Το ποντίκι που βρυχάται

Ο υπερβολικά καταγγελτικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος δεν συνοδεύεται από ένα πραγματικό πρόγραμμα) επέφερε εκνευρισμό και στους πιο θερμούς φίλους (Ντ. Κον Μπεντίτ). Βέβαια ο Αλέξης μπορεί να σκέφτεται «προς το παρόν πρέπει να πείσω τους Ελληνες· κι αφού δεν γίνεται να ευχαριστήσω και τους Ελληνες και την ΕΕ, ας στενοχωρήσω τώρα την ΕΕ και μετά τις εκλογές θα τα βρούμε». Κινδυνεύει όμως να πάθει, ότι έπαθε το «ποντίκι» στην ταινία: Κέρδισε τον πόλεμο με την Αμερική κι έτσι έχασε την γενναιοδωρία των ΗΠΑ προς τους ηττημένους εχθρούς. Κινδυνεύουμε δηλαδή από ασύμφορες νίκες.

    Ισως ο λαός οσμίζεται αυτόν τον κίνδυνο και ίσως αποφασίσει να βάλλει τον ΣΥΡΙΖΑ στην θέση που είναι δοκιμασμένος (στην αντιπολίτευση). Αυτό δείχνουν μερικές δημοσκοπήσεις. Για τον λαό όλοι σε κάτι χρησιμεύουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξασφάλισε ήδη την υπόσχεση βελτίωσης των όρων του μνημονίου, ανεξάρτητα αν κερδίσει τις εκλογές και μάλιστα η υπόσχεση αυτή αφορά περισσότερο την περίπτωση να μην κερδίσει τις εκλογές, παρά αν τις κερδίσει (περίπτωση για την οποία μας απειλούν με έξωση). Η χρυσή αυγή ανέλαβε την αποστολή να κάνει την Ελλάδα κόλαση για υποψήφιους μετανάστες. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ εξασφάλισαν την χρηματοδότηση του πρωτογενούς ελλείμματος (τουλάχιστον) μέχρι σήμερα.

    Για τον λαό το θέμα δεν είναι η αποπληρωμή των δανείων. Αν θέλουν να τα πληρώνουμε, να μας δίνουν λεφτά να τα πληρώνουμε. Το θέμα είναι να συνεχίσουν να καλύπτουν το πρωτογενές έλλειμμα, το οποίο πρέπει να αυξηθεί μάλιστα, γιατί δεν αντέχουμε άλλο τα ζόρια…Με λίγα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε την δουλειά που θέλαμε και τώρα θα την βολέψει στην αξιωματική αντιπολίτευση με 60-70 βουλευτικούς μισθούς, επιχορηγήσεις, δάνεια και τα ρέστα. Α· όλα κι όλα· αχάριστοι δεν είμαστε, αλλά βρε Αλέξη κάτι είπε ο Ευάγγελος για επιμήκυνση του χρόνου της κοροϊδίας των κουτόφραγκων, γι αυτό μάλλον θα του δώσουμε την ευκαιρία, παρεΐτσα με τον Αντώνη και τον Φώτη να τραινάρουν την κατάσταση 2-3 χρόνια με (επιδοτούμενο) έλλειμμα και μετά πάλι εδώ είμαστε, να κάνουμε την επανάσταση μας, να βρίσουμε τους ανθέλληνες και τους τοκογλύφους, να καμαρώσουμε σαν γύφτικα σκεπάρνια για τον πολιτισμό μας και να δώσουμε γροθιά στο κατεστημένο, όταν σταματήσει να μας ταΐζει. Οσο για τις σαχλαμάρες περί δομικών αλλαγών, δεν τρέχει κάστανο. Θα ξεπουλήσουν οι μνημονιακοί τα πάντα (για να κάνουμε την δουλειά μας) και μετά, όταν με το καλό ξεκινήσουμε την επανάσταση, τα παίρνουμε πίσω με το επαναστατικό δίκαιο. Βέβαια δεν θα είναι και εύκολα αυτά τα 2-3 χρόνια, αλλά από το να κοπεί απότομα το κεχρί, προτιμότερο.

    Ετσι σκέφτεται ο «σοφός» λαός και ίσως αποφασίσει έτσι.

