Μεταρρυθμίσεις και ξεπουλήματα

     Ολες οι πολιτικές δυνάμεις και όλοι οι πολίτες μιλάμε για την ανάγκη μεγάλων μεταρρυθμίσεων. Ολοι το ίδιο λέμε, αλλά καθένας εννοεί διαφορετικά πράγματα. Οι απλοί πολίτες και επαγγελματίες εννοούμε, ότι αυτή η γραφειοκρατική γάγγραινα δεν περπατάει άλλο και πρέπει να κόψουμε τα σάπια κομμάτια. Κάποιοι άλλοι όμως, πίσω από το καθολικό αίτημα της μεταρρύθμισης κρύβουν  τις πονηρές τους επιδιώξεις, στις οποίες φόρεσαν τον μεταρρυθμιστικό μανδύα. Π.χ. μας ζαλίζουν τα κανάλια, γιατί ακόμη δεν ξεπουλήθηκε ο ΟΣΕ. Αυτό κατά την γνώμη των «σοβαρών» αναλυτών τους θα ήταν σοβαρή μεταρρύθμιση!! Δεν λέω, ότι ντε και καλά ο ΟΣΕ πρέπει να είναι κρατικός, αλλά το να τον πουλήσεις μπιρ παρά, όταν οι τιμές κατρακυλούν, δεν είναι μεταρρύθμιση· είναι σκύλευση της δημόσιας περιουσίας και εθνική μειοδοσία (εκτός βέβαια αν υπάρχει η πρόβλεψη για επιπλέον τίμημα, όταν θα αποκατασταθεί η ηρεμία στις αγορές και αρχίσει κερδοφορία, ή ανέβουν οι τιμές των μετοχών, που θα εκποιηθούν). Αυτό δεν μπορούν να το καταλάβουν εκείνοι που ανέλαβαν το δημοσιογραφικό αβαντάρισμα του ξεπουλήματος;

     Ενώ καθημερινά ακούμε τουλάχιστον δέκα φορές την γκρίνια, γιατί δεν πουλήθηκε ακόμη ο ΟΣΕ, για τους μηχανισμούς εκείνους που κατατυραννούν τον πολίτη και τον επαγγελματία μόνον ψίθυρους ακούμε. Γιατί; Γιατί αυτό δεν ενδιαφέρει την τρόικα. Την τρόικα την ενδιαφέρει το φαστ τρακ μόνο για τους έξωθεν επενδυτές. Για τους ιθαγενείς πολίτες και επαγγελματίες μια χαρά είναι οι μηχανισμοί που τους εξοντώνουν. Για την τρόικα αυτό που έχει σημασία είναι να ξεπουληθούν τζάμπα όλες οι προσοδοφόρες, ή πιθανά προσοδοφόρες επιχειρήσεις. Γι αυτό επιμένουν στο άμεσο ξεπούλημα, το οποίο βαφτίζουν «μεταρρύθμιση». Μας έχουν βάλει το μαχαίρι στον λαιμό, για να πάρουν τον ΟΠΑΠ με τίμημα τα κέρδη δύο ετών!! Γιατί δεν κάνουν και στις χώρες τους τέτοιες «μεταρρυθμίσεις»;

