Κάγκελα παντού

Εφτασε τελικά ο καιρός να κλείσουμε στην φυλακή, εκείνους που νόμισαν την Ελλάδα γή της επαγγελίας, μη μπορώντας πλέον να κάνουμε και διαφορετικά, αλλά και μη μπορώντας να κάνουμε ούτε κι αυτό. Το πλήρες αδιέξοδο δηλαδή· το μοιραίο αδιέξοδο της διολίσθησης στην αφασία και την φαυλότητα των περασμένων δεκαετιών.

Χρησιμοποιήσαμε την απρόσμενη τύχη μας με τον πιο αυτοκαταστροφικό τρόπο. Από την μία είχαμε μεγάλη εισροή κεφαλαίων (δυσανάλογη για το μέγεθος μας) και από την άλλη το φτηνό εργατικό δυναμικό των πρόθυμων για ταπεινές εργασίες μεταναστών. Αντί όμως να προστεθούν οι μετανάστες στο εργατικό δυναμικό (μια και υπήρχαν κεφάλαια για παραγωγικές επενδύσεις) το αντικατέστησαν. Η οικονομία της γραφειοκρατίας και της χρηματιστικής φούσκας, κατέστησε ασύμφορη κάθε παραγωγική δραστηριότητα, ενώ παράλληλα τα γραφειοκρατικά, χρηματιστικά, κ.λ.π. μοντέρνα επαγγέλματα προσέφεραν πολύ καλές προοπτικές… Ετσι ο γιός του τσοπάνου παράταγε το κοπάδι, για να γίνει ασφαλιστής, χρηματοοικονομικός σύμβουλος (!) ϊματζ μέικερ (!!) στυλίστας, ή ντράμερ…Αντί να χρησιμοποιήσουν τον Αλβανό (και τα χρήματα που έδινε η ΕΕ) για να αυγατίσουν το κοπάδι, να καθετοποιήσουν την δουλειά τους (συνεταιριζόμενοι με τους συναδέλφους τους) μέχρι και την λιανική πώληση ακόμα, άφησαν την δουλειά στον Αλβανό (και στους παππούδες) και πήγαν για μεγάλες μπίζινες, ή ακόμη χειρότερα, για έναν μισθό στο δημόσιο με την κουτοπόνηρη λογική, ότι ο μισθός του δημοσίου υπερκαλύπτει τον μισθό του Αλβανού και η δουλειά είναι πιο εύκολη.

Λογική που υιοθέτησαν και πάρα πολλές νοικοκυρές και άφησαν σπίτι, παιδιά και γονείς στην Βουλγάρα.

Στην οικοδομή το πράγμα πήγε ακόμη χειρότερα. Ο εργάτης σε χρόνο ρεκόρ έγινε μάστορας (για να λουφάρει ο μάστορας παριστάνοντας τον επιχειρηματία) και πολύ σύντομα έγινε και εργολάβος και βιοτέχνης. Εδώ ισχύει το μισή ντροπή του μάστορα και μισή του καταναλωτή, που παρά τις παχιές τότε αγελάδες και παρά τις επιδεικτικές σπατάλες, εύρισκε να κάνει οικονομία στους μαστόρους, αναγάγοντας σε εργολάβους τους ξένους, που προσέφεραν χαμηλότερες τιμές, αλλά και χαμηλότερη ποιότητα. Οι Ελληνες μαστόροι βρέθηκαν μπροστά στην απαίτηση των ομοεθνών τους, να δουλεύουν με μισθούς Αλβανών, αλλά με την ίδια ποιότητα όπως πρίν· δηλαδή ουσιαστικά με χειρότερους όρους και μεροκάματο από τους πρώην υπαλλήλους τους, γιατί η καλή δουλειά δεν είναι μόνο θέμα τεχνικής κατάρτισης, αλλά και επιπλέον εργασίας. Ετσι πετάχτηκαν από την οικοδομή οι Ελληνες.

Αν δεν σκορπάγαμε το χρήμα στην κοροϊδία και στην αρπαχτή, αν αυτό το χρήμα επενδυόταν σε πραγματικά παραγωγικές επενδύσεις (χωρίς σπατάλες και εκεί) το εργατικό δυναμικό των μεταναστών θα ήταν απαραίτητο. Και η Ελλάδα θα αναπτυσσόταν ορθολογικά και σταθερά και οι ίδιοι θα ωφελούνταν και οι χώρες τους και επιπλέον η Ελλάδα θα μπορούσε να αναπτύξει σχέσεις με αυτά τα έθνη ως ο πρώτος του χωριού, όχι ως ο τελευταίος στην πόλη. Τελικά και για την πόλη καταλήξαμε τα μιάσματα και οι χωριάτες θα μας πάρουν με τις πέτρες.

