Στον αγώνα ενωμένοι…

Η διολίσθηση των μισθών και των εισοδημάτων ακολουθεί τον ίδιο ακριβώς δρόμο (τον δρόμο) που φτάσαμε ως εδώ (με ανάστροφη φορά βέβαια). Οι επαγγελματικές ομάδες διαγκωνίζονται στις προσπάθειες, να έχουν μικρότερες απώλειες από το γενικό σύνολο, όπως πριν από την κρίση απαιτούσαν συντεχνιακά προνόμια. Οφείλω βέβαια να παραδεχτώ, ότι αυτή η ιδιότυπη «άμιλλα» στον καιρό της ευημερίας απέδωσε ένα αποδεκτό μίνιμουμ διαβίωσης και για αυτούς, που από φύση, ή θέση δεν ήταν διεκδικητικοί. Ετσι η κοινωνία των δύο τρίτων άφηνε χώρο να αναπνεύσει και το ένα τρίτο των φτωχών. Σήμερα η «άμιλλα» διατήρησης κεκτημένων αφήνει περιθώρια ανάσας στους απόκληρους, που αυξάνονται και πληθύνονται με ραγδαίους ρυθμούς; 

Κατηγορούν την κυβέρνηση για «κοινωνικό αυτοματισμό», ότι στρέφει δηλαδή την μία επαγγελματική ομάδα εναντίον της άλλης. Δηλαδή υπάρχει εργατική αλληλεγγύη ανάμεσα στις επαγγελματικές ομάδες, την οποία χαλάει η κυβέρνηση; Ας μην κοροϊδευόμαστε· τα μαγικά πουγκιά των δανείων μας τελείωσαν. Τώρα το κάθε κλαδικό αίτημα σε ένα πουγκί απευθύνεται· στο πουγκί που γεμίζει με τους φόρους, που πληρώνουμε με αίμα. Αν κάποιοι εργαζόμενοι παίρνουν 2- 3- 4.000 (μικτά) και επιμένουν στα κεκτημένα τους, ενώ άλλοι παίρνουν 586 (μικτά) ή ακόμη και τίποτα απολύτως (γιατί γιαυτούς δεν υπάρχει αυτονόητο δικαίωμα στην εργασία) έμμεσα ζητούν να πληρώνουν φόρους ακόμα και οι άνεργοι και οι αμειβόμενοι με τον βασικό μισθό. [Γιατί και οι άνεργοι, ακόμη και να εξαιρεθούν από τον φόρο εισοδήματος, πληρώνουν φόρους ακινήτων, ΦΠΑ, τέλη κυκλοφορίας, εισιτήρια, εξιτήρια, διόδια κ.λ.π..] Αλληλεγγύη θα ήταν, να ζητούν οι διχίλιαροι και οι τριχίλιαροι, να κατέβουμε όλοι σε διαρκείς κινητοποιήσεις, μέχρις ότου εξασφαλιστεί το δικαίωμα εργασίας για όλους και να απαιτήσουν, οι αναπόφευκτες μειώσεις στους μισθούς τους να δοθούν στους συμπολίτες, που αντιμετωπίζουν άμεσο πρόβλημα επιβίωσης. [Βέβαια η μείωση των μισθών πρέπει να συνεπάγεται πάγωμα, ή έστω βιώσιμη ρύθμιση των χρεών.] 

Λένε, ότι τάχα δεν διεκδικούν τίποτα από τους απλούς εργαζόμενους και τους άνεργους, αλλά από τους μεγαλοκεφαλαιούχους, που πρέπει να συμβάλλουν περισσότερο. Αν ήταν αλήθεια αυτό, θα μας καλούσαν όλους σε αγώνα διαρκείας, μέχρι να πληρώσουν οι πλούσιοι (και τότε βέβαια θα έπρεπε να τα μοιραστούμε δίκαια –όχι εκείνοι να παίρνουν τριπλάσια, πενταπλάσια και οκταπλάσια). Αντί γι αυτό απαιτούν απλά να εξαιρεθούν από τις συνέπειες της κρίσης, ή έστω να πληγούν πολύ λιγότερο από τους άλλους. Αν εξαιρούνταν, θα σταμάταγαν αμέσως τις απεργίες κι ας μην είχαν πληρώσει ούτε ένα ευρώ οι φοροφυγάδες και οι μεγαλολεφτάδες. Τότε θα ήσαν προθυμότατοι υπηρέτες της μνημονιακής πολιτικής. 

