ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΣΤΗΣΕΙ ΤΙΣ ΓΚΙΛΟΤΙΝΕΣ;;;

Αγαπητοί Συνάδελφοι – Φίλοι – Αξιότιμοι κύριοι/ες

   Πριν από μερικές ημέρες έλαβα (από συνάδελφο) ένα e-mail του οποίου το περιεχόμενο αφορούσε σε εκπομπή του Τέρενς Κουΐκ στο ΚΟΝΤΡΑ TV και ο καλεσμένος καθηγητής κ. Μαριάς ανέλυε με λίγα λόγια τη σημερινή πραγματικότητα. Σας προώθησα το μήνυμα αυτό, διότι το θεώρησα πολύ ενδιαφέρον.

   Στον υπότιτλο του μηνύματος υπήρχε η πολύ σωστή (τουλάχιστον κατ’ εμέ) φράση του αποστολέα ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΗΘΟΥΝ ΟΙ ΓΚΙΛ...ΝΕΣ, ΤΟ ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟ ΔΥΝΑΤΟ !!!  ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΜΕΣΑ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΗΘΙΚΟΥΣ ΑΥΤΟΥΡΓΟΥΣ.

   Θεωρώ ότι όλοι οι παραλήπτες (εκείνου αλλά και αυτού του μηνύματος) έχετε υψηλή έως πολύ υψηλή εγκεφαλική καλλιέργεια, πέρα των γνώσεων και των πτυχίων που μπορεί να διαθέτει ο καθένας.

   Φυσικά από κανένα δεν έλαβα αρνητική απάντηση, αλλά από ορισμένους έλαβα (σε γενικές γραμμές) ένα ερώτημα: ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΣΤΗΣΕΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΓΚΙΛ…ΝΕΣ;;; Βέβαια αντιλαμβάνομαι ότι το ερώτημα είναι ρητορικό και η πεζή του ερμηνεία είναι ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΜΑ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Ή ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΟΔΗΓΕΙΤΑΙ.

   Θεώρησα το ερώτημα αυτό πολύ σημαντικό και προσπαθώντας να δώσω μια εξήγηση καταγράφω απλώς τη σκέψη μου. (Υπόψη ότι τα ονόματα και οι αφηγήσεις δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα)

   Είμαι ο Σπύρος και αυτό που μου έρχεται, κατ’ αρχήν, στο μυαλό σαν απλός Χριστιανός και σημερινός Έλληνας είναι:  «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω» και έτσι πηγαίνω και κοιμάμαι ήσυχα αισθανόμενος αφ’ ενός ότι έχω απόλυτα καθαρή τη συνείδησή μου και αφ’ ετέρου γεμάτο το στομάχι μου με τα χάπια της χοληστερίνης που πήρα για να μην έχω πρόβλημα από τα κοψίδια που καταβρόχθιζα επί τρίωρο στη ταβέρνα μια και δε μπορούσα να πίνω σκέτο το ωραιότατο Γαλλικό κρασί μου. Βέβαια κατά την επιστροφή μου δεν ταλαιπωρήθηκα και δεν ανακατεύτηκα καθόλου διότι το πανάκριβο αυτοκίνητό μου με μετέφερε στη σπιταρόνα μου με απόλυτη άνεση και ασφάλεια. Άσε που αν με σταματούσε κανείς στο δρόμο θα του έλεγα: ΞΕΡΕΙΣ  ΡΕ  ΠΟΙΟΣ  ΕΙΜΑΙ  ΕΓΩ;;; ΑΚΟΥΣΕ  ΤΙ  ΛΕΝΕ  ΟΙ  ΦΙΛΟΙ  ΜΟΥ  ΓΙΑ  ΜΕΝΑ!!!

Ένας φίλος του Σπύρου λοιπόν λέει:

Στα μέσα του 1970, μετά την επαναδημοκράτιση, είδα τον Σπύρο να σουλατσάρει από καφενείο σε καφενείο με τη φωτογραφία του "εθνάρχη". Έλεγε ιστορίες στους θαμώνες για την εξορία που τον έστειλε η χούντα. "Αυτοεξορισμένος" κι αυτός στη Σουηδία. Ήρθε στην Ελλάδα το 1976 με την ιδιότητα του αντιστασιακού, αυτοεξόριστου, κατατρεγμένου αντιφρονούντα, κι αμέσως έπιασε δουλειά στη νομαρχία, " τμήμα πολεοδομίας". Κάτι μαγειρέψανε με ένα οικόπεδο, κάτι άδειες πλαστογραφήσανε και με μια αντιπαροχή βρέθηκε με δυο τρία διαμερίσματα στην κατοχή του.