Εκείνοι που θα έπρεπε (αν είχαμε μυαλό) να γίνουν οι συνήγοροι της ανθρωπιάς μας και της προκοπής μας στην διεθνή κοινότητα, γιατί δεν ήλθαν με την υπεροψία και την απαιτητικότητα του τουρίστα και του επενδυτή, αλλά με την συστολή του φουκαρά, που ικετεύει να γίνει δούλος, σε λίγο θα γίνουν οι κατήγοροι μας. Με τα λεφτά που έμπαιναν τότε στην Ελλάδα για να πεταχτούν σε ξετσίπωτες σπατάλες, μπορούσαμε να τους «εκμεταλλευτούμε» επ αγαθώ (και γι αυτούς και για εμάς).

Εκείνοι θα έμπαιναν στην κατώτατη θέση της εργασιακής ιεραρχίας, ανεβαίνοντας ένα σκαλοπάτι οι Ελληνες σε μια οικονομία υψηλής παραγωγικότητας και τεχνογνωσίας. Εκείνοι θα έκαναν ξανά την Ελληνική γλώσσα διεθνή. Εκείνοι θα γίνονταν οι τοπικοί συνεργάτες, των εξωστρεφών Ελληνικών εγχειρημάτων, όταν θα γύριζαν στις πατρίδες τους ματσωμένοι, χαρούμενοι και ευγνώμονες.

Αντί για αυτήν την ευλογία, βρεθήκαμε με την κατάρα μίας ακόμη κοινωνικής βόμβας, που περιμένουμε με αγωνία να σκάσει. Και το μεγάλο πρόβλημα είναι, ότι όλα μας τα προβλήματα βρίσκονται στο σημείο έκρηξης ταυτόχρονα. Αν χάσουμε την ψυχραιμία μας, αν ακόμη και αυτές τις στιγμές προτάσσουμε ιδεοληψίες και ιδιοτέλειες έναντι της λογικής και της κοινής προσπάθειας, η κοινωνική κατάρρευση είναι αναπόφευκτη.

Η Ελλάδα αντιμετωπίζει πρωτόγνωρη εγκληματικότητα και ανασφάλεια, που μόνο με τις πιο μαύρες περιόδους της Τουρκοκρατίας και της Γερμανικής κατοχής μπορεί να παραλληλιστεί. Πως αντιμετωπίζουμε αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα και την ακόμα πιό τρομακτική προοπτική; Από την μία τα γνωστά τραλαλά (θα τα πάρουμε από τους κεφαλαιούχους και τότε θα φτιάξουμε σωστό κράτος) και από την άλλη ρατσιστικές υστερίες (θα διώξουμε όλους τους μετανάστες με πυροβολισμούς). Εδώ δεν μπορούμε να μειώσουμε καν την ροή λαθραίας εισόδου άμαχων και άοπλων δυστυχισμένων (μεταξύ των οποίων βρίσκονται βέβαια και κατάσκοποι, δολιοφθορείς και εγκληματίες) και θα διώξουμε αυτούς, που είναι χρόνια στην Ελλάδα; Είναι τόσο δύσκολο να γίνει (το ερμητικό κλείσιμο των συνόρων), εξυπηρετούνται σχέδια, ή απλά πρόκειται για ανικανότητα;

Αναμφισβήτητα εξυπηρετούνται και σχέδια, αλλά περισσότερο συμβάλει η ανικανότητα. Ανικανότητα της πολιτικής ηγεσίας και της δημόσιας διοίκησης να αντιληφθεί τα μηνύματα των καιρών και τις προτεραιότητες. Είπα ότι οι μετανάστες ήσαν πολύ χρήσιμοι για την Ελλάδα. Ωστόσο και οι ίδιοι έχουν κατανοήσει (όσοι τουλάχιστον σέβονται την Ελλάδα) ότι το σημείο κορεσμού έχει παρέλθει από καιρό και μάλιστα πριν την κρίση. Ισως για πολλούς να είναι βολική μία πολυεθνική Ελλάδα (για να μην αισθάνονται ξένοι) αλλά αυτό είναι άβολο για εμάς. Η ενσωμάτωση ξένων πληθυσμών είναι κάτι καλό· άλλο όμως η ενσωμάτωση και άλλο η δημιουργία εθνοταξικών και θρησκοφυλετικών (μεγάλων) μειονοτήτων και μάλιστα σε τόσο χαλεπούς καιρούς. Οσο για την σχέση των μεταναστών με την αύξηση της εγκληματικότητας, δεν βάζω όλους τους ανθρώπους στο ίδιο τσουβάλι, αλλά η ανεξέλεγκτη είσοδος και παραμονή φυσικά είναι από τους σημαντικότερους παράγοντες.