Για παράδειγμα, μήπως οι εργαζόμενοι στις αστικές συγκοινωνίες δεν έγιναν ζηλωτές της εκστρατείας κατά της «λαθρεπιβίβασης»; Χωρίς αιδώ διώκουν τους «λαθρεπιβάτες» συμπολίτες τους, λες και πρόκειται για κλέφτες. Οι «λαθρεπιβάτες» αυτοί πόσα άλλα χαράτσια πληρώνουν; Ποιος θα ρισκάριζε να ξεφτιλιστεί (και να πληρώσει χρυσάφι την «παρανομία» του) για ένα ευρώ, αν δεν αδυνατούσε πραγματικά; Ποιος έχει διάθεση να σαρδελοποιηθεί στις αστικές συγκοινωνίες, μόνο και μόνο για να «κλέψει» το κράτος 1-2 ευρώ; Κάνουν, ότι δεν καταλαβαίνουν, πως οι αστικές συγκοινωνίες θα έπρεπε να είναι δωρεάν τόσο για κοινωνικούς, όσο και για περιβαλλοντικούς λόγους; (Αλλά και για λόγους πραγματικής οικονομίας.) Κάνουν, ότι δεν καταλαβαίνουν, ότι η «απώλεια» του εσόδου από τα εισιτήρια μπορεί πανεύκολα να αντικατασταθεί με μία ανεπαίσθητη αύξηση στον φόρο καυσίμων, ή σε κάποιον άλλο φόρο; Το εισιτήριο υπάρχει μόνο και μόνο για το εργασιακό βόλεμα ελεγκτών – εκδοτών εισιτηρίων και πλεονάζοντος διοικητικού προσωπικού. Ζητούσαν λοιπόν και την διατήρηση περιττών θέσεων εργασίας και την διατήρηση προνομίων. Όχι όλων των προ κρίσης προνομίων βέβαια, αλλά και για τα μικροπρονόμια ακόμη, πλέον θα πληρώνουν κι αυτοί, που έχασαν την εργασία τους. Το ότι κανείς δεν ζητάει ευθέως τέτοια πράγματα, δεν σημαίνει, ότι δεν γνωρίζουμε όλοι, ότι μόνο έτσι μπορούν να ικανοποιηθούν τα αιτήματα. Υπάρχει έστω μία λίστα κλαδικών αιτημάτων, που να περιέχει τον απαράβατο όρο, να μην πληρώσει τα αιτήματα του κλάδου ο φακίρ φουκαράς; Εμείς να δικαιωθούμε κι όποιος να ναι ας πληρώσει…[ποιος πληρώνει εισιτήριο στις αστικές συγκοινωνίες; Οι μεγαλολεφτάδες;]

Τα ίδια ήθελαν οι υπάλληλοι της βουλής, οι εφοριακοί, οι δικαστές, οι αστυνομικοί, οι δημοσιογράφοι κ.λ.π.. Δεν δέχονται, έστω προσωρινά, να έχουν κοινή μοίρα με τους ερέτες. Αυτή είναι η εργατική αλληλεγγύη εκείνων, που ωφελήθηκαν περισσότερο από την προηγούμενη κατάσταση. Κατά τα άλλα μας ζητούν κατανόηση και συμπαράσταση... Ο κατακερματισμός του εργατικού κινήματος δεν οφείλεται σε δόλια κυβερνητικά σχέδια· οφείλεται στην άπληστη και εγωιστική φύση του ανθρώπου. Φυσικό είναι αυτός ο ανταγωνισμός στην εξασφάλιση προνομίων, να καταλήξει σε αλληλοσπαραγμό (στο μέλλον). Αυτό βέβαια βολεύει και τα άνομα σχέδια κάποιων χθόνιων συνομωσιών, αλλά όλοι αυτοί οι διάβολοι δεν θα έβρισκαν πάτημα, αν υπήρχε καθολική εργατική αλληλεγγύη (με έργα, όχι λόγια). 

