Νεοελληνικός εκβαρβαρισμός

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Γιάννη Δ. Μπάρτζη: Επειγόντως έναν ηγέτη, κυκλοφορεί ως e-book δωρεάν στην ιστοσελίδα www.akrokorinthos.com)

[Ο εκπασοκισμός της ελλαδικής κοινωνίας, τα τελευταία τριάντα επτά χρόνια, αναζωπύρωσε εντυπωσιακά το ίδιο τριπλό σύμπτωμα: Κατέστρεψε, σε βαθμό αναπηρίας, τη νεοελληνική γλώσσα και έκφραση. Προπαγάνδισε την «ανεμελιά» στην αμφίεση βυθίζοντας μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες σε ενδυματολογική ακαλαισθησία, την πιο επιδεικτική που γνώρισε ποτέ αυτός ο τόπος. Και καταδίκασε το κράτος σε ανήκεστη οικονομική υποτέλεια, για το υπόλοιπο του αιώνα, λόγω εξωφρενικού δανεισμού με τους πιο ταπεινωτικούς όρους. Συμπέρασμα: Αν υπάρξει ποτέ πολιτική παράταξη με συνεπή και προγραμματικό αντι-πασοκισμό, θα το αντιληφθούμε από τρία σημάδια:

Θα έχει πρώτη προτεραιότητα, τη γλώσσα. Η εξωτερική εμφάνιση των μπροστάρηδων θα απηχεί την αρχοντιά της ελληνικής λαϊκής παράδοσης, αυτήν που μεταγγίζεται με το γάλα της μάνας. Και τρίτο, θα συνεγείρει τους Έλληνες σε αγώνα απεξάρτησης από τον πατριδοκτόνο δανεισμό. Αυτά τα τρία].

Χρήστος Γιανναράς, «Τα τρία σημάδια παλιγγενεσίας», εφ. Η Καθημερινή, Κυριακή 31 Ιουλίου 2011, σ. 19

Προβληματίζουν, αλήθεια, οι απόψεις του φιλόσοφου Δάσκαλου Χρήστου Γιανναρά. Μα θα έλεγα ότι δεν είναι το ΠΑΣΟΚ το μόνο υπαίτιο για την ποιοτική υποβάθμιση του Έλληνα πολίτη και της Ελληνίδας. Οι βαθύτερες ρίζες αυτής της κατρακύλας (κοινωνικής, αισθητικής, γλωσσικής, θεσμικής κ.ά.) έχουν ξεκίνημα από τη χούντα. Από εκείνο ακριβώς το καθεστώς, που διακήρυσσε και ίσως πίστευε πως κρατάει ψηλά τις ελληνικές αξίες. Θυμηθείτε οι παλαιότεροι: «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» κι «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών». Επιβλήθηκαν τόσο άκομψα, βάναυσα, τυραννικά, και ξεφτιλίστηκαν εντέλει από τους ίδιους τους τους προπαγανδιστές. Άλλωστε, για ποια οικογένεια τάχα μιλούσε ο αρχηγός των δικτατόρων, όταν πρώτος αυτός διέλυσε τη δική του για το χατίρι της ιδιαιτέρας γραμματέως του; Εκείνης που ο λαός επευφη- μούσε ως βυζαντινή βασίλισσα στα γήπεδα;

Θαρρώ πως οι Έλληνες θα ήμαστε σήμερα περισσότερο σώφρονες πολίτες και πιο καλοί ως χριστιανοί, αν δεν είχε συλήσει τις αξίες μας η επταετία της χούντας. Μα πάνω απ’ όλα η διακυβέρνηση της χώρας από το τυραννικό εκείνο καθεστώς νομιμοποίησε και εξιδανίκευσε στη συνείδηση του Ελληνικού λαού την έννοια της αντίστασης και της απειθαρχίας στους θεσμούς του κράτους. Η περίοδος εκείνη ανέδειξε σε αναγνωρισμένο και χειροκροτούμενο ηρωισμό κάθε μορφή ανυπακοής.

