Ίντριγκες και κουκουλώματα

Του Π. Ρέππα

Ομολογώ, ότι δεν θα ήθελα να ήμουν στην θέση των Σαμαροβενιζελοκουβέληδων. Καλά να κουβαλάς τα προσωπικά σου αμαρτήματα· άντε να δεχτείς και τα αμαρτήματα της παράταξης σου· αλλά να πρέπει να δικαιολογήσεις τα αμαρτήματα του χτεσινού σου αντίπαλου, για τα οποία τον περνούσες καθημερινά γενεές δεκατέσσερις, ε αυτό είναι ιλαροτραγωδία… Δεν μιλάω για τις πολιτικές τοποθετήσεις (και τις ομαδικές κωλοτούμπες)· μιλάω για τις βουτηχτικές στο δημόσιο χρήμα και το απαραίτητο κουκούλωμα, για να κρατηθούν οι ισορροπίες. 

Βέβαια δεν βρίσκονται και οι τρείς στην ίδια θέση. Η επιχείρηση κουκουλώματος μπορεί να δώσει την τέλεια κάλυψη για απαγκίστρωση της ΔΗΜΑΡ, από την οποία φαντάζομαι θα αρπαχτεί, για να αλλάξει σταδιακά στρατόπεδο και να βρεθεί ξανά με τους (επόμενους) νικητές, ή έστω στην ασφάλεια της αντιπολίτευσης. Δεν το έκανε τώρα, γιατί έκρινε (και σωστά) ότι η λαϊκή αγανάκτηση δεν έχει φτάσει ακόμα σε επίπεδο εξέγερσης και σίγουρα θα της δοθούν πολλές και καλύτερες ευκαιρίες στο μέλλον για «ηρωική» έξοδο από την κυβέρνηση από την στήριξη της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ για εξεταστική επιτροπή. Οι καλές ευκαιρίες θα της δοθούν με τις αποκαλύψεις που θα ακολουθήσουν για εμπλοκή στελεχών των δύο κυβερνητικών συνέταιρων της σε σκάνδαλα· αποκαλύψεις που θα πυροδοτήσουν εξελίξεις ανατροπής της κυβέρνησης, εκτός βέβαια αν θα τα καταφέρει (σύντομα) τόσο καλά στους τομείς της οικονομίας, της ανακούφισης των πολύ πιεσμένων και του κλίματος ασφάλειας, πράγμα που το βλέπω λιγάκι χλωμό.

Η μεγάλη τους ατυχία είναι η από σπόντα εμπλοκή του Βενιζέλου, ο οποίος πιάστηκε με την καυτή πατάτα της λίστας Λαγκάρντ στα χέρια. Όπως θυμόμαστε στο τηλεοπτικό παραλήρημα που ακολούθησε την αποκάλυψη της εμπλοκής του, είπε αφενός, ότι δεν είδε την λίστα και αφετέρου, ότι η λίστα δεν περιλάμβανε πολιτικά πρόσωπα και μεγάλα ποσά. Φυσικά οι δημοσιογράφοι παρέλειψαν να ρωτήσουν, πως τα ξέρει αυτά, αφού δεν διάβασε την λίστα, αλλά το πρόβλημα (τους) είναι ότι η λίστα εκτός από πολύ μεγάλα ποσά, περιλάμβανε και την σύζυγο του Γιάννου, του άλλου μεγάλου πυλώνα της σύγχρονης σοσιαλιστικής σκέψης (ο ένας είναι ο Ακης). Πιάστηκε επ αυτοφώρω δηλαδή (ο Βενιζέλος) να συγκαλύπτει ένα (ακόμα) μεγάλο λαμόγιο, που μας φόρτωσε για κληρονομιά ο Αντρέας.

Η τάση συμψηφισμού, που υπάρχει, απλά θα πάρει μπάλα και την ΝΔ για το βατοπέδιο, το οποίο έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να το υποβαθμίσει στην κοινή γνώμη και να το βάλει στα συρτάρια των αζήτητων της δικαιοσύνης. Και εδώ όμως ατύχησαν, καθώς βγήκαν στην φόρα κι άλλα κατορθώματα του ιερατείου (με τεράστιες προσωπικές περιουσίες μητροπολιτών) και ο κόσμος που εξαθλιώνεται, δεν έχει πιά καμία διάθεση, να κάνει τα στραβά μάτια, όπως έκανε όσο ήτανε χορτάτος. Επίσης ο Βενιζέλος δεν κάλυψε μόνο τον Γιάννο, αλλά και τον Κεφαλογιάννη (και όπως φαίνεται κι άλλον «καλό κόσμο»). 