     Μία άλλη «μεταρρύθμιση», που επίσης αρνούνται να εφαρμόσουν στις χώρες τους είναι η μείωση μισθών και συντάξεων. Αφού είναι τόσο σωστό, γιατί δεν το κάνουν; Γιατί έτσι θα καταρρεύσει η εσωτερική αγορά, όπως κατέρρευσε η δική μας και θα καταρρακωθούν οι πολίτες. Από την άλλη και εμείς είχαμε δεκαετίες μεγάλης άνεσης για να μεταρρυθμίσουμε το κράτος και την οικονομία προς την κατεύθυνση της παραγωγικότητας και δεν κάναμε απολύτως τίποτα. Ή μάλλον κάναμε το ακριβώς αντίθετο δημιουργώντας ακόμη πιο αλλοπρόσαλλους μηχανισμούς, που κατάπιναν τους περισσότερους πόρους και καταπόντιζαν κάθε έντιμη παραγωγική προσπάθεια.  Μήπως αλλάξαμε όμως το παραμικρό, αφότου πήραν φωτιά τα μπατζάκια μας; Όχι. Μήπως μας πιέζουν οι τροϊκανοί γι αυτό; Καρφί δεν τους καίγεται· αυτοί απαιτούν άμεσο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, απολύσεις από το δημόσιο, μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα και φάστ τράκ μόνο για πάρτι τους. Όχι μόνο αδιαφορούν για τις αντιπαραγωγικές δομές του δημοσίου, που παραμένουν άθικτες, αλλά πιέζουν όσο μπορούν (με φορομπηχτικά μέτρα) για την πλήρη εξόντωση του ιδιωτικού παραγωγικού τομέα. Το μόνο που τους ενοχλεί στον δημόσιο τομέα, είναι το μέγεθος του, που δεν αφήνει περιθώρια, να οικειοποιηθούν εκείνοι την μερίδα του λέοντος από τα δημόσια έσοδα. Γι αυτό απαιτούν άμεση συρρίκνωση και μάλιστα κυρίως των κοινωνικών υπηρεσιών, καθώς επίσης κι οργανισμών που δεν έχουν να κάνουν με την ταλαιπωρία πολιτών και επαγγελματιών. Οργανισμών που ενδεχομένως δεν απέδωσαν όσο θα έπρεπε, γιατί μολυσμένοι από την δημοσιοϋπαλληλίστικη νοοτροπία, δεν είχαν την απαιτούμενη παραγωγικότητα, αλλά δεν είναι άχρηστοι σε ένα σοβαρό κράτος (π.χ. ΙΓΜΕ). Για τους πολυποίκιλους μηχανισμούς χαρατσώματος και ταλαιπωριών δεν ζητάνε καμία αλλαγή, καμία κατάργηση, καμία συγχώνευση. Ανικανότητα των περιβόητων νοικοκυραίων του βορρά, ή σατανικά σχέδια; Οποια κι αν είναι η απάντηση, το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς;

     Εμείς πρέπει να εξυγιάνουμε τις δομές της οικονομίας μας ανεξάρτητα με το τι θα γίνει με την ευρωζώνη, με την ΕΕ, με τις εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία κ.λ.π.. Η πραγματική μεταρρύθμιση δεν είναι παραχώρηση σε οποιονδήποτε απαιτητικό δανειστή· είναι νομοτελειακή αναγκαιότητα, που αν δεν εκπληρωθεί θα υποστούμε τις επώδυνες συνέπειες της συνεχιζόμενης ολιγωρίας.

     Η στάση των τριών κυβερνητικών κομμάτων (με κάθε θυσία παραμονή στο ευρώ) είναι εξίσου δογματική με την στάση του ΚΚΕ (άμεση αποχώρηση από ΕΕ) και φυσικά το ίδιο παράλογη. Η λογική λέει, ότι παραμένω σε μία κολεγιά, αν και όσο με συμφέρει και δεν διατυμπανίζω στον αντισυμβαλλόμενο, ότι δεν θα τον εγκαταλείψω με τίποτα, όταν μάλιστα σκοπεύω… να «επαναδιαπραγματευτώ». Αφού πριν τις εκλογές έκαναν σημαία τους την υποταγή, φυσικό είναι τώρα να έχουν μηδενική ικανότητα διαπραγμάτευσης και να την μεταθέτουν για μετά την «μεταρρύθμιση»… Φυσικά οι πιέσεις των «ευρωεταίρων» για τον χαρακτήρα της «μεταρρύθμισης» (γενικό ξεπούλημα) είναι ασφυκτικές. Το πώς θα αντιδράσουν σε αυτές τις πιέσεις, είναι προδιαγεγραμμένο από όσα έγιναν μέχρι σήμερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε το σύνθημα του στρίβειν δια αυτοτοποθέτησης στην αντιπολίτευση. Φυσικό ήταν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ να επιλέξουν την αφ υψηλού «στήριξη» της κυβέρνησης. Το ότι ουσιαστικά δεν συμμετέχουν, δείχνει καθαρά τις προθέσεις τους. Το πότε ακριβώς θα «εξεγερθούν» δεν είναι προβλέψιμο, καθώς τους πρόλαβαν ήδη τεχνοκράτες (Ράπανος) και νεοδημοκράτες (Νικολόπουλος- ΔΑΚίτες). Δεν είχαν σκοπό να το κάνουν άμεσα, αλλά οι εξελίξεις πιθανότατα θα τους εξαναγκάσουν να διαχωρίσουν σύντομα την θέση τους.