Είναι χαρακτηριστική σήμερα η λεκτική απόδοση από τα ΜΜΕ αντικοινωνικών ομαδικών αντιδράσεων συντεχνιών, απέναντι σε κυβερνητικά μέτρα που πλήττουν δικαιώματα και κεκτημένα τους. Ακόμα κι αν αυτά τα κεκτημένα αποτελούν χαριστικές και άδικες, έναντι άλλων, αμοιβές και παροχές. Ακόμα κι αν αυτές οι κινητοποιήσεις έχουν καταστροφικές συνέπειες στην εργασία, στη ζωή, στην τσέπη και στη μετακίνηση των πολλών. «Αμετακίνητοι στον αγώνα τους οι ταξιτζήδες!» «Σε μακροχρόνιο αγώνα κατεβαίνουν οι πιλότοι της Ολυμπιακής!» «Σε αγώνα διαρκείας από αύριο οι καθηγητές!» «Επιμένουν για Τρίτη ημέρα στον αγώνα τους οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ!» κ.λπ., κ.λπ.

Την αδιαμφισβήτητη «ιερότητα» κάθε «αγώνα», που την εννοιοδότησε τοιουτοτρόπως η αντίσταση στην τυραννία της χούντας, ενίσχυσε ακόμα περισσό- τερο ο άκρατος κομματισμός των πράσινων και μπλε, βεβαίως με τη συνδρομή, πότε από εδώ πότε από εκεί, όλων των αποχρώσεων του ερυθρού.

Έτσι στην πρώτη μεταπολιτευτική επταετία της κυβέρνησης γαλάζιων του Καραμανλή, εκπαίδευσαν οι πράσινοι τις λαϊκές μάζες να αυθαιρετούν «αγωνι- ζόμενοι» κατά του ίδιου του λαού, κατά του εαυτού τους δηλαδή. Τότε αγρότες έκλειναν τα Τέμπη ή τον Ισθμό, φοιτητές έκλειναν τα πανεπιστήμια, μαθητές λεηλατούσαν τα σχολεία, γιατροί έκλειναν τα νοσοκομεία, οι της ΔΕΗ κατέβαζαν διακόπτες... και ο κατήφορος δεν είχε τέλος.

Ώσπου άλλαξαν τα πράγματα και ήρθαν στην εξουσία οι πράσινοι, για να αναλάβουν τα ηνία των «αγώνων» οι γαλάζιοι. Η σκυτάλη της ανομίας άλλαξε χέρια... και χρώμα. Τώρα βγήκαν τα μπλε τρακτέρ να κόψουν τους δρόμους, οι μπλε γιατροί να κλείσουν κλινικές, οι γαλάζιοι δάσκαλοι να απεργήσουν, κατέβηκαν οι μπλε διακόπτες της ΔΕΗ... Νέες ταλαιπωρίες για το λαό από τις συντεχνίες, που όλο ζητούσαν κι όλο κάτι έπαιρναν...

Το είπαμε και πρωτύτερα: Ευημερία με δανεικά...

Στον εκβαρβαρισμό του ρουχισμού και της εμφάνισης, παρατηρήθηκε η ίδια επίσης ανάστροφη αντίδραση στον επιβεβλημένο καθωσπρεπισμό της χούντας. Θυμάμαι που οι χωροφύλακες του καθεστώτος κούρευαν δημοσίως τα μακριά μαλλιά και τις μεγά- λες φαβορίτες. Ενώ ποτέ δε θα ξεχάσω εντολή του τότε Γενικού Επιθεωρητή της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης στον Πειραιά, που έλεγε ξεκάθαρα στους άντρες εκπαι- δευτικούς: «Εγώ θέλω να σας βλέπω στο σχολείο με κοστούμι και γραβάτα. Άμα σας ενοχλεί η γραβάτα στο λαιμό... να την κρεμάτε εμφανώς στην έδρα»!