Στις αρχές του 1980 δεν κρατούσε πια "δεξιές" εφημερίδες αλλά κάτι αφίσες με τον πράσινο ήλιο. Μόλις είχε κερδίσει τις εκλογές ο μεσιέ με το ζιβάγκο και η χώρα έμπαινε στη νέα εποχή. Ο Σπύρος ήταν πια πρόεδρος πολιτιστικού συλλόγου στα Πετράλωνα και τα λεφτά έρχονταν μόνα τους από τότε που οργανώθηκε στο κόμμα. Πακέτα  Ντελόρ, ΜΟΠ, Λεφτά, πολλά λεφτά.

Στις αρχές του 1990 ο γιος του Σπύρου πήγε δυο χρόνια διακοπές στο United States of America και γύρισε με πτυχίο management & marketing - Human resources manipulation και κάτι τέτοια.

Άνοιξε με κάτι μαγειρεμένες επιδοτήσεις διαφημιστική εταιρία. Το μαγαζί πήγε καλά από την αρχή καθώς έπαιρνε "αβέρτα" δημόσια έργα.

 Στα μέσα του 2000 μπήκε πατέρας και γιος στο μεγαλύτερο φαγοπότι όλων των εποχών. Αρμέγανε από παντού, ήταν πια κολλητοί με τους πάντες και διαχειρίζονταν μίζες και λάδια. Σι Φορ Άι, Αντίρια, Ολυμπιακά Έργα, κατασκευές, αεροδρόμια, νοσοκομεία, ότι μπορεί και δεν μπορεί να φανταστεί κανείς.

   Είδατε ποιος είμαι εγώ ο Σπύρος, τώρα όμως μ’ αυτά που σκέφτηκα και άκουσα νομίζω ότι πρέπει ‘να την κάνω’ να εξαφανιστώ γιατί μάλλον αντί να στήσω εγώ μια ΓΚΙΛ…ΝΑ θα στήσουν κάποια και για μένα.

   Όμως συλλαμβάνω τον εαυτό μου να κάνει λάθος διότι δεν είμαι ο Σπύρος αλλά είμαι ο Κώστας, ένας  ανώτερος – ανώτατος  υπάλληλος μιας υπηρεσίας του Δημοσίου με κύρος, αξιοπρέπεια, και έτσι ξανασκέπτομαι : ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΣΤΗΣΕΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΓΚΙΛ…ΝΕΣ;;; Μήπως πρέπει να είμαι και εγώ μαζί με αυτούς που θα τις στήσουν;;;  Και σκέφτομαι ……

   Κατάφερα και μπήκα στην ‘κλαδική’ το 81 αφού χειροκρότησα κάθε τι που κυκλοφορούσε και κουνιόταν γύρω μου, κατάφερα και μπήκα στην υπηρεσία τότε που έκανα τον οδηγό και ξεσκονιστή του υποψήφιου πολιτευτή xxxxx, κατάφερα και έγινα προϊστάμενος τότε που έριξα λάσπη στον xxxxx και τον έφαγα σε χρόνο μηδέν, κατάφερα και έγινα διευθυντής τότε που μου βάφτισε το παιδί ο xxxxx, κατάφερα και έχτισα βίλα 650 τ.μ. με ολυμπιακή πισίνα τότε που είχα τον κολλητό μου στην Πολεοδομία, κατάφερα και έβαλα το γιο μου τον Στέλιο στην υπηρεσία και σήμερα είναι προϊστάμενος, όμως σιγά – σιγά, μ’ αυτά που σκέφτηκα, αρχίζω να φοβάμαι μήπως αντί να στήσω εγώ μια ΓΚΙΛ…ΝΑ θα στήσουν κάποια και για μένα;;;

   Όμως συλλαμβάνω τον εαυτό μου πάλι να κάνει λάθος διότι εγώ είμαι ο Γιάννης και μπορώ να στήσω μια ΓΚΙΛ…ΝΑ. Είμαι ανώτερος – ανώτατος υπάλληλος μιας ‘ανεξάρτητης αρχής’ και σε όλη μου τη σταδιοδρομία αγωνίστηκα για να καταφέρνω κάθε φορά να βγάζω ‘παράνομες και καταχρηστικές’ τις απεργίες, να καταφέρνω να βρίσκω πατήματα για πρόστιμα σε όσους τολμούσαν να πουν κάτι δυσάρεστο (στην εξουσία) από την εκπομπή την εφημερίδα ή το ραδιόφωνο, να τσακίζω όσους τολμούσαν να καταγγείλουν παρατυπίες και παρανομίες των ευγενών αρχόντων μας και πάντα  με αυταπάρνηση στήριζα τη ‘νομιμότητα’, όμως σιγά – σιγά, μ’ αυτά που σκέφτηκα, αρχίζω να φοβάμαι μήπως αντί να στήσω εγώ μια ΓΚΙΛ…ΝΑ στήσουν κάποια και για μένα;;;