     Αν τα πράγματα δεν ήσαν τραγικά, θα ήταν πραγματικά διασκεδαστική η πρόγνωση της στάσης των παικτών της πολιτικής αρένας. Όμως τώρα ισοδυναμεί με την πρόγνωση της πτώσης μας στο βάραθρο. Η τραγωδία είναι, ότι παρά την πρόγνωση, μάλλον δεν θα αποφύγουμε την πτώση.

     Η μόνη ελπίδα θα ήταν να γίνει πραγματική κυβερνητική προετοιμασία από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητων Ελλήνων, που σύντομα θα αναλάβουν. Ωστόσο ο αντιπολιτευτικός τους ζήλος, μου δείχνει, ότι μάλλον αναλώνονται στην εύκολη αντιπολίτευση, παρά στην προετοιμασία της διακυβέρνησης. Πρέπει έστω και τώρα να καταλάβουν, ότι το δύσκολο πλέον δεν είναι να καταλάβουν την κυβέρνηση (αυτό, όπως είπα, μάλλον θα γίνει πιο γρήγορα, από όσο υπολογίζουν) το δύσκολο είναι να καταφέρουν κάτι θετικό ως κυβέρνηση. Αν νομίζουν, ότι θα σωθούμε με οποιασδήποτε μορφής διαπραγμάτευση, είναι αφελέστατοι (και επικίνδυνοι). Αλλά και γι αυτό ακόμη (μία διαπραγμάτευση που θα αποδώσει έστω και μικρά οφέλη και όχι απλά αφορμή για να τα σπάσουμε με την ΕΕ και το ΔΝΤ) η επιτυχία εξασφαλίζεται μόνο από ένα επαρκές σχέδιο ανάκαμψης και όχι από το πόσο τσαμπουκάδες, ή υποταγμένοι είμαστε και βέβαια τα περιθώρια επιτυχίας είναι πλέον πολύ περιορισμένα, γιατί διεθνώς στερεύουν τα διαθέσιμα κεφάλαια.

     Αν νομίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι η δική του διαπραγμάτευση θα εξασφάλιζε περαιτέρω κάλυψη του πρωτογενούς ελλείμματος από την ΕΕ, είναι εκτός πραγματικότητας. Αυτό το παραμύθι τελείωσε. Το να πιστεύουμε ότι θα συνεχίσουμε το ίδιο βιολί με αβάντα την τσαμπουκαλεμένη διαπραγμάτευση, είναι επικίνδυνη ελαφρότητα. Για εμάς δεν υπάρχει άλλος δρόμος πλέον πέρα από το σχέδιο Β. Εδώ υπάρχει η εξής παραδοξότητα: τα κόμματα της κυβέρνησης δεν έχουν σχέδιο Β (ούτε και σχέδιο Α φυσικά) αλλά τουλάχιστον αυτά έχουν δηλώσει, ότι δεν διανοούνται την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης. Σχέδιο Β όμως δεν έχουν ούτε οι αντιμνημονιακοί, οι οποίοι υποτίθεται, ότι διάλεξαν την οδό της σύγκρουσης με την τρόικα… Σαν να λέμε, είναι σίγουροι, ότι μόλις αναλάβουν την εξουσία, οι τροϊκανοί θα χεστούν απάνω τους και θα μας γεμίσουν ευρώπουλα!!