Επιφανειακά έξυπνη λύση: Υποταγμένη κυβέρνηση – ανυπότακτη αξιωματική αντιπολίτευση· μπαμπούλας για όσους μας αρνούνται τα χατίρια. Φυσικά έτσι η ενότητα και η εσωτερική ειρήνη πάνε περίπατο, αλλά τι σημασία έχει; Σημασία έχει να την βγάλουμε όσο το δυνατόν περισσότερο, χωρίς να σηκωθούμε από τα γραφεία μας, γιατί ως γνωστόν, εκτός του ότι είμαστε η ενσάρκωση του πολιτισμού, είμαστε Το έθνος των επιστημόνων…

Είναι δυνατόν να πιάσουμε το πηλοφόρι; Που απευθύνονται οι άξεστοι χωριάτες των συνεταιρισμών Πέλλας και Ημαθίας για την συγκομιδή του ροδάκινου; Τι μας πέρασαν; Αλβανούς ή Βούλγαρους; Αυτά είναι δουλειές για υπάνθρωπους. Εμείς με τα διπλώματα μας θα πάμε να μαζεύουμε ροδάκινα; Να τα σκίσουμε τα ρημάδια, άμα δεν μπορούμε να τους κουλαντράρουμε τους κρυόκωλους. Όχι μόνο θα την βγάλουμε 2-3 χρόνια ακόμη στην αφασία μας, αλλά κάτι θα μηχανευόμαστε πάντα και θα την σκαπουλάρουμε πίσω από τα γραφειάκια μας.

    Ένα είναι το κόμμα που κηδεμονεύει την ζωή της Ελλάδας χωρίς ανταγωνισμό: το κόμμα της γραφειοκρατικής αφασίας με ηγετική ομάδα το διεφθαρμένο μανδαρινάτο. Όλα τα άλλα (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΚΚΕ κ.λ.π.) είναι απλά ενεργούμενα του μανδαρινάτου, που τα χρησιμοποιεί όπως θέλει. Τοποθετεί τον καθένα τους στην θέση που το βολεύει, τον χρησιμοποιεί στον ρόλο που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του και στο τέλος τον πετάει σαν στιμμένη λεμονόκουπα. Τελευταίο παράδειγμα (στιμμένης λεμονόκουπας) το ΠΑΣΟΚ. Του χρωστάει περισσότερα από ότι σε όλους τους υπόλοιπους και το βρίζει περισσότερο κι από εμάς (όσους είχαμε χασούρα από την διακυβέρνηση του). Χρησιμοποίησε αριστοτεχνικά όχι μόνο τα κόμματα εξουσίας για διορισμούς, λοβιτούρες κ.λ.π. αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης για διεκδικήσεις σε αυξήσεις, επιδόματα, άδειες κ.α. προνόμια. Βέβαια εδώ ισχύει «το ένα χέρι νίβει τ` άλλο», γιατί μόνο αθώοι εξαπατηθέντες δεν είναι οι επαγγελματίες πολιτικοί (όλων των κομμάτων και των ρόλων).

    Το κόμμα της γραφειοκρατικής αφασίας είναι ένα καθαρά λαϊκό κόμμα, στο οποίο συμμετέχει η πλειοψηφεία και όχι μόνο οι γραφειοκράτες. Είναι το κόμμα που απεχθάνεται αυτό που υποτιμητικά ονομάζει «σωματική εργασία» και προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποφύγει.

Αν ένα μέλος του κόμματος ξέρει έστω και λίγα γράμματα την βολεύει (ή επιδιώκει να την βολέψει) στην γραφειοκρατία, ή κάποιο ευγενές επάγγελμα. Αν όχι, κοιτάει να γίνει αστυνομικός, δασοφύλακας, σεκιουριτάς κ.λ.π.. Ολοι κάπως την βολεύανε μέχρι τώρα και φυσικά δεν έχουν καμία όρεξη να πάνε να μαζέψουν ροδάκινα (αφού υπάρχει και το επίδομα ανεργίας και προφανώς μπόλικα κρυμμένα λίπη).