Ο λαός πάντα γνώριζε το ποιόν των διάφορων εξουσιών (νομότυπων και εθιμότυπων). Οσο οι εξουσίες αυτές εξασφαλίζουν άρτον και θεάματα σε αφθονία, ο λαός τους συγχωρεί τις μικρές, ή μεγάλες παρεκτροπές. Όταν όμως η αφθονία χάνεται, τότε επανέρχονται τα βίαια ένστικτα του όχλου, ο οποίος απαιτεί τον εξαγνισμό του αίματος. Οι (διαφόρων λογιών) εξουσιαστές διαισθάνονται τον προσωπικό κίνδυνο και αντιδρούν με τους κανόνες της αυτοσυντήρησης, τόσο της ατομικής, όσο και της συλλογικής (του συναφιού). Το πιο λογικό είναι να θυσιαστούν από το συνάφι, όσοι δεν έχουν προϋποθέσεις άνετης σωτηρίας, ως εξιλαστήρια «θύματα». Ετσι στο θέατρο του «εξαγνισμού» του συστήματος θα έχουμε και τους αποδιοπομπαίους τράγους…

Τι γίνεται όμως, όταν ο αποδιοπομπαίος στηρίζει κοινοβουλευτικά την κυβέρνηση και χωρίς αυτόν η κυβέρνηση πέφτει; Αδιέξοδο (για την κυβέρνηση) και το μοιραίο τέλος. Βέβαια η ζωή και η ιστορία θα συνεχίσουν και μετά την παρέλευση της σημερινής πολιτικής τάξης. Κανείς δεν γνωρίζει, αν η ανατροπή του σημερινού φθαρμένου σκηνικού θα φέρει κάτι καλύτερο, ή χειρότερο από αυτό που ζούμε σήμερα. Αν αυτό, που ζούμε είναι άσχημο, ή μέριμνα μας πρέπει να είναι, να μην χειροτερέψει κι άλλο τουλάχιστον. Βλέπω διάφορα κείμενα στα μπλόγκς, που αποζητούν την σωτηρία από οποιονδήποτε μη αιρετό «σωτήρα»… Τον στρατό, τους δικαστές, τους ακαδημαϊκούς, τους καλλιτέχνες, τους αθλητές κ.λ.π.. Λες και δεν πέρασαν στην πολιτική στρατιωτικοί, δικαστές, καλλιτέχνες, αθλητές, ακαδημαϊκοί; Ή λες και ξεχώρισε κάποιος από αυτούς; Ή τάχα οι πολιτικοί είναι μία ιδιαίτερη κάστα άσχετη από τις παραπάνω κάστες; Δυστυχώς τέτοιες πονηρές και επικίνδυνες απόψεις βρίσκουν καθημερινά πρόσφορο έδαφος σε όλο και περισσότερους απογοητευμένους ανθρώπους και προετοιμάζεται το έδαφος για «μη πολιτικές» λύσεις. Είναι αλήθεια, ότι η δημοκρατία και μάλιστα η συνταγματικά λειψή δημοκρατία, είναι πολίτευμα εκτεθειμένο στις πολιτικές ασθένειες (διαφθορά, εκμαυλισμός, φαυλοκρατία) αλλά τα καθεστώτα που την υπερβαίνουν είναι εξ αρχής ταυτισμένα με αυτά τα χαρακτηριστικά. Γιαυτό αυτές τις δύσκολες ώρες πρέπει να προσέχουμε διπλά τι λέμε και ποιόν πολιτικό λόγο επικροτούμε.

Αν και μπορώ να πω πολλά για εκείνους, που δήθεν είναι καλλίτεροι από τους πολιτικούς και τάχα είναι μεγάλη ατυχία, που δεν έχουμε εκείνους πάνω από τα κεφάλια μας (λες και δεν τους κουβαλάμε και αυτούς στην καμπούρα μας) θα αναφερθώ στο παρόν στην δήθεν ελπίδα, που εκπέμπουν οι δικαστικοί (κατά την άποψη πολλών κειμενογράφων στα μπλογκς, αλλά και επαγγελματιών δημοσιογράφων) με αφορμή τις αποφάσεις δικαστηρίων για την διαγραφή χρεών προς τις τράπεζες.

Κατ αρχάς είναι τουλάχιστον αφέλεια, να κρίνουμε τους δικαστές μόνο από αυτό και να κάνουμε τα στραβά μάτια στην εξαιρετικά επιεική αντιμετώπιση του ειδεχθούς εγκλήματος από την Ελληνική δικαιοσύνη. Η Ελληνική δικαιοσύνη είναι τόσο επιεικής προς τον ειδεχθή εγκληματία και τόσο σκληρή προς τον φακίρ φουκαρά, που εγείρει υποψίες καθολικής συνενοχής. Αλλά ας δούμε και την πολυδιαφημισμένη «μεγαλοθυμία» της προς τους δανειολήπτες. Πάρθηκε καμία απόφαση για γενική διαγραφή, ή απομείωση των δανείων; Πάρθηκε καμία απόφαση για γενική απομείωση των επιτοκίων; Ή μήπως πάρθηκε καμία απόφαση έστω για βιώσιμη ρύθμιση αποπληρωμής, αλλά για όλους; Όχι φυσικά. Η «δικαιοσύνη» αποφάσισε την διαγραφή δανείων συγκεκριμένων προσώπων, κατά παράβασιν της συνταγματικής αρχής της ισονομίας και αντί να εξεγερθούμε, τους λιβανίζουμε κιόλας. Να πιστέψω ότι αυτά τα άρθρα, που συγχαίρουν την επιλεκτική εξαίρεση από τους κανόνες, γράφονται από αφελείς πολίτες, ή μήπως το λιβάνισμα εκπορεύεται από αργυρώνητα ενεργούμενα ύποπτων και χθόνιων συμφερόντων; (και αναπαράγεται φυσικά από αφελείς)