Αντίθετα με την εργατική αλληλεγγύη, είναι αναπτυγμένη η κοινωνική αλληλεγγύη, που χαρακτηρίζει ακόμη και αυτούς, που σε επίπεδο επαγγελματικών αιτημάτων λειτουργούν εγωιστικά (υπέρ της συντεχνίας τους). Αναμφίβολα οι ευαίσθητες καρδιές έχουν σκιρτήσει προ πολλού και έχουν αποδοθεί στο έργο της φιλανθρωπίας, αλλά για να οχυρωθεί η κοινωνία από τις διαβολές πρέπει να ενστερνιστεί την δικαιοσύνη και την (σχεδόν απόλυτη) αλληλεγγύη η μεγάλη πλειοψηφεία του λαού. Σε επίπεδο εργατικών και κοινωνικών αγώνων η δικαιοσύνη και η αλληλεγγύη εκφράζονται μέσα από την αναστολή των κλαδικών αιτημάτων, που αποβλέπουν σε περεταίρω διαφοροποίηση από τον βασικό μισθό, μέχρι την ανάκαμψη από την κρίση και την αποκλειστική στόχευση των αγώνων: 1) στην εργασιακή αποκατάσταση όλων των ανέργων με την επιδότηση της εργασίας και όχι της ανεργίας 2) στην αύξηση του βασικού μισθού (ανάλογα τις ελάχιστες δαπάνες αξιοπρεπούς διαβίωσης και με την πρόοδο της οικονομίας) και καθιέρωση ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος ίσου με τον βασικό μισθό για όλους τους υπάλληλους και τους αυτοαπασχολούμενους. [Ετσι κι αλλιώς αύξηση του βασικού μισθού στο ενιαίο μισθολόγιο, σημαίνει αναλογική αύξηση όλων των μισθών. Ας αρκεστούν λοιπόν οι συντεχνίες στις ανισότητες του ενιαίου μισθολόγιου και ας μην απαιτούν και πρόσθετες αυτές τις δύσκολες μέρες.] 3) στην αύξηση των κοινωνικών επιδομάτων 4) στην αύξηση των δωρεάν κοινωνικών παροχών 5) στην φορολογική δικαιοσύνη (που αποδίδεται με την αναλογικότητα, όχι την ανταποδοτικότητα των ποικιλώνυμων και ψευδώνυμων χαρατσιών) 6) στην λήψη των απαραίτητων μέτρων σεισάχθειας (με γενναιόψυχη ρύθμιση των χρεών, αλλά (για λόγους δικαιοσύνης και ισονομίας) και επιβράβευση αυτών που δεν θα βαρύνουν τον προϋπολογισμό με κόστος σεισάχθειας με ανάλογης αξίας μακροπρόθεσμα ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου) και 7) στην απογραφειοκρατικοποίηση της οικονομίας. 

Παραμένω απαισιόδοξος, γιατί τα περισσότερα από τα παραπάνω δεν αποτελούν πλειοψηφικά αιτήματα των δραστήριων (πολιτικά) τμημάτων της κοινωνίας. Οι προσωπικές και οι συντεχνιακές επιδιώξεις υπερτερούν του γενικού συμφέροντος. Η «εργατική αλληλεγγύη» είναι παχιά λόγια του συνδικαλιστικού πολιτικαντισμού. Η πανελλήνια πανεργατική απεργία (με τα παραπάνω αιτήματα) παραμένει μία τακτική μονοήμερη γιορτούλα σαν το Πολυτεχνείο, όπου οι κομματικές συνδικαλιστικές παρατάξεις κάνουν επίδειξη δύναμης. Οι κλαδικές κινητοποιήσεις (με προνομιακά αιτήματα) παραμένουν η αιχμή του συνδικαλιστικού δόρατος. 

Πέραν αυτού, ο λαός όχι μόνο δεν θέλει την απογραφειοκρατικοποίηση, αλλά στην πραγματικότητα θέλει την επέκταση της. Εξακολουθεί να βλέπει στην γραφειοκρατία το ιδανικό εργασιακό βόλεμα των παιδιών του και δεν έχει κατανοήσει πλήρως τον καθοριστικό της ρόλο σε αυτές τις δραματικές εξελίξεις. Ο λαός αρέσκεται στις συνομωσιολογικές ερμηνείες της κρίσης, γιατί έτσι αποενοχοποιείται το μερίδιο ευθύνης των επιλογών του. Δεν λέω, ότι δεν υπάρχει και η (σημαντικότατη) παράμετρος των πολυποίκιλων συνομωσιών διαφόρων συμφερόντων, αλλά εξ ίσου τουλάχιστον βασική αιτία είναι οι αντιπαραγωγικές δομές του γραφειοκρατικού μοντέλου οικονομίας, το οποίο άλλωστε κάνει ευκολότερη την ανάπτυξη συνομωσιών (και το οποίο λάτρεψε η πλειοψηφεία του λαού κατά τις δεκαετίες που προηγήθηκαν της εκδήλωσης της κρίσης). 

Ο ρόλος λοιπόν αυτής της αιτίας είναι πιο καθοριστικός (από τις ίδιες τις συνομωσίες) γιατί χωρίς τις περίπλοκες δομές του γραφειοκρατικού μοντέλου, η ανάπτυξη των συνομωσιών θα ήταν σχεδόν αδύνατη. Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος, που επιλέχτηκε από το σύστημα και όχι το εργασιακό βόλεμα των παιδιών του λαού. Το εργασιακό βόλεμα των πιο μορφωμένων από τον λαό ήταν μία παράπλευρη ωφέλεια, που εξυπηρετούσε το καταναλωτικό μοντέλο του καπιταλισμού, αλλά η αντίφαση της συμβίωσης της αντιπαραγωγικότητας με την αυξημένη κατανάλωση, δεν μπόρεσε να ξεπεραστεί και μοιραία κατέληξε στην κρίση.