    Υπάρχει όμως και η δημοσκόπηση που δείχνει πρώτον (και με διαφορά) τον ΣΥΡΙΖΑ. Χαίρομαι για αυτήν την αξιοπρεπή επιλογή του λαού (και θα χαιρόμουν περισσότερο, αν εκτός από την εθνικοαπελευθερωτική ρητορεία υπήρχε και κάποιο σχέδιο). Γιατί είναι αξιοπρέπεια να πετάξουμε κατάμουτρα τα ευρώ, σε αυτούς που μας βρίζουν, αλλά συνεχίζουν να χρηματοδοτούν το κατρακύλισμα. Είναι αξιοπρέπεια να μπούμε οικειοθελώς στην περιπέτεια της επιβίωσης και της παλινόρθωσης, αντί να υποταχτούμε μοιρολατρικά σε εκείνους που παριστάνουν τους νοικοκύρηδες. Το τι σόι νοικοκύρηδες είναι, το βλέπουμε από συστάσεως του Ελληνικού κράτους (Χρυσοπληρωμένες αργομισθίες της Βαυαροκρατίας, κατοχικά δάνεια, πρόσφατοι χρηματισμοί των ενεργούμενων τους κ.λ.π κ.λ.π.). Το να δεχόμαστε τις «ευεργεσίες» και τις νουθεσίες εκείνων που μας έχουν κατακλέψει είναι ξεφτίλα. Το να πιστεύουμε, ότι θα την σκαπουλάρουμε, αν αποδεχτούμε την ηγεμονία τους είναι στρουθοκαμηλισμός.

    Βέβαια και το να πιστεύουμε ότι θα απαλλαγούμε από την ξεφτίλα, αλλά θα συνεχίσουμε την αφασία είναι παλαβομάρα. Η αξιοπρέπεια είναι συνώνυμο του αγώνα· του πραγματικού αγώνα, όχι της κοροϊδίας, που έχουμε συνηθίσει. Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω, πως για 4.700 θέσεις στην συγκομιδή ροδάκινου ενδιαφέρθηκαν μόνο 19 Ελληνες από τα εκατομμύρια των άνεργων και υποαπασχολούμενων, που απειλούν, ότι θα πάνε στην Αυστραλία για δουλειά !! Οσοι νομίζουν, ότι αυτή είναι η σκληρότερη και πιο κακοπληρωμένη δουλειά είναι πολύ βαθειά νυχτωμένοι και όταν ξυπνήσουν, θα είναι αργά. Την ίδια στιγμή αν προκηρυχτούν 5 θέσεις στο δημόσιο, θα βρεθούν 50 και 500.000 υποψήφιοι. Με τέτοια μυαλά δεν υπάρχει αξιοπρεπής δρόμος· υπάρχει μόνο η υποταγή. Ο τίτλος του ανυπότακτου δεν δίνεται σε παράσιτα και λουφαδόρους. Το ότι θα μας πληρώνουν, γιατί είμαστε απόγονοι του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη (και θα τους την λέμε κιόλας) είναι όνειρα θερινής νυκτός. Το παραμύθι που πουλάγαμε δεν πρόκειται να τελειώσει· τελείωσε ήδη· και όσο εμείς «πουλάγαμε» το παραμύθι μας οι κουτόφραγγοι μας ετοίμαζαν την θηλιά. Ή παραδεχόμαστε, ότι είμαστε άχρηστοι και βάζουμε το κεφάλι στην θηλειά, ή κάνουμε σάλτο για την μεγάλη περιπέτεια, που θα ξαναφέρει την (πραγματική) ακμή στο έθνος των Ελλήνων.

    Δεν ξέρω ποιες δημοσκοπήσεις θα επιβεβαιωθούν. Αυτό που ξέρω είναι, ότι αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα αυτήν την στιγμή, είναι κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Δεν χρειαζόμαστε αντιπολίτευση· ας μείνουν στην αντιπολίτευση το ΚΚΕ (αν επιμείνει στην άρνηση) και η χρυσή αυγή (η οποία πρέπει να αποκλειστεί εντελώς από την βουλή). Ολοι οι υπόλοιποι πρέπει να συμμετέχουν· μόνον έτσι θα έχουμε τα καλά της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τα μειονεκτήματα μίας καθαρά αριστερής (και κυρίως ανέτοιμης) κυβέρνησης. Η Ελλάδα δεν χρειάζεται ούτε κεντροδεξιά, ούτε κεντροαριστερή, ούτε αριστερή κυβέρνηση. Καμιά τους δεν μπορεί να τα βάλλει ούτε με τους εξωτερικούς, ούτε με τους εσωτερικούς εχθρούς. Καμιά τους δεν μπορεί να αντισταθεί στο μανδαρινάτο. Καμία δεν θα μετρήσει ως υπολογίσιμος συνομιλητής στο εξωτερικό. Η κυβέρνηση εθνικής ενότητας είναι από μόνη της απάντηση σε κάθε εξωτερική επιβουλή (και θα υπάρξουν πάρα πολλές).