  Όμως συλλαμβάνω τον εαυτό μου να κάνει πάλι λάθος διότι εγώ μπορώ να στήσω μια ΓΚΙΛ…ΝΑ. Είμαι ο Χρήστος, είμαι ανώτατος ένστολος άρχων και το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν πάντα το καλό και το μεγαλείο της Πατρίδας. Ήμουν άξιος και συνετός επαγγελματίας και πάντα φρόντιζα να μην εκτεθώ. Τηρούσα πάντα  αυτό που είχα ακούσει «μόνο ο καβαλάρης πέφτει από το άλογο». Βέβαια θυμάμαι τότε που ο Υπουργός μου ανέθεσε να εξετάσω τα βιογραφικά των υποψηφίων και να καταρτίσω τον πίνακα με τους επιτυχόντες στην xxxxxΥπηρεσία προκειμένου να προσληφθούν στη νέα αυτή υπηρεσία, δε χρειάστηκα περισσότερο από 10 λεπτά διότι μια αντιγραφή από το χαρτάκι που μου έφερε ο γραμματέας του Υπουργού έκανα για το καλό της Πατρίδας. Επίσης θυμάμαι πως και με πόσο ζήλο (για το καλό της Πατρίδος) προσπάθησα να ‘τσακίσω’ εκείνο τον αναρχικό υφιστάμενο ο οποίος είχε τολμήσει να στείλει αναφορά κατ’ ευθείαν στον Υπουργό και να λέει ότι όλη η βάση γελάει με τα σήματα που έρχονται το ένα πίσω από το άλλο για εκτέλεση ρουσφετιών. Επίσης θυμάμαι πως και με πόσο ζήλο (για το καλό της Πατρίδος) προσπάθησα να ‘τσακίσω’ εκείνο το σκουλήκι που τόλμησε να ακινητοποιήσει όλα τα μηχανήματα διότι ‘λεει’ είχαν ράγισμα στο σασί ενώ τα είχε παραλάβει η αδιάφθορη επιτροπή που είχε ορίσει ο κ. Υπουργός. Τέλος θυμάμαι εκείνη την ωραία οικογενειακή στιγμή που έζησα όταν ανακοίνωσα στην κόρη μου (δεν είχε τελειώσει ακόμη το πανεπιστήμιο) ότι κατάφερα να τη διορίσω (για το καλό της Πατρίδος) ‘σύμβουλο του Υπουργού’.  Όμως σιγά – σιγά, μ’ αυτά που σκέφτηκα, αρχίζω να φοβάμαι μήπως αντί να στήσω εγώ μια ΓΚΙΛ…ΝΑ στήσουν κάποια και για μένα;;;

   

  Όμως συλλαμβάνω τον εαυτό μου να κάνει πάλι λάθος διότι εγώ μπορώ να στήσω μια ΓΚΙΛ…ΝΑ. Είμαι ο Γιώργος ο Μεγαλοδημοσιογράφος που πάντα μετέφερα τις ειδήσεις που μου έδιναν τα ‘αφεντικά’ μου και μάλιστα τις εμπλούτιζα με τη φαντασία μου και μου έλεγαν ‘μπράβο’ αυξάνοντας και το μισθό μου. Εγώ είμαι αυτός που κατάφερνα στις διαμαρτυρίες να δείχνω τους χίλιους σαν πενήντα και την οργή τους σαν αγάπη και συμπόνια προς τους υπερήφανους, αδιάφθορους και ακέραιους πολιτικούς μας. Όμως σιγά – σιγά, μ’ αυτά που σκέφτηκα αρχίζω να φοβάμαι μήπως αντί να στήσω εγώ μια ΓΚΙΛ…ΝΑ στήσουν κάποια και για μένα;;;

   Θα μπορούσα να είμαι ο Γιατρός, ο Μηχανικός, ο Δικηγόρος, ο διπλανός άνθρωπος κ.λ.π.

