Πότε προλάβαμε να μισήσουμε τόσο πολύ ο ένας τον άλλο;

Φταίει μόνο η κρίση για την ανεξέλεγκτη επιθετικότητα; 

Οδός Πανεπιστημίου, 1944. Από τη συλλογή του Νίκου Τόλη. 

Στο τρένο για το Φάληρο μια γυναίκα κρατάει τον άντρα της με τον παλιό τον τρόπο / από το μπράτσο / θα κοντεύουν και οι δύο τα 70 / είναι αγαπημένοι: αυτός κρατάει σε έναν διαφανή, πλαστικό φάκελο καλά τακτοποιημένα χαρτιά για κάποια εφορία / αυτή κάθεται δίπλα του, ήρεμη και ανακουφισμένη / δεν μιλάνε, το βλέμμα τους χάνεται στις πολυκατοικίες του Ταύρου / θα γυρίσουν στο σπίτι τους και θα φάνε το φαγάκι τους /την ώρα που γκρεμίζεται το σύμπαν έχουν ο ένας τον άλλο / και αυτή είναι μια δύναμη που δεν είχαν υπολογίσει όταν συναντηθήκαν για πρώτη φορά σε μία Αθήνα που τώρα θυμούνται όταν από το παράθυρο του τρένου περνάνε σαν σινεμασκόπ κάποιες σκόρπιες μονοκατοικίες του Μοσχάτου, με τούφες από φρεσκοφυτρωμένο χορτάρι να χάσκει ανάμεσα στις πλάκες του πεζοδρομίου / πόση καλοχωνεμένη ζωή κοιμάται ήσυχα σε αυτά τα παλιά σπίτια / προσπαθώ να ρουφήξω όσο περισσότερο μπορώ την εικόνα των δύο συμφιλιωμένων συντρόφων του παλιού καιρού, γιατί ξέρω πολύ καλά τι με περιμένει μέσα και έξω από το τρένο / την ένταση την κόβεις με το μαχαίρι, τα νεύρα είναι τόσο τεντωμένα, που όλα πια μπορούν να συμβούν χωρίς καμία προειδοποίηση / τις περισσότερες ειδήσεις και τις ενημερωτικές εκπομπές στην τηλεόραση με «πάνελ», τσιρίδες κ.λπ. τις έχω κόψει από καιρό / κάποτε ξυπνούσα και άνοιγα την τηλεόραση με όρεξη / πάλι φώναζαν, πάλι ο ένας μιλούσε πάνω στον άλλο, αλλά τότε τα έβρισκα όλα αυτά κάπως διασκεδαστικά / και οπωσδήποτε ακίνδυνα / τώρα βλέπεις το μίσος χαραγμένο στα αγριεμένα πρόσωπα / αλλά, αν ξεμπερδεύεις με την τηλεόραση, δεν ξεμπερδεύεις τόσο εύκολα με όλα τα υπόλοιπα, και κυρίως το ίντερνετ / κάποιες φορές μένω άφωνος από το μέγεθος της επιθετικότητας και της αγένειας που εκπέμπεται, για παράδειγμα, στο facebook από status update σε σχόλιο και τούμπαλιν / όχι από τίποτα σαλεμένους ταλιμπάν της μισαλλοδοξίας αλλά από κανονικούς ανθρώπους που σε λίγο θα σκουντήσεις αμέριμνος στο λεωφορείο («παρακαλώ, να περάσω;») ή θα διαλέγετε παρεούλα πορτοκάλια και μήλα στο μανάβικο της γειτονιάς / και δεν ξέρω ποιο είναι το πιο εντυπωσιακό: η άγνοια της επιθετικότητας ή μια λίγο ατσούμπαλη νομιμοποίησή της, «επειδή ο κόσμος περνάει δύσκολα» / ξέρω (όπως οι περισσότεροι πια) ανθρώπους γύρω μου που έχασαν τις δουλειές τους, που μετράνε το τελευταίο ευρώ για να βγει ο μήνας, που γενικώς έχασαν τα αυγά και τα πασχάλια και προσπαθούν να αντεπεξέλθουν με αξιοπρέπεια και σκληρό αγώνα / και όχι με λεκτικούς τσαμπουκάδες ή μπουνιές / κοιτάνε πίσω και αναλογίζονται και το δικό τους μερίδιο ευθύνης σε έναν δρόμο που στράβωσε απότομα πριν τα φορτώσουν όλα στους άλλους (δηλαδή στους πολιτικούς) / κυρίως: με ό,τι μέσα διαθέτουν προσπαθούν να οργανώσουν το αύριο / η τερατώδης ανεπάρκεια κάποιων πολιτικών ή του πολιτικού συστήματος δεν έθρεψε μόνο τερατώδη ελλείμματα αλλά και βολικά εξαπατημένους πολίτες / η προσχώρηση στο στρατόπεδο του μίσους ή, ακόμα χειρότερα, στο στρατόπεδο της βίας είναι μια πολύ διαφορετική ιστορία, με περίπλοκες αφετηρίες / και για να μην παρασύρομαι απ' όσους κάνουν τη μεγαλύτερη φασαρία: δίπλα στους νεόκοπους ιεροκήρυκες του μίσους ανθίζει μια νέα ευγένεια ανάμεσά μας / την παρατηρώ στις μικρές κινήσεις της καθημερινότητας / ένας λεπτός ακόμα μίσχος, που όλο και θα μεγαλώνει, να μου το θυμηθείτε. 

Πηγή: www.lifo.gr

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 06, 2012