     Αντί να εκμεταλλευτούν έστω αυτόν τον σύντομο χρόνο της υπηρεσιακής κυβέρνησης Σαμαρά και να αποπειραθούν τουλάχιστον να οργανώσουν μία σοβαρή διακυβέρνηση, ξημεροβραδιάζονται πάλι στα κανάλια και στις εκδηλώσεις προπαγάνδας. Αντί να οργανώσουν μία δημόσια ηλεκτρονική διαβούλευση με την συμμετοχή κατ αρχάς του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ και οποιουδήποτε πολίτη, ή ομάδας θα ήθελε να συμμετάσχει στην συνδιαμόρφωση των όρων και των κανόνων της οικονομίας και της δημοκρατίας, καταργούν ακόμη και την πολυφωνία των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Την διαμόρφωση του αρχηγικού χαρακτήρα του κόμματος μέσα από παλαιοκομματικές διαδικασίες, ο Αλέξης την ονόμασε «εκκλησία του δήμου» !! Άλλο πράγμα είναι η εκκλησία του δήμου Αλεκούκο κι εσύ δεν το τολμάς. Ως άλλος Αλκιβιάδης, κοιτάς να υφαρπάξεις από τον όχλο την εξουσιοδότηση για την Σικελική σου εκστρατεία με κολακείες και υποσχέσεις.

     Πραγματικά βλέπω τις χειρότερες στιγμές του Ελληνισμού να αναβιώνουν. Για πολλοστή φορά στην ιστορία, η πατρίδα χάνεται και οι εγωισμοί θριαμβεύουν. Το ότι βαριά λαβωμένος ο Ελληνισμός ανακάμπτει, δεν πρέπει να μας εφησυχάζει, γιατί ο Ελληνισμός κάποτε ανακάμπτει μεν, αλλά οι γενιές τέτοιων κρίσιμων στιγμών της ιστορίας κατακρεουργούνται. Αυτό που πρέπει να μας απασχολεί είναι οι ζώσες και οι αμέσως επόμενες γενεές· αυτή είναι η πραγματική μας πατρίδα, όχι οι «μεγάλες» ιδέες και τα ένδοξα παρελθόντα και αυτή η πατρίδα κινδυνεύει από τον απόλυτο όλεθρο.

     Επειδή λοιπόν Αλεκούκο η εκκλησία του δήμου δεν είναι του αναστήματος του Αλκιβιάδη, αλλά του Δράκοντα, του Σόλωνα, του Κλεισθένη, κοίτα τουλάχιστον να διδαχτείς από την ιστορία. Μια και δεν πρόκειται να αναβιώσεις την εκκλησία του δήμου, φρόντισε τουλάχιστον να μην βρεθείς εντελώς απροετοίμαστος, γιατί εκείνοι που θα σε ανεβάσουν στον θρόνο μετά βαΐων και κλάδων, αυτοί οι ίδιοι θα σε κυνηγήσουν.

     Αναρωτιέμαι, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ έχουν εκδηλώσει την αλληλοσυμπάθεια και την αλληλοεκτίμηση και πιθανολογούν την συγκυβέρνηση, γιατί δεν αρχίζουν από τώρα τον διάλογο διαμόρφωσης κυβερνητικού προγράμματος; Μόνοι τους δεν λένε, ότι πέρα από την αλληλοεκτίμηση έχουν και διαφορές; Πότε περιμένουν να τις λύσουν; Μετά τις εκλογές; Πιστεύουν, ότι θα έχουν τα περιθώρια, που είχαν οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις της καλοταϊσμένης αφασίας, να λένε «μα είμαστε κυβέρνηση μίας εβδομάδας» - «μα είμαστε κυβέρνηση ενός μήνα» - «μα πρίν ένα χρόνο αναλάβαμε· τι να προλάβουμε;» - «τι μπορεί να κάνει κανείς σε μία τετραετία;» Αυτά τελείωσαν· δεν θα έχουν περίοδο χάριτος ούτε μία εβδομάδα, γιατί δεν θα αναλάβουν υπό ομαλές συνθήκες.

