Λόγια καρδιάς σε φίλο...

Γράφει ο Λεωνίδας της Κοινωνικής Ανατολής

Όλοι μαζί ενωμένοι,έτσι φίλε;

Φίλε συμπολίτη, αγανακτισμένε με τις απεργίες,

Θα ήθελα σήμερα να σου απευθύνω δύο λόγια σαν φίλος. Επειδή όμως τα λόγια αυτά στα λέω από καρδίας, θα ήθελα και εσύ να μην τα πετάξεις αμέσως… να τους δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία. Και εάν σου αρέσουν και συμφωνείς, κράτησέ τα και εσύ στην καρδιά σου, αλλιώς δεν πειράζει, ίσως κάποια άλλη φορά.

Σε παρακολουθώ καιρό τώρα, και εσένα όπως και εμένα, να ταλαιπωρούμαστε. Αν είσαι από τους τυχερούς που έχουν ακόμη δουλειά, τότε θα τολμήσω να πω «πάλι καλά», με την επιφύλαξη για πόσο καιρό και υπό ποιες συνθήκες θα συμβαίνει αυτό. Όπως και να έχει, σου εύχομαι να μην σου λείψει ποτέ! Ξέρω ότι έχεις τις ανάγκες σου, αλλά αυτά τα λίγα έστω, οπωσδήποτε σε βοηθάνε στα προβλήματά σου, εντός και εκτός οικογενείας. Αν είσαι φίλε από τους άτυχους που έχασαν την δουλειά τους, τότε το μόνο που μπορώ να σου προτείνω είναι υπομονή και μην απογοητεύεσαι. Πάλαιψέ το!

Πάλαιψέ το όπως το παλεύουν οι απεργοί των μέσων μαζικής μεταφοράς! Αγωνίζονται και αυτοί για να κρατήσουν την αξιοπρέπειά τους και να διασφαλίσουν τα δικαιώματά τους. Και να σου πω κάτι, επειδή και εγώ είμαι από τους τυχερούς που έχουν ακόμα δουλειά, αλλά βέβαια με μισθό εποχής κρίσης, τους καταλαβαίνω και μακάρι να είχα την δύναμη να είχα κάνει αυτό που κάνουν αυτοί. Γιατί στα λέω αυτά, θα μου πεις, αφού τα γνωρίζεις ήδη; Γιατί σήμερα στη στάση που περιμέναμε το λεωφορείο -μαζί σου ήμουνα και εγώ, λίγο πιο πίσω- σε άκουσα να παραπονιέσαι. Και σε άκουσα να λες κουβέντες που δεν περίμενα να ακούσω από φίλο. Κι εγώ μαζί σου, κι εγώ αγανάκτησα, κι εγώ στενοχωρήθηκα, άργησα και λίγο στην δουλειά μου, ξέρεις πώς είναι αυτά τώρα την τελευταία εβδομάδα. Όμως δεν έσπευσα να κατηγορήσω τους εργαζομένους. Αναζήτησα αλλού τις αιτίες.

Και ξέρεις κάτι φίλε, το βράδυ που επέστρεψα στο σπίτι κουρασμένος και ταλαιπωρημένος από την δουλειά και τις απεργίες, κάπου σε πήρε το μάτι μου στην τηλεόραση, να διατρανώνεις μαζί με τους πολιτικούς ότι τα μέσα μεταφοράς είναι του λαού και όχι των συνδικάτων. Δεν σου κρύβω ότι ξαφνιάστηκα. Σκέφτηκα, μα ο φίλος να πει τέτοια πράγματα; Σκέφτηκα, φίλε, ότι τα μέσα μεταφοράς είναι του λαού, αλλά και τα εργασιακά δικαιώματα είναι των εργαζομένων. Εργαζομένων που, όπως εσύ κι εγώ, έχουν δουλέψει για να τα κατοχυρώσουν και δεν δέχονται εν μιά νυκτί την κατάργησή τους. Σε άκουσα να λες αλλού ότι όλοι τα ίδια περνάμε, ας βάλουν και αυτοί νερό στο κρασί τους να τελειώνουμε. Δεν θα σου κρύψω ότι όταν σε άκουσα να το λες, χαμογέλασα. Και ξέρεις γιατί; Φαντάστηκα για μια στιγμή τον εαυτό μου απεργό στα μέσα μεταφοράς, μέσα στα αμαξοστάσια, αγωνιστή, πολεμιστή, που δε με ένοιαζε αν θα χάσω τον μισθό μου ή την δουλειά μου, αλλά μόνο ο αγώνας για ένα καλύτερο αύριο για εμένα και τους φίλους μου. Την μια στιγμή χαμογέλασα, την επόμενη όμως στενοχωρήθηκα φίλε. Και στενοχωρήθηκα γιατί ακόμα δεν έχω κατέβει και εγώ σε απεργία. Γιατί ακόμα δεν έχω αγανακτήσει με όλα αυτά που περνάμε, γιατί ακόμα δεν είπα «νισάφι πια»!

Ξέρω ότι σε στενοχωρώ και εσένα με αυτά φίλε. Επειδή ίσως δεν με ξέρεις ακόμα καλά, θέλω να σου ξεκαθαρίσω ότι δεν ασχολούμαι με τον συνδικαλισμό, ούτε με την πολιτική. Απέχω κι εγώ, όπως κι εσύ, γιατί δεν με εκφράζει η πολιτική και οι πολιτικοί του σήμερα. Στους σημερινούς όμως απεργούς των μέσων μεταφοράς φίλε, δεν βλέπω συνδικαλιστές εργατοπατέρες που προσπαθούν να διασφαλίσουν την τσέπη τους και τα λεφτά τους. Βλέπω ανθρώπους βιοπαλαιστές που μάχονται να διασώσουν τις οικογένειές τους και να διατηρήσουν τα δικαιώματά τους. Βλέπω ανθρώπους διαλλακτικούς, που επιθυμούν πραγματικά να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να βρεθεί μια λύση. Α, και να σου πω κάτι τελευταίο, γιατί η ώρα πέρασε και σίγουρα σε έχω κουράσει. Διαφωνώ και με έναν εκ των τριών πρωθυπουργών μας, που δήλωσε και αυτός ότι “είναι απαράδεκτο να φορτίζεις την ατμόσφαιρα και να επαυξάνεις την ταλαιπωρία της κοινωνίας” και ότι “αυτή η παλαιού τύπου συνδικαλιστική αντίληψη δεν έχει σχέση με την αντίληψη της εποχής και την δική μας για το τι σημαίνει κοινωνική ευθύνη”. Μόλις το άκουσα αυτό, αναρωτήθηκα… καλά, πότε η αντίληψη και η άποψη η δική μου ταυτίστηκε με αυτήν της εποχής αλλά και των κυβερνώντων; Εσύ τι λες φίλε, συμφωνείς;

Με εκτίμηση,
o φίλος.

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 27, 2013