Τη σημαία του «εκμοντερνισμού» στην εμφάνιση, την ύψωσε πρώτος ο ίδιος ο αρχηγός των πράσινων, όταν παρουσίασε για ορκωμοσία όλο το υπουργικό του συμβούλιο στη Βουλή των Ελλήνων με ζιβάγκο! Το σύνθημα του ξηλώματος είχε δοθεί δια τυμπανισμών και σαλπίγγων! «Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία!» Η εξέλιξη ήταν πλέον προδιαγεγραμμένη. Μαζί με την ταυτόχρονη υποβάθμιση της γλώσσας... Ορατή ακόμα και στα ονόματα που υπέγραφαν επίσημα οι υπουργοί και οι αυλικοί τους: ο Μένιος, ο Άκης, ο Σάκης, η... Μιμή!

Έτσι λοιπόν, στην επιβεβλημένη σοβαροφάνεια της δικτατορίας και της πρώτης μεταπολιτευτικής επταετίας, αντιπαρατάχθηκε και προτάθηκε από τη νέα πολιτική ηγεσία της χώρας, η εσκεμμένη ευτέλεια των πάντων και παντού.

Ο σώφρων λαός θα χειροκροτούσε σήμερα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, εάν δια του υπασπιστή του πετούσε έξω από το Προεδρικό Μέγαρο, όποιον επίσημο προσκεκλημένο του ή υπουργό θα προσερχόταν σε γιορτή ή σε ορκωμοσία αγραβάτωτος ή με αθλητικά παπούτσια και σακίδιο εκδρομικό στον ώμο...

Θα έλεγε «μπράβο» στον ηγέτη του ο λαός, που με τη στάση του θα επανέφερε την αρχοντιά στο δημόσιο βίο.

Θα επικροτούσε ο λαός τη στάση του Προέδρου της Βουλής, εάν δια του αστυνομικού φρουρού της πύλης απαγόρευε την είσοδο σε βουλευτές με μακό μπλούζες ή με δερμάτινα μπουφάν.

Τότε θα είχε το δικαίωμα και ο διευθυντής δημόσιου σχολείου να απαγορεύσει σε καθηγητή ή δάσκαλο να παρουσιαστεί ενώπιον μαθητών για να διδάξει, αξύριστος και με ενδυμασία που θα ταίριαζε σε συνεργείο, σε αγρόκτημα ή σε παραλιακή ταβέρνα. Το ίδιο κι ο διευθυντής δημόσιου μουσείου για τους υπαλλήλους του, ο προϊστάμενος της Εφορείας, ο πρόεδρος των δικαστηρίων κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.

Θα μου πείτε: «Από την εμφάνιση κρίνεις τον άνθρωπο και την αξία του;»

Όχι! Οπωσδήποτε όχι. Αλλά δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η εμφάνιση, το ντύσιμο, η καθαριότητα, η ευπρέπεια, η αρχοντιά, εμπνέουν επαγγελματισμό, κύρος, εμπιστοσύνη. Αυτό είναι κάτι που το έχουμε ξεχάσει οι Έλληνες και κάποιος πρέπει να μας το θυμίσει, στο δημόσιο τομέα. Είναι κι αυτό ανάμεσα στα άχαρα καθήκοντα του ηγέτη που προσμένουμε.

Σε όσους εκφραστούν ειρωνικά και κρίνουν «συντηρητικές» με το συνήθη χλευασμό των νεοελλήνων τις ανωτέρω απόψεις, δυο τρία παραδείγματα μονάχα θα τους έλεγα:

Τι εμπιστοσύνη θα έδινες εσύ, άνθρωπέ μου, στο γιατρό που θα σε εξέταζε και θα ζητούσε να σε χειρουργήσει, άμα τον έβλεπες στο ιατρείο του αξύριστο, με φανελάκι σταμπωτό, με σκουλαρίκι και με τρύπιο τζην;

Σε ποιο από τα δύο λεωφορεία εκδρομής θα έμπαινες; Σε εκείνο με τον φρεσκοξυρισμένο οδηγό, τον κουστουμαρισμένο και γραβατοφόρο, ή στο άλλο με τον οδηγό απεριποίητο και ατημέλητα ντυμένο;

Μιλάμε πάντα για επαγγελματίες, που δε γνωρίζουμε από πριν την αξία τους, αλλά προστρέχουμε σ’ αυτούς για να εξυπηρετηθούμε ή περιμένουμε να ηγηθούν ή να διδάξουν... Η ανεμελιά στην εμφάνιση υποσκάπτει το κύρος τους. Θα χρειαστεί να καταβάλλουν πολύ μεγάλη προσπάθεια, ώστε να αποδείξουν την πραγματική αξιοσύνη τους. Με την αρχοντική τους εμφάνιση όμως έχουν κερδίσει πόντους στον τομέα της εμπιστοσύνης, που σε τελική ανάλυση την έχει χρεωθεί συνολικά η υπηρεσία που στελεχώνουν.