Αλλά ας έλθουμε και στον πρόσφατο «ηρωισμό» του πολυμελούς πρωτοδικείου Αθηνών, που αφορά πράγματι το σύνολο του πληθυσμού και δεν συνιστά (ύποπτη) εξαίρεση. Πρώτον· δεν έκρινε απερίφραστα το χαράτσι παράνομο, ούτε το ακύρωσε˙ απλά ακύρωσε την είσπραξη του από την ΔΕΗ. Δηλαδή τώρα δεν κινδυνεύουμε, να μας κόψουν το ρεύμα γι αυτό, αλλά καθώς τα χρήματα μας τελείωσαν, θα μας το κόψουν, γιατί δεν θα πληρώνουμε ούτε το ρεύμα (το οποίο θα αυξηθεί κατά 37%, άρα πάλι το ίδιο φούσκωμα θα έχουν οι λογαριασμοί). Δεύτερον· δεν κινδυνεύουμε, να μας κλείσουν το ρεύμα για το χαράτσι, αλλά κινδυνεύουμε, να μας πάρουν το ίδιο το σπίτι για χρέη προς το δημόσιο. Τρίτον· εάν είχαν εξαιρεθεί οι δικαστές από τα μέτρα λιτότητας, θα την έπαιρναν αυτήν την απόφαση; Μήπως αγνοούν οι δικαστές, ότι το σύνολο σχεδόν των νόμων εμπεριέχουν αντισυνταγματικές διατάξεις; Τι έκαναν τόσα χρόνια για αυτές; Τι μπορούσε να κάνει ο απλός πολίτης γι αυτό, όταν η προσφυγή στα συνταγματικά δικαστήρια κόστιζε μια περιουσία καθιστώντας τα άβατα για τους φουκαράδες; 

Η «δικαιοσύνη» είναι ο μεγάλος ασθενής της «δημοκρατίας» μας, που δεν ανέρρωσε ούτε στιγμή από τότε που καταδίκασε σε θάνατο τον Κολοκοτρώνη και τον Νικηταρά. Αντίθετα διαρκώς βυθίζεται περισσότερο στην ασθένεια της, αρνούμενη κάθε απόπειρα ίασης και εξακοντίζοντας στην πυρά όσους υπηρέτες της το επιχειρούν (π.χ. Τερτσέτης, Πολυζωίδης). Κι όμως εκεί θέλουν να αποθέσουμε τις ελπίδες μας κάποιοι «που σιχάθηκαν τους πολιτικάντηδες»… Ποιος φταίει για το επίπεδο των πολιτικάντηδων; Ποιος φταίει για τους Ταμήλους και τους Τατσόπουλους, που φορτωνόμαστε διαρκώς; Προφανώς εμείς, που τους εγκρίνουμε. Ωστόσο πριν την έγκριση μας οι Ταμήλοι και οι Τατσόπουλοι πέρασαν από την «κρισάρα» των επαγγελματικών, αλλά και των «λαϊκών» μίντια και προωθήθηκαν ως ωραίοι τυπάδες από τους μιντιακούς ατζέντηδες- «δημοσιογράφους», που τώρα δεν τους ανέχονται καθόλου…

Φυσικά επειδή το προϊόν, που μας πλασάρουν οι εν λόγω ατζέντηδες φθείρεται γρήγορα, φροντίζουν να μας βομβαρδίζουν διαρκώς με νέα μεγάλα κρυμμένα τεφαρίκια της ηθικής… Στρατηγοί (άκαπνοι, αλλά λαλίστατοι και πολυγραφότατοι) μεγαλοεφοπλιστές (και γενικά υποψήφιοι εθνικοί ευεργέτες) δικαστές και άπειρος αριθμός ακαδημαϊκών «σοφών» ετοιμάζεται, να αντικαταστήσει τους φθαρμένους πολιτικάντηδες και να γίνουν οι ίδιοι χαλίφηδες στην θέση του χαλίφη. Τουλάχιστον όμως, θα πρέπει να έχουμε εμείς οι πολίτες την τελική επιλογή και ευθύνη για το ποιοι από αυτούς τους «σωτήρες» θα μας περιλάβουν. Όχι γιατί επιδείξαμε ωριμότητα μέχρι τώρα, αλλά γιατί πρέπει να πληρώνουμε τα δικά μας λάθη (μήπως κάποτε ωριμάσουμε) και όχι αυθαίρετα διορισμένες επιλογές.  

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 09, 2012