ούτε μισή σελίδα νομοπαρασκευαστικού έργου για την κοινωνία, που (υποτίθεται ότι) ονειρεύονται. Ποια (θεωρούν ότι) είναι η δουλειά τους; Να βγάλουν την ψευτολακωνική* ανακοίνωση της ημέρας, με το ανάλογο μείγμα λαϊκισμού και σοβαρότητας που επιλέγει ο καθένας για την περίσταση, να επενδύσουν στο μικροπολιτικό σπεκουλάρισμα κάθε προβλήματος που παρουσιάζεται, να βγούνε στο γυαλί και τις συχνότητες για να παραβγούν σε αοριστολογίες με τους πολιτικάντηδες των καθεστωτικών κομμάτων. Αυτή είναι η προετοιμασία τους για να αναλάβουν την διακυβέρνηση της χώρας. Σε τι διαφέρει από την προετοιμασία των άλλων; Τίποτε απολύτως, εκτός από μεγαλοστομίες, που κάνουν πολλούς εντός και εκτός Ελλάδας να ανασκουμπώνονται.

    Αλλά ας υποθέσουμε, ότι ο λαός θα δώσει τελικά και στις εκλογές την δύναμη, που δίνει στις δημοσκοπήσεις στα κόμματα της αριστεράς. Τι θα κάνει με 100- 120 βουλευτές, μοιρασμένους σε τέσσερα (αντίπαλα μεταξύ τους) κόμματα; Θα εκπροσωπήσει καλύτερα τα συμφέροντα του λαού στην αντιπολίτευση, αν έχει 120 βουλευτές και όχι 35; Αν δεν θέλουν την πλειοψηφία, που τους δίνει ο λαός, ας μην πάρουν ούτε τους 120, ούτε τους 35. Αν κάποιος θέλει να λέει απλώς την γνώμη του, μπορεί να το κάνει και εκτός βουλής. Η βουλή είναι εξουσία και για εξουσία ψηφίζουμε· όχι για αργομισθίες ευφυών σχολιαστών. Αν θέλουν με τα κολπάκια τους, να καταστήσουν (για άλλη μια φορά) την ψήφο μας χαμένη, τότε να μην τους την δώσουμε. Καλύτερα χαμένη και λευκή, παρά χαμένη και λερωμένη για την ματαιοδοξία κάποιων βολεψάκηδων. Και αυτό είναι προτιμότερο να φανεί στις δημοσκοπήσεις (μπας και ταρακουνηθούν)**.

    Όπως είναι φανερό, δεν έχω καμία πρεμούρα για την αριστερά. Θα την (ξανα)ψήφιζα όμως (μόνο ως ενωμένη βέβαια) αφενός με την κρυφή ελπίδα να κάνω λάθος στις εκτιμήσεις μου, αφετέρου γιατί μία τέτοια ανατροπή θα δημιουργούσε κλίμα αισιοδοξίας*** στον λαό για αρκετό καιρό και η αισιοδοξία καμιά φορά από μόνη της δημιουργεί θετικές καταστάσεις.

*άλλο το λακωνίζειν και άλλο το αερολογείν

** ήδη συμβαίνει στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, αλλά δεν βλέπω να παίρνουνε χαμπάρι

***όπως και να εξελιχθούν τελικά τα πράγματα, μία ένεση αισιοδοξίας θα είναι απαραίτητη για τον λαό τους επόμενους μήνες, καθώς πολλοί έχουν αρχίσει  να καταρρέουν

ΥΓ. Φυσικά υπάρχει και η (πολύ πιθανή) περίπτωση, να απαντήσει και η δεξιά με ένα ενωτικό σχήμα και μάλιστα με έναν μανδύα δήθεν υπερβατικό. Πόσο σίγουρο είναι, ότι ακόμη κι έτσι θα κερδίσει τις

εκλογές; Κι αν τις κερδίσει, τι μπορεί να κάνει, εκτός από μία σύντομη διαδρομή, μέχρι να φάει οριστικά τα μούτρα της;  Πέραν αυτού, την ευθύνη σε αυτήν την περίπτωση θα την έχει ο λαός και όχι η αριστερά (αν εκείνη έχει πράξει όσα πρέπει, από τα οποία το ενωτικό σχήμα είναι μόνο η αρχή).
Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Μαρτίου 28, 2012