     Το ότι ο Σαμαράς πήρε μία μικρή πίστωση χρόνου από τον λαό, οφείλεται στο καλοκαίρι, στην (απειροελάχιστη έστω) αισιοδοξία για κάποια έσοδα από τον τουρισμό, στο ότι δεν έπαυσαν εντελώς οι πληρωμές ακόμη και κυρίως στο ότι ο λαός από τον Σαμαρά δεν περιμένει ούτε ανακούφιση, ούτε δικαιοσύνη· περιμένει αυτό που υποσχέθηκε προεκλογικά, δηλαδή να μην φύγουμε από την ευρωζώνη. Ακόμη υπάρχει διάχυτη η εντύπωση στην κοινή γνώμη, ότι η ευρωζώνη είναι ένας ιστός ασφαλείας, απέναντι στην παγκόσμια κρίση. Βεβαίως όταν νοιώσει πόσο επώδυνη είναι αυτή η «ασφάλεια» καθώς και το ότι μόνο ασφάλεια δεν παρέχει πλέον η ευρωζώνη (αντίθετα σύντομα θα φανεί, ότι η ευρωζώνη θα αποτελέσει τον πυρήνα της παγκόσμιας κρίσης) ο λαός θα αλλάξει συμπεριφορά και θα εξεγερθεί.

     Προφανώς χρειάζεται κι άλλη δέσμη μέτρων, που θα κάνει τον λαό να αγανακτήσει επαρκώς, ώστε να εξεγερθεί. Σίγουρα με αυτήν την κυνικότητα το βλέπουν όλοι οι παίκτες της πολιτικής σκακιέρας:

Πρώτον˙· η ΕΕ και το ΔΝΤ βλέπουν αντιδράσεις στην Ισπανία, ενώ στην Ελλάδα τα πράγματα είναι ακόμη χαλαρά· συνεπώς (κατ αυτούς) υπάρχουν μεγάλα περιθώρια για νέα μέτρα.

Δεύτερον· σε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αντιλαμβάνονται, ότι ο λαός συναισθάνεται, ότι λίγες εβδομάδες μετά τις εκλογές είναι αδόκιμη και υπερβολική η οδός της εξέγερσης (την στιγμή μάλιστα που παραμένουμε στο ευρώ, όπως μας υποσχέθηκαν…). Η ελπίδα των κυβερνητικών εταίρων, είναι ότι όταν θα αρχίσουν οι μαζικές αντιδράσεις του λαού, θα έχουν τον χρόνο (και τις άλλες προϋποθέσεις) να πείσουν τους ευρωδουνουτιάρηδες «εταίρους», να χαλαρώσουν το μαστίγιο και να αυξήσουν το καρότο. Αυτά όμως είναι απλά ευχές, γιατί υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα, να μην υπάρχουν τότε ούτε τα ελάχιστα κεφάλαια, που θα μπορούσαν να αποτρέψουν την κοινωνική έκρηξη.

Τρίτον· αυτή η κυνική προσμονή των λαϊκών αντιδράσεων στα νέα μέτρα χαρακτηρίζει και τους αντιμνημονιακούς παίκτες, που καραδοκούν, να κεφαλαιοποιήσουν πολιτικά την λαϊκή αγανάκτηση.

     Συνεπώς τα χειρότερα έπονται και έχουμε μακρά πορεία απογοητεύσεων και οδύνης μπροστά μας, μέχρις ότου καταλάβουμε, ότι η σωτηρία δεν χαρίζεται από κανέναν χωρίς το ανάλογο τίμημα· μέχρις ότου καταλάβουμε, ότι δημοκρατία είναι το πολίτευμα της άμεσης, διαρκούς και υπεύθυνης συμμετοχής των πολιτών. Οσο χορηγούμε εν λευκώ εξουσιοδοτήσεις στους επαγγελματίες εξουσιαστές, τόσο χειρότερα θα πηγαίνουν τα πράγματα. Οσο τρώμε τα φούμαρα της εξειδίκευσης τους στην εξουσία, τόσο θα κουβαλάμε ως υποζύγια άχρηστους και ανεπάγγελτους επιτήδειους και θα υφιστάμεθα την κακοδιοίκηση τους.