Σε πρώτη φάση πρέπει να κλείσουν άμεσα ερμητικά τα σύνορα. Όλα όσα λέγονται, ως ανυπέρβλητα εμπόδια είναι φτηνές δικαιολογίες. Αν αυτό δεν μπορούσε να γίνει στην νιρβάνα της ειρήνης, τώρα έχουμε πόλεμο με νεκρούς και τραυματίες σχεδόν καθημερινά. Δεν το έχουν καταλάβει οι δημόσιοι αξιωματούχοι; Στον πόλεμο ο στρατός πάει στα σύνορα, δεν κάθεται στα γραφεία· δεν το διδάχτηκαν αυτό οι αξιωματικοί μας στις στρατιωτικές σχολές; Αν δεν ζητάνε μόνοι τους την «υπηρεσία» στα μετόπισθεν και τους το επιβάλλουν οι πολιτικάντηδες, να απειθήσουν και να πάνε στα σύνορα να υπερασπιστούν την πατρίδα. Ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Ανδρούτσος, των οποίων θέλουν να λογίζονται επίγονοι, διαρκώς απειθούσαν στις διαταγές των αχρείων καλαμαράδων, για να κάνουν το καθήκον τους. Η μήπως μένουν στα μετόπισθεν για να «σώσουν» αλλιώς την πατρίδα; Μήπως τους βολεύει αυτή η κατάσταση αναρχίας, που διαμορφώνεται; Γι αυτό αφήνουν αφύλακτα τα σύνορα; Να μεγαλώσει η απόγνωση του κόσμου και να τους αποζητήσει ως λύση στην ανασφάλεια του; Ας απαντήσει η στρατιωτική (και η πολιτική) ηγεσία, ποιες ποινές επιβάλλονται γι αυτό το σουρωτήρι των συνόρων, όχι από ειδικούς κομάντος, αλλά από εξαθλιωμένους μετανάστες; Ο Κολοκοτρώνης επέβαλε την ποινή του φτυσίματος από όλο το στράτευμα, σε περίπτωση που δεν υπήρξε καμία συνέπεια από την ολιγωρία στην φύλαξη στρατοπέδου (και ο τιμωρηθείς πέθανε από την ντροπή του)· σήμερα με αυτές τις συνέπειες, ποιά ποινή αρμόζει στους υπεύθυνους; Αν ο στρατός δεν είναι αρκετός στον Εβρο, ας πάει όσος χρειάζεται· ποιο είναι το εμπόδιο για τις κυβερνήσεις, να το κάνουν;

Οι Τούρκοι, με τον γνωστό ιπποτισμό τους, χρησιμοποιούν δυστυχείς ανθρώπους ως πολιορκητικό κριό στα επεκτατικά τους σχέδια. Δεν λέω να γίνουμε ίδιοι· πριν προβούμε στην σκληρή, αλλά αναγκαία απώθηση αυτού του κριού, πρέπει να βάλουμε άμεσα την Ε.Ε. προ των ευθυνών της. Η FRONTEX δεν απέδωσε, η Τουρκία διαρκώς απειλεί, διαρκώς δημιουργεί προβλήματα και κανείς δεν της τραβάει το αυτί· αντίθετα το κάνουν συνέχεια σε εμάς. Όπως και νάχει όμως (είτε με τους Ευρωπαίους, είτε όχι) οι περιστάσεις επιβάλουν πλέον ακόμη και βίαιη απώθηση (προς την πλευρά της Τουρκίας) όσων μπαίνουν παράνομα. Όπως έχουν τα πράγματα το τείχος είναι το μικρότερο κακό και θα βοηθήσει, ώστε οι απωθήσεις να γίνονται λιγότερο βίαιες, αλλά ότι θα γίνουν τραγωδίες στην περιοχή, είναι βέβαιο. Δεν γίνεται όμως διαφορετικά· ας προσπαθήσουμε (όσο μπορούμε) να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους στις χώρες τους· αυτό το καράβι δεν χωράει άλλους, θα βουλιάξει. Αναμφισβήτητα θα προτιμούσα ως συμπατριώτες πολλά από αυτά τα φιλότιμα παλικάρια, που θα χαθούν στα σύνορα, από κάποια δικά μας κακομαθημένα· αναμφισβήτητα προτιμώ τους ηρωικούς Πακιστανούς, που πέθαναν, αλλά δεν εγκατέλειψαν τους άτυχους εγκλωβισμένους, από τους θρασύδειλους φασίστες διώκτες τους, αλλά δυστυχώς δεν γίνεται. Η επίδειξη τζάμπα ανθρωπισμού αυτές τις δύσκολες ώρες είναι ανευθυνότητα.

