Παιδεραστές υπεράνω πάσης υποψίας

του Στρατή Μαζίδη 

Δύο συγκλονιστικές ιστορίες παιδεραστίας ήρθαν τους τελευταίους μήνες να ταράξουν τα λιμνάζοντα ύδατα της μουδιασμένης λόγω της κρίσης ελληνικής κοινωνίας. Αμφιβάλλω όμως πολύ αν λάβαμε και αξιολογήσαμε τα μηνύματά τους.

Βέβαια, δεν τρέφω αυταπάτες. Δυστυχώς δεν ανακαλύφθηκε τώρα ο τροχός. Η ελληνική κοινωνία έχει αποδείξει ότι μπορεί να κρύβει τα ένοχα μυστικά της πάρα πολύ καλά αντί να επιζητά την κάθαρσή της.

Ίσως γιατί έχει μεγαλύτερη σημασία να μη γίνουμε ρεζίλι, να μην αποκαλύψουμε τα πάθη μας, αλλά να διατηρήσουμε την καθώς πρέπει εικόνα μας με οποιοδήποτε κόστος και τίμημα.

Σε επίπεδο τόσο έντονης δημοσιότητας η κοινή γνώμη είχε πάνω από 15 χρόνια να ασχοληθεί με τέτοια ζητήματα και συγκεκριμένα από την υπόθεση του βιασμού και της δολοφονίας του 6χρονου Νίκου Δουρή που κατέληξε στη σύλληψη και την αυτοκτονία του πατέρα του Μανώλη, σε μια ιστορία όπου αξιόλογες έρευνες έρχονται να αμφισβητήσουν το τι τελικά συνέβη τότε.

Υπεράνω πάσης υποψίας

Αυτό που έρχονται να καταδείξουν οι νέες αυτές υποθέσεις είναι πως πλέον η διαστροφή μπορεί να καιροφυλαχτεί παντού. Ευηπόληπτα -θεωρητικά- μέλη της κοινωνίας, μιας Α ηλικίας, με οικογένεια, αποκαλύπτουν τον άλλο τους εαυτό. Όπως αυτό που αρκετοί ισχυρίζονται, ότι ο άνθρωπος μέσα του κρύβει έναν άγγελο και ένα δαίμονα.

Ο Νικόλαος Σειραγάκης, ο παιδεραστής του Ρεθύμνου ήταν εκπαιδευτικός, παντρεμένος με δύο παιδιά και προπονητής στο μπάσκετ. Αφού φρόντιζε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των παιδιών, τους έκανε πλύση εγκεφάλου παρουσιάζοντας τους μια μελλοντική ζωή όλο επιτυχία τόσο στην καριέρα τους ως αθλητές του μπάσκετ όσο και στην προσωπικής του ζωή, λέγοντας τους ότι θα γίνουν σαν εκείνον, “σπουδαίοι άνδρες” και “αυθεντίες”.

Για να φτάσουν όμως στην επιτυχία τα παιδιά θα έπρεπε να περάσουν απο μια διαδικασία “μύησης” όπως την ονόμαζε ο παιδεραστής προκειμένου να γίνουν “Σπαρτιάτες” η οποία περιελάμβανε εκτός από τη σεξουαλική επαφή και υπακοή στους κανόνες που εκείνος επέβαλλε.

Ανάγκαζε λοιπόν τα παιδιά να ασελγούν είτε μεταξύ τους είτε με εκείνον και μάλιστα οι τοποθεσίες που επέλεγε ξεπερνούν κάθε άρρωστη φαντασία. Οδηγούσε τα παιδιά ακόμα και σε ξωκλήσια, σπηλιές και νεκροταφεία, όπου τα υποχρέωνε να προχωρούν σε ερωτικές πράξεις ενώ πολλάκις βιντεοσκοπούσε τις τελετές μύησης ενώ κατά τη διάρκεια μιας εξ αυτών συνελήφθη επ’αυτοφόρω πάνω στο κρεββάτι μαζί με δύο ανήλικα αγόρια.

