Καλώς ήρθατε στην κόλαση

Έκθεση της UNICEF κάνει λόγο για 439.000 παιδιά νηπιακής, αλλά και σχολικής ηλικίας που υποσιτίζονται. Τα στοιχεία, που φέρνει στη δημοσιότητα το ΑΠΕ-ΜΠΕ, δείχνουν ότι οι αυτοκτονίες ή οι απόπειρες ανήλθαν το διάστημα της κρίσης, δηλαδή, από 1/1/2009 έως 23/08/2012 σε 3.124 πανελλαδικά...

Του Δημήτρη Τσίτου

Σχόλιο στο παραπάνω: Φαντασθείτε κάποιοι απ’ αυτούς που αυτοκτόνησαν ή γονείς που τα παιδιά τους λιμοκτονούν να είχαν προτιμήσει κάποιας μορφής εκδίκηση προς αυτούς που τους έφεραν σ’ αυτήν την κατάσταση!

Η Ελλάδα πίστεψε ότι ήταν μια έξυπνη γάτα και ότι μπορούσε να παίξει με τους πανίσχυρους εταίρους της στην ΕΕ ως να ήταν χαζά ποντίκια («κουτόφραγκοι»). Και έγιναν πολλά από πολλούς ανόητα και παράλογα κατά συρροή και εξακολούθηση. Αποδείχθηκε όμως ότι οι εταίροι στην ΕΕ και δεν ήταν μπουνταλάδες, και ήταν ικανοί να χειριστούν διελκυστίνδες και κουτοπονηριές αλλά είχαν –και έχουν- τη δύναμη να κάνουν αυτό που θέλουν.

Τώρα παίζουν –κυριολεκτικά- και μάλλον απολαυστικά γι’ αυτούς με το πονηρό ποντίκι, αφού πρώτα το έφτασαν σε κατάσταση απόλυτης εξαθλίωσης. 

Μια μεταφορά εικόνας θα μπορούσε να είναι μια ταυρομαχία. Όταν τον ταύρο τον έχουν φέρει σε κατάσταση πλήρους κατάρρευσης προκειμένου να επακολουθήσει ο τελετουργικός και απάνθρωπος φόνος. Μόνο που η Ελλάδα δεν υπήρξε –ποτέ- ταύρος.

Μετά από πολύμηνες συζητήσεις, διαπραγματεύσεις, υποσχέσεις, απειλές, ελπίδες για σωτηρία, αδιέξοδα και «λύσεις», συμβιβασμούς, φτάσαμε εδώ που φθάσαμε.

Τα 439.000 παιδιά νηπιακής, αλλά και σχολικής ηλικίας που υποσιτίζονται είναι ένα ενδεικτικό του τι συμβαίνει στη χώρα.

Οι αυτοκτονίες και οι απόπειρες οι οποίες ανήλθαν το διάστημα της κρίσης, δηλαδή, από 1/1/2009 έως 23/08/2012 σε 3.124 πανελλαδικά είναι 3.124.

Φυσικά, τα στοιχεία αυτά είναι τα επίσημα. Μάλλον τα πραγματικά στοιχεία είναι πολύ υψηλότερα.

Το μόρφωμα που κυβερνά τη χώρα εκπροσωπούμενο από έναν αρχηγό σε πραγματικά τραγική και οικτρή θέση –μόνο σε αρχαίες ελληνικές τραγωδίες και σε τραγωδίες του Σαίξπηρ μπορούμε να συναντήσουν τόσο φοβερές καταστάσεις απόγνωσης- έχει μείνει άλαλο και παράλυτο. Οι ελλειμματικοί σε ικανότητες έλληνες πολιτικοί –μιλάμε για όλο το σκηνικό- προσπαθούν να αυτοσχεδιάσουν άτεχνα και κάνουν πατέντες για να σώσουν τη χώρα από το χάος στο οποίο την έφτασαν.

Οι νόμοι της χώρας εμποδίζουν το νόμο, οι ελευθερίες μας καταστρέφουν κάθε ελευθερία, οι δημιουργίες περιουσιών βασίζονται σε οργανωμένη ληστεία -όπως και αυτή η επιβίωση του κράτους-, η γνώση παρέχεται από άπειρους ή κακότεχνους ηλιθίους, η ηθική μας είναι μια θρασύτατη υποκρισία, η δύναμή μας ασκείται από ανθρωπάκια και αυτό που θεωρούμε τιμητικό για μας είναι ψεύτικο σε όλα του τα σημεία.