Ας μη μας ενοχλεί τόσο πολύ, συνέλληνες, η επιβολή της ευκοσμίας άνωθεν. Κάπου τη χρειαζόμαστε... Ιδέστε το ΜΕΤΡΟ της Αθήνας, πόσο άριστη εικόνα διατηρεί μες στις στοές και στους συρμούς. Γιατί; Μα γιατί από τις εισόδους ακόμα οι «σεκιουριτάδες» επεμβαίνουν με ευγένεια και απαγορεύουν να διαβεί κανείς στο εσωτερικό με αναψυκτικό στο χέρι, με σουβλάκι ή με τσιγάρο. Και όλοι υπακούμε. Και όλοι τη χαιρόμαστε αυτή τη τάξη που επικρατεί εκεί.

Φανταστείτε το αθηναϊκό ΜΕΤΡΟ να περάσει στη νοοτροπία του δημοσίου! Φανταστείτε το από την πρώτη εβδομάδα... όχι σε μάκρος χρόνου. Και θυμηθείτε οι παλαιότεροι την άθλια εικόνα του υπόγειου της Ομόνοιας κατά τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, όταν με χτυποκάρδι το διαβαίναμε, ανάμεσα σε ημιθανείς ναρκομανείς, επαίτες κάθε ηλικίας, πορτοφολάδες, παραβατικούς λογής, σε μια διάχυτη οσμή αμμωνίας ούρων...

Σ’ έναν παρόμοιο με εκείνον της εμφάνισης, εξίσου θορυβώδη «εκμοντερνισμό» αποσκοπούσε και η ίδρυση της ΕΓΕ (Ένωση Γυναικών Ελλάδας), με επικεφαλής την περισσότερο όλων των γυναικών απατημένη πρωθυπουργική σύζυγο, η οποία παρενέβη, εξωθεσμικώς βεβαίως, στη δημιουργία των νέων τότε αναγνωστικών του 1982 (κράτησαν μέχρι το 2006 στα σχολεία μας) και ζήτησε να μπει στο Αλφαβητάριο της Α ́ τάξης το «σύγχρονο» μοντέλο οικογένειας και ρόλων, αυτό που ήθελε τον πατέρα με ποδιά κουζίνας και με κουτάλα μακριά στο χέρι να ανακατώνει το φαΐ στην κατσαρόλα! Εκεί την είδαν την ισότητα των φύλων...

Ενώ την ίδια ώρα αδιαμαρτύρητα ανέχονταν μιαν άλλη νέα πραγματικότητα, που ήθελε τους κορυφαίους στο υπουργικό συμβούλιο και στο πολιτικό γραφείο να αντικαθιστούν τις παλαιές συζύγους τους με άλλες νεότερες...

Ναι, φίλες και φίλοι, η εξουσία φθείρει... Φθείρει τον φέροντα.

Το τραγικότερο όμως είναι ότι η εξουσία φθείρει το λαό, όταν οι φέροντες αυτήν φέρονται αφρόνως...

Αυτή η εξουσία η αχαλίνωτη, η αήθης, η εγωκεντρική, η αρπαχτική, η άσωτη και άνομη, την οποία ενέμοντο, δια της ψήφου του λαού αλλά ερήμην του, οι κληρονομικοί κομματικοί μας πρίγκιπες...

Πού είναι ένας Βενιζέλος, βρε παιδιά! ένας Πλαστήρας!...

Να πάρουν το ραβδί... μήπως και μπει σειρά σ’ αυτή τη χώρα!

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 19, 2013