Αν ο Βαξεβάνης, λεγόταν Χριστοφοράκος

Μάνος Χωριανόπουλος

Το χαμένο φλασάκι του Παπακωνσταντίνου, ο ανυπόμονος Βαξεβάνης και η Δικαιοσύνη που θυμήθηκε τα προσωπικά δεδομένα.

“Τι ωφελεί χωμένος μέχρι το λαιμό στη λάσπη, να κρατάς τα νύχια των χεριών σου καθαρά;".

Η ρήση του Μπρεχτ περιγράφει με ακρίβεια τα όσα έχουν συμβεί, από τη στιγμή που μάθαμε για το περίφημο στικάκι με τα ονόματα και τα εκατομμύρια, που έφυγαν στο εξωτερικό, μέχρι την εντολή της Δικαιοσύνης για τη σύλληψη του δημοσιογράφου Κώστα Βαξεβάνη.

Πρόκειται για άλλη μια υπόθεση μη εφαρμογής των νόμων ή για να είμαι ακριβής, επιλεκτικής εφαρμογής των νόμων.

Η λίστα, το περιεχόμενο και την εγκυρότητά της της οποίας, δεν είμαι σε θέση να κρίνω, ταξίδευε από χέρι σε χέρι δύο χρόνια, για να μάθουμε τελικά, ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν την είδε και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ξέχασε που την έβαλε.

Οι δύο άνθρωποι που χειρίστηκαν τα μνημόνια επικαλούνται δικαιολογίες του τύπου "κυρία δεν έφερα την εργασία μου γιατί μου την έφαγε ο σκύλος" και εμείς οφείλουμε να τους πιστέψουμε και να περιμένουμε τη διερεύνηση της υπόθεσης από κάποια επιτροπή της Βουλής (το μαχαίρι στο κόκαλο κλπ κλπ).

Ο Κώστας Βαξεβάνης καλώς ή κακώς δεν περίμενε. Πήρε τη λίστα στα χέρια του και ως όφειλε, τη δημοσίευσε, με αποτέλεσμα να δοθεί εντολή για τη σύλληψή του.

Η ταχύτητα με την οποία έδρασε η Δικαιοσύνη, προκαλεί ερωτηματικά για την κατάσταση της όρασής της.

Πώς μπορεί να πειστεί ο λαός ότι ο Κώστας Βαξεβάνης σωστά διώκεται, όταν Βενιζέλος και Παπακωνσταντίνου παραμένουν στο απυρόβλητο. Η συμπεριφορά τους, δίνει το δικαίωμα σε κάθε καλόπιστο παρατηρητή να υποθέσει ότι είτε συγκάλυψαν, είτε φοβήθηκαν να ερευνήσουν ή στην καλύτερη περίπτωση σκέφθηκαν "πού να μπλέκω τώρα";

Πώς να δεχθούμε ότι το κράτος λειτουργεί και η δικαιοσύνη αποδίδεται, όταν πρόκειται για τη σύλληψη ενός δημοσιογράφου που αποκαλύπτει μια λίστα που δηλητηριάζει την πολιτική ζωή της χώρας, αλλά όλοι κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου όταν οι Χριστοφοράκοι του μάταιου τούτου κόσμου, φεύγουν σαν κύριοι από τη χώρα;

Ποιος θα μας μιλήσει για προσωπικά δεδομένα, όταν η Πολιτεία πριν λίγους μήνες διαπόμπευσε τοξικομανείς ιερόδουλες και με κάθε ευκαιρία δίνει στη δημοσιότητα φωτογραφίες συλληφθέντων, χωρίς να έχουν καταδικαστεί;

Η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, αποδεικνύει για άλλη μια φορά, ότι όταν δημιουργείς μια κοινωνία ανομίας και εφαρμόζεις το νόμο α λα καρτ και αναλόγως των συμφερόντων σου, δεν μπορείς να έχεις απαίτηση από τους πολίτες να τηρούν τους τύπους.

Ειδικά, όταν τους έχεις εκπαιδεύσει επί τέσσερις δεκαετίες να ζουν στην οριογραμμή του νόμου και να συσχετίζουν την εφαρμογή του με την προσωπική τους ισχύ και τις γνωριμίες τους.

Η Δημοκρατία είναι ισχυρή, όταν ο νόμος είναι σεβαστός και εφαρμόζεται από όλους. Όταν αντίθετα έχουμε να κάνουμε με ένα κράτος-μπανανία, στο οποίο ισχύει ότι "όλοι είναι ίσοι, αλλά κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους", τότε ζούμε σε καθεστώς ζούγκλας και κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει με ακρίβεια τι επιτρέπεται και τι όχι.

*Ο Μάνος Χωριανόπουλος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τον Μάιο του 2007 βρίσκεται στην 24 Μedia και είναι αρχισυντάκτης του News247.gr

Δημοσίευση: Οκτωβρίου 30, 2012