    Ο λαός μίλησε με ελεύθερη βούληση στις προηγούμενες εκλογές και τώρα εξαναγκάζεται να «διορθώσει» την ψήφο του υπέρ των βασικών διεκδικητών. Αυτό από μόνο του δείχνει τον «σεβασμό» τους στις δημοκρατικές αρχές και σε εμάς τους πολίτες. Προτάσσουν τις δήθεν ιδεολογικές τους διαφορές, τα δήθεν προγράμματα και την δήθεν διαφορά ηθικού δυναμικού των στελεχών τους για να δικαιολογήσουν την άρνηση συνεργασίας και την άσκοπη περιπέτεια των επαναληπτικών εκλογών (και χάσιμο πολύτιμου χρόνου). Και οι δύο πόλοι του νέου δικομματισμού βάζουν τα θεμέλια του διχασμού. Τυφλωμένοι από την ματαιοδοξία τους απορρίπτουν την μοναδική περίπτωση ανάκαμψης· την εθνική ενότητα.

    Οι μεν παριστάνουν τους μεγάλους οικονομολόγους και απειλούν με την συντέλεια της Ελλάδας, αν φύγουμε από το ευρώ (θεωρώντας μάλιστα αυτονόητο ότι θα εκδιωχτούμε, αν δεν ξανααναλάβουν οι ίδιοι)  και δεν μένουν τουλάχιστον σε αυτό, αλλά «καταγγέλλουν» για μύχιους πόθους, όσους δεν ενστερνίζονται την τακτική της υποταγής στα κελεύσματα της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Οι αντίθετοι τους είναι το κόμμα της δραχμής, που καραδοκεί με τα κρυμμένα ευρώ να εξαγοράσει την Ελλάδα κοψοχρονιά… [ Σιγά ρε παιδιά· κάντε λίγο κράτει στις «καταγγελίες» της δεκάρας. ]

    Οι δε πάλι δεν μπορούν να συγκυβερνήσουν με τους αποτυχημένους και τους διεφθαρμένους… [ Το ίδιο ισχύει και για εσάς ρε λεβέντες. Μια ευκαιρία σας δίνουμε· μην γίνεστε τόσο αλαζόνες. ]

    Και οι μεν και οι δε βάζουν φυτίλια στην εθνική ενότητα προς χάριν των μικροκομματικών τους επιδιώξεων. Αυτές τις ώρες, αυτή η πρακτική δεν είναι απλά ανευθυνότητα· είναι σχεδόν εθνική προδοσία.

Ελπίζω τα πιο μετριοπαθή (λόγω χαμηλών ποσοστών) από τα μικρότερα κόμματα (ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ) να παίξουν σωστά τον ρόλο τους και να εξαναγκάσουν τους δύο μονομάχους σε αυτήν την κατεύθυνση. Στην πραγματικότητα οι διαφορές είναι πολύ μικρότερες από όσο παρουσιάζονται. Π.χ. Στο θέμα της διαπραγμάτευσης ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει (πολύ σωστά) την σκληρή γραμμή (που ήδη απέδωσε καρπούς) γιατί δεν είναι δυνατόν να προαναγγέλλουμε στους αντισυμβαλλόμενους, ότι δεν θα ρισκάρουμε με τίποτα την συμμετοχή στην ευρωζώνη. Μόνο ηλίθιος θα έκανε τέτοιες δηλώσεις, ακόμα κι αν πίστευε, ότι η έξοδος από το ευρώ είναι σίγουρη καταστροφή. Δηλαδή για διαπραγμάτευση το πάει και ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι για καταγγελία, όπως (για διαπραγματευτικούς λόγους) λέει. Από την άλλη χρειαζόμαστε και τους «μαλακούς» στην κυβέρνηση, για να δώσουμε το μήνυμα, ότι θέλουμε πραγματικά να βρούμε μία λύση και δεν πάμε για πόλεμο με την ΕΕ.

    Δυστυχώς δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος για την προοπτική σύστασης μίας τέτοιας κυβέρνησης. Εάν βγεί πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ, το πιθανότερο είναι να κάνει κυβέρνηση με ΔΗΜΑΡ και Ανεξάρτητους Ελληνες, ενώ αν βγεί πρώτη η ΝΔ, με ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Και στις δύο περιπτώσεις εκτιμώ ότι στα δύσκολα πολλοί θα φύγουν από την κυβέρνηση και εντός του 2012 θα έχουμε πάλι εκλογές, ή πολύ χειρότερες εξελίξεις.

    Ο λαός πρέπει να επιβάλει στα κόμματα να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Και όταν λέω ο λαός εννοώ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑ. Ο κάθε πολίτης πρέπει να εξαναγκάσει τα στελέχη του κόμματος που ψηφίζει, να δώσουν προεκλογική δέσμευση για την μετεκλογική συνεργασία σε κυβέρνηση που θα περιλαμβάνει και τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και τους Ανεξάρτητους Ελληνες και την ΔΗΜΑΡ.

