Για τις επιδοτήσεις των αγροτών

Το τοπίο γύρω από τα αιτήματα των αγροτών είναι λίγο θολό, γιατί οι επί μέρους κλάδοι έχουν τα δικά του προβλήματα ο καθένας και επικρατεί μία σχετική σύγχυση, που φαντάζομαι, θα αποσαφηνιστεί στην πορεία. Μένω σε ένα γενικότερο αίτημα των αγροτών· την σύνδεση των αγροτικών ενισχύσεων με το ύψος της παραγωγής.

Αν και νομίζω, ότι επί της ουσίας συμφωνούμε, είναι λάθος (προφανώς) η διατύπωση των συνδικαλιστικών εκπροσώπων. Η άποψη μου είναι, να συνδεθούν οι ενισχύσεις με την τεκμηριωμένη φορολογικά παραγωγή. Να ενισχύεται δηλαδή η παραγωγή, που πουλιέται με νόμιμα φορολογικά παραστατικά.

Επειδή είμαι (σχεδόν) βέβαιος, ότι συμφωνούμε και απλά είναι θέμα αδούλευτης διατύπωσης από μέρους τους, δεν θα εξηγήσω τα αυτονόητα. Θα θυμίσω μόνο τις αδυναμίες του προηγούμενου και του τωρινού συστήματος ενίσχυσης των ελαιοπαραγωγών (τα οποία είναι συνδεδεμένα με την παραγωγή). Με το προηγούμενο σύστημα η κομπίνα γινόταν στα λιοτρίβια με τα πανωγραψίματα σε βάρος βέβαια των παραγωγών, που δεν συμμετείχαν σε αυτές τις κομπίνες, γιατί τα λεφτά που μοιράζονταν, δεν ήταν απεριόριστα (ώστε αυτοί που έκλεβαν, απλά να έπαιρναν παραπάνω χρήματα από την ΕΕ). Το ποσό κάθε χρόνο ήταν συγκεκριμένο για το σύνολο των παραγωγών και έτσι μοιραζόταν άνισα και άδικα υπέρ των επιτήδειων. Με το σημερινό σύστημα η ενίσχυση δίνεται με βάση των μέσο όρο τριών (συγκεκριμένων) παρελθόντων ετών!!! Η παράνοια στο αποκορύφωμα…

Πέραν αυτού, οι επαγγελματίες αγρότες ζημιώνονται από την επιδότηση της ιδιοκατανάλωσης (μικρού ή μεγάλου) μέρους της παραγωγής, γιατί μοιράζονται το ποσό των ενισχύσεων με ερασιτέχνες. Γιαυτό αντί να ζητάνε την συντεχνιοποίηση του επαγγέλματος με την ταυτότητα του αγρότη, πρέπει να απαιτούν την σύνδεση των ενισχύσεων με τις νόμιμες πωλήσεις. Αλλωστε θα ήταν άδικο να αποκλειστούν εντελώς από τις ενισχύσεις οι μικροπαραγωγοί, που δεν θα εκπληρούσαν τις προδιαγραφές για την ιδιότητα του αγρότη. Αντίθετα μάλιστα θα έπρεπε να ενισχυθούν περισσότερο, όσοι έχουν μη βιώσιμη εκμετάλλευση και αγωνίζονται να την μεγαλώσουν, γι αυτό οι επιδοτήσεις θα έπρεπε να είναι αναλογικές (με κλιμάκια επιδοτούμενου ποσού, όπως οι φόροι). Το πρώτο κλιμάκιο επιδοτούμενου ποσού πωλήσεων, που αφορά τους μικροπαραγωγούς (και όλους τους άλλους βέβαια) θα πρέπει να έχει τον μεγαλύτερο συντελεστή επιδότησης, ο οποίος μειώνεται όσο τα κλιμάκια μεγαλώνουν.

Οσο για τα προγράμματα ενισχύσεων με βάση εγκρινόμενες μελέτες, ουσιαστικά ενισχύουν τους γεωπόνους μελετητές και τον αθέμιτο ανταγωνισμό μεταξύ ενισχυθέντων και μη ενισχυθέντων παραγωγών. Η αναλογική ενίσχυση των πωλήσεων αντικαθιστά με τον πιο δίκαιο, απλό και αναπτυξιακό τρόπο το διάτρητο σύστημα των επιλεκτικών ενισχύσεων. 

Επειδή στην σημερινή εποχή της σύγχυσης και του χάους, πολλά μπορεί να παρεξηγηθούν, οι αγρότες πρέπει να είναι ξεκάθαροι σε αυτό το θέμα, για να αποδείξουν, ότι είναι νοικοκυραίοι· όχι μικροσυμφεροντολόγοι. Παρά την πεποίθηση μου, ότι λέμε τα ίδια, έχω μία μικρή υποψία, ότι ίσως δεν πρόκειται για παραδρομή του λόγου και τελικά εννοούν αυτό που λένε· ενίσχυση σύμφωνα με την παραγωγή και όχι τις πωλήσεις. Καταλαβαίνω το γιατί, αλλά είμαι κάθετα αντίθετος με την τακτική του καταχωνιάσματος των προβλημάτων και των μπουρδουκλωμένων λύσεων, όταν είναι κάπως περίπλοκο να εξηγηθούν αυτά τα προβλήματα στον κόσμο. 

Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, το δέλεαρ να αποκρύψουμε πωλήσεις από την εφορία είναι μεγάλο. Αλλωστε ούτε όλα τα έξοδα του αγρότη μπορούν να τεκμηριωθούν φορολογικά. Π.χ. ο αλλοδαπός εργάτης, που δουλεύει ανασφάλιστος. Το κόστος αυτό δεν είναι αμελητέο. Η συγκομιδή στις περισσότερες καλλιέργειες είναι σχεδόν 30-50% του κόστους. Πρέπει όμως να βρούμε λύσεις και για αυτά τα προβλήματα κι όχι να προσπαθούμε, να τα κρύψουμε, όπως η γάτα το σκατό της. Ενας βασικός λόγος της συγκράτησης του κόστους παραγωγής είναι η ανασφάλιστη και κακοπληρωμένη εργασία των μεταναστών. Οι αγρότες πρέπει να βάλλουν την κοινωνία προ των ευθυνών της και όχι να φορτώνονται άδικα μια αμαρτία, που βαρύνει όλους. Δεν χρειάζονται επικοινωνιακά τερτίπια, για να κερδίσουν την συμπάθεια του κόσμου. Να πουν την αλήθεια ξεκάθαρα. Οι κακοπληρωμένοι, ανασφάλιστοι, κακοταϊσμένοι και κακοκοιμισμένοι αυτοί εργάτες της γής είναι το υποπόδιο των ποδιών μας. Χάρη σε αυτήν την παράνομη εργασία, μπορούμε ακόμη να ψωνίζουμε από τον μανάβη και την λαϊκή. Διαφορετικά θα αγοράζαμε οπωρολαχανικά σε τιμές κρέατος και κρέας σε τιμές χρυσού. Οι αγρότες παράλληλα με την σκληρή εργασία, κάνουν και την βρώμικη δουλειά του στυγνού εκμεταλλευτή και του φοροφυγά χωρίς να επωφελούνται τίποτε από αυτά. Αντίθετα είναι καταχρεωμένοι και απένταροι και (από πάνω) ακούνε τις εξυπνάδες διάφορων χαρτογιακάδων για αναδιάρθρωση των καλλιεργειών τους, για δυναμικές καλλιέργειες, που θα τους γεμίσουν λεφτά και άλλα κουραφέξαλα.

Πρέπει επίσης να σημειώσουμε δύο πράγματα: 1) οι κακοπληρωμένοι εργάτες γης, είναι λιγότερο κακοπληρωμένοι από όσο φαίνεται, γιατί αυτά που με χίλιες στερήσεις διασώζουν από την ακρίβεια, πιάνουν τόπο στην πατρίδα τους, λόγω διαφοράς του νομίσματος. 2) Ο Ελληνας αγρότης βρίσκεται ανάμεσα στην σφύρα του Ελληνικού κόστους παραγωγής και τον άκμονα της χαμηλής τιμής των εισαγόμενων ανταγωνιστικών προϊόντων, η οποία οφείλεται είτε στις τριτοκοσμικές αμοιβές εργασίας, είτε στις βιομηχανοποιημένες, παντελώς αφύσικες μεθόδους, που φαντάζομαι δεν θα θέλαμε για την χώρα μας. 

Άλλωστε η απόγνωση των αγροτών είναι παγκόσμιο και διαχρονικό φαινόμενο με μικρά τοπικά διαλείμματα  Στην σημερινή εποχή η απόγνωση προέρχεται από τον αθέλητο, καταναγκαστικό ανταγωνισμό, στον οποίο υποχρεώνονται οι αγρότες σε παγκόσμια βάση. Κανένας Ινδός, Κινέζος, Τούρκος, ή Ισπανός αγρότης δεν θέλει να ανταγωνιστεί τον Ελληνα, αλλά το κάνουν καταστρέφοντας και τον εαυτό τους, γιατί οι αγρότες ήσαν και είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Επίσης υπάρχει η εγγενής αδυναμία συνεννόησης του αγροτικού κόσμου. Η εξειδίκευση σε διάφορους κλάδους και το πνεύμα ατομικότητας και προσωπικής ανεξαρτησίας οδηγούν σε μεγάλες διαφοροποιήσεις των βασικών αιτημάτων από περιοχή σε περιοχή, από ειδικότητα σε ειδικότητα, από κατηγορία (μεγέθους) σε κατηγορία, από ομάδα (κομματική) σε ομάδα. Αν δεν μπορεί να υπάρξει συνεννόηση σε εθνικό επίπεδο μίας μικρής χώρας, καταλαβαίνουμε, πόσο αδύνατο είναι να υπάρξει παγκόσμια συνεννόηση των αγροτών, για να σταματήσει αυτός ο ολέθριος ανταγωνισμός στις τιμές. 

Ας μην πιάνονται λοιπόν στην παγίδα της μισής αλήθειας (και του καταχωνιάσματος της άλλης μισής) γιατί τα προβλήματα δεν λύνονται με καταχώνιασμα, αλλά με δημιουργικές και δίκαιες προτάσεις. Δεν φταίνε εκείνοι για το φαινόμενο της παράνομης εργασίας στους αγρούς και δεν πρέπει να λειτουργούν σαν συνένοχοι. Πρέπει να θέσουν στην κυβέρνηση και στην κοινωνία το πρόβλημα και να απαιτήσουν την επίλυση του κατά τρόπο εφικτό, που δεν θα βαρύνει οικονομικά, ηθικά και νομικά τους ίδιους. Από εκεί και πέρα, το να φορολογηθούν για το σύνολο των πωλήσεων με την νέα φορολογία, είναι εξοντωτικό (ακόμη κι αν δικαιολογήσουν τα έξοδα της παράνομης εργασίας). Είναι εξοντωτικό όμως, όπως και για όλους τους άλλους Ελληνες και η λύση δεν είναι η διευκόλυνση της φοροδιαφυγής για κάποιους κλάδους επαγγελματιών, αλλά ο γενικότερος αγώνας (μαζί με όλους τους άλλους πολίτες) για την κατάργηση και την αντικατάσταση αυτής της καταστροφικής για τον λαό φορολογικής νομοθεσίας. 

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 16, 2013