Κατά μπητσόμπαρων λίβελος

του Στάθη Παχίδη

Αν ήθελε κανείς να ψάξει την κρύα εκδίκηση των Ιαπώνων για όσα τους προξένησε η «πολιτισμένη Δύση», θα μπορούσε να τη μορφοποιήσει σε κάτι μαγικά κουτιά, τα drumbox και τα synthesizer, που έχουν, εκτός των άλλων -εξηγώ για τους αμύητους- αποθηκευμένους προηχογραφημένους ήχους τυμπάνων ή και έτοιμους ολοκληρωμένους ρυθμούς. Οι Γιαπωνέζοι τα τελειοποίησαν και τα παρήγαγαν μαζικά, μ’ αποτέλεσμα ο every πικραμένος ατάλαντος μουσικός, με ευκολία να φτιάχνει προσομοιώσεις ηχογραφημάτων, να παίζει με το ανθρώπινο αρχέγονο ρυθμικό ένστικτο και να ευτελίζει όποια αισθητική με προκάτ ήχους και μαϊμού ρυθμούς. Αφήνω απ’ έξω, εννοείται, τη χρήση των ιδίων οργάνων από εμπνευσμένους καλλιτέχνες.

Αν ως εδώ μοιάζει πολύ ειδικό το κειμενίδιο, θα σας διευκολύνω λέγοντας πως αυτοί οι ήχοι είναι το ακατάπαυστο ζντουπ ζντουπ ζντουπ, που ξερνούν τα ηχεία των κλαμπ και των μπαρ, που πηγαίνουμε. Ένας πανομοιότυπα προγραμματισμένος ρυθμός, μια νυμφιδιοτραγουδισμένη μελωδία με τρεισήμιση νότες και στίχο “are you ready for…” + ό, τι σέξυ υπονοούμενο και το hit είναι έτοιμο. Χρειάζεται βέβαια και ο ενδιάμεσος και στη χώρα μας πολλοί οι πρόθυμοι, οι επίδοξοι d j Piesto και Ftysto – κι ως εδώ όλα καλά (λέμε τώρα…), αν μιλάμε για σκοτεινό κλαμπ στο Γκάζι ή στη Βαλαωρίτου. Αν όμως μιλάμε για ακτή αριστούργημα της Φύσης, σ’ όποιο σημείο στη σπάνια δαντέλα της ελληνικής ακτογραμμής; Εκεί το κωμικόν σήριαλ «Η Θύμιους ντι τζεϊ» γίνεται μεμιάς «Εφιάλτης στο δρόμο με τα μπητσόμπαρα».

Χιλιάδες χρόνια από το bing bang, που τις δημιούργησε, οι παραλίες ενός από τα οικόπεδα - γωνία του πλανήτη περίμεναν το ζντουπ ζντουπ τριών μοιραίων: καταρχήν του μπητσομπαρίστα επιχειρηματία, που θα υποβάλλει αρμοδίως την αίτηση και ό,τι άλλο. Κατόπιν του υπευθύνου δημάρχου, που θα την αποδεχθεί προς αξιοποίηση και μοντερνιά του τόπου. Τέλος εμφανίζεται ο αισθητικώς υπεύθυνος, ο d j με το λαπιτόπι του ολέθρου υπό μάλης, που μουσική θεωρεί ό, τι κυκλοφόρησε φέτος στα κλαμπ καλοκαιρινών ρεπορτάζ των ειδήσεων του Star channel. Πλαστική ξαπλώστρα και πρόχειρες κατασκευές στην όποια Αγία… ή στον όποιο Άγιο…ως χτες γαλήνιο παράδεισο-τώρα ντεσιμπέλ στο γαλάζιο, πλήρης ρύπανση από τάχα μου προχώ beat και πλαστικουριές ηχητικές…

Αν το πολεοδομικό έγκλημα σε βάρος της χώρας είναι διαρκές και δύσκολα αναστρέψιμο, το αισθητικό μπητσομπαρικό έγκλημα μοιάζει προσωρινό αλλά όχι λιγότερο σοβαρό. Συμμέτοχοι και εμείς ( μαζί τα ακούσαμε…), που αν μας πιάσεις έναν έναν «…άλλα ζητεί η ψυχή μας, γι’ άλλα κλαίει..» αλλά η ραστώνη του καλοκαιριού κι η άμβλυνση του «πάμε, ίσως να χει φάση» μας κάνουν αυτουργούς ειδεχθούς μπητσομπαρικής ανοχής. Απ’ όλο τον ωκεανό εξαίσιων μουσικών κάθε είδους, πώς τα καταφέρνουμε να μας διαλέγουν το βόθρο και να νομίζουμε πως και κάτι γίνεται…

Αν πάντως ισχύει εκείνο το «…πάντα εν σοφία εποίησας…» των Γραφών, τότε ο μόνος ήχος που επιτρέπει το ελληνικό τοπίο υπάρχει κι είναι εκεί από αιώνες -εκείνο το ψιθυριστό θρόισμα του κύματος, που σκάει ξεθυμασμένο από την καλοκαιρινή άπνοια…Αλλά πως να το αφουγκραστείς και να το νιώσεις, την ώρα που απ’ το διπλανό μπητσόμπαρο, η d j Θύμιους ανεβάζει τα γιαπωνέζικα ντεσιμπέλια, ως εφάμιλλος των ευρωπαϊκών;

Δημοσίευση: Αυγούστου 23, 2012