Το χρονικό της άρνησης της πραγματικότητας και της καλλιέργειας ψευδαισθήσεων!

του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου

1.            Οι πολιτικοί αρχηγοί αρνούνται να αποδεχτούν την πραγματικότητα και να την παρουσιάσουν στον λαό ως έχει, ενώ καλλιεργούν υπέρμετρες προσδοκίες και ψευδαισθήσεις στους πολίτες.  Στο ίδιο πλαίσιο κινούνται και τα ΜΜΕ, στη μεγάλη τους πλειοψηφία. 

α) Αρνούνται να δεχτούν οι ίδιοι και να παρουσιάσουν στον λαό την πραγματικότητα:

- Πρώτο, ότι, σήμερα που έχουμε αποκλειστεί από τις αγορές, εκείνοι που μας δανείζουν είναι οι δεκάξι λαοί της Ευρωζώνης, που καθένας τους έχει τα δικά του συμφέροντα και επιβάλλει τη δική του θέληση στο Κοινοβούλιο και την Κυβέρνησή του, και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που οι αποφάσεις του παίρνονται από ένα πολυμελές διοικητικό συμβούλιο από εκπροσώπους λαών, με τα δικά του, καθένας τους, συμφέροντα.

- Δεύτερο, ότι τους όρους δανεισμού τους θέτουν ουσιαστικά εκείνοι που κατέχουν το χρήμα, δηλαδή, στον καπιταλιστικό κόσμο που ζούμε, οι «αγορές», που το παρέχουν στα κράτη, τράπεζες, επιχειρήσεις, ανάλογα με το τι οι ίδιες πιστεύουν για την αξιοπιστία, τη συμπεριφορά και τις ικανότητές τους.

- Τρίτο, ότι οι ευρωπαϊκές και διεθνείς ρυθμίσεις, όπως κάθε φορά ισχύουν, είναι υποχρεωτικές και για μας, ενώ τροποποιήσεις τους μπορεί να γίνουν με θεσπισμένες διαδικασίες, με συμμετοχή και των άλλων λαών, όχι με μονομερείς δικές μας αποφάσεις.

- Τέταρτο, ότι αθέτηση διεθνών υποχρεώσεων έχει για τον αθετούντα μακροχρόνιες, εξαιρετικά δυσμενείς πολιτικές και οικονομικές συνέπειες.   

β) Καλλιεργούν υπέρμετρες προσδοκίες και ψευδαισθήσεις στους πολίτες.

Ο λαός, «ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος», βομβαρδίζεται και σήμερα, όπως εδώ και σαράντα χρόνια, με ανοησίες, απατηλές υποσχέσεις, αοριστολογίες, υποδείξεις για  «πανάκειες» και «αποδιοπομπαίους τράγους» και συνθήματα του τύπου:

- Θα φτιάξουμε μια «άλλη Ευρώπη», μια «Ευρώπη των λαών και όχι των πλουτοκρατών».

- Θα καταργήσουμε το Μνημόνιο, αλλά θα παραμείνουμε στην Ευρωζώνη.

- Θα διαγράψουμε το «επαχθές» χρέος.  

- Θα τροποποιήσουμε το Μνημόνιο σε εφτά, οκτώ ή δεκαοχτώ σημεία.

- Θα κρατήσουμε σε δημόσιο έλεγχο τις τράπεζες, τους τομείς στρατηγικής σημασίας...

- Θα αξιοποιήσουμε αλλά δεν θα ξεπουλήσουμε τη δημόσια περιουσία...

2.            Την πρακτική της άρνησης της πραγματικότητας και της καλλιέργειας υπέρμετρων προσδοκιών εφάρμοσαν οι πολιτικοί ηγέτες μας σε όλες ανεξαιρέτως τις κρίσιμες στιγμές της κρίσης, από το 2009 μέχρι την προκήρυξη των εκλογών του περασμένου Μαϊου.

α) Οι Παπανδρέου, Αλαβάνος και ορισμένα ΜΜΕ, στις αρχές Μαρτίου 2009, αντέδρασαν εντελώς αρνητικά στην πρόσκληση Καραμανλή για συνεννόηση σε έξι βασικά σημεία, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κρίση (αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης στο πλαίσιο των αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, περιορισμό του χρέους, περιορισμό του ελλείμματος, άσκηση κοινωνικής πολιτικής εντός των δημοσιονομικών ορίων, ειδικές δράσεις για κλάδους και ομάδες πληθυσμού που πλήττονται από την κρίση, αυτοσυγκράτηση όλων ως προς τις διεκδικήσεις τους), αντί να δεχτούν τις  αυτονόητες αυτές προτάσεις και να απαιτήσουν την εξειδίκευσή τους και την επ’ αυτών συζήτηση, ώστε όλοι μαζί να καταλήξουν σε συγκεκριμένες αποφάσεις:

- Ο Παπανδρέου, δηλώνοντας πως η κυβέρνηση δεν έχει “ολοκληρωμένο πρόγραμμα εξόδου από την κρίση”, αλλά “ζητά απλώς μια λευκή επιταγή για να συνεχίσει αδιέξοδες πολιτικές”, ενώ “η Χώρα χρειάζεται μια νέα κατεύθυνση, και αυτό σημαίνει μια νέα κυβέρνηση”.

