Ραγιάδες τότε ραγιάδες και τώρα...

Του Γιώργου Κράλογλου

Σαν να μην έχουν περάσει οι δύο αιώνες από τότε που οι Έλληνες ραγιάδες προσέφεραν την κυριαρχία της χώρας επαιτώντας, στα βασίλεια της Ευρώπης, λεφτά και βασιλιάδες να τους κυβερνήσουν. Οι διάφορες με το σήμερα είναι μόνο τρεις. Δεν ζητάμε κυβερνήτες. Δεν φοράμε φουστανέλες. Και επαιτούμε με τηλεδιάσκεψη...

Αυτή είναι η αλήθεια για την σημερινή εικόνα της χώρας και ας μην προσπαθούμε να την ωραιοποιήσουμε.

Αυτή είναι η σημερινή μας πραγματικότητα είτε μας αρέσει είτε όχι. 

Αφού όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά και τις ευθύνες μας και πως τις μοιραζόμαστε ως λαός, ως πολιτικοί και ως πολιτικές επιλογές.

Υπάρχουν βεβαίως και άλλες ομοιότητες όπως και άλλες διαφορές με την εποχή της απελευθέρωσης. Ομοιότητες είναι ότι παραδίδουμε το μέλλον του λαού για μια ακόμη φορά στους δανειστές. Ότι και τότε και τώρα σφάζονται παρατάξεις, κοινωνικές ομάδες και τάξεις ενώ χρειάζεται συναίνεση. Ότι και τότε και τώρα έχουμε ληστοσυμμορίες και κοτζαμπάσηδες έστω και με διαφορετικές «φορεσιές» και διαφορετικούς στόχους. 

Οι διαφορές όμως είναι περισσότερο αξιοπρόσεκτες. Τότε είχανε όραμα την μεγάλη Ελλάδα. Τότε δικαιολογούσανε το ξεπούλημα της κυριαρχίας μας με την ανάγκη να έχουμε τα μέσα και τις προσωπικότητες εκείνες που θα μας βοηθούσαν να συνδεθούμε ξανά με τις πραγματικές μας ρίζες. 

Με άλλα λόγια οι πολιτικοί στόχοι είχαν ένα όραμα που συγκινούσε τον τότε ελεύθερο κόσμο. Εάν η ιστορία δικαίωσε τους στόχους ή όχι είναι άλλο θέμα. Εμάς μας ενδιαφέρει τι έχουμε σήμερα.

Έχουμε την (δικαιολογημένη) αγωνιώδη προσπάθεια της κυβέρνησης να τακτοποιήσει τις δόσεις των δανείων. Έχουμε όμως και μια ταυτόχρονη πίεση να εξασφαλίσει δανεικά για την ανάπτυξη.

Αυτή η δεύτερη πίεση για παραπέρα δανεικά (γιατί δανεικά θα καταλήξουν τελικά) νομίζω ότι δικαιολογεί τις εξής σκέψεις. 

Οι δανειστές μας υποχρέωσαν να παραδώσουμε την εθνική μας κυριαρχία γιατί χρεωθήκαμε ως τον λαιμό και κατασπαταλήσουμε τα δανεικά σε παροχές και σε κλοπές. Δεν πήγαν πάντως στην παραπέρα ανάπτυξη της χώρας. Μας υποκατέστησαν δε στην οικονομική και κοινωνική πολιτική του τόπου γιατί ως χώρα είμαστε αναξιόπιστοι. 

Εμείς τώρα ζητάμε κι άλλα δανεικά για ανάπτυξη που θα επεκτείνουν και θα παρατείνουν την οικονομική κατοχή των δανειστών. Για ποιόν λόγο;

Είμαστε έτοιμοι με συγκεκριμένους σκοπούς στην ανάπτυξη και πιστεύουμε αληθινά ότι η Ελλάδα είναι σε θέση να πάει παραπέρα από τα Βαλκάνια και να ξεφύγει από την τριτοκοσμική νοοτροπία ώστε να δικαιολογήσουμε και αυτά τα δανεικά; 

Εάν θέλουμε να «ακτινογραφήσουμε» την πραγματικότητά στο εσωτερικό της χώρας θα τρομάξουμε και εμείς οι ίδιοι. 

Ας ξεκινήσουμε από την επιχειρηματική κοινότητα.

Η γενική εικόνα που επικρατεί είναι ότι κυριαρχούν οι κρατικοδίαιτοι, οι μεσάζοντες, οι ειδήμονες της αρπαχτής, το λόμπι της δραχμής, οι ευνοούμενοι των Τραπεζών και εκείνοι που μεσολαβούν να φέρουν οποιονδήποτε απατεώνα να κάνει την μπάζα της ζωής του και να φύγει. 

Αυτή είναι η βασική εικόνα και έχει σαφή υποχρέωση να την μεταβάλει η λεγόμενη επιχειρηματική κοινότητα.

Εάν έχουν μείνει και κάποιοι... λοιποί συγγενείς του επιχειρηματικού παρελθόντος δεν αλλάζει την κατάσταση.

Ας περάσουμε στην επιστημονική κοινότητα και την παιδεία. Το σημερινό πανεπιστημιακό και εκπαιδευτικό μπάχαλο για να στρώσει και να εγγυηθεί κάποιο αύριο για την Ελλάδα πρέπει να περάσει πρώτα από ισοπέδωση. 

Και εδώ η θλιβερή αξιοπρεπής μειοψηφία δεν μπορεί πάλι να μεταβάλει την επικρατούσα εντύπωση (αυτά τα στατιστικά περί των θέσεων των ελληνικών πανεπιστημίων παγκοσμίως είναι τουλάχιστον σαχλά χωρίς παραπέρα ανάλυση).

Στην Δημόσια Διοίκηση τώρα. Είναι δυνατόν να ασκήσεις διοίκηση όταν η πλειοψηφία των εκπροσώπων της ακούει στις εντολές μόνο του κομματικού στρατού όλων των παρατάξεων έχοντας μάλιστα σκοτεινό όχι μόνο το αύριο αλλά και το σήμερα;

Το παράδειγμα των ημερών μόνο στους Δήμους αρκεί. 

Συνεπώς εάν η επιχειρηματική κοινότητα δεν περιορίσει τις συντεχνιακές γκρίνιες και δεν δείξει με συγκεκριμένες ενέργειες διάθεση για αυτοθυσία. Εάν η επιστημονική και εκπαιδευτική κοινότητα δεν κόψει τον ομφάλιο λώρο όχι με την πολιτική αλλά με τα κόμματα. Εάν η Δημόσια Διοίκηση δεν αντιληφθεί ότι είναι ο υπηρέτης της προσπάθειας ανόρθωσης της Ελλάδας και αυτά τα δανεικά για την ανάπτυξη θα μεταβληθούν απλώς σε χρωστούμενα και μόνο χρωστούμενα. Δεν θα προσφέρουν τίποτε. 

george.kraloglou@capital.gr

Πηγή:www.capital.gr

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 07, 2013