Οι στρατηγικές επιλογές για να μπορέσει η Ελλάδα να βγει ανώδυνα από την οικονομική κρίση

Εδώ και αρκετούς μήνες βιώνουμε μια πραγματικότητα που είναι έξω από κάθε λογική, και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η Ελλάδα έχει εμπλακεί σε μια τεχνητή οικονομική κρίση που έχει επηρεάσει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Όμως θα ήταν εξαιρετικά απλό να μπορέσει η χώρα να απεμπλακεί από αυτή την παγίδα, αν ακολουθούσαν οι κυβερνώντες συγκεκριμένες στρατηγικές επιλογές, που ακόμη και αυτή τη στιγμή θα μπορούσαν να βγάλουν τον ελληνικό λαό από το οικονομικό αδιέξοδο και να πάρει η χώρα τη δυναμική που χρειάζεται μέσα στη διεθνή πολιτική σκηνή.

Ένα από τα βασικά λάθη που κάνουν όλοι οι αναλυτές που ασχολούνται με το ελληνικό πρόβλημα, είναι ότι αναζητούν τρόπους με τους οποίους θα πάρει δάνεια η χώρα για να μπορέσει να αποπληρώσει το εξωτερικό της χρέος, που σε ένα μεγάλο μέρος του είναι πλασματικό. Παρόλα αυτά αν αποδεχτούμε ότι ολόκληρο το εξωτερικό χρέος ανέρχεται στα 420 δισ. € και άλλο τόσο είναι το χρέος των Ελλήνων πολιτών, τότε καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το συνολικό χρέος ανέρχεται στα 840 δισ. €. 

Αυτή πραγματικότητα μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με την κοστολόγηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να αξιοποιηθούν, ώστε να αποπληρωθεί, αθροιστικά, το σύνολο αυτών των 840 δισ. €. Πολλοί οικονομολόγοι, και ιδιαίτερα αυτοί που ασχολήθηκαν με το ελληνικό δημοσιονομικό πρόβλημα, έχουν εστιάσει το ζήτημα στη δανειοδότηση της χώρας με μικρότερο ή μεγαλύτερο επιτόκιο από τις αγορές και από το μηχανισμό στήριξης (Ε.Ε. και Δ. Ν.Τ). Στην πραγματικότητα μια τέτοια θεώρηση οδηγεί στην εξυπηρέτηση των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας, χωρίς αυτό να οδηγεί στην αποπληρωμή των οικονομικών υποχρεώσεων. Μια τέτοια πραγματικότητα δεσμεύει, ανεπανόρθωτα, την εξωτερική πολιτική της χώρας, είτε υποθηκεύοντας το σύνολο των πλουτοπαραγωγικών πηγών, είτε υποχρεώνοντας την πολιτική ηγεσία της χώρας να πάρει αποφάσεις που δεν θα εξυπηρετήσουν ποτέ τα εθνικά συμφέροντα.

Το ζήτημα δεν βρίσκεται λοιπόν αποκλειστικά στις δανειακές ανάγκες και στην εξυπηρέτηση του ελληνικού δημόσιου χρέους, που από τον τρόπο που εμφανίζεται είναι αμφίβολο αν είναι προϊόν της δημοσιονομικής πολιτικής της χώρας τα τελευταία 35 χρόνια, αλλά ακουμπά ένα βαθύτερο κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο που καλύπτει το σύνολο των χωρών που βρίσκονται στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι τόσο η Ελλάδα, όσο και η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία αντιμετωπίζουν παρόμοια δημοσιονομικά δεδομένα με στόχο να επιβληθεί σε αυτές τις χώρες μια «πειθαρχία» που στην πραγματικότητα αναιρεί την εθνική τους ανεξαρτησία και την κυριαρχία επί κινητών και ακινήτων αξιών. Αυτό σημαίνει ότι κάθε χώρα είναι υποχρεωμένη να βρει τρόπους, όχι μόνον να αυτονομηθεί αλλά και να επιβιώσει από την προσπάθεια φαλκίδευσης μιας διεθνούς οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής επέμβασης.

Εδώ και αρκετά χρόνια είναι γνωστές οι μελέτες που έχουν γίνει είτε από διάφορους διεθνείς οργανισμούς που ασχολούνται με τις έρευνες για κοιτάσματα υδρογονανθράκων και άλλων μεταλλευμάτων, είτε από εκθέσεις του ΙΓΜΕ που αφορούσαν παρόμοιες έρευνες. Όλες αυτές οι εκθέσεις καταλήγουν στο γεγονός ότι υπάρχει ορυκτός πλούτος (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, ουράνιο, όσμιο, κόκκινος υδράργυρος, διαμάντια, γαληνίτης, χρυσός και άλλα υλικά) που η αξία του ανέρχεται σε ένα ποσό που αγγίζει αρκετά τετράκις εκατ. €, άλλωστε αν δεν υπήρχε ένα τόσο μεγάλο οικονομικό ενδιαφέρον η πορεία της χώρας θα ήταν εντελώς διαφορετική και το ενδιαφέρον των ευρωπαϊκών και αμερικανικών κυβερνήσεων δεν θα ήταν τόσο έντονο στην περιοχή των Βαλκανίων.

Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί το γεγονός ότι τα προβλήματα με τη γειτονική Τουρκία και η ισορροπία στο Αιγαίο δεν επιτρέπει την αυτόνομη και ανεξάρτητη αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, ακόμη θα μπορούσε να ισχυριστεί την έλλειψη τεχνογνωσίας και υλικοτεχνικής υποδομής για την εκμετάλλευση του υπόγειου πλούτου. Από τη μια πλευρά, όμως όλα έχουν αλλάξει μέσα στο διεθνές δίκαιο, κυρίως με την οριοθέτηση της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (ΑΟΖ) για όλες τις χώρες και κάτι ανάλογο θα μπορούσε να ισχυριστεί η εκάστοτε πολιτική ηγεσία της Ελλάδος για να κάνει έρευνες σε περιοχές που δεν είναι αμφισβητούμενες και να εκμεταλλευτεί τα δεδομένα. Από την άλλη πλευρά, έχει τη δυνατότητα να εκμεταλλευτεί την πανθομολογούμενη αξία των κοιτασμάτων και να κόψει νόμισμα με εγγύηση τον ορυκτό πλούτο. Με αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να προβεί στην εξόφληση της οφειλής του ελληνικού κράτους αλλά και των Ελλήνων πολιτών και ταυτόχρονα να βάλει ασφαλιστικές δικλίδες που θα κινούσαν την ελληνική οικονομία από την αρχή, χωρίς να υπάρχει ανάγκη οποιασδήποτε δημοσιονομικής περικοπής από το πενιχρό εισόδημα των πολιτών αυτής της χώρας.

Είναι κοινό μυστικό το γεγονός ότι τα μέτρα του μνημονίου για την κάλυψη των δανειακών αναγκών τις χώρας βασίζονται στην υποθήκη που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση στους δανειστές της, επομένως με ανάλογες εγγυήσεις θα έχει τη δυνατότητα να κόψει χρήματα που θα μπορούσαν να βγάλουν ολοκληρωτικά την Ελλάδα από τις υποχρεώσεις της. Είναι μια πρακτική η οποία εφαρμόστηκε ήδη σε άλλες οικονομικές δραστηριότητες, όπως για παράδειγμα στο χρηματιστήριο τη στιγμή που αρκετοί επενδυτές επενδύουν τα χρήματά τους σε άϋλους τίτλους που αποδέχεται το χρηματοπιστωτικό σύστημα τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.

Υπάρχει και ακόμη μια παράμετρος που αφορά τη διακίνηση αρκετών εκατομμυρίων δολαρίων που κόπηκαν για να εξυπηρετήσουν τις οικονομικές ανάγκες των ΗΠΑ και μάλιστα αυτό συνέβη το τελευταίο χρονικό διάστημα της προεδρίας του Μπάρακ Ομπάμα. Διεθνείς αναλυτές ομολογούν ότι στα 1000 $ μόνο τα 100 $ έχουν αντίκρισμα και τα υπόλοιπα 900 $ αποτελούν προϊόν οικονομικής συναλλαγής και μόνο, κάτι που σημαίνει ότι στην πραγματικότητα η διεθνής αγορά κινείται σε οικονομικά μεγέθη πολύ μεγαλύτερα από την πραγματική αξία του όγκου των νομισμάτων που κυκλοφορούν. Στη δική μας περίπτωση, τα πράγματα είναι διαφορετικά αφού η παραγωγή νομίσματος θα μπορούσε να είναι πολύ μικρότερη από το μέγεθος της αξίας των κοιτασμάτων που διαθέτει η Ελλάδα, ενώ θα μπορούσε να είναι ίση με το ποσό των άμεσων οικονομικών αναγκών, χωρίς να γίνει αρχικά καμιά προσπάθεια εξόρυξης τους.

