Αναζητούνται…

Μια φορά κι έναν καιρό, στα πολύ παλιά χρόνια, ζούσε ένας ανθρωπάκος, ήσυχος, ταπεινός, απλός, ο οποίος όμως έκανε αυστηρή κριτική σε αυτούς που είχαν δύναμη, που ασκούσαν εξουσία και διοικούσαν τη χώρα. Λόγω της στάσης του αυτής, οι αρχές του τόπου αυτού, τον «εξόρισαν» γιατί τους έδειχνε τα στραβά πράγματα που έκαναν κατά τη διάρκεια του βίου και της πολιτείας τους.

Στην νέα πολιτεία που αναγκάστηκε να φθάσει, οι περαστικοί του υπενθύμιζαν πως ήταν εξόριστος, και αυτός τους απαντούσε ότι αυτός «καταδίκασε» τους πρώην συμπατριώτες του να μείνουν εκεί. 

Ο ανθρωπάκος αυτός, εξακολουθούσε να παραμένει λιτός, απλός και κατά κάποιο τρόπο ελεγκτικός απέναντι στους άλλους. Μη έχοντας όμως που να κατοικίσει, είχε βρει κατάλυμα μέσα σε ένα μεγάλο «κιούπι» και από κει – μιας και βρισκόταν σε κεντρικό σημείο – μάθαινε όλα τα νέα του τόπου. 

Είδε κι απόειδε ο κακομοίρης, ψάχνοντας να βρει κάποιον ή κάποιους που να ταιριάζουν τα χνότα του, στο νέο τόπο, αλλά όμως μάταια… 

Κανένας δεν ταίριαζε με τον επαναστατικό και ανατρεπτικό του χαρακτήρα. Μάταια προσπαθούσε με επιχειρήματα να αλλάξει τους συνανθρώπους του που είχαν «βουτηχτεί» στη διαφθορά. Τους έλεγε να επιστρέψουν στην αυτάρκεια, στη λιτή ζωή, στην αυτογνωσία, την άσκηση του πνεύματος, να επιστρέψουν στη φύση…

Αφού δεν μπορούσε να καταφέρει να πετύχει το σκοπό του, ο ανθρωπάκος αυτός, αποφάσισε να βγει παραέξω από το κιούπι του, και κρατώντας στο χέρι, μέρα μεσημέρι, ένα λυχνάρι, άρχισε να περπατά στους γύρω δρόμους. Οι άλλοι που τον έβλεπαν να τριγυρίζει με το λυχνάρι στο χέρι μεσημεριάτικα, απορημένοι τον ρωτούσαν τι ψάχνει. Και η απάντηση του ανθρωπάκου αυτού ήταν:

Ψάχνω για να βρω ανθρώπους!!!

Γιώργος Γκίνης

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 19, 2012