Ποιά είναι τελικά η δυναμική του Τσίπρα;

Βαδίζοντας προς τις εκλογές τα χρονικά περιθώρια στενεύουν και με δεδομένο πως το πολιτικό σύστημα της χώρας δεν είναι ούτε αθώο, αλλά ούτε και ειλικρινές, όλοι μας είμαστε αναγκασμένοι να ψιλοκοσκινίζουμε τα δεδομένα που μας παρέχονται (τα περισσότερα εκ των οποίων είναι υλικό καλογραμμένης φιλομνημονιακής ή αντιμνημονιακής προπαγάνδας), προκειμένου να κοιτάζουμε πίσω και πέρα από την παρεχόμενη πληροφόρηση.

Για να το κάνουμε όμως αυτό θα πρέπει να έχουμε μία «σταθερά» στην οποία και θα πρέπει να στηριχθούμε. Η «σταθερά» αυτή είναι η καταγεγραμμένη άνοδος της ευρύτερης αριστεράς στην Ελλάδα. Και αυτή η άνοδος μπορεί να στοιχειοθετήθηκε στο αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαΐου, αλλά είχε καταγραφεί και την γνώριζαν πάρα πολύ καλά τα κόμματα του μνημονίου και οι εντολείς τους. Αυτή η συγκεκριμένη «στροφή» των πολιτών έγινε λόγω των πολύ σκληρών μέτρων του μνημονίου και της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής που αυτά επέφεραν στην χώρα, αλλά και λόγω του πολιτικού κενού που άφησε το συνεχώς συρρικνούμενο ΠΑΣΟΚ, το οποίο από την πλευρά χάνει ψηφοφόρους με ρυθμούς πολύ υψηλότερους από όσο είχε προϋπολογίσει πως μπορεί να αντέξει. Κι ενώ το ΠΑΣΟΚ καταρρέει, η αριστερά και ιδιαίτερα η αριστερά των συνιστωσών του Αλέξη Τσίπρα, έχει αρχίσει να ξεπροβάλει ως φαβορί, αφού έχει μετατραπεί σε υποδοχέα των «διαφυγόντων» εκ του ΠΑΣΟΚ (να σημειωθεί πως το «πείραμα Κουβέλη» εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ απέτυχε οικτρά), αλλά και πολιτών που προτιμούν την εύκολη προβαλλόμενη λύση του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή η εύκολη λύση (δεν πληρώνουμε και καταγγέλλουμε το μνημόνιο, η οποία ακούγεται σωστή, αλλά πάσχει από στρατηγικό σχεδιασμό και εναλλακτικές λύσεις στον σωρό προβλημάτων που θα δημιουργηθούν από την εφαρμογή της), η οποία θυμίζει το «λεφτά υπάρχουν», χαρακτηρίζει και τους ψηφοφόρους του Αλέξη Τσίπρα. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που επέλεξαν την προτεινόμενη λύση του Γιώργου Παπανδρέου. Είναι εκείνη η κρίσιμη εκλογική μάζα, η οποία συνηθίζει να μετακινείται ανάλογα με τα συμφέροντά της και επιβάλει στους περισσότερο ψύχραιμους ψηφοφόρους τις δικές της ευκαιριακές «θέσεις». Είναι το «σάπιο ΠΑΣΟΚ» που πριν λίγες ημέρες κατήγγειλε μέλος του ίδιου του ΠΑΣΟΚ και σε γενικές γραμμές χαρακτηρίζεται ως ένας αριθμός πολιτών που προτιμούν την ελπίδα της εικονικής ευμάρειας από την οδό της δημιουργικής εργασίας. Μέσα στους νυν ή και υποψήφιους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ συγκαταλέγεται, όμως, και ένας σημαντικός αριθμός πολιτών που θέλουν να ψηφίσουν κατά του μνημονίου και των εκφραστών του, με αποτέλεσμα η κρίση τους να είναι θυμική και όχι απαραίτητα ορθολογιστική, αφού ενδέχεται να ψηφίζουν ένα κόμμα που εκπροσωπεί το ελάχιστο μέρος των απαιτήσεών τους ως πολιτών.