Αυτού του είδους οι “πρακτικές” με τη μύηση, τις “διαδικασίες” και τις “τοποθεσίες” με παραπέμπουν στο σατανισμό. Υλικές υποσχέσεις με σαρκικό αντίτιμο. Σε ιστορίες σατανιστών όπου στο όνομα του διαβόλου, βάζοντας αυτόν μπροστά ως δικαιολογία, έκαναν ότι είδους διαστροφή μπορεί να φανταστεί κανείς. Ο Σειραγάκης δε γνωρίζω αν πιστεύει στο σατανά, δεν έχει ανάγκη άλλωστε όντας ο ίδιος σατανάς, εφήρμοσε όμως κατα γράμμα αυτές τις μεθόδους.

Αντίθετα περισσότερο ορθολογιστής ο Δημήτρης Λιγομένος (ή μήπως ξελιγομένος;), προπονητής στην ποδοσφαιρική ομάδα του Πήγασου Πατησίων, ο οποίος εκμεταλλευόμενος την ιδιότητά του κέρδιζε την εμπιστοσύνη των ανήλικων παιδιών και στη συνέχεια ικανοποιούσε τις διεστραμμένες του ορέξεις στα κορμιά των αθώων αγοριών. Συνήθιζε να βιάζει τα παιδιά στο σπίτι του ή ακόμη και στα γραφεία της ομάδας! Ο 57χρονος παιδεραστής είχε σκορπίσει το φόβο των μικρών αγοριών, ηλικίας από 12 έως 14 ετών που ήταν αθλητές της συγκεκριμένης ποδοσφαιρικής ομάδας. Κάτω από το πρόσωπο του προπονητή τους τα ανήλικα θύματά τους έβλεπαν τον βιαστή τους… όπου με την προσφορά χρημάτων τα έριχνε στο κρεββάτι της ακολασίας.

Συνέπειες

Η Ελληνική Δικαιοσύνη θα κριθεί κάποια στιγμή (άραγε πότε;) να αποφασίσει για την ποινή των ανθρώπων αυτών. Άραγε όμως θα τα λάβει όλα υπόψη της;

Ένας Θεός μόνο μπορεί να γνωρίζει πως θα εκδηλωθούν στο μέλλον οι παρενέργειες αυτών των πράξεων στις ζωές των παιδιών διότι τα βιώματά και οι εμπειρίες μας καθορίζουν εν πολλοίς τη συμπεριφορά μας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα γνωστό μου ο οποίος προέκυψε ομοφυλόφιλος ύστερα από ένα αποτυχημένο αρραβώνα για να μας εκμυστηριευθεί πως όταν ήταν μικρός τον είχε βιάσει στο χωριό ο μεγαλύτερος αδερφός του. Προφανώς αυτό δε θα έγινε μονάχα μια φορά στα πλαίσια της ερμητικά κλειστής τοπικής κοινωνίας…

Ίσως και οι θύτες που απασχόλησαν την κοινή γνώμη να ήταν κάποτε θύματα. Ίσως να ευθύνεται και αυτός ο σεξουαλικός κορεσμός μιας κοινωνίας που βασίζεται πλέον πάνω στο γυμνό φτηνό ωμό κρέας. Τα πάντα κινούνται γύρω από το sex.

Είναι τυχαίο άραγε το γεγονός -και παράλληλα πόσο μας έχει προβληματίσει- το ότι σε τακτά χρονικά διαστήματα η Δίωξη του Ηλεκτρονικού Εγκλήματος συλλαμβάνει σπείρες διακίνησης άπειρου υλικού παιδικής πορνογραφίας; Ένα είδος παιδεραστών δεν είναι κι αυτοί; Ποιοι είναι αυτοί; Ποιο είναι το υπόβαθρό τους; Θυμάμαι στο τοπικό ρεπορτάζ της Αγίας Παρασκευής προ διμήνου το πόσο είχε εντυπωσιάσει ορισμένους η σύλληψη ενός 47χρονου αξιωματικού του Π.Ν.

Η Δικαιοσύνη θα πρέπει να εξαντλήσει την αυστηρότητά της την ώρα της απόφασης και η κοινωνία τη φροντίδα της ώστε να προφυλάξει ει δυνατόν περισσότερο το μέλλον των παιδιών αυτών.