- Ο Αλαβάνος, λέγοντας ότι τα έξι σημεία του πρωθυπουργού είναι “τι δεν πρέπει να γίνει”, ενώ η αντιμετώπιση της κρίσης απαιτεί “βαθιές αλλαγές και όχι επιφανειακές συμφωνίες…”.

- Τα ΜΜΕ, στην πλειοψηφία τους, κατακρίνοντας ή ειρωνευόμενα την πρόταση για “συννεννόηση στα αυτονόητα” (“Οι πολιτικοί αρχηγοί δεν προσφέρουν το άλλοθι της συναίνεσης” (“Βήμα”), “Η παράσταση έλαβε τέλος” (“Ελευθεροτυπία”), “Ρελάνς Γιώργου στη συναίνεση. Πας αδιάβαστος στην Ευρώπη” (“Νέα”)).

β) Ο Καραμανλής υπέκυψε στις πιέσεις της αντιπολίτευσης και των ΜΜΕ και προκήρυξε τις εκλογές του Οκτωβρίου 2009, αντί να επιχειρήσει να υλοποιήσει τις επώδυνες αλλά απαραίτητες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και να αφήσει στη Βουλή την ευθύνη να τις σταματήσει, ανατρέποντάς τον.

γ) Ο Παπανδρέου, μετά τις εκλογές του 2009, δεν θέλησε να δεχτεί πως «λεφτά δεν υπάρχουν» και πως έπρεπε επειγόντως να παρθούν τα επώδυνα μέτρα που οι περιστάσεις επέβαλαν, με συνέπεια την άνοδο των spreads του δανεισμού μας σε απαγορευτικά επίπεδα, τον αποκλεισμό της Χώρας από τις αγορές και την προσφυγή μας στην Τρόικα.

δ) Ο Σαμαράς καταψήφισε το 1ο Μνημόνιο (του Μαϊου 2010) και ξεκίνησε έναν, εκ των προτέρων χαμένο, “ανένδοτο αγώνα” εναντίον του, αντί να πει στον λαό δυο απλές κουβέντες (όπως έκανε, μετά από δεκαεπτά μήνες, για το 2ο Μνημόνιο):

- Το Μνημόνιο περιλαμβάνει τρία μέρη: Τον δανεισμό μας, που τον δέχομαι, τα διαρθρωτικά μέτρα με τα οποία συμφωνώ και τα μέτρα λιτότητας, με τα οποία απολύτως διαφωνώ.   

- Επειδή όμως τα τρία αυτά μέρη του Μνημονίου μας δίνονται ως “πακέτο”, χωρίς  δυνατότητα να πάρουμε μόνο ό,τι μας αρέσει, είμαι υποχρεωμένος να το δεχτώ, αλλά θα κάνω τα πάντα ώστε τα επώδυνα μέτρα λιτότητας να τροποποιηθούν με την επαναδιαπραγμάτευσή του.

ε) Οι Παπανδρέου, Σαμαράς, τον Ιούνιο 2011, αρνήθηκαν, με αστείες δικαιολογίες, να συμφωνήσουν στον σχηματισμό κυβέρνησης κοινής εμπιστοσύνης που θα διαπραγματευόταν με την Τρόικα το Μνημόνιο, αντί να κάνουν τουλάχιστον ό,τι έκαναν αργότερα, με καθυστέρηση τεσσάρων μηνών, με την κυβέρνηση Παπαδήμου.

στ) Οι Σαμαράς, Βενιζέλος, τον Νοέμβριο 2011, δεν βοήθησαν στον σχηματισμό μιας κυβέρνησης (Παπαδήμου) πραγματικής συνεργασίας, ολιγομελούς, αποδοτικής, μεγαλύτερης διάρκειας ζωής, που θα διαπραγματευόταν με την Τρόικα το Μνημόνιο και θα άρχιζε να εφαρμόζει αυτά που θα αποφασίζονταν, όπως έκαναν οι πολιτικοί ηγέτες της Ιταλίας, αλλά, αντίθετα, έσυραν τη Χώρα δυο φορές σε πρόωρες εκλογές, με χάσιμο πολύτιμου χρόνου και χρήματος και χειροτέρευση της κατάστασης της Χώρας.

3.            Η άρνηση της πραγματικότητας και οι ψευδαισθήσεις συνεχίστηκαν κατά τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις, τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης και μετά.