    Να κοπούν άμεσα τα «εμείς είμαστε αντιμνημονιακοί, ενώ εσείς είσθε μνημονιακοί» και τα «εμείς εκπροσωπούμε τον λαό, ενώ εσείς εκπροσωπείτε το κεφάλαιο και τα ξένα συμφέροντα». Ολοι δηλώνουν ότι θέλουν την επαναδιαπραγμάτευση και εφόσον ψηφίζονται από μεγάλη μερίδα του λαού, δικαιούνται να συμμετέχουν στην απόπειρα παλινόρθωσης. Να κοπούν οι αποκλεισμοί τύπου «δεν θα συμμετέχει ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος». Αντιστοίχως να κοπούν τα περί κόμματος της δραχμής, περί ανεύθυνων λαϊκιστών κ.λ.π.. Όλα αυτά να κοπούν ΤΩΡΑ, ΑΜΕΣΑ, ΠΡΙΝ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ. Οι στιγμές για την κοινή μας πατρίδα είναι κρίσιμες και δεν έχουμε περιθώρια για ανούσιες έριδες, που κρύβουν πονηρές προθέσεις.

    Από αρχαιοτάτων χρόνων είναι αποδεδειγμένο, ότι οι αδιάλλακτοι κήνσορες της ιδεολογικής καθαρότητας και οι ανυποχώρητοι στυλοβάτες της πολιτικής ηθικής, είναι αυτοί ακριβώς που αρπάζουν την κουτάλα, όταν καταφέρουν να υποκλέψουν την εξουσία. Θυμάμαι τις σκατόφατσες που κομπορρημονούσαν, ότι έβαλαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας την «επάρατη» δεξιά, αλλά και τις άλλες σκατόφατσες που μας «απελευθέρωσαν» από το διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ. Οι δύο όψεις του ίδιου κάλπικου νομίσματος. Το ίδιο βλέπω και σήμερα· πονηράκλες και από τις δύο μεριές που αδημονούν να σκυλεύσουν το κουφάρι της Ελλάδας. Δεν τους πειράζει τόσο το να μην κερδίσουν τις επόμενες εκλογές, γιατί μπορούν να περιμένουν την σειρά τους. Αυτό που δεν μπορούν να ανεχτούν, είναι να συμμετέχει το κόμμα τους στην κυβέρνηση υπό τον έλεγχο άλλων κομμάτων (γιατί δυσκολεύονται στις ρεμούλες). Υπάρχει και ένας ακόμα λόγος· στην εθνική Ελλάδας δεν υπάρχει χώρος για τους μέτριους και όλοι αυτοί οι «αδιάλλακτοι» είναι κάτω του μετρίου. Ο βαθύς κομματικός μηχανισμός των «αδιάλλακτων»  (όλων των κομμάτων) είναι η πέμπτη φάλαγγα του διεφθαρμένου μανδαρινάτου.

    Απευθύνομαι στους συμπολίτες και τους καλώ να επιβάλλουν την κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Μπορούν να το κάνουν· μπορούν να αντισταθούν στον διχασμό που πάνε να επιβάλλουν οι κομματικοί μηχανισμοί. Η κυβέρνηση εθνικής ενότητας δεν είναι η λύση στην κρίση· είναι ο ελάχιστος όρος για να ξεκινήσει μία σοβαρή προσπάθεια.

    Η λύση είναι η αμετάκλητη απόφαση του λαού για τον έντιμο αγώνα της παραγωγικής εργασίας. Η αισιοδοξία (σε εμένα) δεν πρόκειται να επανέλθει, αν δεν δω τα Ελληνόπουλα (χαρούμενα) στην συγκομιδή των καρπών της Ελληνικής γης. Αν πάρουμε αυτή την απόφαση, τίποτα δεν με φοβίζει για το μέλλον της Ελλάδας. Κανείς δεν θα μπορεί να μας εκβιάσει· κανείς δεν θα μπορεί να μας απειλήσει για τίποτα. Αν επιμένουμε στην ιδεολογία της λούφας και της παραλλαγής, ούτε η κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ούτε το ευρώ, ούτε η δραχμή, ούτε όλοι οι μάγοι της οικονομίας και της πολιτικής δεν μπορούν να μας σώσουν από τον όλεθρο.

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Ιουνίου 09, 2012