«Δεν ήταν νεαροί. Ήταν χρυσαυγίτες»

Πριν από πολλά χρόνια έμαθα ένα πράγμα. Οτι είναι βαρύτερο να αναφέρεις έναν παράγοντα με το όνομά του παρά με το αξίωμά του.

Για παράδειγμα ότι πολύ πιο βαριά θα το πάρει αν γράψεις «ένοχος είναι ο Μαρινάκης», παρά το «ένοχος είναι ο πρόεδρος του Ολυμπιακού» ή το ακόμα ελαφρύτερο «ένοχη η διοίκηση του Ολυμπιακού» ακόμα και όλοι καταλαβαίνουν ότι αυτός που αποφασίζει είναι μόνο ο Μαρινάκης. Είναι και ο λόγος που όταν γίνεται αναφορά σε μάνατζερ ενός παίκτη πολύ σπάνια μπαίνει το όνομα σαν να είναι οι μάνατζερ τσατσές και να βγάζουν τους παίκτες στο κλαρί. 

Το ίδιο ισχύει και με τα στοιχεία που αν ο παίκτης είναι να αβανταριστεί και είναι, ας πούμε, 20χρονος αναφέρεται σαν «ο 20χρονος άσος» αλλά αν είναι 35χρονος «ο πεπειραμένος άσος». Η αθλητική γλώσσα είναι ο παράδεισος των συνωνύμων και των συμβάσεων από το «ολυμπιονίκης» που σημαίνει ότι μπορεί να είναι και όγδοος, ως το χρυσός ολυμπιονίκης που μπαίνει πάντα αν πραγματικά έχει νικήσει.

Εχοντας πείρα, λοιπόν, με τις γλωσσικές συμβάσεις, μπορώ να εκτιμώ τις αντίστοιχες στην πολιτική γλώσσα. Με πιο κλασική περίπτωση την επίθεση που είχε γίνει την προηγούμενη Κυριακή κατά του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Στρατούλη.

Γίνεται η επίθεση, κάνει δηλώσεις ο Στρατούλης και κάποιος τον ρωτάει αν αναγνώρισε τους νεαρούς. Η απάντηση του Στρατούλη ήταν «Δεν ήταν νεαροί. Ήταν χρυσαυγίτες».

Ο λόγος απλός. Το «νεαροί» είναι καπαρωμένο σαν συνώνυμο του «διαδηλωτές» ώστε να απενοχοποιεί την όποια πράξη. Αλλιώς ακούγεται το «Διαδηλωτές σπάσανε βιτρίνες στο κέντρο της Αθήνας» και αλλιώς με το «νεαροί» που στέλνει το μήνυμα, «παιδιά ήτανε, βράζει το αίμα τους, κάνανε το κάτι παραπάνω». Το κάτι παραπάνω μπορεί να ήταν να κάψουν με μολότοφ αστυφύλακα, αλλά αν κάποιος έχει διαβάσει «τους αντιμετώπισαν πετώντας χημικά νεαροί αστυφύλακες» να γίνω Χότζας.

Αστυφύλακας και νεαρός δεν γίνεται.Το ίδιο ισχύει και με τα πλιάτσικα που γίνονται στα πανεπιστήμια, που τα κομπιούτερ δεν κλέβονται, αλλά «διαπιστώνεται ότι λείπουν» και το ίδιο με τους «γνωστούς, αγνώστους» που μπορεί να τους συλλαμβάνουν σε κάθε πορεία, αλλά γράφεται για να υπενθυμίζει «το ξέρουμε ότι είναι αστυνομικοί». 

Μια ομοιότητα ανάμεσα στον αθλητισμό και τον αριστερό πανεπιστημιακό είναι η αντίληψη για τα squatters rights. Το δικαίωμα κάποιου που βρίσκεται σε έναν χώρο να συνεχίσει να τον κατέχει ακόμα και αν ο ιδιοκτήτης σταματήσει να τον θέλει.

Στον πανεπιστημιακό χώρο το δικαίωμα του κατσικώματος εμφανίζεται στις φοιτητικές εστίες, που αν μια οργάνωση δώσει στον νέο φοιτητή δωμάτιο, αυτός μπορεί να μείνει όσο γουστάρει.

Ας πούμε 18 χρόνια.

(Αντώνης Πανούτσος – stay.gr)

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 26, 2012