     Τι μας είπαν λίγες εβδομάδες πριν οι σημερινοί καβαλαραίοι του αυχένα μας; Ότι οι απαραίτητες θυσίες είχαν γίνει ήδη και ήλθε το πλήρωμα του χρόνου για επαναδιαπραγμάτευση. Πριν αλέκτωρ λαλήσει, μας λένε, ότι η διαπραγμάτευση έχει δυναμική (!!) τετραετίας…και ότι προηγείται η μεταρρύθμιση !!! Το τι εννοούν μεταρρύθμιση παραμένει εξαιρετικά νεφελώδες, ενώ οι μόνες πτυχές της που έχουν διευκρινισθεί, είναι το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και η συγχώνευση οργανισμών !!!

     Να κάνω εδώ μία πρόβλεψη; (και παρακαλώ τους αναγνώστες να το θυμηθούν, γιατί θα γίνει σύντομα) Οι ευρωδουνουτιάρηδες «εταίροι» θα ξεχέσουν την κυβέρνηση, που οι ίδιοι επέβαλαν με τις καθημερινές προεκλογικές δηλώσεις τους, για την κοροϊδία των «συγχωνεύσεων» (και θα έχουν και δίκιο, γιατί άλλα συμφωνήθηκαν). Εκείνοι απαίτησαν κατάργηση οργανισμών και απολύσεις, για να προστεθούν οι μισθοί των απολυμένων στα τοκοχρεολύσια, ενώ η κυβέρνηση πάει να την σκαπουλάρει με την παρελκυστική τακτική της «συγχώνευσης». Η «μεταρρύθμιση» αυτή θα αποδώσει ελάχιστη οικονομία (σε σχέση με τα απαιτούμενα από τους τροϊκανούς) γιατί οι οικονομίες κλίμακας (π.χ. ένα ΔΣ, αντί για δύο και τρία) θα εξανεμιστούν από τα έξοδα της αναδιάρθρωσης.

     Φυσικά θα υπήρχε και η οδός της μετατροπής των παρασιτικών, ή χαμηλής παραγωγικότητας δομών σε (ικανοποιητικά) παραγωγικές, αλλά αυτό δεν περνάει καν από το μυαλό της κυβέρνησης. Π.χ. Το ΙΓΜΕ και οι παρεμφερείς οργανισμοί, που θα συγχωνευτούν, να αναλάβουν υποχρεωτικά συμμετοχή στις μεταλλευτικές κ.α. ορυκτολογικές έρευνες και να πληρώνονται γι αυτό από τους φορείς εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να γίνει άμεσα, ή έμμεσα παραγωγικός και ο τελευταίος δημόσιος υπάλληλος και να μην τίθεται θέμα για τον μεγάλο αριθμό τους. Αυτό φυσικά δεν γίνεται με ευχές και μεγαλοστομίες, αλλά με λογική και δίκαιη νομοθεσία.

     Η σωστή νομοθεσία στην χώρα μας θεωρείται εξεζητημένη λεπτομέρεια, ακόμη και από τους ίδιους τους νομοθέτες. Πολλές φορές ακούω (από τους εκπρόσωπους της νομοθετικής νομεκλατούρας και πολλών δήθεν σκεπτόμενων παπαγάλων) ότι το Ελληνικό πρόβλημα είναι η μη εφαρμογή των νόμων από τους πολίτες και ότι ο μόνος νόμος που μας λείπει, είναι εκείνος, που θα επιβάλει την εφαρμογή τους… Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αθλιότητα από το παραπάνω ευφυολόγημα. Οι νόμοι μας είναι άθλιοι από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, γι αυτό πολλοί από αυτούς ακυρώνονται από την ίδια την ζωή. Συνεπώς ο νόμος που λένε, ότι χρειάζεται, είναι ο νόμος της δικτατορίας. Αν θέλουν να αλλάξουν οι δομές του δημοσίου, πρέπει να παράγουν νομοθεσία με γνώμονα την λογική και δικαιοσύνη, όχι πολιτικάντικες και άλλες ιδιοτελείς σκοπιμότητες. Οι αχρείοι λοιπόν δεν είναι οι «ανεύθυνοι» πολίτες, αλλά οι πονηροί νομοθέτες.