Το σύστημα ανέχεται την εκκλησία –η οποία θα μπορούσε να ενεργήσει εξαιρετικά δυναμικά-, αλλά οι πλέον μάχιμοι εκπρόσωποί της είτε ασχολούνται, την ώρα που παιδιά πεινούν και άλλοι αυτοκτονούν, με σεξουαλικά θέματα και μυστικές εταιρείες, είτε με διαδικασίες προσωπικού πλουτισμού- μόνο επειδή, και με την προϋπόθεση, ότι κηρύσσουν υποταγή στο κράτος όπως είναι οργανωμένο (δηλωτικό η περιβόητος ευχή «υπέρ πάσης αρχής και εξουσίας»).

Η αντίσταση απέναντι στη φτώχεια είναι αντίσταση απέναντι στο χυδαίο πλούτο κάποιων και θεωρείται από το σύστημα ως αναρχία που πρέπει να τιμωρηθεί. Έτσι η στάση αυτή πετυχαίνει να κάνει τους δειλούς και τους αδίστακτους να θεωρούν τον εαυτό τους ήρωα.

Σε λίγο καιρό ο πολύς κόσμος θα συνειδητοποιήσει ότι θα πρέπει να αποκτήσει χρήμα επειδή χωρίς αυτό δεν μπορεί να υπάρξει – να επιβιώσει. Το χρήμα είναι το πλέον σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Και αυτό επειδή το χρήμα είναι το μέσο που επιτρέπει να κατανεμηθεί σωστά η δυνατότητα της επιβίωσης. Η συνειδητοποίηση αυτή θα επιφέρει τα κακά φρούτα της φτώχειας.

Οι πολιτικοί αν ήθελαν να σώσουν τη δική τους τιμή θα έπρεπε πρώτα να σκεφτούν να σώσουν την τιμή της χώρας. Προφανώς όμως δεν τους ενδιαφέρει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Το τι τους ενδιαφέρει είναι γνωστό.

Το σύστημα που επικρατεί, και καλλιεργείται μεθοδικά, είναι ότι υπάρχουν οι πλούσιοι επειδή υπάρχουν οι φτωχοί και το αντίθετο (υπάρχουν φτωχοί επειδή υπάρχουν πλούσιοι).

Τι σημαίνει όμως αυτό που επιδιώκουν οι (ντόπιοι και ξένοι) πολιτικά ηλίθιοι: «άστους να είναι φτωχοί»;

Σημαίνει για τους πολίτες: Να είναι ανίσχυροι, να είναι αμαθείς, να είναι κύτταρα νοσηρών καταστάσεων, να είναι ένα παράδειγμα εξαθλίωσης και ασχήμιας, να έχουν ξεχαρβαλωμένα παιδιά, να ξεπουλιούνται για το τίποτε, να ζούνε σε τρώγλες χωρίς ηλεκτρικό και νερό, να χρωστούν αυτά που δεν θα έπρεπε να χρωστούν, να γίνουν δειλοί και χωρίς ιδανικά – ώστε τελικά να τους αξίζουν ακόμη λιγότερα από αυτά που έχουν. Δηλαδή να μην τους ανήκει το δικαίωμα και η διάθεση να ζουν. Να λοιπόν οι 3.124 αυτοκτονίες!

Το μεγαλύτερο έγκλημα είναι η φτώχεια.

Η ασφάλεια -το μεγαλύτερο αγαθό του πολιτισμού- δεν μπορεί να υπάρχει εκεί όπου ο χειρότερος κίνδυνος, ο κίνδυνος της φτώχειας, επικρέμαται στο κεφάλι των πολλών και όταν η προστασία, που υποτίθεται ότι προσφέρεται, προσφέρεται μόνον σε οτιδήποτε εγκλωβίζει τους φτωχούς ή κάνει τη φτώχεια ακόμη μεγαλύτερη και για ακόμη περισσότερους. 

Η διακαώς αναμενόμενη μετάγγιση ζωής μάλλον θα γίνει. Όχι επειδή θέλουν οι εταίροι να την κάνουν, αλλά επειδή είναι αναγκασμένοι να την κάνουν. Την Ελλάδα και τους Έλληνες τους μισούν. Και μας μισούν επειδή είμαστε αυτοί που είμαστε. Στην ουσία μισούν τη νοοτροπία που μας διακατέχει στο σύνολό μας και ιδίως αυτούς που κυβερνούν τη χώρα – η αντιπολίτευση δεν εξαιρείται.

Εκείνο που μπορεί να αποτελέσει μια αφετηρία για ένα διαφορετικό αύριο είναι μια «μετατόπιση της εδραιωμένης, εδώ και πολλά χρόνια, νοοτροπίας του συνόλου». Αν αυτό θα γίνει, πότε; πώς; από ποιόν; είναι ένα καυτό ερώτημα. 

Μέχρι τότε η ζωή στη χώρα θα είναι μια κόλαση που όλο και θα γίνεται χειρότερη.

Το ότι θα πάρουμε τη δόση δεν είναι τίποτε άλλο από το βούλωμα μιας τρύπας προσωρινά.

Πηγή

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 01, 2012