Όταν όλοι οι ηγέτες των άλλων δεκάξι χωρών της Ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, χωρών της Αμερικής, ακόμα και του G8, χωρίς καμιά εξαίρεση, μας διαμηνύουν μονότονα και καθημερινά, πολύ πριν από, αλλά και μετά, τις εκλογές, μέχρι και σήμερα, ότι η παραμονή της χώρας μας στην Ευρωζώνη δεν θα είναι δυνατή αν δεν τηρήσουμε τις συγκεκριμένες δεσμεύσεις μας, οι δικοί μας πολιτικοί ηγέτες συνεχίζουν να έχουν ψευδαισθήσεις και να υπόσχονται τα συνήθη δικά τους, τα γενικόλογα και τα εκτός πραγματικότας:

α) Οι τρεις που στηρίζουν την Κυβέρνηση μας υπόσχονται:

- Ο Σαμαράς τα «18 μέτρα» της ΝΔ, με τα οποία «θα αλλάξουμε τα πάντα! Και το μοντέλο της Οικονομίας που χρεοκόπησε και το σύστημα της διακυβέρνησης που απέτυχε (…) και τη γραφειοκρατία της Δημόσιας Διοίκησης, για να ’χουμε επί τέλους Ανάπτυξη, (…) και το σύστημα διακυβέρνησης”.

- Ο Βενιζέλος τα “8 σημεία” του ΠΑΣΟΚ, “για το πώς θα προχωρήσει η χώρα και δεν θα υπάρξει νέα τραυματική εμπειρία ανάλογη εκείνης κατά την περίοδο των διερευνητικών εντολών, που ακολούθησαν τις εκλογές της 6ης Μαΐου”.

- Ο Κουβέλης τις  “7 προτάσεις” της ΔΗΜΑΡ, “για τη σταδιακή απαγκίστρωση από το Μνημόνιο”.

- Και οι τρεις μαζί τα πολυάριθμα μέτρα της “συμφωνίας” μεταξύ των τριών πολιτικών αρχηγών “που συμμετέχουν (;;;) στην κυβέρνηση”, με στόχο η Κυβέρνηση “να αντιμετωπίσει την κρίση, να ανοίξει το δρόμο της Ανάπτυξης, να αναθεωρήσει όρους της Δανειακής Σύμβασης (Μνημονίου)”  και “να δημιουργήσει τις συνθήκες για να βγει οριστικά η χώρα από την κρίση, καθώς κι από την ανάγκη εξάρτησης από δανειακές συμβάσεις στο μέλλον”.

β) Οι τρεις της Αντιπολίτευσης –Τσίπρας, Καμμένος, Μηχαλολιάκος– μας υπόσχονται την ανατροπή του Μνημονίου. 

γ) Ο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Τσίπρας, ιδιαίτερα, μακράν πρωταθλητής στο άθλημα των ψευδαισθήσεων, όχι απλώς “υπόσχεται” αλλά, με τα δύο επίσημα Εκλογικά Προγράμματα του ΣΥΡΙΖΑ, “έχει δεσμευτεί” ότι:

- “η πρώτη πράξη της κυβέρνησης της Αριστεράς θα είναι η ακύρωση του Μημονίου και των εφαρμοστικών του νόμων”,

- θα διαγράψει το “επαχθές χρέος”,

- “θα εθνικοποιήσει και στη συνέχεια θα κοινωνικοποιήσει” τις τράπεζες,

- “θα παγώσει τις ιδιωτικοποιήσεις των στρατηγικής σημασίας για την εθνική οικονομία δημόσιων οργανισμών που πέρασαν στο ειδικό ταμείο”,

- θα επαναφέρει “σταδιακά υπό δημόσιο έλεγχο επιχειρήσεις όπως ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ, ΕΛΤΑ, ΕΥΔΑΠ”…

…και μύρια άλλα “θα”.  

Και όλα αυτά… κρατώντας την Ελλάδα στην Ευρωζώνη και την Ευρώπη!!! (ασήμαντη λεπτομέρεια το ότι, εκτός από τις τις συμφωνίες με τα κράτη της Ευρωζώνης, έχουμε εδώ και χρόνια υπογράψει συμφωνίες με την Ευρωπαϊκή Ένωση για την απελευθέρωση των αγορών στην ηλεκτρική ενέργεια, τις τηλεπικοινωνίες, τις μεταφορές κ.λ.π.!).

Μήπως άραγε “το ανώτατο στάδιο του σοσιαλισμού”  δεν είναι πλέον “ο κομμουνισμός” αλλά  “ο πολιτικός σουρεαλισμός”;        

4.           Ας ευχηθούμε να ανοίξουμε όλοι τα μάτια μας και να δούμε, γιατί «όποιος δεν χρησιμοποιεί τα μάτια του για να δει θα τα χρειαστεί σίγουρα για να κλάψει»! (Ζ. Π. Σαρτρ).

Δημοσίευση: Ιουλίου 03, 2012