Οι ευθύνες των φορέων

Για να συντελεστεί ένα έγκλημα είναι γνωστό πως χρειάζονται δύο μέρη. Ο θύτης και το θύμα. Κι ειδικά σε αυτές τις περιπτώσεις ο θύτης δεν αποκαλύπτεται, ούτε δρα εύκολα. Οι “κύριοι” αυτοί ικανοποιούσαν τις ανώμαλες ορέξεις τους είτε με χαρτζιλίκι είτε με μυήσεις είτε με απειλές σε πιθανώς πρόσφορους στόχους. Αποκάλυπταν την πραγματική τους όψη μόνο όταν αισθάνονταν ασφαλείς πως μπορούσαν να το πράξουν και μόνο αν η σιωπή θα ήταν εξασφαλισμένη.

Και στο σημείο αυτό οι ευθύνες των γονέων είναι μεγάλες, όπως επίσης της πολιτείας και των συλλόγων. Θα ξεκινήσω από τους τελευταίους.

Χρόνια ακούμε ότι επαγγελματίες σε ευαίσθητους τομείς πρέπει να υπόκεινται σε ψυχιατρικό έλεγχο ώστε να διαπιστωθούν τυχόν αδυναμίες τους. Ο Σειραγάκης όμως ήταν εκπαιδευτικός στην πρωτοβάθμια! Δεν έγινε αντιληπτός κι άραγε τον ήλεγξε ποτέ κανείς; Ο δε ξε-Λιγομένος απασχολείτο σε ιδιωτικό αθλητικό σωματείο, εκεί δηλαδή όπου οι γονείς απέδιδαν σχετικό αντίτιμο. Κατά πόσο όμως οι υπεύθυνοι του συλλόγου είχαν διασφαλίσει ότι απασχολούν ένα υγιή από όλες τις πλευρές άνθρωπο; Κατά πόσο αυτό αντιστοιχεί σε σωστή επαγγελματική συμπεριφορά;

Εκ του αποτελέσματος, καθόλου.

Και εδώ που τα λέμε, από τις φωτογραφίες των ανθρώπων αυτών δεν αποκομίζεις την καλύτερη εντύπωση.

Οι ευθύνες των γονέων

Τη μεγαλύτερη όμως ευθύνη φέρουν οι γονείς των παιδιών που αποτελούν μια εξ ίσου τραγική φιγούρα. Φανταστείτε. Έγραψαν τα παιδιά τους στο μπάσκετ ή το ποδόσφαιρο ώστε να τα κατευθύνουν στον αθλητισμό, να τους δώσουν υγιή διέξοδο εκτόνωσης/αποφόρτισης αποτρέποντας μπλεξίματα και άλλους είδους κινδύνους όπως τα ναρκωτικά ή οι κακές συναναστροφές. Τελικώς αυτό που πέτυχαν ήταν να τα κατευθύνουν στο στόμα του λύκου και μάλιστα με συνέπειες πολύ χειρότερες από αυτές που θεωρητικά απέφυγαν. Η τραγική ειρωνεία σε όλο της το μεγαλείο.

Και σαφώς ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό οι γονείς οι οποίοι ξεφορτώνουν τα παιδιά τους σε ένα γήπεδο για να ξαναπεράσουν 2-3 ώρες αργότερα να τα μαζέψουν ή τα αφήνουν εντελώς μόνα τους να πηγαινοέρχονται δίχως να τους καίγεται καρφάκι τι στην ευχή συμβαίνει εκεί που πάνε. Πλανάται πλάνην οικτράν όποιος θεωρεί ότι αυτοί οι θρασύδειλοι “κύριοι” δεν ξέρουν που να δράσουν. Και δυστυχώς δικαιώνονται απόλυτα όταν οι γονείς δεν μπορούν να αντιληφθούν πως το παιδί τους που μόλις μπήκε στο αυτοκίνητο ή άνοιξε την πόρτα του σπιτιού μετά την προπόνηση πριν λίγα λεπτά της ώρας έπεφτε θύμα μιας αποτρόπαιας πράξης.

