Η ευθύνη να είσαι πολιτικός σε μια εποχή κρίσης

Γραφεί ο Χρήστος Α. Κατσαρός (Chris Sintiki)

Έχουμε μεγάλη ανάγκη από πολιτικές προσωπικότητες που θα πάρουν στα χέρια τις τύχες μιας κουρασμένης κοινωνίας. Μια κοινωνία που ταλαιπωρείται μέσα από λίστες και usb και μέσα από συμψηφισμούς σκανδάλων. Το ζήτημα είναι η επιλογή αξιόλογων ανθρώπων που θα έπρεπε να βρίσκονται μέσα στα κοινοβουλευτικά δρώμενα, η συνολική καταδίκη παρασύρει και άτομα που προσπαθούν να ξεχωρίσουν όπως η Φωτεινή Αραμπατζή, βουλευτής Σερρών.

Η πορεία της τόσο στα περιφερειακά ΜΜΕ, η θητεία της στο Πρακτορείο Ειδήσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και η ευρύτερη κοινωνική της δράση αποτελούν δείγματα γραφής μιας άλλης λογικής, κάτι που χρειάζεται η πολιτική πραγματικότητα του κόσμου. Η αλήθεια που έχει ανάγκη ο κόσμος είναι μια διαφορετική προσέγγιση των κοινωνικών προβλημάτων σε μια εποχή που όλα είναι φθαρμένα και οι θεσμοί έχουν υποστεί το δημόσιο διασυρμό.

Αν πραγματικά ο κόσμος ήξερε το μέγεθος της απάτης που στήνεται μέσα από την εκλογική διαδικασία, θα πρόσεχε πολύ την επιλογή των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων του. Ανάλογα με το ύφος και το ήθος των πολιτικών που μας εκπροσωπούν έχουμε το αντίστοιχο μέγεθος δημοκρατίας, η σημερινή ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος οφείλεται στην κακοδαιμονία όλων όσων πέρασαν από την πολιτική σκηνή σε εθνικό ή διεθνές επίπεδο.

Η πολιτική και η οικονομική ζωή είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, γιατί η οικονομική δραστηριότητα και η πολιτική πρακτική συνδέονται άμεσα και δημοσιοποιούνται τα πάντα. Αλλά πέρα από αυτό οι μηχανισμοί προβολής (ΜΜΕ) έχουν το δικό τους μερίδιο στη συγκάλυψη ή την αποκάλυψη των γεγονότων.

Η πολιτική ταυτότητα όλων όσων βρίσκονται σε μια Βουλή έχει οπωσδήποτε τη δική της αξία, αλλά εξίσου σημαντική είναι η ταυτότητα των πολιτικών που απαρτίζουν τις κοινοβουλευτικές ομάδες. Εκείνο που διαπιστώνουν οι πολίτες είναι ένα τεράστιο έλλειμμα αξιών και μια συντεχνιακή αντίληψη των βουλευτών, αφού αν υπήρχε το ανάλογο ηθικό ανάστημα δε θα μπορούσαν να επιβιώσουν στην κοινωνία όλοι όσοι μπλέκονται σε μια σειρά από επιλήψιμα ζητήματα.

Η ευθύνη του πολιτικού βάρους (ή θάρρους) καθορίζει την ποιότητα της δημοκρατίας και η ανεκτικότητα της δημοκρατίας καθορίζει το μέγεθος της ασυδοσίας από όσους ασκούν εξουσία. Η αξία του πολιτικού φαίνεται από την ικανότητά του να διαχειρίζεται με επιτυχία τα δημόσια πράγματα, η αξία του πολιτικού που είναι μέρος της κρίσης, φαίνεται από το μέγεθος της αυτοκριτικής του και τη δύναμη που έχει να αποσυρθεί, χωρίς να προκαλεί το κοινό αίσθημα.

Η πραγματικότητα έχει πολλές ερμηνείες που εμφανίζονται κατά το δοκούν, αλλά έχουν άλλη αξία. Διαφέρει πολύ το να είναι κάποιος πολιτικός που δημιούργησε την κρίση κι εξευτέλισε τα κοινοβουλευτικά ήθη, από έναν πολιτικό που τόλμησε να βγει στο προσκήνιο σε μια εποχή κρίσης.

Υπάρχουν πολλοί που υπάρχουν στο πολιτικό προσκήνιο, για να ελέγχουν το πολιτικό παρασκήνιο κι έτσι προστατεύουν ένα διάτρητο πολιτικό σύστημα, που στραγγαλίζει την κοινωνία. Αυτοί οι πολιτικοί αφήνουν σκιές και αναζητούν θύματα των δικών τους σφαλμάτων. Τότε αισθάνονται τη δικαιοσύνη ως πολιτική δίωξη, γιατί η δικαιοσύνη εξαντλήθηκε μέσα στην πολιτική ανομία.

Αυτοί φροντίζουν τη διαιώνιση του «πολιτικού ναρκισσισμού», γιατί μόνο εκεί μπορούν να επιβιώσουν. Η απόδοση των ευθυνών μοιάζει με την απαξίωση κάθε πρωτοβουλίας για τους πολίτες και κάθε ριζοσπαστική αντίληψη χαλάει το «πολιτικό τους νιρβάνα». Η αλήθεια μιας τέτοιας λογικής δεν υπάρχει μέσα σε ανθρώπους που νιώθουν την υποχρέωση να υπηρετήσουν το κοινό καλό και έχουν αποφασίσει την αναμέτρηση με το παρελθόν.

Η ανάγκη για πολιτικές πρωτοβουλίες οδηγεί τον κόσμο έξω από τα ηλεκτρονικά τερτίπια και υποχρεώνει τους ηγέτες του κοινοβουλίου να πάρουν θέση απέναντι στο λαό, στην εποχή και την ίδια την κοινωνία. Οι αντιδράσεις της κοινωνίας και το κατάντημα των πολιτών έχουν πολλούς αποδέκτες και ιδιαίτερα τους ηγέτες και εκπροσώπους των τελευταίων 50 χρόνων.

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 19, 2013