Ασφαλώς μια τέτοια πραγματικότητα θα απαιτούσε μια ευρύτερη κοινωνική και πολιτική συναίνεση και με αυτό τον τρόπο η χώρα θα έμπαινε σε μια τελείως διαφορετική τροχιά με πολλά πλεονεκτήματα και λιγότερες θυσίες. Αυτό, βέβαια, δεν θα αποτελούσε άλλοθι για το νοικοκύρεμα της χώρας και τη δημοσιονομική πειθαρχία που πρέπει να δείξει το ελληνικό κράτος και ο ελληνικός λαός, αλλά αποτελεί ίσως τη μοναδική ευκαιρία να μη στραγγαλιστεί η ελληνική αγορά και ο κόσμος να βρεθεί σε ένα νέο πλαίσιο πολιτικής και κοινωνικής ανόδου.

Μια τέτοια λογική έχει πραγματικά εθνικό χαρακτήρα και βάζει ένα ζήτημα ανεξαρτησίας τόσο σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και στρατηγικής συνεργασίας, όσο και ένα ζήτημα εθνικής αυτονομίας απέναντι σε οικονομικές και πολιτικές σκοπιμότητες που όλοι υποψιάζονται αλλά κανείς δεν τολμά να τις αποκαλέσει με το όνομά τους. Η διεθνής σκηνή βρίσκεται σε μια διαδικασία πολιτικών και οικονομικών μεταβολών που είναι προαποφασισμένες από τα κέντρα εξουσίας που βρίσκονται μέσα και έξω από την Ευρώπη. Οι λαοί όμως βρίσκονται στο επίκεντρο των προσπαθειών και είναι αυτοί από τους οποίους θα ζητηθούν οι θυσίες για τη νέα οικονομική πραγματικότητα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όλες οι χώρες που δέχονται τη βοήθεια του οικονομικού μηχανισμού στήριξης βρίσκονται σε σημείο απόγνωσης, ενώ δεν συμβαίνει το ίδιο με τους μηχανισμούς που αναλαμβάνουν τη στήριξη το περιοχών με δημοσιονομικά ελλείμματα.

Πώς είναι δυνατόν να δεχτούμε μια τέτοια πραγματικότητα, αβασάνιστα, χωρίς να αναζητήσουμε τρόπους απεμπλοκής από την οικονομική μέγγενη και πολύ περισσότερο, πως είναι δυνατό να μην απαιτήσουμε την αλλαγή των στρατηγικών επιλογών που προσπαθούν να επιβάλουν εξωθεσμικοί παράγοντες στην ελληνική πολιτεία, γιατί κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την προσπάθεια που καταβάλλει η ελληνική πολιτεία να περιορίσει το μέγεθος των απαιτήσεων της τρόϊκας, μόνο που με μαθηματική ακρίβεια αναδιαπραγμάτευση των υποχρεώσεων της Ελλάδας θα την οδηγήσει σε οικονομικό και κοινωνικό μαρασμό, ενώ κάποια στιγμή όλος αυτός ο υπόγειος πλούτος θα δοθεί «αντί πινακίου φακής» για τη διαγραφή του εξωτερικού χρέους ή στη χειρότερη περίπτωση για ένα μέρος του.

Η έλλειψη ενεργειακών πηγών και η στροφή σε περιοχές που δεν έχουν ακόμα αποδώσει τους θησαυρούς τους οδηγεί σε ένα πόλεμο εντυπώσεων και οικονομικών συμμαχιών με θύματα τους λαούς των περιοχών που αποτελούν «σφαίρες επιρροής» για χώρες και επιχειρήσεις. Στην πραγματικότητα μιλάμε για τον οικονομικό πόλεμο που έχει πολύ περισσότερα κοινωνικά θύματα από όσο τα θύματα του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου. Οι προσπάθειες της ελληνικής πολιτείας να δεσμεύσει για τον εαυτό της τα κοιτάσματα και τον ορυκτό της πλούτο αποτελεί εθνική ανάγκη, ώστε να μην καταρρεύσει ολόκληρο το κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό οικοδόμημα της Ελλάδας, πράγμα που θα μας υποχρεώσει σε μια νέα εθνική υποδούλωση.

*Το συγκεκριμένο κείμενο είναι υπόμνημα που στάλθηκε στην πολιτική ηγεσία της χώρας στις 30.11.2010 και στους έλληνες ευρωβουλευτές 

Δρ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Α ΔΡΟΓΙΔΗΣ 

Διδάκτωρ Ιστορίας Παν/μίου Paris 1 Pantheon Sorbo 

Βασιλ. Ηρακλείου 26 54624 Θεσσαλονίκη 

τ. Υπότροφος Unesco 

2310241502 φαξ 2310241514 κιν. 6973315622 

Σχολικός Σύμβουλος Α/θμιας Εκπαίδευσης 

drogidis@otenet.gr dr_dimitrios_a_drogidis@yahoo.gr

http://dr-dimitrios-a-drogidis.blogspot.gr/

http://dimitriosdrogidis.webnode.com

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 03, 2013