Η Ελλάδα είναι γκόμενα ανορεξική

του Μιχάλη Κόκκινου

Διαβάζοντας το άρθρο του Θ.Σκυλακάκη στην τελευταία Athens Voice συνειδητοποίησα ότι ο μόνος πραγματικός εχθρός της οικονομίας μας είμαστε εμείς ίδιοι. Ο τρόπος που σκεφτόμαστε και φερόμαστε ορίζει αν το μέλλον της χώρας μας θα γίνει πιο ζοφερό ή πιο ελπιδοφόρο.

Άνθρωποι που λαμβάνουν μισθούς όσο 10 επιδόματα ανεργίας απειλούν τη λειτουργία της χώρας. Κλείνουν δρόμους, δικαστήρια, υπηρεσίες. Αφήνουν υπόνοιες πολιτικής εκτροπής. Εκμεταλλεύονται το ρόλο τους μέσα στην κοινωνία, ζητώντας να μην "θιγούν" τα προνόμια τους. Την ίδια στιγμή που 1,5 εκατομμύριο συμπολίτες τους δεν εργάζονται πια κι οι συνταξιούχοι είναι περισσότεροι από ποτέ.

Κι όλο αυτό κοστίζει! Κοστίζει υπερβολικά. Πόσο; Όσο κι η εισφορά που καλούμαστε να πληρώσουμε στην εφορία.

Ποτέ άλλοτε όμως η αδυναμία μας να ανταποκριθούμε δεν υπήρξε μεγαλύτερη. Αν ως φορολογούμενοι αρνιόμασταν μαζικά να καταβάλουμε τους φόρους που μας αναλογούν, το κράτος δεν έχει πρακτικά κανέναν τρόπο να μας εξαναγκάσει. Κι έτσι απλά το κράτος κάποια μέρα θα έπαυε να υπάρχει. Όπως η καρδιά ενός ανορεκτικού κάποια στιγμή σταματάει να χτυπάει.

Αυτό είναι η Ελλάδα, ανορεξική! Κλεισμένη στον εαυτό της πιστεύει μια εικόνα πλασματική, εντελώς αντίστροφη από την πραγματικότητα. Βλέπει "πάχος" εκεί που εξέχουν μόνο "κόκαλα". Η μόνη της έγνοια, να κόψει όσο πιο πολύ "λίπος" μπορεί, κι όταν αυτό τελειώσει θα αρχίσει να τρέφεται από τις “σάρκες” της. Και κάποια στιγμή η “καρδιά” της απλά θα σταματήσει να χτυπάει, βάζοντας ένα πικρό τέλος.

Τρόπος για να απαλλαγούμε από τον “ανορεκτικό” μας εαυτό υπάρχει, την θέληση ψάχνουμε...

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 19, 2012