Θα ήταν αστείο, να περιορίσουμε την κρίση στα Ελληνικά όρια, παρά το ότι η Ελλάδα είναι το επίκεντρο της εκδήλωσης της. Η ένταση με την οποία εκδηλώνεται εδώ, οφείλεται στην υπερβολή, η οποία χαρακτηρίζει την διοικητική μας νομοθεσία. Νομοθεσία της οποίας η γραφειοκρατική νοσηρότητα ξεπερνάει κάθε προηγούμενο παγκοσμίως*. Αυτός είναι ο λόγος, που η κρίση εκδηλώνεται εδώ με την ένταση, που οι άλλοι θα γνωρίσουν στο (εγγύς) μέλλον, καθώς δεν είναι πολύ καλλίτεροι από εμάς. Το καρκίνωμα της γραφειοκρατίας από δεκαετίες μετατοπίζεται από τα εθνικά όρια στους Ευρωπαϊκούς «θεσμούς», όπου αναπτύσσονται πιο ανεξέλεγκτα οι διεθνείς συνομωσίες. Αυτή η Ευρωπαϊκή γραφειοκρατική ελίτ είναι η νέα «διέξοδος» του συστήματος και ταυτόχρονα ο δολιοφθορέας της Ευρωπαϊκής ευημερίας. 

Ισως χρειάζεται κι άλλη οδύνη, για να γίνει κατανοητό, ότι ο παρασιτισμός (παρά το πολυάσχολο και εργώδες προσωπείο του και παρά τα «πειστικά» επιχειρήματα, που «δικαιολογούν» τον ρόλο και την ύπαρξη του) δεν γεννά πλούτο· κλέβει πλούτο και γεννά μόνο πρόσθετα προβλήματα. Η γραφειοκρατία και ο νομοτελειακά αναπόφευκτος μανδαρινισμός που προκύπτει από αυτήν, γονάτισαν αυτοκρατορίες και μάλιστα όντας οι γραφειοκράτες μία ολιγάριθμη προνομιούχα τάξη, όχι ευρύτατο τμήμα του πληθυσμού, όπως συμβαίνει στην σημερινή Ελλάδα. Η αντίληψη ότι αποδίδει τουλάχιστον θέσεις εργασίας είναι λαθεμένη, γιατί αυτές οι θέσεις εργασίας είναι προσωρινές, ότι και να λέει το σύνταγμα και οι νόμοι. Υπάρχουν μέχρι να απομυζήσουν εντελώς την παραγωγική οικονομία. Μετά από αυτό θα έχουν την τύχη του παραγωγικού τομέα και η κατάσταση εξελίσσεται προς αυτήν την προοπτική με ραγδαίους ρυθμούς. 

Σήμερα υπάρχει η τεχνολογική δυνατότητα, να διεκπεραιώνονται από πολύ λίγα άτομα οι εργασίες του διοικητικού τομέα και να υπάρχει επαρκής έλεγχος, αρκεί να ορίζονται οι δομές και οι διαδικασίες από απλή και λογική νομοθεσία. Αυτά θα πρέπει να είναι τα αιτήματα των επόμενων εργατικών αγώνων, αν δεν θέλουμε σε πολύ λίγα χρόνια (ή και μήνες) να θεωρούμε υπερπρονομιούχους εκείνους (τους πολύ λίγους) που θα φθάνουν τότε τα 586 ευρώ μικτά…

* Εδώ βρίσκεται και η ερμηνεία του «Ελληνικού παράδοξου». Γιατί δηλαδή ξεκίνησε εδώ και σε τέτοια ένταση η κρίση, ενώ η Ελλάδα αφενός είναι αμελητέα ποσότης στα παγκόσμια οικονομικά μεγέθη και αφετέρου το προ κρίσης κατά κεφαλήν χρέος δεν ήταν μεγαλύτερο από οικονομικούς γίγαντες όπως οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία; Η απάντηση είναι ότι αφενός η Ελλάδα δεν είχε ελπίδα να ξεπεράσει το πρόβλημα της λόγω των εξαιρετικά αντιπαραγωγικών δομών της οικονομίας (τις οποίες δημιούργησε η αλλοπρόσαλλη και κουτοπόνηρη νομοθεσία μας) και αφετέρου η παγκόσμια κρίση δεν τελείωσε· μόλις άρχισε. Δεν την έχουν γλιτώσει οριστικά οι άλλοι. Κάποιες Αλκυονίδες μέρες, που παρεμβάλλονται στα γεγονότα, δεν αλλάζουν τον ρου της ιστορίας… 

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 20, 2013