  Όμως συλλαμβάνω τον εαυτό μου να κάνει πάλι λάθος διότι εγώ μπορώ να στήσω μια ΓΚΙΛ…ΝΑ. Είμαι ο Ανδρέας, ο Γρηγόρης, ο Θανάσης, ο Πέτρος, ο Άγγελος, ο ……., ήμουν πάντα τυπικός και συνετός οικογενειάρχης, δε δημιούργησα ποτέ πρόβλημα σε κανέναν και ό,τι έπραττα το έπραττα πάντα με γνώμονα ‘νόμιμο και ηθικό’. Σκεπτόμενος όμως σήμερα, προβληματίζομαι διότι ενώ έβλεπα τα πάντα γύρω μου, δεν έκανα τίποτα για να σταματήσω την ‘κατρακύλα’, δεν τολμούσα να σηκώσω το ανάστημά μου και για να κοροϊδεύω τον εαυτό μου του έδινα άλλοθι ότι «ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη». Έτσι λοιπόν σήμερα θεωρώ ότι κανείς δε θα στήσει ΓΚΙΛ…ΝΑ για μένα αλλά νομίζω ότι δεν είμαι άξιος να στήσω εγώ ΓΚΙΛ…ΝΑ για κάποιους άλλους.

   Τελικά με τόσες σκέψεις κουράστηκα και κλείνουν τα μάτια μου. Νομίζω ότι κοιμάμαι. Ναι Ονειρεύομαι!!! Ονειρεύομαι!!! Αλήθεια Ονειρεύομαι!!!

Είμαστε μια πολύ μεγάλη παρέα! Είμαι 20 ετών και γύρω μου όλοι είναι από 17 μέχρι 23. Είμαστε ‘καθαροί’, είμαστε ‘ολοκάθαροι’, δε ‘χρωστάμε’ σε κανένα, είμαστε οργισμένοι, κρατάμε πέτρες και μπογιές, γράφουμε στους τοίχους και φωνάζουμε συνθήματα αγανακτισμένοι γι’ αυτά που μας πήραν.

Βλέπω απέναντί μας ένα συρφετό, είναι μια ολόκληρη γενιά, είναι αυτό που λένε η γενιά του Πολυτεχνείου. Τους βλέπω! Είναι αυτοί που υποθήκευσαν το μέλλον μου! Είναι οι βολεψάκηδες! Είναι οι ψευτο-επαναστάτες! Είναι οι ψευτο-προοδευτικοί! Είναι οι αεριτζήδες! Είναι τα λαμόγια! Είναι αυτοί που παραπλάνησαν και κορόιδεψαν την Ιστορία!

Και τότε, μέσα απ’ την ομάδα μας, ακούγεται μια έντονη φωνή : Πάνω τους, Πάνω τους, Πάνω τους!!!

Ορμάμε όλοι και δεν αφήνουμε τίποτα όρθιο. Σε 10 λεπτά δεν υπήρχε κανείς όρθιος απ’ αυτή, την τόσο ακουστή,  γενιά του Πολυτεχνείου.

Κάποιος  20χρονος είδε απέναντι τον πατέρα του αλλά δεν σταμάτησε.

Κάποιος  18χρονος είδε απέναντι το δάσκαλο που του δίδαξε τα αίσχη της γενιάς αυτής αλλά δεν σταμάτησε.

Κάποιος είδε απέναντί του ένα ‘σακάτη’ και απλά τον έσπρωξε να πέσει κάτω χωρίς όμως να του κάνει ιδιαίτερο κακό.

Κανείς μας δε σταμάτησε! Κανείς μας δεν είχε την παραμικρή αναστολή!

Τώρα προχωράμε Λυτρωμένοι! Η κακομοιριά και η μιζέρια που αισθανόμασταν χάθηκε!

Τώρα αισθανόμαστε Υπερήφανοι!

Τώρα αισθανόμαστε Λεύτεροι!

Τώρα αισθανόμαστε Έλληνες!

   Δυστυχώς τώρα ξύπνησα και διαπιστώνω ακόμη μια φορά πόσο δίκιο είχε ο Ερρίκος Ίψεν:

Όταν αφαιρείς από τον άνθρωπο την αυταπάτη είναι σαν να του αφαιρείς την ευτυχία.

   Αγαπητοί φίλοι.

   Ελπίζω οι σκέψεις μου να βοηθούν ώστε ο καθένας να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

   Εγώ δεν πρόκειται να σας ξαναενοχλήσω.

   Το μεγάλο κακό είναι ότι ό,τι κι’ αν συμβεί τώρα, μετά από 80 περίπου χρόνια (ή λιγότερα) τα ίδια πάλι θα γίνουν.

   Δυστυχώς η Ιστορία επαναλαμβάνεται και όποιος θέλει να προβλέψει το μέλλον δε χρειάζεται να διαβάζει τα αστέρια και τους πλανήτες αλλά την Ιστορία.

Ίσως σύντομα έρθει στα χείλη πολλών η ρήση.

Πόσο σημαντικό είναι να είσαι ασήμαντος! (Μπερναρ Σω)

Δημοσίευση: Αυγούστου 20, 2012