ΟΤΑΝ ΤΑ ΔΕΝΔΡΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ...

Του Γιώργου Γκίνη

Το χωριό μου, το Ζεμενό, ανέκαθεν ήταν ένα από τα ομορφότερα χωριά της ημιορεινής Κορινθίας. Πνιγμένο μέσα στο πράσινο, ζωσμένο από δάση με αιωνόβια πεύκα, πλατάνια και κυπαρίσσια.

Ποιος δεν νοσταλγεί το πράσινο του τοπίου, το θρόισμα των φύλλων των δένδρων, όταν τα χάιδευε ο Βοριάς, τη δροσιά των πεύκων όταν ανηφορίζαμε από το Ξυλόκαστρο προς τα πάνω. 

Μετά τις αλλεπάλληλες καταστροφικές πυρκαγιές όμως, στάχτη και αποκαΐδια έμειναν στη θέση του πευκοδάσους.

Ελάχιστα δένδρα έμειναν σώα, πεύκα και πλατάνια, για να μας θυμίζουν το παρελθόν, για να μας κάνουν να αναπολούμε… 

Δύο δένδρα, θα τα ονόμαζα σύμβολα για το χωριό μας, έχουν χαραχτεί στη μνήμη όσων χάρηκαν την ύπαρξή τους, όσων γαλουχήθηκαν στη σκιά τους, όσων έδιναν τα κρυφά ραντεβουδάκια τους υπό το φως των αστεριών και κάτω από αυτά.

Το πρώτο από αυτά τα δένδρα, ήταν ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ του Δημοτικού Σχολείου, και το δεύτερο, ο μεγάλος ΠΕΥΚΟΣ δίπλα στην εκκλησία της Μεταμορφώσεως Του Σωτήρος, ή Αγία Σωτήρα όπως την λέγαμε για συντομία…

Ο πλάτανος του σχολείου ήταν αυτός που μας «σκέπαζε» με τα κλωνάρια του όταν λέγαμε την πρωινή προσευχή μετά το κουδούνι, όταν παίζαμε με τις μπίλιες τα αγόρια και το σχοινάκι ή τα μήλα τα κορίτσια στο διάλειμμα, όταν περιποιούμαστε τα λουλούδια στα παρτέρια (ο κάθε μαθητής το δικό του από κάγκελο σε κάγκελο), όταν βάζαμε τη χούφτα για να ξεδιψάσουμε στη βρύση… Τι να πρωτοθυμηθείς!!! 

Ο πεύκος στην ΑγιαΣωτήρα, ήταν αυτός που δέσποζε και έκανε τα τεράστια κυπαρίσσια να μοιάζουν νάνοι μπροστά του, αυτός που κάτω του καθόμασταν και αγναντεύαμε όλον τον Κορινθιακό κόλπο από την Ιτέα και το Γαλαξίδι μέχρι το Λουτράκι και την Περαχώρα, ήταν το σήμα κατατεθέν του εξοχικού κέντρου ΠΑΝΟΡΑΜΑ…

Τώρα, ίσως να κουράστηκαν τα δύο αυτά δένδρα να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ στους μαθητές και ο ΠΕΥΚΟΣ στους επισκέπτες της εκκλησίας και «έσκυψαν» το κεφάλι τους υπομονετικά, καρτερικά, περιμένοντας το ΤΕΛΟΣ!!! 

Έτσι, λες και δεν υπήρξαν ποτέ, αφέθηκαν στο πεπρωμένο και στην μοίρα τους. Εδώ και χρόνια ο πλάτανος εκλιπαρούσε καλώντας, θα έλεγα κραυγάζοντας ΒΟΗΘΕΙΑ η οποία ποτέ δεν ήρθε…

Και ο πεύκος όμως τους τελευταίους μήνες έχει φανερά σοβαρό πρόβλημα και δείχνει να είναι μη αναστρέψιμη η πορεία προς την ξήρανση…

Μέσα στην γενική απαξίωση των πάντων, Ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ του σχολείου και ο ΠΕΥΚΟΣ της εκκλησίας, αναμένουν το τσεκούρι του ξυλοκόπου για να λείψει μία ακόμη σελίδα από το βιβλίο της ΙΣΤΟΡΙΑΣ του τόπου. Βιβλίο της ΙΣΤΟΡΙΑΣ μας που διαρκώς σελίδες του αποκόπτονται…

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 21, 2012