Όπως είχε πει κάποτε πολύ σωστά ο επίσκοπος Θερμοπυλών Ιωάννης, το πρόβλημα στην εποχή μας είναι ότι κάνουμε πράγματα για τα παιδιά αλλά όχι με τα παιδιά. Τα φορτώνουμε με ένα σωρό ευθύνες και τα ξεφορτώνουμε σε γυμναστήρια, συλλόγους, ωδεία, φροντιστήρια δίχως να μας ενδιαφέρει η συνέχεια. Δεν ασκούμε έλεγχο. Δε βρισκόμαστε από πάνω όσο χρειάζεται. Δεν είμαστε δίπλα τους τόσο διακριτικά όσο χρειάζονται τα παιδιά και τόσο έντονα όσο να μας παρατηρήσουν τα μπουμπούκια της κοινωνίας όπως οι παραπάνω. Και τα παιδιά όταν είναι παραπεταμένα μέσα σε μια ατμόσφαιρα παροχών, το εισπράττουν αυτό. Δε ξεγελιούνται.

Ένας φίλος με τέσσερα παιδιά είπε μια μέρα πάνω στη συζήτηση “Α εγώ γύρισα και τους είπα. Τα χρήματά μου φτάνουν για μια γλώσσα, ένα σπορ και ένα χόμπυ στο καθένα σας”. Χαμογέλασα συγκαταβατικά. Μέσα μου όμως αναρωτήθηκα. Δουλεύοντας ο ίδιος από το πρωί ως το βράδυ και μπουκώνοντας την καθημερινότητα των παιδιών με γλώσσες, χόμπι κτλ, μήπως κάπου στην πορεία έχασε το δρόμο του και την επαφή με τα παιδιά του; Τα παιδιά πάνω και πέρα από όλα χρειάζονται και τους δύο γονείς. Ούτε τα χόμπυ ούτε τα σπορ θα τους προσφέρουν κάτι ΑΝ αισθανθούν ξεχασμένα ή δε διαβιούν σε ένα σταθερό και ασφαλές περιβάλλον.

Θα αναρωτηθεί κανείς. Θα πρέπει να τερματίσουμε την αθωότητα των παιδιών καθιστώντας τα καχύποπτα; Χωρίς περιστροφές, δυστυχώς ΝΑΙ. Τα παιδιά θα πρέπει να βγαίνουν πονηρεμένα και δασκαλεμένα από το σπίτι. Δεν είμαστε στο 1960, ούτε στο 1970 ούτε ακόμη και σε αυτό το 1990. Θα πρέπει να είναι προετοιμασμένα να αποφεύγουν τις κακοτοπιές και τις περιπέτειες. Σάφως δεν είναι το καλύτερο, είναι όμως προτιμότερο να έχεις ένα υποψιασμένο παιδί παρά μια αθώα ψυχή που της τον σφύριξε ο προπονητής για να βάζει καλύτερα καλάθια.

Τα παιδιά θα πρέπει να μάθουν από νωρίς να ασκηθούν στην κριτική σκέψη ώστε να αξιολογούν τα παραμυθάκια που σερβίρουν ορισμένα τέρατα όπως ο Σειραγάκης.

Η κοινωνία κατήντησε ζούγκλα και εκεί δεν επιβιώνουν οι αντιλόπες. Μέχρι λοιπόν να μπορέσουμε και πάλι να την καταστήσουμε κοινωνία ανθρώπων, θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί.

Κι όσο για τους δύο ανεκδιήγητους τύπους, αν υπήρχε δικαιοσύνη θα έπρεπε να τους βάλουμε σε ένα λευκό κελί δίχως τίποτε μέσα, με αναρτημένες τις φωτογραφίες των παιδιών και ανά διαστήματα να ακούγονται παιδικά κλάματα. Έπειτα αφού κλειδώναμε το κελί, θα πετούσαμε το κλειδί ξεχνώντας τι βρίσκεται εκεί μέσα.

Δημοσίευση: Απριλίου 28, 2012