     Ετσι αυτό το άθλιο κατεστημένο βρέθηκε πλέον στην εξαιρετικά άβολη θέση, να πρέπει να αντιπαρατεθεί στο ίδιο του το δημιούργημα. Μόνοι τους (με την νομοθεσία τους) έφτιαξαν το τερατούργημα της γραφειοκρατικής αφασίας για πελατειακούς λόγους και τώρα δεν βρίσκουν άλλη θεραπεία από τον εξοστρακισμό κάποιων πελατών και την οικονομική υποβάθμιση των υπολοίπων σε μία διαρκώς επαναλαμβανόμενη διαδικασία ανατροφοδότησης της ύφεσης. Σίγουρα δεν είναι καθόλου εύκολη η αλλαγή νοοτροπίας των πελατών, οι οποίοι έμαθαν σε καλές ή πολύ καλές αμοιβές για να παίζουν τις κουμπάρες. Οσο εύκολη ήταν η αλλοτρίωση, τόσο δύσκολη είναι η επανάκαμψη, χωρίς πόνο. Πόσοι είναι διατεθειμένοι να αλλάξουν νοοτροπία, ή ακόμα και αντικείμενο εργασίας, προκειμένου να αξίζουν τα λεφτά που παίρνουν; Τόσα χρόνια τους παραμύθιαζαν για το πόσο «συμβάλλουν» στην «πρόοδο» της Ελλάδας και τώρα τους λένε παράσιτα, που μαζί τα φάγανε.

     Το αδιέξοδο της σημερινής κυβέρνησης είναι καταφανές· εκτός από τα παραπάνω τρώει ακατάπαυστα κατραπακιές από τους ευρωδουνουτιάρηδες από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε (έτσι ξεπληρώνουν τους πρόθυμους συνεργάτες τους). Δεν μπορεί να ελπίζει σε τίποτα, γιατί δεν έχει κανένα σχέδιο. Για το παραμικρό ρωτάει την τρόικα. Δεν έχει έτοιμο κανέναν μεταρρυθμιστικό νόμο, ούτε καν τον φορολογικό των 200 σελίδων, που με περίσσια έπαρση μας έλεγε ο Σαμαράς πέρσι τέτοια εποχή, ότι θα είχε έτοιμο σε δύο μήνες !!! Η μόνη «μεταρρύθμιση» που θα επιχειρήσει, είναι το πούλημα κάποιων περιουσιακών στοιχείων, για να ικετεύσει τους «εταίρους» με το επιχείρημα, ότι οι «μεταρρυθμίσεις» άρχισαν … Φυσικά οι «εταίροι» αποκλείεται να ικανοποιηθούν και απλά θα απαιτούν διαρκώς επιτάχυνση των «μεταρρυθμίσεων» με όλο και περισσότερη σκαιότητα, προσβολές και εκβιασμούς.

     Οι τροϊκανοί πλέον δεν κρατιώνται με τίποτα. Δεν καθορίζουν μόνο το είδος και το ύψος των χαρατσιών, αλλά και τις δόσεις και τον τρόπο με τον οποίον θα πληρωθούν !! Θα «συζητήσουν με τους εταίρους» λέει η κυβέρνηση, αν το χαράτσι των ακινήτων θα μπεί στο έντυπο του λογαριασμού του ηλεκτρικού, ή σε διαφορετικό έντυπο στον ίδιο φάκελο, αν οι ρυθμίσεις πληρωμών του φόρου εισοδήματος, γίνουν σε 7 ή σε 10 δόσεις κ.λ.π. !!!! Παροχή «τεχνογνωσίας» από τους «εταίρους»· ή αλλιώς, ξεφτίλα χωρίς όρια.

    

     Θεωρώ ιερό καθήκον, να επαναλάβω (ξανά και ξανά) ότι η αφασία των επαγγελματιών της πολιτικής δεν πρόκειται να αλλάξει, αν δεν πιεσθούν από τους ίδιους τους ψηφοφόρους τους. Ετσι, αν μετά από μερικούς μήνες θα απαξιώνεται και η επόμενη κυβέρνηση, θα φταίνε οι ψηφοφόροι της· όχι γιατί την ψήφισαν, αλλά γιατί αρκέστηκαν σε γενικόλογες προεκλογικές διακηρύξεις.

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Ιουλίου 27, 2012