Τι γίνεται με αυτούς, που είναι μέσα στο καράβι; Ανεξάρτητα από την στάση της Ε.Ε. δεν μπορούμε (ηθικά) να τους πετάξουμε στην θάλασσα. Σε πρώτη φάση πρέπει να τους ελέγξουμε. Οποιος νομίζει, ότι κυκλοφορούν ανεξέλεγκτοι, είναι γελασμένος· απλά ελέγχονται από τον υπόκοσμο (και κάποιοι από αυτούς από εχθρικές δυνάμεις). Μύθος είναι επίσης, ότι δεν μπορούν να ελεγχθούν από το κράτος. Ιδιαίτερα όσοι είναι πιο ευάλωτοι (δηλαδή χωρίς χαρτιά) θα αποδειχτούν πιο συνεργάσιμοι, αρκεί να έχουν την υπόσχεση, ότι δεν θα καταδιωχτούν.

Δεν είναι δύσκολο, να ξεχωρίσει η φύρα από το στάρι, αν υπάρχει πολιτική απόφαση. Και η πολιτική απόφαση είναι, ότι όσοι βρίσκονται στο καράβι της Ελλάδας (Ελληνες και ξένοι) και αγωνιστούν τίμια και συνειδητά για την διάσωση του, θα αμειφθούν για την συνεισφορά τους. Η αμοιβή όμως δεν είναι δυνατόν να είναι πάντα η παραμονή, εδώ που έφτασαν τα πράγματα, αλλά θα πρέπει τουλάχιστον να είναι μία πραγματικά αξιοπρεπής επιστροφή. Δεν είναι του παρόντος να επεκταθώ, στο πως εννοώ την αξιοπρεπή επιστροφή και πρακτικές προτάσεις γι αυτό.

Σημασία έχει πως το οικονομικό βάρος γι αυτό, οφείλουν να το αναλάβουν τα ευρωστότερα μέλη της συνθήκης Σένγκεν και της ΕΕ.

Πως θα διασφαλιστεί άμεσα η δημόσια ασφάλεια; Αντί για πρόωρες συντάξεις, εργασιακή εφεδρεία, επιδόματα ανεργίας, να προσληφθούν οι άνεργοι, που παίρνουν τα επιδόματα και να μην συνταξιοδοτηθούν – εφεδροποιηθούν δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά ανάλογος αριθμός (νέων και υγειών ατόμων φυσικά) να μετατεθεί σε υπηρεσίες ασφάλειας. Αν στους 50.000 αστυνομικούς, προστεθούν άλλοι 100.000 βοηθητικοί στις περιπολίες, θα υπάρξει μία άμεση ανακούφιση στο αίσθημα της ασφάλειας.

Φυσικά δεν μπορούμε να μείνουμε σε αυτό το μέτρο, αλλά είναι το πρώτο, που πρέπει να γίνει άμεσα, για να πούμε, ότι κάναμε μία αρχή. Φυσικό είναι το προσωπικό, που μπήκε με πρόχειρες και έκτατες διαδικασίες στον τομέα της ασφάλειας, να μην είναι το καταλληλότερο. Αμέσως μετά την πρώτη αξιολόγηση (από αστυνομικούς και πολιτικούς υπαλλήλους) θα κρίνονται η παραμονή, ή νέα μετάταξη και ανάλογη αναπλήρωση των ακατάλληλων και θα ακολουθεί η σύντομη εκπαίδευση τους. Σε κατάσταση πολέμου δεν υπάρχει η πολυτέλεια χρόνου μακράς εκπαίδευσης. Ετσι κι αλλιώς δεν μιλάω για κανονικούς αστυνομικούς, αλλά για ένα έκτατο βοηθητικό σώμα, που θα συμβάλλει (με την άμεση καθοδήγηση και επιστασία της αστυνομίας) σε αυτή την κρίσιμη κατάσταση. Αυτονόητα οι κανονικοί αστυνομικοί πρέπει στο σύνολο τους να βγούν σε αστυνομική υπηρεσία και τις γραφειοκρατικές δουλειές της αστυνομίας να τις κάνουν άλλοι.

Τέλος τα συγχαρητήρια μου στην Δεσκάτη. Ολοι οι άλλοι δήμαρχοι τι προτείνουν; Τις σύντομες «διαδικασίες» του Καρατζαφέρη και της Χρυσής αυγής;

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Απριλίου 24, 2012