Διανύοντας τις ημέρες του «λεφτά δεν δίνω», οι οποίες ελάχιστα απέχουν από το «λεφτά υπάρχουν», διαπιστώνουμε πως ούτε η πολιτική σκηνή της χώρας επιθυμεί να αποκοπεί από την ψευδή παροχολογία, ούτε όμως και ένα σημαντικό ποσοστό των πολιτών θέλει να αντιμετωπίσει την αλήθεια ή να ανοίξει περισσότερο την πολιτική «οπτική» του γωνία. Αποτέλεσμα αυτής της στάσης και των δύο πλευρών, είναι η χώρα να βαδίζει με μαθηματική ακρίβεια προς την κατεύθυνση επιτάχυνσης των ήδη υπαρχόντων εφαρμοσθέντων οικονομικών (και πολιτικών) μέτρων εξαθλίωσης του Ελληνικού λαού.

Κλείνοντας, να σημειώσουμε πως ούτε η συσπείρωση της Δεξιάς απαντά στο κρίσιμο ερώτημα – θέμα περί επαναφοράς της εθνικής κυριαρχίας (η απώλεια της οποίας αποτελεί όρο του υπογεγραμμένου και από αυτήν μνημονίου), ούτε η πλευρά της πρόσκαιρης συσπειρωμένης «αριστεράς» -φυσικά- τολμά να φέρει στην επιφάνεια τα εθνικά ζητήματα – προβλήματα για τα οποία έχει προ καιρού τοποθετηθεί με απόλυτη απαξία. Κανείς εκ των υποψηφίων δεν θίγει εκείνα που δεν τον συμφέρουν, τοποθετώντας έμπρακτα για μία ακόμη φορά το συμφέρον του κόμματος πάνω από το συμφέρον της πατρίδας και των πολιτών.

Μέχρι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρνει να δείχνει μέρος του "προσώπου" του, αποκρύπτοντας με επιμέλεια εκείνα που οι επιτελείς του γνωρίζουν πολύ καλά πως θα διώξουν τους ψηφοφόρους. Και, δυστυχώς, κάποιοι ασχολούνται με την οικονομία, κοιτώντας στο πορτοφόλι τους, ξεχνώντας πως ακόμη και εάν μείνουν με το πορτοφόλι τους ανέγγιχτο, υπάρχει πολύ σοβαρή πιθανότητα να μείνουν χωρίς σπίτι…! Δυστυχώς, για μία ακόμη φορά, τα προσωπικά μικροσυμφέροντα, η κακή πληροφόρηση και οι χωρίς προοπτική (εθνική) αποφάσεις, θα γίνουν οι καταλύτες που θα οδηγήσουν στην αντίθετη πλευρά από εκείνη των προσδοκόμενων…

Κωνσταντίνος

ΥΓ1: Σημειώνουμε πως είναι αποκύημα της προπαγανδιστικής φαντασίας του ΣΥΡΙΖΑ ότι δέχεται «πόλεμο προπαγάνδας». Στις περισσότερες των περιπτώσεων, απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ τοποθετούνται οι ίδιες του οι θέσεις και αφορούν κατά κόρον τα εθνικά θέματα, στα οποία ο «βαθμός» των «αριστεριζόντων συνιστωσών» μάλλον πλησιάζει –στην καλύτερη περίπτωση- το μηδέν…

ΥΓ2: Αποτελεί βεβαιότητα για τον συντάκτη πως ούτε ο Αλέξης Τσίπρας, ούτε το ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να κυβερνήσουν την χώρα. Είτε επειδή γνωρίζουν πως δεν είναι έτοιμοι για κάτι τέτοιο, είτε επειδή γνωρίζουν πως απλά... δεν μπορούν. Εάν πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να κυβερνήσει την Ελλάδα, είχε την μοναδική ευκαιρία στις διερευνητικές συζητήσεις μετά την 6η Μαΐου για να το κάνει. Όμως, επειδή όλοι στο ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν πως τα μέτρα που έρχονται θα "χαρακτηρίσουν" (με τα όποια πολιτικά αποτελέσματα) και όποιον κυβερνά εκείνη την περίοδο, προτίμησαν να διαφύγουν από την ευθύνη (και το βαρύτατο πολιτικό κόστος) και να την "πετάξουν" προς τον λαό. Τολμώντας και μία εκλογική - μετεκλογική πρόβλεψη, θα έλεγα πως ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και αν σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση (μάλλον απίθανο να συμβεί), είναι περισσότερο πιθανό να διαλυθεί -στα εξ ων συνετέθη- την επόμενη ημέρα, παρά να προτιμήσει να αναλάβει το τιμόνι της χώρας...

Δημοσίευση: Μαΐου 26, 2012